WELSH CORGI PEMBROKE

Charakter rasy welsh corgi pembroke

Welsh corgi pembroke jest żywy, pogodny i przyjacielski. Jego silny instynkt stadny każe mu się trzymać blisko rodziny, dlatego zwykle nie przejawia skłonności do włóczenia się. Raczej nie faworyzuje nikogo, jest bardzo wierny i przywiązuje się do wszystkich domowników.

Welsh corgi pembroke to czworonóg otwarty i serdeczny w stosunku do ludzi. Nie jest agresywny ani nieufny wobec obcych. Na dźwięk dzwonka czy pukanie do drzwi na ogół reaguje szczekaniem, by już po chwili wylewnie się z każdym przywitać. Ze względu na swą cierpliwość przedstawiciel rasy welsh corgi pembroke jest doskonałym przyjacielem starszych dzieci, które są dla niego doskonałymi partnerami do  zabaw czy wspólnego uprawiania sportu. Czasem corgi podszczypują biegające dzieci, co wynika z instynktu zaganiania – trzeba je tego oduczyć.

Dobrze wychowany welsh corgi pembroke zwykle bez problemu dogaduje się z innymi psami. Jednak zaatakowany przez psa nie pozostanie dłużny. Między osobnikami tej samej płci mieszkającymi pod jednym dachem może dochodzić do konfliktów. W stosunku do małych zwierząt domowych pembroke jest tolerancyjny.

Przedstawiciel tej rasy nie lubi bezczynności. Ruch jest w jego wypadku bardzo ważny, bo zapobiega nudzie, pozwala zachować dobrą kondycję i szczupłą sylwetkę. Wystarczy jednak kilka spacerów w ciągu dnia, w tym jeden dłuższy (np. godzinny) połączony z zabawą i ćwiczeniami. Corgi chętnie zagania wszystko, co się porusza, dlatego można puszczać go luzem tylko w bezpiecznych miejscach. Zaaferowany ptakami czy wiewiórką zapomina o całym świecie i czasem odbiega na znaczną odległość.

Welsh corgi pembroke nie potrzebuje dużo miejsca i dobrze się czuje w mieszkaniu, jeśli zapewnimy mu regularny ruch na świeżym powietrzu.

Umiejętności

Dawniej corgi zaganiały bydło i owce – obiegały stado, szczekały i łapały nieposłuszne zwierzęta za pęciny. Udawało im się unikać kopnięć, bo są małe i zwinne. Używano ich także do pasienia gęsi i ochrony przed drapieżnikami, a nawet do tępienia szkodników na farmach.

Współczesny welsh corgi pembroke to głównie pies do towarzystwa. Ponieważ jest aktywny, bystry i wytrzymały, dobrze radzi sobie w niektórych sportach: agility, obedience, dogtrekkingu, flyballu czy frisbee (należy tylko unikać skoków w górę i nie uprawiać tego sportu wyczynowo). Może brać udział w konkursach pasienia. Niektóre psy tej rasy sprawdzają się w dogoterapii.

Szkolenie i wychowanie

Welsh corgi pembroke ma świetną pamięć, szybko się uczy i chętnie współpracuje z człowiekiem. Te zalety mogą jednak przysporzyć kłopotów mało doświadczonym właścicielom, szybko nabiera bowiem nie tylko dobrych, ale i złych nawyków. Welsh corgi pembroke ma silny charakter i zawsze próbuje postawić na swoim. Wymaga jasno określonych zasad. Nie można mu na wszystko pozwalać, bo szybko zacznie sprawiać problemy.

Nauka powinna opierać się na wzajemnym zaufaniu, konsekwencji i łagodnym podejściu. Przedstawiciel tej rasy to pracuś, lubi spełniać polecenia właściciela, dlatego powtarzanie ćwiczeń zwykle nie stanowi dla niego problemu. Dla jednych zwierzaków największą motywacją podczas szkolenia jest kęs jedzenia, dla innych aportowanie ulubionej zabawki.

Szczenięta welsh corgi pembroke wymagają wczesnej socjalizacji, należy je zapoznać z jak największą liczbą bodźców: różnymi ludźmi, innymi psami, nowymi sytuacjami i odgłosami. Warto skorzystać z psiego przedszkola.

Dla kogo ta rasa

Welsh corgi pembroke nadaje się prawie dla wszystkich, lecz wymaga konsekwentnego i mądrego wychowania. Trzeba poświęcić mu sporo uwagi i umożliwić rozładowanie nadmiaru energii. Może towarzyszyć zarówno rodzinom z dziećmi, jak i osobom starszym, ale aktywnym.

Wady i zalety rasy welsh corgi pembroke

Welsh corgi pembroke – jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• dwa razy w roku obficie linieje
• niewielkie ilości sierści gubi przez cały czas
• źle wychowany może być uciążliwy

Zalety

• przywiązany do całej rodziny
• świetnie dogaduje się z dziećmi
• przyjazny wobec ludzi
• inteligentny, szybko się uczy
• można uprawiać z nim niektóre sporty
• toleruje inne zwierzęta
• łatwy w pielęgnacji
• nadaje się do mieszkania

Zdrowie rasy welsh corgi pembroke

Jako potomek wiejskich psów, welsh corgi pembroke doskonale znosi każde warunki atmosferyczne. Lubi zabawy na śniegu, niestraszne mu są mróz ani jesienna słota. Dwuwarstwowa okrywa włosowa nie przemaka i chroni przed deszczem. Dość dobrze znosi też upały, choć woli niższe temperatury. Latem zwykle szuka zacienionych miejsc w ogrodzie, a w mieszkaniu wybiera chłodne zakamarki.

Welsh corgi pembroke należy do jednych z najzdrowszych ras. Jak u wszystkich psów achondroplastycznych (z zahamowanym wzrostem kości długich przy normalnym rozwoju kości tułowia i czaszki) sporadycznie może się pojawić kulawizna młodzieńcza, która mija z wiekiem i zwykle nie wymaga leczenia. Warto pamiętać o unikaniu nadwagi, wysokich skoków czy zbyt częstego chodzenia po schodach, co obciąża kręgosłup.

Żywienie

Welsh corgi pembroke ma niepohamowany apetyt, dlatego trzeba zwrócić uwagę na objętość i kaloryczność posiłków. Niektórzy właściciele przekarmiają swoich podopiecznych, zapominając o tym, że jak większość psów pasterskich pembroke nie ma dużych wymagań żywieniowych.

Najwygodniej podawać mu gotowe wysokogatunkowe karmy dla średnich ras dostosowane do jego wieku, aktywności i stanu zdrowia. Jeśli zdecydujemy się na jedzenie domowe, uzupełnijmy je preparatami wapniowo-witaminowymi i mineralnymi.

U szczeniąt w okresie wzrostu i wymiany zębów mogą się pojawić problemy z postawieniem uszu, dlatego warto wtedy wzbogacić dietę o dodatkową dawkę preparatów wspomagających chrząstki. Dzienną porcję dla dorosłego psa powinno się podzielić na dwa posiłki.

Pielęgnacja

Pielęgnacja psa rasy welsh corgi pembroke nie nastręcza trudności. Linieje on zwykle obficie dwa razy w roku, kiedy wypada cały gęsty podszerstek i umiarkowana ilość włosa okrywowego (intensywna utrata włosów okrywowych zdarza się rzadko). Niewielkie ilości sierści corgi gubi przez cały czas, ale dość łatwo ją sprzątnąć.

Zazwyczaj wystarczy wyczesać psa raz w tygodniu, używając do tego zwykłej szczotki, pudlówki lub średnio gęstego metalowego grzebienia. Natomiast do codziennej pielęgnacji w okresie linienia świetnie posłuży furminator.

Tułów na krótkich łapach i obfite owłosienie sprawiają, że welsh corgi pembroke wnosi do domu sporo piasku i błota. Wystarczy go jednak wtedy wyczesać i przetrzeć wilgotnym ręcznikiem. Do kąpieli wybierzmy kosmetyki dla psów o średniej długości włosa (nie powinny zmiękczać ani unosić sierści). Można pozwolić corgi wyschnąć samemu (zwykle trwa to kilka godzin) lub użyć suszarki.

Przedstawiciel tej rasy nie wymaga specjalnego przygotowania do wystawy. Powinien mieć czyste uszy, zęby, sierść i przycięte pazury. Trzeba go też nauczyć spokojnego stania na stole podczas oceniania przez sędziego. Corgi prezentujemy na ringówce dostosowanej do umaszczenia.

Akcesoria

Corgi wyprowadzamy w zwykłej lub półzaciskowej obroży (trzeba się upewnić, czy materiał, z którego ją wykonano, nie zafarbuje ani nie wytrze sierści na szyi) lub w dopasowanych i niekrępujących ruchów szelkach. Smycz powinna być tradycyjna, zaopatrzona w lekkie, ale wytrzymałe karabińczyki.

Psa tej rasy zajmą piłki, plecione sznury, pluszowe i gumowe maskotki, naturalne gryzaki czy kongi, w których umieszcza się przysmaki. Warto również przyzwyczaić pembroke’a do klatki transportowej.

Historia rasy welsh corgi pembroke

Welsh corgi wywodzą się od psów należących do Celtów, którzy dotarli na Wyspy Brytyjskie jeszcze przed naszą erą. Znane są dwie rasy – cardigan (pochodzący z hrabstwa Cardiganshire) i pembroke, który wziął swoją nazwę od hrabstwa Pembrokeshire w południowo-zachodniej Walii.

Słowo „corgi” powstało prawdopodobnie z połączenia „cor” (karzeł) i „gi” (pies) i oznacza małego psa. Może też mieć związek z „cur” (stróżować) lub „corlan gi”, które w języku walijskim oznacza psa z zagrody dla owiec.

Z rasą welsh corgi pembroke związanych jest wiele legend. Jedna opowiada o wróżkach, które dawno temu żyły w Walii. Dosiadały dziwnych wierzchowców – małych, z krótkimi łapkami, sterczącymi uszami i długimi lisimi pyskami. Gdy chłopi pochłonięci codziennymi obowiązkami zapomnieli o świecie czarów, wróżki zniknęły z ich życia na zawsze. Zostawiły im jednak na pamiątkę swoje czworonogi. Dzieci bawiące się przy strumieniu znalazły dwa zwierzątka przypominające według nich lisy i zabrały je do osady. Dorośli zorientowali się jednak, że to wierzchowce wróżek. Corgi zamieszkały wtedy z ludźmi, nauczyły się pilnować obejścia i paść zwierzęta gospodarskie. Podobno do dziś na rudo umaszczonych psach widać ślady czarodziejskiej uprzęży.

Pierwsze wzmianki o corgi pochodzą z 920 r. W zbiorze praw, który opracował walijski władca Hywel Dda, znalazł się opis małego psa do pędzenia bydła podobnego do corgi. W tamtych czasach był on niezwykle cenny, a za zabicie go trzeba było zapłacić odszkodowanie wynoszące równowartość wołu.

Niektórzy kynolodzy uważają, że przodkami pembroke’a były psy w typie skandynawskich szpiców pasterskich przywiezione na Wyspy Brytyjskie przez wikingów. Inni twierdzą z kolei, że dopiero szpice przywiezione około 1107 r. przez flamandzkich tkaczy przyczyniły się do powstania rasy. Za przodka welsh corgi pembroke uważa się szwedzkiego vallhunda (zwanego też psem Gotów).

Aż do końca XIX w. corgi były psami wiejskimi. Zmiany zachodzące w gospodarce spowodowały jednak, że zainteresowanie nimi zmalało. Na przełomie XIX i XX w. pojawiły się na kilku wystawach rolnych obok inwentarza, dzięki czemu zwrócili na nie uwagę hodowcy i miłośnicy psów rasowych. W 1925 r. powołano pierwszy klub corgi w Carmarthen.

Trzy lata później pokazano rasę na wystawie Crufts. Początkowo cardigany i pembroki uważano za odmiany tej samej rasy i krzyżowano je z sobą. Osobniki pozbawione ogona były rejestrowane jako pembroki, a te z długim ogonem jako cardigany. W 1934 r.  rozdzielono rasy i opracowano oddzielne wzorce (nie wolno ich z sobą łączyć).

Ważną postacią w historii welsh corgi pembroke’a była Thelma Evans, w której hodowli urodził się Rozavel Red Dragon, pies figurujący niemal we wszystkich rodowodach współczesnych przedstawicieli rasy.

Największą miłośniczką welsh corgi pembroke jest królowa Elżbieta II, która w 1933 r. jeszcze jako księżniczka Walii otrzymała od ojca, króla Jerzego VI, psa o imieniu Rozavel Golden Eagle, znanego jako Dookie. Pembroki tak bardzo zachwyciły rodzinę królewską, że i dziś w pałacu Buckingham mieszka spore ich stado. Inną miłośniczką rasy była Tasha Tudor – rysowniczka i bajkopisarka, która uczyniła te niewielkie czworonogi bohaterami swoich opowieści.

Welsh corgi pembroke w Polsce

W Polsce pierwszy welsh corgi pembroke pojawił się w 1979 r. Była to suczka Ynghariad Cherry Blossom przywieziona z Niemiec do hodowli Lisiura Anny i Mirosława Redlickich. Jej pierwszy miot przyszedł na świat w grudniu 1980 r.

Wzorzec rasy welsh corgi pembroke

Welsh corgi pembroke – grupa I FCI, sekcja 1, nr wzorca 39

• Kraj pochodzenia: Wielka Brytania
• Charakter: śmiały i chętny do pracy. Przyjacielski, żywy, bez śladu agresji czy nerwowości
• Wielkość: wysokość w kłębie 25-30 cm
• Waga: psów 10-12 kg, suk 9-11 kg
• Szata: średniej długości, prosta, z gęstym podszerstkiem; nie może być miękka, kędzierzawa ani szorstka
• Maść: jednolicie ruda, śniada lub płowa, czarna podpalana, także z białymi znaczeniami na łapach, piersi i szyi; dopuszczalna niewielka ilość bieli na głowie i pysku
• Długość życia: 12-15 lat
• Odporność na warunki atmosferyczne: duża
• Koszty utrzymania: od 200 zł miesięcznie
• Cena psa z rodowodem: 6000-7000 zł

Ciekawostki o rasie welsh corgi pembroke

Dwie rasy: corgi cardigan i pembroke – różnią się szczegółami wyglądu i charakteru, obie odmiany są jednak psiakami mocnej budowy, krótkonożnymi, o dość krótkiej, gęstej sierści i dużych stojących uszach. Pełne werwy, inteligentne, szczekliwe i wesołe.

Pembroke w stosunku do cardigana ma nieco bardziej trójkątną głowę i krótsze uszy – spiczaste i wyżej osadzone. Jego tułów nie jest tak wydłużony, a przednie kończyny są proste. Ma też wyżej osadzony ogon, który może być długi lub naturalnie krótki.