MOPS

Charakter rasy mops

Od swego pojawienia się mops wzbudzał skrajne uczucia – jedni go podziwiali, inni uważali za wybryk natury. Choć ma zatroskany wyraz pyska, mops jest psem pogodnym i pełnym życia. Niech nas też nie zwiedzie jego przysadzista sylwetka – mops to zwierzak obdarzony sporym temperamentem.

Mops szczególnymi względami obdarza wybraną osobę w rodzinie i towarzyszy jej na każdym kroku. Nie przeszkadza to jednak w tym, by był serdeczny również wobec pozostałych domowników. Nie lubi samotności i braku zainteresowania – potrafi okazać, że nie poświęca mu się wystarczająco dużo uwagi. Łagodny i cierpliwy, chętny do zabawy mops będzie doskonałym przyjacielem nawet dla kilkuletnich dzieci. Muszą się one jednak nauczyć odpowiednio z nim obchodzić. Czworonóg tej rasy nie jest kłopotliwym domownikiem. Mops nie niszczy sprzętów, a podczas nieobecności właściciela zwykle śpi, choć niektóre mopsy mogą wykazywać lęk separacyjny.

Mopsy doskonale się czują w większej grupie psów – najlepiej własnej rasy. Bez strachu nawiązują kontakty z każdym obcym czworonogiem na spacerze. Wiele mopsów żyje także w zgodzie z kotami i innymi zwierzętami domowymi. Chociaż pies tej rasy to nie typ sportowca, nie jest również leniwy. Mops chętnie wychodzi na spacery, ale nie może być zmuszany do nadmiernego wysiłku. Rozsądna dawka ruchu jest bardzo ważna – pozwala zachować dobrą kondycję i zapobiega otyłości. Wiele mopsów lubi wodę i dobrze pływa.

Jak wiele psów wyhodowanych do towarzystwa, mops nie przejawia instynktu łowieckiego. Większość psów tej rasy nie oddala się zbytnio podczas spacerów, nawet jeśli nie były nauczone przywołania. Mops nie ma też skłonności do stróżowania ani uporczywego szczekania.

Umiejętności

Mops został wyhodowany po to, aby umilać czas właścicielowi. Z czasem ten chiński skarb stał się ulubieńcem europejskich władców, arystokracji i bogatego mieszczaństwa. Nie wymagano od niego spełniania żadnej konkretnej funkcji poza towarzyszeniem człowiekowi. Dziś mops jest przede wszystkim cenionym psem rodzinnym, choć można z nim również pracować – mamy w Polsce kilka mopsów, które zdały egzaminy PT (pies towarzyszący).

Szkolenie i wychowanie

Pies tej rasy jest inteligentny. Uczy się chętnie, pod warunkiem że ćwiczenia nie są monotonne i że ma odpowiednią motywację, np. ulubiony smakołyk. Naukę podstawowych poleceń najlepiej rozpocząć już ze szczeniakiem. O sukcesach szkoleniowych w dużym stopniu decyduje więź łącząca psa i właściciela – im jest większa, tym łatwiej wyegzekwować pożądane zachowanie. Mops to pies wrażliwy – nawet podniesiony ton jest dla niego karą.

Mops to czworonóg z charakterem. Czasami próbuje postawić na swoim, dlatego wychowując go, trzeba być konsekwentnym, choć nie rygorystycznym. Szczenięta szybko się uczą czystości i zasad panujących w rodzinie. Należy je zabierać w nowe miejsca i umożliwić kontakty z innymi psami.

Dla kogo ta rasa

Mops nadaje się dla każdego. Nie trzeba mieć dużego doświadczenia ani czasu na długie spacery. Ten pies nie zajmuje wiele miejsca i z łatwością dostosuje się do każdych warunków. Mops odnajdzie się zarówno u osoby samotnej, która większość czasu przebywa w domu, u zapracowanej osoby mogącej zabierać małego psa do pracy, jak i w dużej rodzinie z dziećmi.

Wady i zalety rasy mops

Mops – jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• linieje przez cały rok
• jest mało odporny na upały
• bywa uparty
• chrapie
• często miewa alergie

Zalety

• inteligentny i wesoły
• łagodny i towarzyski
• przywiązany do rodziny
• dobry przyjaciel dzieci
• tolerancyjny wobec psów i innych zwierząt
• nadaje się do małego mieszkania
• nie potrzebuje dużo ruchu

Zdrowie rasy mops

W tej rasie nie występują większe problemy zdrowotne, jeśli właściciele odpowiednio dbają o psy. Czasami zdarzają się choroby serca i problemy z układem oddechowym. Przypadłością są też płytko osadzone siekacze i skłonność do odkładania się kamienia nazębnego. Dlatego mopsom powinno się podawać specjalne gryzaki lub od szczeniaka przyzwyczajać do mycia zębów pastą i szczoteczką. Z rzadka mogą wystąpić problemy z wypadającą rzepką i dysplazją stawów biodrowych. Trzeba też zwracać uwagę na duże oczy, które łatwo uszkodzić lub podrażnić.

Mops jest średnio odporny na warunki atmosferyczne. Ze względu na silnie skrócony pysk może źle znosić upały – latem lepiej więc ograniczyć spacery w pełnym słońcu oraz zapewnić mu zacienione miejsce do odpoczynku i dostęp do wody. Mopsowi nie szkodzą natomiast niskie temperatury, choć nie przepada on za deszczem i wilgocią. Zimą starszym psom można zakładać ubranka.

Żywienie

Pies tej rasy ma zwykle doskonały apetyt, ale jest wybredny i nie zadowoli się pożywieniem kiepskiej jakości. Mops miewa skłonności do tycia, dlatego karma powinna być dostosowana do jego wieku i aktywności. Można stosować gotowe produkty przeznaczone dla małych ras lub samodzielnie przygotowywać posiłki z dodatkiem odpowiednich preparatów wapniowo-witaminowych.

Mocno zbudowanym samcom w okresie wzrostu zaleca się podawanie preparatów zawierających glukozaminę i chondroitynę. W okresie intensywnego linienia warto uzupełnić dietę o specyfiki przyspieszające regenerację szaty.

Pielęgnacja

Mopsy gubią sierść właściwie przez cały rok – szczególnie intensywnie na wiosnę. Psy z bardzo krótką szatą linieją rzadziej, a te z trochę dłuższą – częściej. Wypadający włos nie ma jednak tendencji do wbijania się w podłoże i łatwo można go sprzątnąć.

Psa tej rasy należy czesać kilka razy w tygodniu. Do pielęgnacji sierści po zimie używamy metalowego gęstego grzebienia lub zgrzebła. Na co dzień wystarczy twarda szczotka z końskiego włosia lub gumowa rękawica. Można też przecierać podopiecznego bawełnianym ręcznikiem lub kawałkiem irchy. Kąpiemy go w miarę potrzeby w szamponie dla psów krótkowłosych o jasnej lub białej maści.

Fałdę przy nosie trzeba przecierać co drugi dzień specjalnym płynem, by nie rozwinął się w tym miejscu stan zapalny. Również uszy należy systematycznie kontrolować. Mops nie wymaga pracochłonnego przygotowania do wystawy – powinien być wykąpany oraz mieć przycięte wystające włoski na ogonie i na portkach.

Akcesoria

Na spacery mopsy powinny chodzić w lekkiej obroży lub w dobrze dopasowanych szelkach i na tradycyjnej smyczy. Jedzenie podajemy w ceramicznych miskach – plastikowe mogą być przyczyną alergii kontaktowej.

Dorosłego psa można przyzwyczaić do podróżowania w metalowych klatkach transportowych (są bardziej przewiewne od plastikowych). Mops lubi się bawić piłkami (muszą być jednak odpowiednio duże, aby ich nie połknął!), piszczącymi i pluszowymi zabawkami i gryzakami. Pies tej rasy ceni sobie także wygodę i potrzebuje miękkiego, przytulnego posłania. Psiakom, które chcemy zaprosić do łóżka, powinniśmy kupić schodki lub podest ułatwiający im wchodzenie na łóżko.

Historia rasy mops

Mops pochodzi prawdopodobnie z Dalekiego Wschodu. Większość badaczy za ojczyznę tej rasy uważa Chiny. Już w kronikach z czasów Konfucjusza (551-479 rok p.n.e) można napotkać opisy małych piesków z krótkimi pyskami. Podobizny takich czworonogów uwieczniano także na dawnej chińskiej porcelanie i posążkach. W starożytnej encyklopedii Erh Ya znajduje się wzmianka o małych, krótkonosych psach zabieranych na polowania. Nie da się jednak ustalić, czy brały w nich czynny udział, czy były jedynie maskotkami właścicieli.

Około 960 roku cesarz Tai Tsung z dynastii Sung otrzymał w prezencie niewielkiego krótkowłosego pieska o płaskim pysku, którego nazywano Lo-chiang-sze lub Lo-sze. Począwszy od I wieku n.e. hodowano czworonogi zwane Pai (krótkonosy i krótkonogi). Były one tak małe, że z powodzeniem mieściły się pod niskimi stolikami. Uważano je za wyjątkowo cenne – pilnie strzeżono komnat, w których mieszkały, dostawały najlepsze jedzenie i spały na najwygodniejszych posłaniach.

W tym okresie były znane trzy typy małych psów – lwi piesek, pekińczyk i Lo-sze, od którego prawdopodobnie wywodzą się mopsy. W „Cesarskiej księdze psów” znajdują się rysunki przedstawiające te ostatnie czworonogi, uderzająco podobne do dzisiejszych przedstawicieli rasy. W ówczesnej hodowli kładziono nacisk na niewielki wzrost, krótką szatę, zwarte ciało, płaski pysk i tzw. diadem na czole, utworzony przez trzy fałdy skóry.

Do Europy mops przybył zapewne w XVI lub XVII wieku. Wprawdzie po raz pierwszy psa podobnego do mopsa uwiecznił na swoim obrazie z 1425 roku włoski malarz Pisanello, ale oficjalnie uważa się, że pierwsze psy tej rasy pojawiły się na Starym Kontynencie 100 lat później, kiedy to kontakty z Chinami wznowiły Portugalia, Hiszpania i Holandia – uznawana za ich europejską ojczyznę.

Mopsy stały się bardzo popularne na dworze księcia Wilhelma Orańskiego. Do historii przeszedł jego piesek o imieniu Pompey, który wszczynając alarm, uratował swojemu panu życie. W Holandii wizerunek mopsa stał się herbem partii Orańczyków. Z rasą związana jest także legenda o zaginionym w 1730 roku podczas bitwy z Turkami pod Belgradem mopsie księcia Wirtembergii, który sam odnalazł drogę do domu. By upamiętnić jego wielkie przywiązanie do pana, w ogrodzie pałacowym Winnenden wystawiono mu po śmierci pomnik, który można oglądać do dziś.

Mopsy hodowali caryca Katarzyna Wielka, Wilhelm III, Jerzy III i królowa Wiktoria. Na swoich obrazach uwiecznili je Francisco Goya i William Hogarth. Rasa była znana pod wieloma nazwami. W Anglii – dutch mastiff (mastif holenderski) lub pug (od słowa „pugnus”, czyli pięść), we Francji – carlin (od imienia arlekina), w Holandii – mopshond, w Wenecji – mascherino, czyli maseczka. Obecna nazwa mops może się wywodzić od słowa „mopperen” (mruczeć, brzęczeć, chrapać).

Współczesny wizerunek mops zawdzięcza Anglikom. W Wielkiej Brytanii wyodrębniły się dwa typy mopsów – Morrison, który charakteryzował się maścią w ciepłych odcieniach beżu, przechodzącą w kolor pomarańczowy, i Willoughby – kolor jego sierści był ciemniejszy, z czarnym nalotem. W połowie XIX wieku doszło do połączenia obydwu typów – w umaszczeniu dominowała jaśniejsza barwa. W 1873 roku powstał angielski Kennel Club. Do rejestru wpisano wówczas ponad 60 psów tej rasy. W 1882 roku utworzono British Pug Dog. W Stanach Zjednoczonych pierwszego mopsa zarejestrowano w 1885 roku.

Mops w Polsce

W Polsce wzmianki o mopsach pojawiły się już na początku XVIII wieku. Na portrecie przedstawiającym kasztelanową Annę Orzelską został uwieczniony pies tej rasy. W latach 50. XX wieku rozpoczęto wpisywanie mopsów do polskiej księgi rodowodowej. Na początku lat 70. XX wieku sprowadzono z Anglii psa o imieniu Rudy of Alicedown, a w 1984 roku – Invadera Dylville, który okazał się wybitnym psem wystawowym. W latach 90. XX wieku pojawiły się czworonogi z amerykańskich hodowli – Sheffield’s One O’clock Jump i Harper’s Chance Are, które zapoczątkowały zmiany w wyglądzie polskich mopsów.

Do Polski przyjechały też bardzo dobre psy z Czech – Decameron Plums’ Jewel i Macho Pibaro, przybył też długo oczekiwany import z Brazylii – Nabuco’s Rolls Royce. Obecnie polskie mopsy reprezentują wysoki i wyrównany poziom.

Wzorzec rasy mops

Mops – grupa IX FCI, sekcja 11, nr wzorca 253

• Kraj pochodzenia: Chiny; patronat: Wielka Brytania
• Charakter: zrównoważony, wesoły i żywy
• Wielkość: wzorzec nie podaje wzrostu
• Waga: od 6,3 do 8,1 kg
• Szata: krótka, gęsta, gładka, miękka, błyszcząca; nie może być twarda ani wełnista
• Maść: beżowa z czarną maską (od srebrzystopłowej do brzoskwiniowopłowej) i czarna; maska, uszy, „pieprzyki” na policzkach i diadem na czole możliwie najbardziej czarne
• Długość życia: 12-16 lat
• Odporność na warunki atmosferyczne: średnia
• Koszty utrzymania: od 200 zł miesięcznie
• Cena psa z rodowodem: 3000-5000 zł

Ciekawostki o rasie mops

W XVIII wieku mops został symbolem masońskiego zakonu, uchodził bowiem za usposobienie zaufania i wierności. Wielbicielem mopsów jest Hugh Laurie, serialowy doktor House.

Mops należy do ras wielkogłowych, dlatego regulamin hodowlany Związku Kynologicznego w Polsce zezwala na pierwszy miot suki już po ukończeniu przez nią roku. W miocie może przyjść na świat od jednego do dziesięciu szczeniąt. Mimo specyficznej budowy mopsa porody zwykle przebiegają bez komplikacji. Szczeniaki rodzą się ciemnobrązowe, rozjaśniają się z czasem. Najbardziej popularne są mopsy beżowe, czarne umaszczenie występuje znacznie rzadziej.