RHODESIAN RIDGEBACK

Wzorzec rasy rhodesian ridgeback

FCI	grupa VI FCI, sekcja 3, nr wzorca 146
Kraj pochodzenia	Afryka Południowa
Charakter	dumny, inteligentny. Zachowuje się z rezerwą wobec obcych, ale nie jest agresywny ani lękliwy
Wielkość	wysokość psów w kłębie 63-69-cm, suk 61-66-cm
Waga	psy 36 kg, suki 32 kg
Szata	krótka, gęsta, gładka, błyszcząca, ani wełnista, ani jedwabista
Maść	od jasnopszenicznej do czerwonopłowej, dopuszczalne niewielkie białe znaczenia na piersi i palcach (nadmierna ilość bieli na piersi, brzuchu i powyżej palców jest wadą); oraz ciemna kufa i uszy
Długość życia	10-12 lat
Odporność na warunki atmosferyczne	średnia
Koszty utrzymania	od 250 zł miesięcznie
Cena psa z rodowodem	7000-8000 zł

Rhodesian ridgeback – opis rasy

Cechą charakterystyczną tych ras jest pręga na grzbiecie, którą tworzy włos rosnący w przeciwną stronę niż pozostała część okrywy włosowej. Psy tej rasy mają dobrze zbudowaną i elegancką sylwetkę. Rhodesian to sporych rozmiarów pies - wysokość w kłębie wynosi do 69-cm, suczki zaś są nieco niższe. 

Rhodesian ma długą i mocną kufę, dość wysoko osadzone, średniej wielkości uszy, nos czarny, oczy okrągłe, a zgryz nożycowy. Psy tej rasy charakteryzują się dość długą szyją i mocnym grzbietem. Kończyny są proste o mocnym kośccu - wyraźnie umięśnione. 

Rhodesian ridgeback – charakter psa

Rhodesian ridgeback jest psem zrównoważonym, z dużym temperamentem. Do prawidłowego rozwoju potrzebuje bliskiego kontaktu z rodziną, dlatego nie może być od niej izolowany. Ma też zbyt niezależny charakter, aby pozostawić go samemu sobie.

Aktywny, wytrzymały i żywiołowy rhodesian ridgeback potrzebuje odpowiedniej ilości ruchu i zajęcia. Nie wystarczą spacery na smyczy, trzeba mu zapewnić możliwość swobodnego biegania. Chętnie będzie towarzyszył właścicielowi w joggingu lub podczas rowerowej przejażdżki, ale nie należy zmuszać do takiego wysiłku szczeniąt i młodych psów (do około 18. miesiąca życia). Wybierając się z rodezjanem za miasto, warto też pamiętać o jego silnym instynkcie myśliwskim – gdy zwietrzy ciekawy trop, może się znacznie oddalić od właściciela i nie reagować na wołanie.

Rhodesian ridgeback jako stróż

Rhodesian ridgeback jest czujny, mało hałaśliwy i powściągliwy wobec obcych, dlatego sprawdzi się w roli stróża. To pies odważny, choć ostrożny – nie powinien w żadnej sytuacji wykazywać nieuzasadnionej agresji czy strachu.

Rhodesian ridgeback a dzieci

Dobrze dogaduje się z dziećmi – jest wobec nich tolerancyjny, cierpliwy i zaskakująco delikatny. Jednak ze względu na jego rozmiary nie powinno się zostawiać ich razem bez kontroli.

Rhodesian ridgeback a inne zwierzęta

Przedstawiciel rasy rhodesian ridgeback dobrze się czuje w grupie psów i może dzielić dom także z innymi zwierzętami. Trzeba jednak pamiętać, że samiec z trudem zaakceptuje drugiego samca na swoim terenie, szczególnie jeśli ten będzie miał równie silny charakter. 

Rhodesian ridgeback – szkolenie i wychowanie

Inteligentny rhodesian ridgeback chętnie się uczy, ale nie należy oczekiwać od niego bezwzględnego posłuszeństwa – bywa uparty i samowolny. To pies jednego pana, dlatego najlepiej współpracuje z wybraną przez siebie osobą. Naukę należy rozpocząć już z kilkumiesięcznym szczeniakiem.

W opisach rasy często powtarza się stwierdzenie, że jej przedstawicieli nie można traktować ostro, szczególnie w młodym wieku. Należy umożliwić im prawidłową socjalizację z innymi psami (np. w psim przedszkolu), ludźmi i nowymi sytuacjami.

Przeznaczenie psa rasy rhodesian ridgeback

Rhodesian ridgeback należy do grupy psów gończych. Był używany do polowania w grupach na duże drapieżniki i do pilnowania dobytku. Zadaniem rodezjanów nie było atakowanie zwierzyny – w bezpośrednim starciu z lwem czy gepardem żaden by nie przeżył. Miały wytropić ofiarę, osaczyć ją i zatrzymać na miejscu do czasu przybycia myśliwego z bronią.

Obecnie rodezjany są przede wszystkim psami do towarzystwa. W niektórych krajach używane są jako psy służbowe w policji – tropiące i wykrywające narkotyki, a także ratownicze. Można je szkolić w zakresie ogólnego posłuszeństwa (PT), ale nie poleca się szkolenia obronnego (IPO). Rodezjany nadają się do uprawiania niektórych psich sportów, np. agility, obedience, tańca z psem. Doskonale poradzą sobie również na coursingu, czyli pogoni w terenie za sztucznym zającem.

Rodezjan – kto będzie dla niego najlepszym opiekunem?

Rhodesian ridgeback nie nadaje się dla każdego – to pies o specyficznym charakterze, wymagający odpowiedniego traktowania i wychowania. Potrzebuje opiekuna doświadczonego, prowadzącego ustabilizowany i aktywny tryb życia. Pies tej rasy odnajdzie się najlepiej na wsi, w domu z ogrodem. Może jednak mieszkać w mieszkaniu, pod warunkiem zapewnienia mu odpowiedniej dawki aktywności i ruchu.

Wady i zalety

Rhodesian ridgeback – jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• wymaga poświęcenia mu dużej ilości czasu
• zdarza się agresja wobec przedstawicieli tej samej rasy
• bywa niezależny i samowolny

Zalety

• przywiązany do rodziny
• tolerancyjny wobec dzieci
• inteligentny, chętnie się uczy
• dobry, mało hałaśliwy stróż
• nadaje się do niektórych psich sportów
• łatwy w pielęgnacji
• akceptuje inne zwierzęta domowe

Rhodesian ridgeback – cena?

Za szczeniaka rasy rhodesian ridgeback z renomowanej hodowli możemy zapłacić nawet 8000 zł. Cena uzależniona jest m.in. od pochodzenia rodziców, ich osiągnięć wystawowych czy doświadczenia hodowcy.

Zdrowie rasy rhodesian ridgeback 

Rhodesian ridgeback to pies na ogół odporny i wytrzymały. Zdarzają się jednak schorzenia typowe dla tej rasy – należy do nich tzw. DS, czyli dermoid sinus (zatoka skórzasta). Powstaje w wyniku niezupełnego rozdzielenia zawiązków skóry i cewy nerwowej, wskutek czego tworzy się kanał drążący w głąb ciała, zbudowany ze zmienionej skóry zawierającej mieszki włosowe i gruczoły łojowe. Najczęściej kończy się w tkankach miękkich, ale zdarza się, że sięga aż do rdzenia kręgowego, co może dawać objawy neurologiczne.

Zatoki skórzaste przeważnie są zlokalizowane w środkowej linii grzbietu, na szyi, przedpiersiu, w okolicach lędźwi lub ogona. Doświadczeni hodowcy potrafią odnaleźć je już u nowo narodzonych szczeniąt. DS leczy się operacyjnie, chociaż nie we wszystkich przypadkach zabieg jest możliwy i przynosi oczekiwane rezultaty.

Rodezjan miewa również skłonności do dysplazji stawów biodrowych, łokciowych i OCD (osteochondroza stawu ramiennego). Sporadycznie zdarzają się niedoczynność tarczycy, enostoza (młodzieńcze zapalenie kości) oraz alergie pokarmowe i kontaktowe. Jak wszystkie duże rasy może być też podatny na rozszerzenie i skręt żołądka.

Jest średnio odporny na warunki atmosferyczne. Rhodesian ridgeback dobrze znosi wyższe temperatury, ale może być wrażliwy na mróz, dlatego niektórym psom warto zakładać wówczas specjalne kubraczki.

Długość życia rhodesian ridgeback

Psy rasy rhodesian ridgeback żyją od 10 do 12 lat. 

Żywienie rhodesian ridgeback

Rodezjan należy do ras szybko rosnących, a jednocześnie długo się rozwijających. Szczenięta muszą być żywione wyjątkowo starannie, ponieważ wszelkie zaniedbania w tym okresie mogą się później odbić na ich zdrowiu i kondycji. Można stosować gotowe karmy renomowanych firm dla dużych ras lub podawać jedzenie przygotowane samodzielnie.

Domowe posiłki trzeba uzupełnić preparatami wapniowo-witaminowymi i zawierającymi substancje wspomagające rozwój stawów (glukozaminę i chondroitynę). W wypadku karm przemysłowych nie jest konieczne podawanie tych środków, o ile lekarz weterynarii nie zaleci inaczej.

Dorosły rhodesian ridgeback powinien być żywiony odpowiednio do swojego wieku i trybu życia. Psy aktywne i uprawiające sporty potrzebują diety wysokoenergetycznej, podczas gdy starszym lub spokojniejszym czworonogom wystarczy karma średniobiałkowa. Niektórzy hodowcy z powodzeniem stosują dietę BARF (naturalne, surowe pożywienie).

Dzienną porcję musimy podzielić przynajmniej na dwa posiłki i zapewnić psu odpoczynek po jedzeniu.

Pielęgnacja rhodesian ridgeback

Pies tej rasy najczęściej linieje dwa razy w roku – najintensywniej na wiosnę. Sierść jest drobna, ale dosyć twarda, dlatego wbija się w dywany. Wymiana szaty po zimie trwa zwykle około miesiąca. W tym czasie powinno się wyczesywać rodezjana nawet codziennie, aby szybciej pozbyć się martwego włosa.

Najlepiej nadają się do tego gumowe szczotki, ale zdarza się, że gęstszą sierść w niektórych miejscach trzeba wyskubać. Do pielęgnacji dobrze posłuży też szczotka z twardego włosia i wilgotny bawełniany ręcznik, którym usuniemy kurz. Kąpiemy pupila w miarę potrzeby w szamponie dla psów krótkowłosych.

Raz w tygodniu powinno się sprawdzić uszy i systematycznie skracać pazury, jeśli same się nie ścierają. Warto też podawać psu specjalne ciastka do czyszczenia zębów lub przyzwyczaić go do pasty i szczoteczki. 

Rhodesian ridgeback a wystawy

Rhodesian ridgeback nie wymaga specjalnego przygotowania do wystawy – powinien być czysty i nauczony zachowania w ringu. Prezentujemy go na ringówce lub w ozdobnym łańcuszku i lekkiej smyczy.

Sierść rodezjana powinna być lśniąca i zdrowa - najlepiej wykąpać na kilka dni przed wystawą. Kolejnym krokiem jest wyszczotkowanie sierści, aby usunąć martwe włosy. Warto podkreślić budowę anatomiczną tych psów. Pazury trzeba obciąć tak, aby nie dotykały podłogi. Zadbać trzeba też o przestrzenie międzypalcowe. Przed wejściem na ring można spryskać sierść odżywką nabłyszczającą. 

Historia rasy rhodesian ridgeback

Rhodesian ridgeback – pies z charakterystyczną pręgą na grzbiecie – to jedna z najstarszych ras. Podobno jej korzenie sięgają starożytnego Egiptu, o czym świadczą malowidła pochodzące z 3000 r. p.n.e. Uwieczniono na nich polujące psy z opadającymi bądź stojącymi uszami i pręgami na grzbietach. Znany jest również rysunek naskalny zwany ,,Diana’s Vow” odnaleziony przez archeologów w Zimbabwe. Badacze uważają, że we wszystkich przypadkach chodzi prawdopodobnie o tego samego czworonoga – psa Hotentotów, od którego wywodzi się rodezjan.

Pierwsza wzmianka w piśmiennictwie na temat rodezjana pochodzi z 1857 r. Jest to ilustracja w książce dr. Davida Livingstone’a „Missionary Travels in South Africa”. Choć przedstawiony tam pies z wyglądu bardziej przypomina szakala i jest znacznie mniejszy niż współczesny rhodesian ridgeback, to ma pręgę na grzbiecie. W 1936 r. podczas wykopalisk archeologicznych w pobliżu rzeki Oranje w Afryce znaleziono szkielety trzech psów, z których jeden był wyjątkowo dobrze zachowany – widoczne były nawet resztki czerwonozłotej sierści. Ciekawostką jest też odnalezienie psa z pręgą w podobnym typie na wietnamskiej wyspie Phu Quoc.

Hotentoci – rdzenni mieszkańcy Afryki Południowej, spokrewnieni z Buszmenami – przybyli do Egiptu prawdopodobnie z Etiopii lub południowego Sudanu. Towarzyszyły im półdzikie psy myśliwskie z pręgami na grzbietach, które wykorzystywali do pilnowania dobytku i polowania na lwy, gepardy i pawiany. Były to wyjątkowo wytrzymałe czworonogi – potrafiły przez wiele godzin obchodzić się bez wody, znosić duże upały w ciągu dnia i temperatury poniżej zera w nocy.

Hotentoci prowadzili koczowniczy tryb życia. W poszukiwaniu nowych terenów łowieckich wędrowali przez Tanzanię, Zambię i Rodezję (dzisiejsze Zimbabwe), aż do przylądka Peninsula.

Około 1650 r. do wybrzeży Przylądka Dobrej Nadziei przybiły okręty holenderskich kolonizatorów, którzy pod przywództwem Jana van Riebacka założyli na tych terenach misję. Holendrzy od razu zwrócili uwagę na czerwonozłote psy tubylców i postanowili uszlachetnić ich wygląd, krzyżując je z przywiezionymi przez siebie czworonogami z Europy – prawdopodobnie były to mastify, charty (greyhoundy i saluki), bloodhoundy i pointery. W większości przypadków potomstwo pochodzące z tych kojarzeń odziedziczyło nie tylko doskonały charakter psów Hotentotów, ale również charakterystyczną pręgę na grzbiecie.

W drugiej połowie XIX w. Charles Helm przywiózł do misji Hope Fountain w Rodezji dwie suki – Lornę i Powder. W niedługim czasie misję odwiedził myśliwy Cornelius van Rooyen. Jego wizyta okazała się przełomowa dla rasy – urzeczony charakterem i zdolnościami myśliwskimi obydwu suk postanowił je skojarzyć ze swoimi psami polującymi. Szczenięta urodzone z tego połączenia zapoczątkowały hodowlę van Rooyena i nową rasę.

Do rozwoju rodezjanów przyczynił się także Francis Barnes, który w Bulawayo założył farmę Eskdale. W 1915 r. kupił psa o imieniu Dingo, a potem sukę Judy – czworonogi te dały początek słynnej hodowli Eskdale Ridgeback. Barnes pierwszy zwrócił uwagę na konieczność opracowania wzorca rasy i ujednolicenia typu.

W 1922 r. powstał pierwszy klub rasy rhodesian ridgeback. W tym samym roku opracowano też oparty w dużej mierze na standardzie dalmatyńczyka wzorzec, który w znacznej części pozostał niezmieniony do dzisiaj – z czasem wyeliminowano tylko pręgowanie z umaszczenia i zastrzeżono występowanie białych znaczeń jedynie do klatki piersiowej i stóp. Pierwszy rhodesian ridgeback został zarejestrowany w Południowoafrykańskim Związku Hodowców we wrześniu 1924 r. Rok później w Bulawayo odbyła się pierwsza wystawa.

Rhodesian ridgeback w Polsce

Do Polski rasę rhodesian ridgeback sprowadzono w 1994 r., była wówczas zaliczana do VIII gr. FCI (aportery, płochacze i psy dowodne). Pierwszym zarejestrowanym rodezjanem była Torhusets Cinnamon Ndembela przywieziona z Danii. W tym samym czasie importowano też kolejne psy – Tek Taka Ibas (Dania), Bojka z Brodu nad Tichou (Czechy), Mteni Mireille (RPA). Później wszystkie rodowody były już nostryfikowane na VI gr. FCI (psy gończe, posokowce i rasy pokrewne).

Ciekawostki o rasie rhodesian ridgeback

Wśród ridgebacków znane są dwie rasy: dość popularny ridgeback rodezyjski (rhodesian ridgeback) i ridgeback tajski (thai ridgeback). Nazwa obu ras pochodzi od pasma sierści na grzbiecie układającej się w przeciwnym kierunku niż zazwyczaj.

Charakterystyczna dla rasy pręga, tzw. ridge, to pas sierści na grzbiecie, która rośnie w przeciwnym kierunku niż na reszcie ciała. Pręga może mieć do 5-cm szerokości, musi być wyraźna, symetryczna, w kształcie sztyletu. Zaczyna się tuż za łopatkami, gdzie tworzy regularną koronę (nie może przekraczać 1/3 długości pręgi) z dwoma symetrycznymi wicherkami, następnie zwęża się w kierunku zadu i kończy na wysokości bioder.

Za wadę uznaje się zbyt krótką pręgę, więcej lub mniej niż dwa wicherki w koronie oraz niesymetryczność ich ułożenia. Czy pręga jest prawidłowa, widać już w chwili narodzin – zbyt krótka się nie wydłuży. Rodezjany mogą się też urodzić bez pręgi, są wtedy – podobnie jak te z pręgą wadliwą – wykluczane z wystaw i hodowli.

U tajskiego ridgebacka dopuszczalne są różne typy pręgi, np. w kształcie miecza, skrzypiec, liścia, może być także więcej „koron”. Niektóre osobniki mają cały grzbiet pokryty sierścią rosnącą w przeciwnym kierunku. Psom oczywiście w żaden sposób cecha ta nie przeszkadza.