BERGAMASCO

Charakter rasy bergamasco

Bergamasco jest odważny i pewny siebie. Szybko się uczy. Łagodny w stosunku do ludzi i innych zwierząt, dobrze czuje się zarówno w licznej rodzinie, jak i w stadzie psów. Psy tej rasy nawiązują też niezwykłą więź z dziećmi. Są niezwykle cierpliwe, tolerancyjne i opiekuńcze. Doskonale wywiązują się z roli czworonożnej niani.

Umiejętności

We Włoszech owczarki te szkolone są jako psy gruzowe i doskonale sprawdzają się w tej pracy. Typowa dla rasy nieufność do obcych czyni z bergamasco doskonałego stróża. Nie jest on jednak groźną bestią – raczej ostrzega o przybyciu intruzów i odstrasza ich groźną postawą.

Szkolenie i wychowanie

Pomimo inteligencji i chęci do pracy z człowiekiem, pies ten nie jest ślepo posłuszny. Taka psychika bergamasco ukształtowała się przez wiele lat pracy przy stadzie, kiedy często musiał działać samodzielnie. W jego wychowaniu istotna jest staranna socjalizacja.

Dla kogo ta rasa

Z wychowaniem bergamasco poradzi sobie większość ludzi, jednak należy pamiętać, że pies ten wymaga jakiegoś zajęcia i sporo ruchu. Nie można też zapominać o jego specyficznej szacie, którą niełatwo utrzymać w czystości.

Wady i zalety rasy bergamasco

Wady

• nieco uparty i samodzielny
• szata trudna do utrzymania w czystości

Zalety

• dobry towarzysz rodziny
• podatny na szkolenie
• łagodny wobec ludzi i zwierząt
• czujny stróż

Zdrowie rasy bergamasco

Bergamasco jest psem zdrowym, odpornym na warunki atmosferyczne. Nie są znane choroby specyficzne dla tej rasy.

Żywienie

Bergamasco nie ma szczególnych wymagań. Można żywić go gotowymi karmami lub pokarmem przygotowywanym samodzielnie.

Pielęgnacja

Szata bergamasco nie wymaga specjalnej pielęgnacji, filcuje się w sposób naturalny, choć dredom trzeba trochę „pomagać”, aby osiągnęły pożądany kształt. Wprawdzie jako pies kudłaty bergamasco nie linieje, ale na długiej szacie znosi do domu dużo brudu. Jeżeli ktoś nie ma ambicji wystawowych i hodowlanych, może bergamasco czesać albo strzyc, co pozwala zachować u psa większą higienę.

Szata miewa różne odcienie szarości i koloru płowego. Może też mieć kolor matowej czerni, która często na słońcu nabiera rudego odcienia. Z wiekiem włos rozjaśnia się, w zależności od pory roku zmienia też odcień.

Popularna jest również maść marmurkowa (szara w czarne plamy). Ponieważ psy z wiekiem jaśnieją, osobnik marmurkowy może stać się po jakimś czasie jasnopopielaty. Przy tej maści tęczówka oka często bywa całkowicie lub częściowo niebieska.

Historia rasy bergamasco

Cane da pastore bergamasco, czyli dosłownie „pies pasterza bergamskiego” (Bergamo to miasto i region we Włoszech) jest jednym z kudłatych owczarków, których kilka ras możemy spotkać w różnych rejonach Europy.

Do jego kuzynów należy m.in. owczarek kataloński, portugalski cao da Sierra de Aires, węgierski puli, bearded collie i polski owczarek nizinny. Wszystkie te psy pochodzą od teriera tybetańskiego, który terierem jest tylko z nazwy, a w rzeczywistości to pies zaganiający i stróżujący.

Wielbiciele bergamasco twierdzą, że początki tej rasy sięgają 2000 lat. Powołują się na stare zapiski, mówiące o używanym w Alpach kudłatym owczarku o szacie „długiej, gęstej i niechlujnej”. Mógł to być przodek dzisiejszego bergamasco. Psa tego hodowano do pilnowania owiec i bydła.

Bergamasco to harmonijnie zbudowany pies średniej wielkości, silny, odporny i zwinny. Dzięki obfitej szacie wydaje się potężniejszy niż jest w rzeczywistości. Szata, w miarę wzrostu, zaczyna formować się w dredy. U kilkuletniego psa mogą one sięgać aż do ziemi, a nawet się po niej ciągnąć. Oczywiście dotyczy to psów wystawowych, gdyż u psów pracujących szata często się wyrywa.

Podobną szatą mogą poszczycić się dwa inne owczarki – węgierskie komondory i puli. Jednak u tych ras tworzy ona cienkie sznurki, natomiast u bergamasco dredy są płaskie i szerokie.

Rasa ta nie należy do zbyt popularnych. Nie jest znana nawet w niektórych regionach rodzimych Włoch. Do Polski pierwszą suczkę sprowadziła w 1991 r. hodowczyni polskich owczarków nizinnych, Barbara Rayska-Świst (hodowla Banciarnia). Później dołączyły do niej dwa psy. Pod przydomkiem Banciarnia przyszły na świat 42 szczenięta w siedmiu miotach. Obecnie istnieje jeszcze jedna hodowla, której początek dała suka z Banciarni.

Wzorzec rasy bergamasco

Owczarek bergamasco (cane da pastore Bergamasco) – grupa I FCI, sekcja 1, nr wzorca 194

• Kraj pochodzenia: Włochy
• Charakter: inteligentny, wierny, lubi dzieci, nieufny w stosunku do obcych, doskonały stróż
• Wielkość: psy 58-62 cm, suki 54-58 cm
• Waga: psy 32-38 kg, suki 26-32 kg
• Szata: Nadzwyczaj obfita, bardzo długa, ukształtowana różnie na poszczególnych partiach ciała. Włos szorstki, kozi, zwłaszcza na przedniej części ciała. Od połowy klatki piersiowej na całej tylnej części tułowia, i na wszystkich kończynach, sierść – w zależności od wieku – albo tworzy, albo już utworzyła opadające wstęgi. Włos na głowie nie jest tak szorstki, przykrywa oczy. Na kończynach włos tworzy równo rozmieszczone kosmyki, opadające ku dołowi, tak, że przód psa wygląda jak jedna masa włosa. Na zadzie i kończynach tylnych gęste wstęgi pokrywają całą powierzchnię. Podszerstek krótki i gęsty, tak, że skóra jest niewidoczna, i tłusty w dotyku.
• Maść: Jednolicie szara lub w łaty szare, w różnych odcieniach, od najjaśniejszego do niemal czarnego (występuje maść niebieska marmurkowa, która się z czasem rozjaśnia). Dopuszczalne odcienie beżowe i płowe. Maść jednolicie czarna dopuszczalna pod warunkiem, że czerń nie jest ani czysta, ani lśniąca. Niedopuszczalna maść biała, a białe znaczenia tolerowane, o ile nie przekraczają 1/5 powierzchni.
• Długość życia: 12-14 lat
• Podatność na szkolenie: duża
• Aktywność: średnia
• Koszty utrzymania: od 200 zł miesięcznie
• Odporność/podatność na choroby: odporny
• Możliwość nabycia szczeniaka: w Polsce jest mało hodowli, na szczenię zwykle trzeba poczekać
• Cena psa z rodowodem: od 3000 zł

Ciekawostki o rasie bergamasco

Oprócz bergamasco szatę typu sznurowego mają dwa węgierskie owczarki – komondor i puli. Komondor to duży, imponujący pies o białej maści, obdarzony silnym instynktem terytorialnym i stróżującym. Pracował na puszcie (trawiasty step Wielkiej Niziny Węgierskiej) jako strażnik stad. Znacznie mniejszy puli pełnił funkcję owczarka zaganiającego. Łatwiejszy w prowadzeniu niż komondor, dobrze sprawdza się jako stróż. Maść czarna, biała albo płowa w różnych odcieniach.

Szata sznurowa wzięła się stąd, że psów pracujących nikt nie czesał, dlatego ich włos filcował się. U psów użytkowych szata nie była aż tak długa, gdyż wydzierała się. Wystawowe komondory miewają z kolei szatę tak obfitą, że nie wolno im się kąpać, gdyż nasiąknięta wodą uniemożliwiłaby im poruszanie się.

Taka szata była spotykana również u pudli sznurowych. Choć nie tworzyły one osobnej rasy pudli, to jednak miały nieco inny typ szaty niż typowe pudle – dredy lepiej się na niej trzymały. Formowanie ich na zwykłym pudlu mogłoby więc nie dać spodziewanego efektu.