KISHU

Charakter rasy kishu

Kishu to średniej wielkości psy myśliwskie o mocnej, dobrze umięśnionej sylwetce. Są przyjacielskie, inteligentne i aktywne. Bardzo przywiązują się do opiekuna i rodziny, są lojalne i potrzebują bliskości człowieka. Mimo dużej odporności na niskie temperatury nie sprawdzą się więc w roli psa podwórkowego. W stosunku do obcych osób kishu bywają nieufne, dlatego mogą pełnić rolę domowego stróża, choć z reguły nie są zbyt hałaśliwe.

Kishu potrzebuje przestrzeni, ruchu i zajęcia, które zmęczy go umysłowo. Pozbawione tego psy mogą stać się reaktywne, uciążliwe dla opiekuna i mogą rozwinąć niszczycielskie zapędy. Aktywne i pogodne psy rasy kishu będą stanowić doskonałe towarzystwo zabaw dla nieco starszych dzieci. Ze względu na silny instynkt łowiecki miewają problemy z zaakceptowaniem kota i mniejszego od siebie, ruchliwego psa.

Umiejętności

Kishu to japoński szpic myśliwski wyhodowany do polowań na dziki i sarny – z tego względu psy tej rasy charakteryzują się dość sporą samodzielnością i wytrwałością. Duża czujność tego psa sprawiła także, że kishu pełniły rolę psów stróżujących.

Obecnie psy rasy kishu wciąż doskonale sprawdzają się w roli domowego stróża i psa myśliwskiego. W Europie traktowane są jednak głównie jako psy do towarzystwa. Mogą brać udział w psich sportach, które wykorzystują ich naturalne umiejętności, wytrzymałość i silny instynkt łowiecki.

Szkolenie i wychowanie

Psy rasy kishu bywają uparte i niezależne, dlatego ich szkolenie może być dla opiekuna niemałym wyzwaniem. Nie warto jednak posuwać się do metod awersyjnych, stosowania kar ani krzyku – źle traktowane kishu tym bardziej nie podejmą współpracy z człowiekiem. W szkoleniu tych psów sprawdzają się natomiast metody pozytywne, polegające na nagradzaniu psa za prawidłowe zachowanie, a także szkolenie klikerowe. Nagrodą dla psa rasy kishu może być zarówno chwila zabawy z opiekunem, jak i możliwość swobodnego eksplorowania otoczenia czy wyjątkowo atrakcyjny przysmak.

Ze względu na nieufność wobec obcych i silny instynkt łowiecki, psy rasy kishu wymagać będą starannej socjalizacji z ludźmi i psami. Nienauczone prawidłowego zachowania przy innych czworonogach kishu mogą bowiem potraktować mniejszego od siebie psa jako ofiarę i zacząć na niego polować. Psy tej rasy muszą mieć także zapewniony regularny kontakt ze światem zewnętrznym, nawet jeśli mają do dyspozycji duży ogród.

Dla kogo ta rasa

Kishu nie jest psem dla początkującego opiekuna. Wychowanie psów tej rasy wymaga bowiem konsekwencji i wprawy. Kishu odnajdzie się przy boku aktywnego psiarza, który będzie mógł poświęcić pupilowi dużo czasu i zapewni mu odpowiednią dawkę aktywności fizycznej oraz stymulacji umysłowej. Psy te mogą mieszkać zarówno w domu z ogrodem, jak i w miejskim mieszkaniu.

Wady i zalety rasy kishu

Kishu – jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• obficie linieje
• wymaga dużej dawki ruchu i zajęcia
• ma silny instynkt łowiecki
• bywa uparty

Zalety

• doskonały pies myśliwski
• inteligentny
• zdrowy i odporny
• dość łatwy w pielęgnacji

Zdrowie rasy kishu

Kishu to rasa stosunkowo zdrowa i odporna. Okazjonalnie u tych psów zdarza się dysplazja stawów łokciowych, alergia na pyłki traw i roztocza, a także autoimmunologiczne problemy skórne i niedoczynność tarczycy. Kolejną przypadłością obecną w tej rasie jest entropium, czyli wada budowy powiek, które zawijają się w kierunku gałki ocznej. Ze względu na obfitą okrywę włosową kishu dobrze znosi chłody, jednak silne upały będą dla niego uciążliwe.

Żywienie

Pies rasy kishu może być karmiony wysokiej jakości zbilansowaną karmą gotową – suchą lub mokrą. W żywieniu tych psów sprawdza się także dieta BARF, pod warunkiem że zadbamy o odpowiednią suplementację posiłków. Pracujące, aktywne kishu potrzebować będą dodatkowej dawki kalorii, białka i tłuszczu, które zapewnią im niezbędną energię i budulec potrzebny do wykształcenia odpowiedniej masy mięśniowej. Podobnie jak inne szpice japońskie, kishu bywają wybredne i z reguły nie mają skłonności do nadwagi.

Pielęgnacja

Pielęgnacja kishu jest stosunkowo prosta – psa wystarczy regularnie czesać przy użyciu szczotki usuwającej martwy podszerstek. Psy te, tak jak większość szpiców obdarzonych gęstą okrywą włosową, obficie linieją dwa razy do roku, przez co w okresie wiosennym i jesiennym wymagać będą dodatkowego wyczesywania.

U psa rasy kishu należy także regularnie sprawdzać stan oczu i uszu oraz czyścić je w razie potrzeby. Na uwagę opiekuna zasługują także pazury – jeśli pies nie ściera ich skutecznie podczas spacerów, należy je regularnie przycinać lub piłować. Do takich zabiegów psa warto przyzwyczajać już od szczeniaka.

Akcesoria

Kishu powinien być wyprowadzany na spacer w dobrze dopasowanej obroży (sprawdzają się szczególnie obroże półzaciskowe, które nie gniotą zbytnio sierści na szyi) lub w wygodnych szelkach typu guard. Podczas dłuższych spacerów warto używać długiej linki treningowej ze względu na silny instynkt łowiecki u kishu. U rasy tej sprawdza się najlepiej kaganiec fizjologiczny, który pozwala psu swobodnie dyszeć i pić wodę.

Historia rasy kishu

Wszystkie japońskie szpice to rasy pierwotne, mające wspólnych przodków – myśliwskie psy w typie szpica żyjące na terenie Japonii 3 tysiące lat temu. Wśród tych ras wyróżnia się szpice japońskie duże (akita), średnie (hokkaido, kishu, shikoku i kai), oraz małe (shiba). Kishu należy do średniej wielkości szpiców japońskich wyhodowanych do polowań na dziki i sarny w górskim środowisku. Do rozwoju tej rasy przyczynił się najbardziej japoński region Wakayama, w którym myśliwi preferowali psy silne, użyteczne i skuteczne podczas polowań.

Pierwsze informacje o tej rasie pochodzą z 1930 roku, gdy japoński hodowca Haruo Isogai rozpoczął badania nad lokalną populacją psów rasowych. Prace hodowlane mające na celu ujednolicenie rasy kishu rozpoczęły się w 1934 roku, kiedy to rasa została uznana za narodowy skarb Japonii. Przed rozpoczęciem intensywnej selekcji większość psów w tym typie miała przeróżne kolorowe umaszczenia, jednak obecnie w rasie tej przeważa biały kolor sierści. Pozostałe umaszczenia zostały niemal całkowicie wyeliminowane do 1945 roku.

Japoński Kennel Club oficjalnie uznał rasę kishu w 1934 roku. Ze względu na bardzo nieliczną populację i fakt, że rasa ta występuje niemal wyłącznie na terenie Japonii, nie została uznana przez American Kennel Club. W 2016 roku FCI opublikowało pierwszy oficjalny standard rasy.

Nieliczne hodowle zarejestrowane są w Czechach, Finlandii i Holandii. Populacja kishu stale maleje – brak oddanych rasie hodowców może sprawić, że znikną całkowicie.

Kishu w Polsce

W Polsce rasa kishu nie jest znana. Pierwszy pies tej rasy przybył do Polski w 2011 roku z Holandii, ale nie był psem hodowlanym. Kilka lat później polska hodowla Sakura no Sono zakupiła z Japonii dwa psy, których pierwszy miot przyszedł na świat w 2014 roku. Obecnie jednak kishu nie są w Polsce hodowane.

Wzorzec rasy kishu

Kishu – grupa V FCI, sekcja 5, nr wzorca 318

• Kraj pochodzenia: Japonia
• Charakter: pies o wybitnej wytrzymałości, sprawiający wrażenie szlachetnego, dostojnego i prostodusznego, wierny, pojętny i bardzo czujny
• Wielkość: psy 49-55 cm, suki 43-49 cm
• Waga: 20-25 kg
• Szata: włos okrywowy szorstki i prosty; podszycie miękkie i gęste, włos na policzkach i ogonie – dosyć długi
• Maść: biała, ruda i sezamowa (rudo-płowe włosy z czarnymi koniuszkami)
• Długość życia: 11-13 lat
• Odporność na warunki atmosferyczne: duża
• Koszty utrzymania: od 200 zł miesięcznie
• Cena psa z rodowodem: 1800-2200 dolarów

Ciekawostki o rasie kishu

W 1934 roku rasa kishu została uznana za pomnik przyrody.