SKYE TERRIER

Charakter rasy skye terrier

Na widok tego psa nie sposób zareagować obojętnie. Jednych uwiedzie wyglądem i elegancją, innych rozbawi. Jego ciało zgodnie z wzorcem jest dwukrotnie dłuższe niż wysokość psa w kłębie, okrywa je elegancki długi włos, a obrazu dopełniają wielkie, stojące, bujnie owłosione uszy. Pod szatą salonowca bije jednak dzielne serce teriera o zdecydowanym charakterze.

Skye terriery bardzo się przywiązują do właściciela. W domu są spokojne, ale szczekają, gdy ktoś kręcił się za drzwiami. Typową cechą skye terrierów jest bowiem nieufność wobec obcych. Nie znaczy to, że są agresywne, lecz zachowują dystans i nie łaszą się do każdej napotkanej osoby.

Jeśli nieznajomy zechce pogłaskać skye’a podczas pierwszego spotkania, ten się odsunie. Od tej reguły zdarzają się jednak wyjątki, bo niektóre psy tej rasy obdarzają przyjaźnią cały świat

Jeśli chodzi o stosunki z innymi zwierzętami, to samcom nie zawsze dobrze układają się kontakty z pobratymcami tej samej płci, jednak nie oznacza to, że nie można trzymać w domu kilku samców. Potrafią one ułożyć sobie relacje i pokojowo koegzystować. Jeżeli chodzi o stosunek do kotów, to na zewnątrz skye goni koty, ale z domowymi mruczkami potrafi się dogadać.

Umiejętności

Dziś skye terriery to przede wszystkim psy wystawowe i do towarzystwa, ale za granicą niektórzy wciąż układają je do polowania.

Szkolenie i wychowanie

Jako teriery dosyć niezależne i obdarzone silnym charakterem skye nie są zbyt łatwe w układaniu. Pozytywna motywacja i konsekwencja to klucz do sukcesu, ale nie można oczekiwać od skye’a bezwzględnego posłuszeństwa w każdej sytuacji.

Dla kogo ta rasa

Skye terrier nie nadaje się dla osób w podeszłym wieku, bo to jednak silny i nie tak mały pies, a czasem trzeba go nosić, ani dla pedantów, którzy lubią w domu idealną czystość. Poza tym odnajdzie się świetnie w każdym domu.

Wady i zalety rasy skye terrier

Wady

• bywa niezależny i uparty
• nieufny wobec obcych
• konfliktowy wobec innych psów
• wymaga systematycznej pielęgnacji
• na długiej szacie wnosi dużo brudu

Zalety

• bardzo przywiązany do właściciela
• dobry stróż
• przyjazny wobec dzieci

Zdrowie rasy skye terrier

Skye terriery cieszą się zazwyczaj dobrym zdrowiem, choć czasem nękają je anginy, szczególnie gdy przemokną i przemarzną. W starszym wieku niestety dość często zdarzają się nowotwory narządów wewnętrznych.

Jeżeli chodzi o choroby genetyczne, należy liczyć się z dysplazją nerek, którą może wykryć podczas badania USG wyspecjalizowany lekarz weterynarii. Występuje też specyficzne tylko dla tej rasy schorzenie wątroby o nieznanym pochodzeniu, przypominające chorobę Wilsona. W Polsce jednak nie słyszy się o terierach dotkniętych tymi chorobami.

Możliwa jest też nadwrażliwość na inwermektynę, przy czym w wypadku tej rasy nie rozpoznano genu (to inny gen niż ten, który jest związany z tą nadwrażliwością np. u collie). Ponadto zdarza się przedwczesne zamknięcie płytek wzrostowych oraz zwichnięcie rzepki.

Żywienie

Skye terrier nie jest wymagający pod względem żywienia. Można żywić go karmą gotową dobrej jakości albo pokarmem przygotowywanym samodzielnie.

Pielęgnacja

Pielęgnacja skye terriera nie wymaga aż tak wiele pracy, jakby się mogło na pierwszy rzut oka wydawać. Wystarczy raz na miesiąc wykąpać go w dobrym szamponie, nałożyć odżywkę i rozczesać włos po częściowym wysuszeniu. Rozczesywanie całkowicie suchej sierści jest absolutnie niewskazane, bo można jej wtedy bardzo dużo wyrwać. Szatę trzeba spryskać wodą albo specjalnym preparatem do rozczesywania.

Na bieżąco trzeba usuwać patyczki, liście, rzepy i inne dary natury, bo wokół nich mogą się tworzyć kołtuny. Zazwyczaj łatwiej utrzymać szatę psów jasno umaszczonych, bo jest twardsza.

Historia rasy skye terrier

Skye terrier uważany jest za najstarszą szkocką rasę terierów. Jej początki sięgają XIV w. Nazwa wywodzi się od największej w archipelagu Hebrydy Wewnętrzne wyspy Skye położonej u północno-zachodnich wybrzeży Szkocji. Pochodzące stamtąd teriery uznawano w Wielkiej Brytanii za najlepsze do polowań i tępienia szkodników. Historia początków rasy zachowała się tylko w ustnych przekazach.

Legenda głosi, że skye są potomkami miejscowych terierów i psów ocalałych z rozbitego hiszpańskiego okrętu wchodzącego w skład Armady, który uciekając w 1588 r. przed Anglikami, rozbił się na skałach u wybrzeży Szkocji. Psy te miały przekazać gen długiego, jedwabistego włosa. To prawda, że część statków spotkał taki los, a niektórzy rozbitkowie osiedli na okolicznych wyspach. Nie wydaje się jednak, by na okrętach wojennych trzymano dużo psów.

Obecność terierów na wyspie Skye poświadczają dokumenty sprzed 1588 r. Wspomina się tam o terierach mokstadt, drynoch czy camusunary, których nazwy pochodzą od posiadłości, w których je trzymano. Psy z Drynoch dały początek cairn terierom, a uznawane za doskonałe czworonogi użytkowe waternish terriery miały swój udział w powstaniu cairn terrierów i terierów australijskich. Niektóre z nich wyglądały jak pracujące skye terriery.

W XIX w. natykamy się na wzmianki o skye terrierach w gazecie „Highlander”. Hodowlę skye terrierów prowadziła na zamku Armadale na wyspie Skye przedstawicielka jednego z dwóch potężnych szkockich rodów lady MacDonald. Kilka skye terierów należało do szkockiego artysty malarza Horatia McCullocha, którego żona pochodziła z wyspy Skye.

Choć większość skye terrierów ma stojące uszy, istnieje także odmiana zwisłoucha. Przed rozpoczęciem ery wystaw w II połowie XIX w. większość skye’ów miała oklapnięte uszy i trwało to mniej więcej do końca XIX w. Jednak wystawcy preferowali uszy stojące. W efekcie odmiana zwisłoucha stała się znacznie rzadsza, choć takie uszy nie są wadą, a obecnie ponownie wracają do łask. Dziś odmiana ta cieszy się stosunkowo największą popularnością w Australii. Kilka takich psów urodziło się także w Polsce.

Rasa największą popularnością cieszy się w Finlandii. Także w Stanach Zjednoczonych ma spore grono miłośników skupionych w jej klubie. W kraju pochodzenia wpisana została na listę ras zagrożonych wyginięciem. W Polsce pierwsze skye terriery pojawiły się w latach 30. XX w. Obecnie jest ich u nas prawdopodobnie 50-80. Mniej więcej raz na dwa lata pojawia się miot. Od lat 50. do końca lat 70. XX w. działała u nas hodowla Z Cieplic, jedna z najlepszych wtedy hodowli tej rasy w Europie.

Wzorzec rasy skye terrier

Skye terrier – grupa III FCI, sekcja 2, nr wzorca 75

Ciekawostki o rasie skye terrier

Legenda głosi, że pies Marii Stuart, który umarł z żalu kilka dni po jej ścięciu, to skye terrier.

Najsłynniejszym przedstawicielem rasy jest Greyfriars Bobby, czyli Bobik od franciszkanów. Pies przyszedł na świat w 1856 r., a jego właścicielem był John Gray, policjant z Edynburga, który w 1858 r. zmarł na gruźlicę. Pochowano go na cmentarzu przy kościele franciszkanów, a pies przez kilkanaście lat czuwał przy jego grobie.

Bobbym opiekowała się m.in. rodzina restauratorów Trailów. Na stare lata spędzał u nich noce i tam zmarł w wieku 16 lat. Pochowano go przy bramie cmentarza, niedaleko grobu jego właściciela.

W Edynburgu znajdują się pomnik i pamiątkowa tablica poświęcone wiernemu psu. Historię Bobby’ego opisała Eleanor Atkinson w bestellerze „Greyfriars Bobby”. W 1960 r. Walt Disney nakręcił na jego podstawie film.