WYŻEŁ WEIMARSKI

Charakter rasy wyżeł weimarski

Wyżeł weimarski to rasa stworzona do polowań. Weimar jest psem o silnie rozwiniętej pasji łowieckiej, ciętym w stosunku do zwierzyny, lecz zrównoważonym i o umiarkowanym temperamencie. Spośród wszystkich wyżłów kontynentalnych jest on najsilniej związany z właścicielem.

Jest doskonałym psem rodzinnym, wesołym, przywiązanym do domowników. Wyżeł weimarski potrzebuje bliskiego kontaktu z właścicielem i nie znosi samotności. Wobec opiekunów jest bardzo czuły i uwielbia bliskość – wspólne leżenie na kanapie, głaskanie i towarzyszenie człowiekowi w codziennym życiu. Na ogół jest przyjazny wobec ludzi, choć zdarzają się osobniki nieufne wobec obcych.

Wyżeł weimarski dobrze odnajduje się w rodzinie z dziećmi. Z racji wielkości i ruchliwości bywa jednak mało ostrożny, dlatego lepiej, gdy wspólne zabawy odbywają się pod kontrolą dorosłych. W młodym wieku może być nieco pobudliwy, z czasem staje się bardziej stateczny. Opanowanie energicznego, silnego wyżła na spacerach może być problematyczne, szczególnie dla drobniejszych osób i dzieci. Wyżeł weimarski może mieszkać z innymi psami i kotami, pod warunkiem że zostanie z nimi odpowiednio zsocjalizowany już w wieku szczenięcym.

Wyżeł weimarski jest aktywny i potrzebuje dużo ruchu. Nie wystarczą mu krótkie spacery, a posiadanie domu z ogrodem nie zwalnia z obowiązku wychodzenia poza jego teren. Bezczynność może bowiem wywołać u weimara niszczycielskie skłonności. Wyżeł weimarski codziennie powinien mieć możliwość swobodnego wybiegania się przez 1-2 godziny, na przykład na łące za miastem. Bez uszczerbku dla zdrowia pokona 10-kilometrowy dystans przy rowerze (trzeba go jednak do tego stopniowo przygotować), doskonałym treningiem jest dla niego także pływanie.

Umiejętności

Weimary to utalentowane psy myśliwskie. Chociaż w pracy są nieco wolniejsze niż inne wyżły kontynentalne, to równie skuteczne. Są naprawdę silne i wytrzymałe. Wyżeł weimarski podczas pracy w polu systematycznie przeszukuje teren przed myśliwym i wystawia zwierzę tak długo, aż dostanie komendę do jego wypłoszenia. Poluje na ptactwo wodne i lądowe, drobną i grubą zwierzynę, doskonale radzi sobie w roli aportera lub tropowca. Wyżeł weimarski jest także świetnym pływakiem.

Weimary mogą brać udział w próbach polowych oraz konkursach wyżła wszechstronnego i wielostronnego. Nadają się również do uprawiania psich sportów, np. agility i flyballu. Ze względu na silny instynkt łowiecki i doskonały węch wyżeł weimarski sprawdzi się także w tropieniu użytkowym. Odpowiednia kondycja pozwoli wyżłowi na udział w canicrossie i bikejoringu. Wyżeł weimarski będzie też doskonałym towarzyszem podczas dogtrekkingu. W niektórych krajach Europy Zachodniej psy tej rasy są wykorzystywane w policji i straży granicznej.

Szkolenie i wychowanie

Wyżeł weimarski to pies inteligentny i chętny do współpracy z człowiekiem. Może jednak rozpraszać się podczas nauki, dlatego szkolenie wymaga od opiekuna dużych pokładów cierpliwości i odpowiedniego zmotywowania podopiecznego. Wyżeł weimarski jako silny, energiczny pies może mieć problem z chodzeniem na luźnej smyczy. Instynkt łowiecki utrudnia także naukę przywołania podczas spacerów. Dlatego właśnie na te umiejętności należy położyć największy nacisk podczas szkolenia psa tej rasy. Nauka powinna odbywać się przy pomocy pozytywnych metod – wyżeł weimarski to pies wrażliwy i traktowany zbyt ostro może odmówić dalszej współpracy.

Wyżeł weimarski potrzebuje odpowiedniej socjalizacji już w wieku szczenięcym. Dzięki udziałowi w psim przedszkolu i uważnie zaaranżowanych spotkaniach z innymi psami opiekun wyżła może uniknąć reaktywności wobec innych czworonogów. Wyżeł weimarski potrzebuje także stymulacji umysłowej i częstego kontaktu ze światem zewnętrznym. Pozbawione spacerów poza ogród wyżły mogą bowiem stać się agresywne wobec obcych osób i lękowe.

Dla kogo ta rasa

Wyżeł weimarski to pies dla osoby aktywnej, lubiącej ruch i spędzanie czasu na świeżym powietrzu. Pies tej rasy odnajdzie się zarówno w dużej rodzinie z dziećmi, jak i u samotnej osoby. Nie lubi jednak zostawać sam w domu. Wyżeł weimarski nie będzie więc dobrym wyborem dla osoby zapracowanej lub starszej.

Wady i zalety rasy wyżeł weimarski

Wyżeł weimarski – jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• duży i silny, potrzebuje sprawnego fizycznie opiekuna
• wymaga wiele ruchu i zajęcia, także umysłowego
• musi mieć możliwość wybiegania się na otwartym terenie

Zalety

• bardzo przywiązany do właściciela
• inteligentny, chętnie się uczy
• wszechstronny, nadaje się do wielu psich sportów
• łatwy w pielęgnacji

Zdrowie rasy wyżeł weimarski

Wyżeł weimarski jest stosunkowo odporny na choroby. Jak większość dużych psów ma jednak predyspozycje do rozszerzenia i skrętu żołądka, dlatego po jedzeniu należy zapewnić mu 1-2-godzinny odpoczynek. Weimary mogą też mieć skłonność do dysplazji stawów biodrowych i łokciowych, dysplazji nerek, problemów skórnych i przeróżnych alergii. Należy także systematycznie kontrolować im uszy – wyżeł weimarski może cierpieć na nawracające zapalenia przewodu słuchowego.

Żywienie

Wyżeł weimarski potrzebuje wysokiej jakości pożywienia, które pozwoli mu na rozwinięcie odpowiedniej masy mięśniowej. Nie ma jednak innych wymagań – wyżeł weimarski może być żywiony zarówno suchą karmą, puszkami, jak i dietą przygotowywaną w domu. Należy jednak pamiętać, że dieta BARF lub gotowana muszą być odpowiednio suplementowane.

Wyżeł weimarski ma wyjątkowo dobry apetyt i nie jest wybredny. Należy więc pilnować, by nie przytył. Nadmiarowe kilogramy mogą pogłębić problemy z dysplazją stawów. Szczególnie rozwijające się szczenięta powinny być szczupłe. Dzienną porcję pokarmu warto podzielić na dwa posiłki – dzięki temu wyżeł weimarski nie będzie głodny w ciągu dnia i zmniejszy się ryzyko groźnego skrętu żołądka.

Pielęgnacja

Wyżeł weimarski ma szatę łatwą w pielęgnacji, która wymaga intensywnego czesania jedynie w okresach linienia. Na co dzień wystarczy przeczesać go delikatną szczotką lub gumową rękawicą. Psa tej rasy należy kąpać jedynie w miarę potrzeby w szamponie dla psów krótkowłosych. Wyżeł weimarski wymaga regularnej kontroli uszu i ich czyszczenia. Uwagę należy zwrócić także na stan oczu, zębów i pazurów, które należy pielęgnować w razie potrzeby.

Akcesoria

Ze względu na duże gabaryty wyżeł weimarski potrzebuje bardzo dużego posłania, na którym będzie mógł swobodnie się rozciągnąć. Ceni sobie także wygodę, legowisko powinno być więc miękkie, a najlepiej ortopedyczne. Wyżeł weimarski powinien być wyprowadzany na szelkach typu guard lub szerokiej obroży i smyczy zaopatrzonej w solidne karabińczki. Na dłuższe spacery konieczna będzie długa, solidna linka, która zapewni psu odpowiednią swobodę. Psy tej rasy nie powinny być prowadzone na kantarze – nagłe energiczne zrywy mogą spowodować urazy kręgosłupa.

Wyżeł weimarski powinien być także zaopatrzony w kaganiec fizjologiczny, umożliwiający psu swobodne otwieranie pyska i dyszenie. Zabawki dla weimara powinny być solidne i nie ulegać łatwemu zniszczeniu. Doskonale sprawdzą się tu gumowe i trwałe zabawki typu kong.

Historia rasy wyżeł weimarski

Zdaniem niektórych kynologów, przodkowie wyżła weimarskiego mogą pochodzić z Francji. Podobno wywodzili się od szarych psów, które do połowy XV wieku wchodziły w skład królewskiej sfory. Inni uważają jednak, że wyżeł weimarski to rasa o czysto niemieckim rodowodzie. Za jej twórcę uważa się księcia Weimaru Karola Augusta, który w XVIII wieku zainteresował się tymi czworonogami i zapoczątkował ich hodowlę. Potrzebował nie tylko doskonałych psów do polowania, ale także towarzyszy dla strażników łowieckich, których zadaniem była walka z kłusownikami. Oprócz pasji myśliwskiej jego zwierzęta musiały obrończymi.

Po śmierci księcia wyżły zostały zapomniane. Na nowo odkrył je cesarz niemiecki Wilhelm I, który docenił ich zalety. Wydał on dekret stanowiący o tym, że właścicielem takiego psa może być tylko osoba z udokumentowanym czteropokoleniowym szlacheckim pochodzeniem.

Początkowo wyżeł weimarski był tropowcem (miał domieszkę krwi psów tropiących typu Leithund). Z czasem, gdy zmalało zapotrzebowanie na te czworonogi, wyżła skrzyżowano m.in. z pointerem, co zaowocowało umiejętnością wystawiania zwierzyny w polu. Wśród protoplastów weimara są podobno również: bloodhound, wyżeł niemiecki krótkowłosy i posokowiec.

Od ponad 100 lat hoduje się wyżły weimarskie w czystości rasy. W 1897 roku w Berlinie założono pierwsze stowarzyszenie hodowców, a prawdziwy rozkwit rasy przypadł na wiek XX. Szczegółowy wzorzec opracowano w 1925 roku. W latach 30. wyżłem weimarskim zainteresowano się w Stanach Zjednoczonych, gdzie w krótkim czasie stał się jedną z najpopularniejszych ras, tam też ochrzczono go mianem „srebrny duch”.

Wyżeł weimarski w Polsce

Pierwszym wyżłem weimarskim w powojennej Polsce najprawdopodobniej był Baron z Branickiej Lesovny sprowadzony przez Mieczysława Koputa. Pies ten pochodził z czechosłowackiej hodowli, której właścicielem był Chrudos Tvrdy.

Wzorzec rasy wyżeł weimarski

Wyżeł weimarski – grupa VII FCI, sekcja 1, nr wzorca 99

• Kraj pochodzenia: Niemcy
• Charakter: pies o umiarkowanym temperamencie, zrównoważony, z silnie rozwiniętą pasją łowiecką; doskonały pies rodzinny, wesoły i przywiązany do domowników; dobry stróż i obrońca; aktywny, wymaga dużo ruchu i zajęcia
• Wielkość: psy 59-70 cm, suki 57-65 cm
• Waga: psy 30-40 kg, suki 25-35 kg
• Szata: krótka, gęsta, gładko pokrywająca ciało; bez podszerstka lub z niewielką ilością
• Maść: odcienie srebrzystoszare, srebrzystobrązowe, myszate i wszystkie pośrednie; głowa i uszy zwykle nieco jaśniejsze, czasami na grzbiecie występuje ciemniejsza pręga; dopuszczalne niewielkie białe znaczenia na klatce piersiowej i palcach
• Długość życia: 10-14 lat
• Odporność na warunki atmosferyczne: średnia; ze względu na krótką sierść jest mało odporny na mróz
• Koszty utrzymania: od 300 zł miesięcznie
• Cena psa z rodowodem: 3000-6000 zł

Ciekawostki o rasie wyżeł weimarski

Wyżeł weimarski kocha jeść. Jego miska z pewnością będzie pusta, a pozostawioną na kuchennym stole pieczenią czy kanapką, którą dziecko trzyma w ręku, też nie pogardzi. Na deser zje wszystko, na co natrafi podczas spaceru, a na dokładkę skosztuje śmieci z kubła. Przyszły opiekun musi się z tym liczyć. Ciekawostką jest, że młode weimary rodzą się z niebieskimi oczami. Wraz z wiekiem zmieniają one kolor na bursztynowy.