LABRADOR RETRIEVER

Wygląd rasy labrador retriever

Labrador retriever to średniej wielkości pies, który może ważyć 25-36 kg. Przedstawiciele tej rasy mają mocną, zwartą budowę i prosty tułów o głębokiej klatce piersiowej, osadzony na silnych łapach. Głowa labradora jest szeroka, zaopatrzona w proporcjonalną kufę z dużym nosem i obwisłe, średniej wielkości uszy. Ogon psa tej rasy jest prosty, gruby i zwężający się ku końcowi.

Labradory mają dwuwarstwową sierść, która chroni je przed wilgocią i wychłodzeniem. Gładki, prosty włos okrywowy i gęsty, miękki podszerstek stanowi warstwę izolacyjną, dzięki której pies doskonale radzi sobie w każdych warunkach. Psy rasy labrador retriever mogą występować w kilku rodzajach umaszczenia:

• czarne,
• żółte (od jasnego kremowego do rudego),
• wątrobiane (brązowe).

U niektórych psów na piersi może znajdować się niewielka, biała plamka, jednak reszta ciała powinna być jednolitego koloru.

Charakter i usposobienie rasy labrador retriever

Labrador retriever to pies obdarzony wesołym usposobieniem, przyjacielski, zrównoważony i pełen radości życia. Wrażliwy i przywiązany do rodziny, źle znosi samotność – nie można go izolować ani zostawiać samemu sobie. Jest doskonałym przyjacielem dzieci, cierpliwym i wyrozumiałym. Jego kontakty z kilkulatkami trzeba jednak nadzorować, ponieważ bywa mało uważny i może niechcący je przewrócić. Natomiast starsze pociechy znajdą w labradorze świetnego kompana do zabawy. Najważniejszą cechą charakteru tego psa jest łagodność w stosunku do ludzi, dlatego labrador retriever nie sprawdzi się w roli stróża – zarówno gościa, jak i intruza powita równie entuzjastycznie.

Labradory odznaczają się żywiołowością i dużym temperamentem. Szczenięta i młode psy są ruchliwe i absorbujące. Z wiekiem labrador retriever staje się bardziej stateczny, ale nawet wówczas potrzebuje dużo ruchu. Nie zadowoli się krótką przechadzką na smyczy – codziennie trzeba zapewnić mu 1-2-godzinny aktywny spacer. Labrador retriever nie jest jednak maratończykiem – wyhodowano go do spokojnej, metodycznej pracy. Dlatego od biegu przy rowerze znacznie lepsze będą aportowanie i zabawa w szukanie przedmiotów. Prawdziwym żywiołem labradora jest woda – wykorzysta każdą okazję do kąpieli, nawet w kałuży. Wybiegany labrador retriever, któremu umożliwiono pracę, jest spokojny i nie niszczy rzeczy w otoczeniu. Jeśli jednak nie rozładuje nadmiaru energii, życie z nim pod jednym dachem może być uciążliwe.

Przyjaźnie nastawiony do małych zwierząt labrador retriever bez problemu zaakceptuje kota, kanarka czy chomika. W stosunku do psów spotkanych na spacerach labradory są z reguły tolerancyjne i zapraszają je do zabawy. Agresja u labradorów zdarza się rzadko i zwykle jej przyczyn należy szukać w błędach wychowawczych.

Umiejętności

Postrzałki labrador retriever przynosił dopiero po zakończonym strzelaniu. Musiał się więc odznaczać nie tylko wytrzymałością, doskonałym węchem i zapałem do pracy zarówno w lodowatej wodzie, jak i w gęstych chaszczach, ale również świetną pamięcią. Labradora używano także jako posokowca (do tropienia po farbie) i płochacza (do wypłaszania zwierzyny).

Obecnie większość labradorów to psy rodzinne, ale ich inteligencję, doskonały nos i precyzję w wykonywaniu poleceń wykorzystuje się w wielu dziedzinach życia. Wykrywają narkotyki, materiały wybuchowe, substancje łatwopalne czy wycieki gazu. W Skandynawii używano labradorów nawet do odnajdywania pleśni w konstrukcjach drewnianych, a na Wyspach Brytyjskich – wilgoci w murach. Labradory pracują także w ratownictwie wodnym, jako psy tropiące, lawinowe i gruzowiskowe. Są dogoterapeutami, przewodnikami niewidomych, psami asystującymi, potrafią ostrzec chorych na epilepsję czy narkolepsję przed zbliżającym się atakiem. Można uprawiać z nimi niektóre sporty – obedience, flyball, agility, dogtrekking czy tropienie.

Labradory poddaje się próbom pracy (są one dobrowolne), podczas których sprawdza się ich wrodzone skłonności do podjęcia naturalnego aportu z wody oraz z lądu i przyniesienia go opiekunowi. Do uzyskania tytułu Międzynarodowego Championa Piękności – C.I.B. (dawny interchampion) lub prawa wystawiania labradora w klasie użytkowej konieczny jest dyplom z konkursów pracy retrieverów lub psów tropiących.

Szkolenie i wychowanie

Labrador retriever to jedna z najszybciej uczących się ras. Wyhodowano ją do ścisłej współpracy z człowiekiem, dlatego labki najszczęśliwsze są wtedy, gdy mogą coś robić. Obdarzone dużą inteligencją, ale jednocześnie dość uparte labradory wymagają konsekwentnego, lecz łagodnego traktowania. Polecenia wykonują chętnie i dokładnie, a ulubiony smakołyk i pochwała opiekuna są dla nich najlepszą motywacją do nauki. Szkolenie powinno być urozmaicone, ponieważ monotonne ćwiczenia mogą je znudzić. Labrador retriever nie toleruje przymusu fizycznego, może wówczas odmówić współpracy.

Szczenięta wymagają stanowczego wychowania, ale nie powinno się ich prowadzić zbyt twardą ręką. Od początku trzeba wyznaczyć jasne zasady, których należy konsekwentnie przestrzegać. Labrador retriever – mimo wrodzonej łagodności – ma silny charakter i szybko wykorzystuje wszystkie błędy opiekuna. Bardzo ważna jest socjalizacja – malucha należy zabierać w nowe miejsca, umożliwić mu kontakty z ludźmi i innymi psami. Naukę posłuszeństwa u labradora najlepiej zacząć już w psim przedszkolu.

Dla kogo ta rasa

Labrador retriever ma wszelkie zalety psa rodzinnego, a mimo to nie nadaje się dla każdego. Trzeba poświęcić mu nie tylko sporo czasu, ale także znaleźć sensowne zajęcie. Labrador retriever odnajdzie się zarówno w domu z dziećmi, jak i u osoby samotnej, o ile nie będzie ona zbyt zapracowana i zapewni psu odpowiednią dawkę aktywności.

Wady i zalety rasy labrador retriever

Labrador retriever – jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• obficie linieje
• ma skłonność do zbierania odpadków
• znudzony i pozbawiony zajęcia może być uciążliwy

Zalety

• oddany rodzinie
• przyjazny i łagodny wobec ludzi
• doskonały towarzysz dzieci
• wyjątkowo inteligentny, szybko i chętnie się uczy
• można uprawiać z nim psie sporty
• tolerancyjny wobec psów i innych zwierząt
• łatwy w pielęgnacji

Zdrowie rasy labrador retriever

Labradory z reguły cieszą się dobrym zdrowiem, są silne i dobrze radzą sobie w każdych warunkach. Rasa ta jest jednak narażona na kilka dolegliwości, wśród których wymienia się:

• dysplazję stawów biodrowych i łokciowych,
• enostozę (młodzieńcze zapalenie kości),
• osteochondrozę (OCD),
• choroby oczu – kataraktę, jaskrę, postępujący zanik siatkówki (PRA) i dysplazję siatkówki,
• zerwanie więzadeł stawu kolanowego,
• nawracające zapalenie kanałów słuchowych,
• alergie skórne i pokarmowe,
• rozszerzenie i skręt żołądka,
• nadwagę i otyłość.

Niekiedy zdarza się porażenie krtani, które objawia się głośnym, ciężkim oddechem i zmienionym szczekiem. Dzieje się tak na skutek zapadania się jej ponad tchawicą, co utrudnia przepływ powietrza (konieczny jest zabieg chirurgiczny). Przedstawiciele tej rasy rzadko okazują ból, dlatego trzeba ich uważnie obserwować. Po kąpieli w zbyt zimnej wodzie (zimą lub wczesną wiosną) labrador retriever może się nabawić końskiego ogona – staje się on wtedy bezwładny, prawdopodobnie na skutek podrażnienia zakończeń nerwowych u jego nasady. Zwykle ta dolegliwość ustępuje samoistnie po kilku dniach, jednak w poważniejszych przypadkach może wymagać nawet długiego leczenia.

Labradory dobrze znoszą niskie temperatury, ale należy je chronić przed przeciągami (zwłaszcza gdy są mokre). Nie przeszkadzają im też upały, jeśli zapewnimy im dostęp do wody. Czarne osobniki odznaczają się większą ogólną odpornością organizmu – biszkoptowe i czekoladowe są bardziej wrażliwe.

Pielęgnacja rasy labrador retriever

Krótka szata labradora nie wymaga specjalnych zabiegów pielęgnacyjnych. Przedstawiciel rasy labrador retriever intensywnie linieje dwa razy w roku. Sierść jest twarda i chociaż pełno jej we wszystkich zakamarkach domu, to nie wbija się w podłoże i dosyć łatwo ją sprzątnąć. Trzeba jednak pamiętać, że labradory trzymane w ogrzewanych pomieszczeniach stale gubią jej niewielkie ilości.

Podczas wymiany okrywy włosowej zwierzaka trzeba wyczesywać 2-3 razy w tygodniu (w innych okresach wystarczy zrobić to raz na tydzień). Najlepiej nadają się do tego gumowa rękawica lub gumowe zgrzebło. Po czesaniu można przetrzeć pupila irchą lub bawełnianym ręcznikiem, dzięki czemu usuniemy resztki martwego włosa, a sierść nabierze zdrowego wyglądu.

Labradora kąpiemy w miarę potrzeby w szamponie dla psów krótkowłosych. Można także stosować kosmetyki przeznaczone dla konkretnego umaszczenia. Mimo zamiłowania do wody labrador retriever może nie przepadać za kąpielami w wannie, dlatego trzeba go do nich przyzwyczaić. Po dokładnym wytarciu psa ręcznikiem suszymy go suszarką ustawioną na średnią temperaturę lub – jeśli jest ciepło – pozwalamy mu wyschnąć samemu.

Należy też systematycznie kontrolować oczy i uszy, a w razie potrzeby usuwać kamień nazębny, czyścić gruczoły okołoodbytowe i skracać zbyt długie pazury.

Labrador retriever nie wymaga specjalnego przygotowania do wystawy. Wystarczy kąpiel i lekka korekta sierści na końcu ogona, któremu nadaje się zaokrąglony kształt. Przed wejściem na ring u czekoladowych i czarnych czworonogów można zastosować środek nabłyszczający sierść.

Akcesoria

Labradora wyprowadzamy w wygodnych szelkach typu guard, ewentualnie w półzaciskowej obroży skórzanej lub z taśmy i na zwykłej smyczy. Do zabawy najlepsze są pluszowe maskotki, duże piłki, bawełniane sznury, zabawki do aportowania z wody i naturalne gryzaki. Szczeniaka można przyzwyczaić do klatki kennelowej, która zapewni mu bezpieczeństwo podczas naszej nieobecności i transportu. Labrador retriever potrzebuje także wygodnego legowiska, na którym będzie mógł swobodnie się wyciągnąć.

Żywienie rasy labrador retriever

Labrador retriever uwielbia jeść, przez co jest narażony na nadwagę i otyłość. Dodatkowe kilogramy znacząco zwiększają ryzyko takich chorób, jak dysplazja i zwyrodnienia stawów oraz problemów z sercem, psu tej rasy należy ostrożnie dawkować jedzenie. Nie należy także przesadzać z podawaniem mu przysmaków między posiłkami, resztek ze stołu i tłustych, ciężkostrawnych gryzaków. Najlepiej korzystać z gotowych karm wysokiej klasy przeznaczonych dla dużych ras. Można stosować też dietę BARF (naturalne surowe pożywienie) lub dietę domową, jednak trzeba ją uzupełniać właściwie dobranymi preparatami mineralno-witaminowymi.

Dzienną porcję dla dorosłego labradora najlepiej podzielić na dwa posiłki i umożliwić zwierzakowi odpoczynek po jedzeniu - zmniejszy to ryzyko potencjalnie śmiertelnego skrętu żołądka.

Historia rasy labrador retriever

Labrador retriever należy do grupy psów myśliwskich. Wyhodowano go do aportowania postrzałków drobnej zwierzyny i ptactwa. Do jego sposobu pracy nawiązuje nazwa rasy – angielski czasownik „to retrieve” znaczy aportować lub przynosić.

Przodkowie labradora pochodzą prawdopodobnie od żyjących na Nowej Fundlandii psów zwanych St. John’s. Gdy w XVI wieku na wyspę dotarli Anglicy, zastali tam dwa typy czworonogów. Większe, cięższe, z dłuższym włosem (wywodzą się od nich nowofundlandy) wykorzystywano do wyciągania łodzi na brzeg i ciągnięcia ciężkich ładunków na lądzie. Mniejsze, o krótszej, ale bardzo gęstej szacie – uważane za przodków labradorów – aportowały liny i łapały ryby, które wymknęły się z sieci.

Na początku XIX wieku pierwsze tego typu psy przywieźli do Wielkiej Brytanii angielscy marynarze. Szybko stały się ulubieńcami angielskiej i szkockiej arystokracji, która chętnie korzystała z ich pomocy podczas polowań na dzikie ptactwo. Czworonożni przybysze odznaczali się bowiem nie tylko wyśmienitym węchem, ale również bardzo cenionym, delikatnym chwytem.

Hodowlę rasy na Wyspach Brytyjskich zapoczątkował w 1820 roku lord Malmesbury, który nadał jej też obecną nazwę. Wkład w rozwój rasy mieli także m.in. lord George Scott i lord Knutsford. Jedną z najbardziej zasłużonych hodowczyń była księżna Lorna Howe (hodowla Banchory). Jej pies Bolo w latach 1932-1933 dwukrotnie zdobywał tytuł Best in Show na wystawie Crufts w Birmingham. Labrador retriever został uznany w Anglii za samodzielną rasę w 1916 roku. Założono wtedy klub, który opracował pierwszy wzorzec. Liczne selekcje i być może domieszka krwi pointera doprowadziły do udoskonalenia typu. Początkowo za rasowe uważano tylko czarne labrador retrievery (taka była ich pierwotna maść) i chociaż na świat przychodziły również żółte i czekoladowe szczeniaki, to nikt nie chciał się zająć ich hodowlą. Dopiero z czasem zainteresowano się innymi umaszczeniami.

Od ponad 20 lat labrador retriever wygrywa w rankingu najpopularniejszych ras psów w Stanach Zjednoczonych. Ranking co roku przygotowuje amerykański związek kynologiczny (American Kennel Club). 

Labrador retriever w Polsce

Do Polski pierwszego labradora sprowadził w 1986 roku Tadeusz Chwalibóg. Była to biszkoptowa suka Tumark Barry. W tym samym czasie zaczęła też działać hodowla labradorów z Krywaldowej Koliby Krystyny i Waldemara Marmajewskich.

Wzorzec rasy labrador retriever

Labrador retriever – grupa VIII FCI, sekcja 1, nr wzorca 122

• Kraj pochodzenia: Wielka Brytania
• Charakter: łagodny, inteligentny, posłuszny i energiczny
• Wielkość: psy 56-57 cm, suki 54-56 cm
• Waga: psy 29-36 kg, suki 25-32 kg
• Szata: włos krótki, bez fal i frędzli, w dotyku twardy; podszerstek gęsty i odporny na niekorzystny wpływ pogody
• Maść: czarna, biszkoptowa (od koloru jasnokremowego do rudego) i czekoladowa (wątrobiana); dopuszczalna mała biała plamka na przedpiersiu
• Długość życia: 11-13 lat
• Odporność na warunki atmosferyczne: duża
• Koszty utrzymania: od 250 zł miesięcznie
• Cena psa z rodowodem: 2500-4000 zł

Ile kosztuje labrador retriever?

Cena szczeniaka rasy labrador retriever może różnić się w zależności od hodowli, pochodzenia rodziców miotu i ich stanu zdrowia. Chcąc kupić labradora z dobrej, legalnej hodowli należy przygotować się na wydatek około 3-4 tysięcy złotych. Psy z wybitnym rodowodem, z linii użytkowych lub przeznaczone do dalszej hodowli mogą kosztować nawet dwa razy więcej.

Czy labrador nadaje się do domu?

Labrador to rasa, która dobrze odnajduje się w każdych warunkach. Przyjazne, pozbawione instynktu stróżowania psy mogą bez problemu zamieszkać w bloku, nawet na zatłoczonym osiedlu, jak również w domu z dużym ogrodem. Niezależnie od miejsca zamieszkania, labrador powinien mieć zapewnione codzienne, ciekawe spacery i bliski kontakt z opiekunem.

Jakie wady ma labrador?

Labrador retreiver to jedna z najchętniej wybieranych ras, jednak nie jest pozbawiona wad. Labradory są duże, silne i energiczne, przez co wymagają odpowiedniego wychowania, by nie ciągnęły na smyczy. Nie należą do czystych psów, gubią stosunkowo dużo sierści, uwielbiają biegać po błotnistych kałużach i często wnoszą do domu piach ze spacerów. Wadą labradora może być także jego żarłoczność - cechę tę można łatwo wykorzystać podczas szkolenia, jednak jej skutkiem będzie również zjadanie nieczystości znalezionych na spacerze i podkradanie jedzenia zostawionego bez nadzoru. Trzeba też pamiętać o chorobach typowych dla rasy - w szczególności dysplazji stawów, przez którą starsze labradory mogą mieć poważne problemy z poruszaniem się.

Czy labradory to mądre psy?

Labradory są bystre, inteligentne i chętne do współpracy z człowiekiem, dzięki czemu dość łatwo można je wychować i nauczyć wielu sztuczek. Nie należy jednak oczekiwać od labradora, że wszystkiego nauczy się sam! Każda umiejętność, taka jak przywołanie, chodzenie na luźnej smyczy, aportowanie czy rezygnowanie ze zjedzenia śmieci spod krzaka musi być stopniowo przećwiczona.