SHIBA

Shiba inu – charakter

Podobnie jak inne azjatyckie rasy psów, shiba inu obdarzona jest bardzo silnym charakterem. Określana jest nawet jako „wielki pies w małym ciele”. Psy tej rasy są inteligentne, niezwykle sprytne i lubią stawiać na swoim. Ich wychowanie wymaga więc dużo konsekwencji i cierpliwości. Nie jest więc łatwym psem, a kupując ją do domu z dzieckiem, należy zwracać szczególną uwagę na odpowiednie wychowanie.

W stosunku do obcych shiba inu początkowo zachowuje dystans, ale po jakimś czasie akceptuje osoby, które zdążyła już poznać. Nie jest jednak zbyt wylewna w okazywaniu im sympatii. Uwielbia wspólne zabawy i ma masę energii, która niemal nigdy się nie kończy. Kiedy znudzi się towarzystwem i chce odpocząć od ludzi, chowa się w swoim zacisznym kąciku i ucina drzemkę. W domu shiba jest cicha i raczej nie narzuca się otoczeniu.

Shiba inu bywa dominująca w stosunku do psów tej samej płci, zdarza jej się wdawać z nimi w bójki. Ze względu na skłonność do dominacji wobec psów i instynkt łowiecki może natomiast sprawiać problemy na spacerach – zwłaszcza spuszczona ze smyczy. Najlepiej więc pozwolić jej się wyhasać na ogrodzonych terenach. Zostawianie jednak shiby bez nadzoru w ogrodzie nie jest dobrym pomysłem – psy tej rasy potrafią przecisnąć się nawet przez najmniejszą dziurę, a także wspinać się po ogrodzeniu.

Umiejętności shiby

Shiba inu jest zwinna i szybka. W Japonii nadal bywa używana do polowań. Myśliwi cenią jej wytrwałość i odwagę. Jednak dziś jest przede wszystkim psem rodzinnym. W słynącej z wielkiego zagęszczenia ludności Japonii shiby często są kupowane przez mieszkańców miast.

Shiba inu – szkolenie i wychowanie

Shiba (shiba inu) stworzona została jako pies do polowań. Jest więc inteligentna, lecz także wyjątkowo niezależna. Dlatego wychowanie jej na rodzinnego psa i szkolenie to prawdziwe wyzwanie. Nie sprawdzą się w jej przypadku siłowe metody, a doświadczenia zdobyte przy okazji szkolenia innych psów mogą się okazać mało przydatne. Wychowanie przedstawiciela tej pierwotnej rasy wymaga z jednej strony uszanowania jego natury, a z drugiej – żelaznej konsekwencji. Już szczeniak musi mieć wyraźnie określone zasady. Mała shiba nie może robić, co jej się podoba – w przeciwnym razie niezwykle trudno będzie ją opanować, gdy dorośnie.

Jak w wypadku wielu trudnych ras, najlepiej sprawdzą się w wychowaniu shiby pozytywne sposoby szkolenia, np. metoda klikerowa. Niestety duża część psów tej rasy nie jest ani wystarczająco żarłoczna, ani łasa na głaskanie. Znalezienie odpowiedniej nagrody dla shiby będzie więc o wiele trudniejsze, niż w przypadku innych ras psów. Jeśli jednak uda nam się wypracować porozumienie, zyskamy wiernego i chętnego do współpracy towarzysza.

Shibę już od szczenięcia warto przyzwyczajać do takich zabiegów, jak szczotkowanie, kąpiele, wycieranie łapek czy obcinanie pazurów. W przeciwnym razie takie czynności mogą stać się prawdziwą udręką dla opiekuna. Nieprzyzwyczajone do tych elementów pielęgnacji dorosłe psy potrafią zaciekle bronić swojej nietykalności. Ze względu na zamiłowanie shib do samodzielnych wypraw, należy też podczas szkolenia położyć duży nacisk na naukę przywołania. Również dominacyjne skłonności wobec innych psów warto przepracować już za młodu, zapisując shibę na zajęcia w psim przedszkolu.

Dla kogo ta rasa

Najlepszym opiekunem dla shiby będzie osoba o silnej osobowości i jednocześnie cierpliwa, nie bojąca się wyzwań. Shiba mocno przywiązuje się do rodziny i nie wyróżnia żadnego z jej członków. Psy tej rasy są dosyć aktywne, nie są więc polecane dla osób, których przez większość dnia nie ma w domu.

Wady i zalety rasy shiba

Shiba (shiba inu) – jaka jest? Poznaj jej wady i zalety!

Wady

• bardzo uparty i niezależny
• bywa agresywny wobec innych psów
• ma silny instynkt łowiecki

Zalety

• zdrowy, odporny i długowieczny
• dosyć łatwy w pielęgnacji
• niekłopotliwy w domu
• ekonomiczny w utrzymaniu
• skory do zabawy i energiczny

Zdrowie rasy shiba

Shiba (shiba inu) to rasa stosunkowo zdrowa, odporna i długowieczna. Ma jednak genetyczne predyspozycje do niektórych chorób oczu, takich jak postępujący zanik siatkówki czy jaskra. Psy tej rasy chorują także dość często na niedoczynność tarczycy. Mają również skłonność do alergii, która może objawiać się zapaleniem ucha, grzybicą i świądem skóry.

Żywienie

Shiba nie jest wymagająca pod kątem żywienia. Może jeść karmę dobrej jakości albo jedzenie przygotowywane w domu. Niektóre shiby mają problemy z alergią lub nietolerancją pokarmową, które mogą objawiać się zaburzeniami ze strony przewodu pokarmowego lub problemami ze skórą. W takich wypadkach może być konieczne podawanie karmy monobiałkowej, bezzbożowej lub samodzielne przygotowywanie posiłków z uważnie dobranych składników.

Wśród shib znajdą się także prawdziwe niejadki. Psy tej rasy potrafią wybrzydzać i – jak na uparte psy pierwotne przystało – nie da się ich wziąć głodem. Nie ruszą tego, czego nie lubią, i już. Nie warto więc kłócić się z shibą i jej gustem. Zamiast tego należy znaleźć coś innego, co pies będzie jadł ze smakiem lub poszukać przynajmniej jadalnego kompromisu.

Pielęgnacja

Jak dbać o shibę inu? Psy tej rasy nie przepadają za kąpielami. Na szczęście nie trzeba tego robić często – ich gęste, nastroszone futro zabezpiecza skórę przed brudem. Samo także nie zbiera rzepów czy błota. Dodatkowo psy tej rasy same dbają o utrzymanie sierści w czystości. Przypominają w tym koty – godzinami potrafią wylizywać swoje futro. Codzienna pielęgnacja shiby polega więc na wyczesaniu z sierści ewentualnego piachu czy kurzu za pomocą grzebienia lub szerokiej szczotki (pudlówki).

Intensywnego szczotkowania shiby wymagają przede wszystkim podczas linienia, czyli dwa razy w roku, przez 2-3 tygodnie. W tym okresie należy dokładnie wyczesywać psa nawet dwa razy dziennie. Nie poleca się używania furminatora – łatwo nim zrobić dziury w tak gęstym podszerstku. Przed czesaniem sierść należy spryskać odżywką antystatyczną.

Akcesoria

Wybór spacerowych akcesoriów zależy w dużej mierze od samej shiby. Niektóre psy tej rasy nie tolerują noszenia obroży (nawet przeciwkleszczowej!), a inne przez cały spacer będą próbowały przegryźć założone na siebie szelki. Zarówno rodzaj sprzętu, jak i jego model należy więc metodą prób i błędów dopasować do preferencji psa, by zapewnić mu komfort podczas spacerów.

Ze względu na dużą samodzielność tych psów i konieczność prowadzenia ich na smyczy, warto zaopatrzyć się w długą linkę, która zapewni shibie większą swobodę niż krótka smycz.

Zakup klatki kennelowej – czy to z materiału, czy metalowej – będzie przy shibie dobrym pomysłem. Odpowiednio wprowadzona może stanowić dla psa bezpieczne schronienie i miejsce, w którym schowa się, chcąc odpocząć od domowego zamieszania lub nielubianych gości.

Historia rasy shiba

To prawdopodobnie najstarsza japońska rasa. Przodkowie dzisiejszych shib mogli się pojawić na Wyspach Japońskich wraz z pierwszymi osadnikami ok. 7 tys. lat p.n.e. Następna fala migracji miała miejsce w III wieku p.n.e. i jej także towarzyszyły psy.

Jedne i drugie w typie szpica, przemieszały się z sobą, dając początek rasom rdzennie japońskim, których wyróżnia się dziś sześć: jedyna duża to akita, średnie: hokkaido, kishu, shikoku i kai, i mała – shiba.

Małe psy nazywano „shiba” już w czasach starożytnych. W języku starojapońskim słowo to znaczyło właśnie „mały”. Współcześnie „shiba” odnosi się do „zarośli, krzewów”. Pierwotnie rasa ta była przeznaczona do pomocy w polowaniach na niewielkie i większe (dziki) ssaki oraz ptaki. Jej nazwę można by tłumaczyć jako „pies do polowania w zaroślach”. Te dwa określenia często łączy się w jedno: „mały pies do polowania w zaroślach”.

Pierwotnie istniały trzy odmiany shib, pochodzące z różnych regionów: shinshu shiba, mino shiba i sanin shiba. Na przełomie XIX i XX wieku zaczęto sprowadzać do Japonii psy ras zachodnich i krzyżować je z miejscowymi. W 1928 roku powstała organizacja, której celem była ochrona rodzimych psów przed wyginięciem.

W tym samym roku odbyła się też pierwsza wystawa ras japońskich. W 1937 roku shiba (shiba inu) została oficjalnie uznana za „pomnik przyrody”. Podczas I wojny światowej mino shiba i sanin shiba praktycznie wyginęły, przetrwało natomiast trochę przedstawicieli shinsu shiba. Poza Japonią sporą popularnością rasa ta cieszy się w Ameryce. Lubiana jest w Holandii, Belgii i Danii.

Shiba (shiba inu) w Polsce

Do Polski pierwszy pies tej rasy przybył w 1992 r. z Danii. Rok później z Holandii przyjechała suczka. W 1995 roku przyszedł na świat pierwszy polski miot psów rasy shiba.

Wzorzec rasy shiba

Shiba (shiba inu) – grupa V FCI, sekcja 5, nr wzorca 257

• Kraj pochodzenia: Japonia
• Charakter: pies nieufny wobec obcych, czujny, niezależny
• Wielkość: psy ok. 40 cm, suki ok. 37 cm
• Waga: niesprecyzowana we wzorcu, psy 9-14 kg, suki 8-13 kg
• Szata: dwuwarstwowa: krótki i gruby podszerstek oraz dłuższy, twardszy włos okrywowy, odstający pod kątem ok. 45 st.; najkrótsza na głowie, trochę dłuższa na szyi i tułowiu, najdłuższa na ogonie
• Maść: złota, sezamowa (złota z czarnym nalotem) i czarna podpalana; wszystkim powinny towarzyszyć znaczenia zwane „urajiro” – rozjaśniona do bieli sierść na boku kufy i na policzkach, pod brodą, na szyi, piersi, brzuchu i wewnętrznej stronie nóg, która u części szczeniąt widoczna jest dopiero po pierwszym roku życia; niepożądane są białe znaczenia na łapach i na końcu ogona
• Długość życia: 15-16 lat
• Odporność na warunki atmosferyczne: duża
• Koszty utrzymania: od 200 zł miesięcznie
• Cena psa z rodowodem: 7000-8000 zł

Ciekawostki o rasie shiba

Shiba jest najmniejszą z sześciu ras rdzennie japońskich (tak zwany szpic japoński pochodzi od szpiców europejskich). Pierwotnie hodowana była jako pies myśliwski na dziki, ptactwo, a nawet niedźwiedzie. Obecnie jest to prawdopodobnie najpopularniejsza rasa do towarzystwa w Japonii.

Shiby wydają z siebie przeróżne dźwięki – od ostrzegawczego szczeku, przez piski, pomruki i skamlenie, aż do specyficznego dla psów pierwotnych „jodłowania”. W przeszłości nazwa tej rasy brzmiała „shiba inu”. Jednak słowo „inu” oznacza jedynie „pies”, dlatego skrócono nazwę do obecnie obowiązującej – „shiba”.

 

Shiba inu - wszystko, co musisz wiedzieć

Ten inteligentny pies robi wrażenie. Nie nadaje się on jednak dla każdego - jego szkolenie jest bowiem prawdziwym wyzwaniem. 

Czy shiba inu szczeka? 

Wyczulone zmysły shiby i wyjątkowa czujność sprawiają, że psy tej rasy są doskonałymi stróżami. Nie są jednak hałaśliwe i szczekają tylko wtedy, kiedy mają ku temu ważny powód.

Czy shiba inu jest dla dzieci?

Z dziećmi zazwyczaj dogaduje się dobrze, o ile ma możliwość schronienia się w bezpiecznym miejscu przed nadmiarem pieszczot z ich strony.

Czy shiba inu jest agresywny? 

Źle prowadzona shiba, której opiekunowie nie potrafią postawić jasnych granic, nie omieszka posunąć się do agresji, by osiągnąć upatrzony przez siebie cel. Przedstawiciel tej rasy nie przepada za pobratymcami.