KING CHARLES SPANIEL

Charakter rasy king charles spaniel

King charles spaniele to pieski bardzo łagodne i przyjazne zarówno wobec ludzi, jak i zwierząt. Na mają silnego instynktu stróżowania – co najwyżej trochę poszczekają, kiedy goście wchodzą do domu. Wobec obcych psy rasy king charles spaniel wykazują początkowo pewien dystans, jednak gdy przekonają się, że nic im nie grozi, nawiązują przyjazne stosunki.

King charles spaniele są zazwyczaj spokojne, nie wymagają dużo ruchu i zajęcia, najważniejszy jest dla nich sam kontakt z człowiekiem. Lubią przebywać blisko opiekuna. Niezbyt dobrze znoszą długotrwałą samotność. Są tolerancyjne wobec dzieci, nie nadają się jednak dla bardzo małych szkrabów, bo wymagają delikatności.

Psy rasy king charles spaniel soskonale dogadują się z innymi zwierzętami domowymi, choć nadal zachowały pewne instynkty swych przodków i czasem mogą np. pogonić za ptakiem.

Umiejętności

King charles spaniel od wieków pełni rolę doskonałego psa do towarzystwa. Czworonogi te musiały być przede wszystkim spokojne, łagodne i ciche, ale także towarzyskie i skore do zabawy.

Charakter dzisiejszego psa rasy king charles spaniel nie zmienił się znacząco. Wpatrzone w opiekuna małe psiaki chętnie poddają się szkoleniu i mogą uczestniczyć w takich psich sportach, jak rally-o, agility czy nosework. Dobrze sprawdzaja sie także w dogoterapii.

Szkolenie i wychowanie

King charles spaniele to psy czułe i wrażliwe, potrzebują więc serdecznego, łagodnego podejścia. Są inteligentne i kontaktowe. Łatwo je wychować. Chętnie uczą się różnych sztuczek, jeśli tylko nauka oparta jest na pozytywnej motywacji.

Szczeniak rasy king charles spaniel powinien odbyć wczesną socjalizację w przedszkolu dla psów. Nauka komunikacji z innymi czworonogami i zapoznanie się z różnymi osobami zmniejszą ryzyko problemów związanych z lękiem i agresją.

Dla kogo ta rasa

King charles spaniel nadaje się nawet dla początkującego przewodnika. Jest świetnym towarzyszem dla rodzin ze starszymi dziećmi i osób starszych. Dobrze czuje się nawet w małym mieszkaniu. Nie nadaje się natomiast dla ludzi, którzy długo przebywają poza domem.

Wady i zalety king charles spaniel

King charles spaniel - jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• dosyć wymagający w pielęgnacji
• źle znosi upały
• źle znosi chłody

Zalety

• łagodny i miły
• spokojny i zrównoważony
• nadaje się dla początkujących psiarzy
• nie jest hałaśliwy

Zdrowie rasy king charles spaniel

King charles spaniel nie należy do zbyt zdrowych ras, co jest wynikiem z jednej strony budowy czaszki, a z drugiej wysokiego stopnia inbredu. Dlatego bardzo ważne jest, by kupować szczenięta wyłącznie po zdrowych, przebadanych pod kątem różnych chorób rodzicach.

King charles spaniel narażony jest na syndrom brachycefaliczny (BAS), czyli zespół wad związanych ze skróconą kufą (problemy z układem oddechowym), jak i oczami (oczy duże, wypukłe, narażone na urazy). W związku z tym psy tej rasy źle znoszą upały i zimno. Zagrożeniem jest dla nich także narkoza.

Wśród chorób oczu  u psów rasy King charles spaniel zdarzają się: zaćma, dystrofia rogówki, nieprawidłowy wzrost rzęs (to jedna z najbardziej narażonych na tę chorobę ras), entropium, małoocze, druzy tarczy nerwu wzrokowego, zapalenie rogówki. Zdarzają się choroby serca: niedomykalność zastawki mitralnej i przetrwały przewód tętniczy. Ponadto zaobserwowano w rasie takie problemy jak wypadanie rzepek czy niezarośnięte ciemiączko.

Żywienie

King charles spaniel ma skłonność do tycia, dlatego należy kontrolować jego dawkę pokarmową i dostosować ją do potrzeb psa. Można stosować wysokogatunkowe gotowe karmy lub samemu przygotowywać jedzenie, ale trzeba je uzupełnić preparatami mineralno-witaminowymi. Dzienną porcję dla psa rasy king charles spaniel należy podzielić przynajmniej na dwa posiłki.

Pielęgnacja

Pielęgnacja king charles spaniela nie jest trudna, ale powinna być systematyczna. Jego szata ma wyglądać naturalnie, dlatego się jej nie strzyże ani nie trymuje. Przedstawiciel tej rasy gubi niewielkie ilości sierści przez cały czas, ale ponieważ jest ona miękka, łatwo ją sprzątnąć.

Psa rasy king charles spaniel czeszemy przynajmniej raz w tygodniu. Trzeba zwrócić uwagę na włosy pod pachami, w pachwinach i na uszach, gdzie łatwo tworzą się kołtuny. Rozdzielamy je palcami (nie wycinamy) i delikatnie rozczesujemy. Regularnie kontrolujemy stan uszu. Należy też sprawdzać, czy w fałdzie na pyszczku nie dochodzi do odparzeń lub zakażeń. Raz lub dwa razy w tygodniu fałdę trzeba przecierać wacikiem z wodą, następnie wytrzeć do sucha.

King charles spaniela kąpiemy w miarę potrzeby w szamponach dla psów o długim, jedwabistym włosie. W zależności od jego kondycji stosujemy odpowiednią odżywkę lub balsam. Sierść po spłukaniu wyciskamy w ręcznik i suszymy suszarką ustawioną na średnią temperaturę, jednocześnie rozczesując ją szczotką zgodnie z kierunkiem wzrostu włosów (sierść powinna być prosta i błyszcząca).

Akcesoria

Do czesania psa rasy king charles spaniel najlepiej stosować szczotkę pudlówkę i metalowy grzebień; można też użyć szczotki z naturalnego włosia. Ze względu na płaski pyszczek, nie należy używać głębokich misek. Na czas jedzenia można psu zakładać snood, czyli rodzaj komina chroniący uszy przed ubrudzeniem.

Historia rasy king charles spaniel

Większa część historii rasy king charles spaniel jest wspólna z cavalier king charles spanielem. Dokładne pochodzenie miniaturowych spanieli ginie w pomroce dziejów. Z pewnością ich głównymi przodkami były normalne, polujące spaniele, które następnie selekcjonowano pod kątem mniejszego wzrostu, by otrzymać psy do towarzystwa, mieszkające na dworach królewskich i w domach arystokracji. Nawet niektóre z mniejszych spanieli nadal sporadycznie używane były do polowań.

Ponadto wśród przodków king charles spanieli znalazły się pieski ozdobne z Dalekiego Wschodu – pekińczyki i japońskie chiny. Pierwotnie spaniele miniaturowe miały dłuższą kufę.

Pierwsza wzmianka o rasie w angielskim piśmiennictwie pochodzi z 1570 roku. Małe spaniele stały się bardzo popularne za panowania obu królów Karolów (I i II), czyli w latach 1625-1685. Karol II Stuart uwielbiał swoje pieski – współcześni mieli mu za złe, że poświęca im więcej czasu niż sprawom państwowym.

Jego brat Jakub, który objął panowanie jako Jakub II po śmierci Karola, również za nimi przepadał. Podobno pewnego razu, gdy okręt z królem na pokładzie rozbił się u wybrzeży Szkocji, zmuszony do opuszczenia pokładu Jakub rozkazał załodze: „Ratujcie psy!”. I dodał po namyśle: „i pułkownika Churchilla”, który stał się potem 1. księciem Marlborough, a sam zresztą hodował piękne spanielki odmiany blenheim.

Popularna miejska legenda głosi, że król Karol wydał dekret (obowiązujący do dziś) o tym, iż wszystkie miniaturowe spaniele mają zapewniony wstęp do przybytków użyteczności publicznej: sklepów, pubów, biur, a nawet parlamentu. Jednak sam parlament podaje, że nie ma żadnego dowodu na to, iż taki akt został faktycznie wydany. Również brytyjski Kennel Club jest zdania, że choć taką tezę powtarza się w wielu książkach, nie sposób namierzyć owy dokument.

Europejskie dwory królewskie i książęce prowadziły swoje linie spanieli miniaturowych, które różniły się wyglądem. Pieski te były jednym z ulubionych elementów sztafażu, wykorzystywanym przez artystów portretujących arystokrację. Czasami były też portretowane same. Szczególnie upodobali je sobie malarze epoki wiktoriańskiej oraz artyści włoscy, z Tycjanem na czele.

Rasa king charles spaniel stopniowo ewoluowała aż do początku XIX wieku. Krzyżowano ją z mopsami, japońskimi chinami i buldogami. W efekcie zmienił się jej wygląd – głowa stała się jabłkowata, a kufa płaska. Wtedy też ustaliły się cztery odmiany barwne: king charles (czarny podpalany), ruby (intensywnie rudy), blenheim (biały w rude łaty) i prince charles (tricolor). Dopiero w latach 20. XX wieku, za sprawą pewnego Amerykanina, rozpoczęto odtwarzanie dawnego typu z dłuższą kufą, znanego dziś jako cavalier king charles spaniel.

W 1885 roku mała grupa miłośników rasy założyła Toy Spaniel Club. Zaistniał spór co do nazwy klubu. Wpływowi przyjaciele króla apelowali o zmianę nazwy na king charles spaniel. Wreszcie sam panujący ówcześnie król Edward VII wyraził swoje życzenie do Kennel Clubu, aby klub rasy był w przyszłości znany jako King Charles Spaniel Club. Kennel Club nie miał innego wyjścia, jak na to przystać. W 1903 roku nazwą tą objęto oficjalnie wszystkie cztery odmiany barwne.

Podczas II wojny światowej nastąpiła niemal całkowita zagłada rasy. Kingi przetrwały jedynie w niewielkiej liczbie u pojedynczych hodowców. Od tych psów pochodzą wszystkie współczesne king charles spaniele.

King charles spaniel w Polsce

King charles spaniel jest w Polsce rasą trudno dostępną. Znacznie większą popularnością cieszą się cavaliery.

Wzorzec rasy king charles spaniel

King charles spaniel (English Toy Spaniel) – grupa IX FCI, sekcja 7, nr wzorca 128

• Kraj pochodzenia: Wielka Brytania
• Wielkość: wzrost nie jest określony – pies mały, proporcjonalny
• Waga: 3,6-6,3 kg
• Szata: długa, jedwabista, bez loków, dopuszczalna lekka falistość; obfite frędzle na uszach, pióra na kończynach i na ogonie; sierść nietrymowana
• Maść: blenheim (biało-ruda), tricolor, czarna podpalana i ruby (ruda)
• Długość życia: 10-12 lat
• Odporność na warunki atmosferyczne: mała
• Koszty utrzymania: od 200 zł miesięcznie
• Cena psa z rodowodem: 3000-4000 zł

Ciekawostki o rasie king charles spaniel

Większość king charles spanieli ma zrośnięte dwa środkowe palce przednich łap, co wynika z wysokiego stopnia inbredu tej rasy. Cecha ta na szczęście nie przeszkadza psom w codziennym życiu.

W rasie sporadycznie zdarza się naturalnie skrócony ogon jako cecha recesywna (inna niż u wielu ras z grupy owczarków) – być może jest to spuścizna po buldogu.

W hodowli powinno się kojarzyć osobno odmiany jednomaściste (czarna podpalana i ruby) i łaciate (tricolor i blenheim). Łączenie  psów jednomaścistych z łaciatymi powoduje, że rodzą się szczenięta z nieprawidłowymi znaczeniami, a raz wprowadzony gen łaciatości może przez wiele pokoleń pojawiać się w linii psów jednomaścistych.