CAVALIER KING CHARLES SPANIEL

Charakter rasy cavalier king charles spaniel

Cavalier king charles spaniel to sympatyczny pies rodzinny. Ma umiarkowany temperament, jest wesoły, żywy i całkowicie pobawiony agresji. Lubi być rozpieszczany. Cavalier zwykle jest otwarty i pewny siebie, ale zdarzają się także osobniki nieśmiałe (nie mogą być jednak nadmiernie lękliwe czy nerwowe). Ufność i przyjazny stosunek do świata mogą wpędzić cavaliera w kłopoty, dlatego trzeba pilnować, aby nie spotkała go krzywda, np. ze strony obcego psa.

Te niewielkie, wyjątkowo łagodne, cierpliwe i chętne do zabawy czworonogi uchodzą za idealnych kompanów dzieci. Lepiej nadają się jednak dla nieco starszych pociech. Kilkuletnie maluchy trzeba najpierw nauczyć delikatnie się z nimi obchodzić. Cavalier king charles spaniel jest wrażliwy, mocno się przywiązuje i nie znosi samotności. Jeśli właściciel dużo czasu spędza poza domem, powinien zapewnić cavalierowi towarzystwo – najlepiej psa tej samej rasy. Czworonóg ten potrafi też żyć w zgodzie z kotem, królikiem czy papugą.

Niewątpliwą zaletą tych niewielkich psów jest łatwość, z jaką przystosowują się do nowych warunków – można je wszędzie z sobą zabierać. Będą szczęśliwe, wiodąc zarówno aktywne, jak i spokojne życie. Na spacerach cavalier king charles spaniel tryska energią, a w domu chętnie wyleguje się na kanapie. Cavaliery są mało hałaśliwe, ale jeśli mają do dyspozycji ogród, zwykle wykazują silniejszy instynkt terytorialny i częściej szczekają.

Umiejętności

W dawnych czasach miniaturowe spaniele takie jak cavalier king charles spaniel wykorzystywano do polowań na drobne ptactwo – pełniły rolę aporterów i płochaczy. Dzięki miłemu usposobieniu i efektownemu wyglądowi stały się też ulubieńcami arystokratów. Współcześni przedstawiciele rasy to głównie psy do towarzystwa, choć nie zatraciły one zupełnie instynktu myśliwskiego.

Psy rasy cavalier king charles spaniel nadają się do uprawiania niektórych sportów – doskonale radzą sobie na torze agility, można też ćwiczyć z nimi obedience czy taniec z psem. Sprawdzają się w dogoterapii – cavaliery mogą pracować z dziećmi z niewielkim stopniem upośledzenia i jako psy wizytujące w szpitalach, hospicjach czy domach opieki.

Szkolenie i wychowanie

Cavalier king charles spaniel to pojętny uczeń, jeśli tylko postępuje się z nim łagodnie, a ćwiczenia sprawiają mu przyjemność. Należy być konsekwentnym, uzbroić się w cierpliwość i nie oczekiwać natychmiastowych rezultatów ani bezwzględnego posłuszeństwa w każdej sytuacji. W wypadku tej rasy świetnie sprawdza się kliker – można za jego pomocą nauczyć psa nie tylko podstawowego posłuszeństwa, ale również sztuczek. Cavaliery to łakomczuchy, ulubiony smakołyk będzie więc dla nich dodatkową zachętą.

Ostre traktowanie może spowodować, że cavalier king charles spaniel straci właściwą sobie radość życia. Nie oznacza to jednak, że należy mu na wszystko pozwalać. Choć jest z natury uległy, to zbytnią pobłażliwość właściciela szybko wykorzysta. W ruchliwych miejscach psa tej rasy powinno się prowadzić na smyczy, bo młody, niesforny lub czymś przestraszony może pobiec przed siebie i nie zareagować na wołanie.

Dla kogo ta rasa

Z cavalierem poradzi sobie nawet początkujący właściciel. Pies ten umie dostosować się do każdych warunków i zaakceptuje taką ilość ruchu, jaką będziemy w stanie mu zapewnić. Cavalier king charles spaniel nadaje się zarówno dla ludzi lubiących aktywny, ale niezbyt forsowny wypoczynek, jak i dla rodzin z dziećmi czy dla osób starszych.

Wady i zalety rasy cavalier king charles spaniel

Cavalier king charles spaniel – jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• wymaga systematycznej pielęgnacji
• zdarza mu się zbierać odpadki
• zbytnia ufność przysparza mu czasem kłopotów

Zalety

• sympatyczny, bardzo przywiązuje się do właściciela
• dobrze dogaduje się z dziećmi
• łagodny w stosunku do ludzi i zwierząt
• można z nim uprawiać niektóre psie sporty
• łatwo adaptuje się do każdych warunków
• na ogół mało hałaśliwy

Zdrowie rasy cavalier king charles spaniel

Szczeniaka rasy cavalier king charles spaniel należy kupować tylko w sprawdzonej hodowli. Wiele chorób ujawnia się w późniejszym wieku, dlatego im starsi są rodzice miotu, tym większa szansa, że ich dzieci będą się cieszyć dobrym zdrowiem (oczywiście trzeba sprawdzić aktualne wyniki badań). Poważną, późno ujawniającą się przypadłością rasy cavalier king charles spaniel jest niedomykalność zastawki dwudzielnej serca (MVD). W związku z tym ważne jest badanie pod tym kątem co roku szczególnie psów hodowlanych. Lekarz powinien osłuchać serce, a w razie pojawienia się niepokojących szmerów skierować na dalszą diagnostykę.

Duże, płytko osadzone oczy cavalierów są narażone na urazy mechaniczne (np. w czasie zabawy z pobratymcami o dłuższej kufie). Psy tej rasy mają predyspozycje do katarakty, postępującego zaniku siatkówki (PRA), dystrofii rogówki, dystrofii siatkówki, distichiasis (dwurzędowość rzęs – wada rozwojowa polegająca na obecności dodatkowego rzędu rzęs przy wewnętrznej krawędzi brzegu powieki), entropium (podwinięcie powieki), zespołu suchego oka lub nadmiernego łzawienia. Badania okulistyczne u psów rasy cavalier king charles spaniel powinno się wykonywać co roku.

Typowa dla rasy jest małopłytkowość (trombocytopenia), ale zwykle nie powoduje następstw w postaci zaburzeń krzepnięcia krwi. U cavalierów zdarzają się skłonności do wypadania rzepek, rzadko dysplazja stawów biodrowych, a także alergie o różnym podłożu.

Coraz częściej pojawia się choroba o podłożu genetycznym o nazwie zespół Arnolda-Chiariego (towarzyszy jej jamistość rdzenia kręgowego – syringomyelia). W związku ze zbyt małą pojemnością czaszki u psów rasy cavalier king charles spaniel dochodzi do przemieszczenia się móżdżku przez otwór potyliczny do kanału kręgowego. Utrudnia to przepływ płynu mózgowo-rdzeniowego, przez co zwiększa się ciśnienie wewnątrzczaszkowe, a to prowadzi do zaburzeń neurologicznych (tzw. pseudoświąd szyi). Diagnostyka jest mało rozpowszechniona i kosztowna. Choroba ujawnia się dość późno, dlatego zaleca się nieużywanie w hodowli zbyt młodych zwierząt (dotyczy to głównie reproduktorów).

Cavaliery ze względu na dość krótki pysk są bardziej niż inne rasy narażone na przegrzanie. Podczas letnich upałów nie powinny przebywać w pełnym słońcu, a na dłuższe spacery najlepiej zabierać je rano lub wieczorem. Przedstawiciele rasy cavalier king charles spaniel lepiej znoszą niższe temperatury, choć jesienna wilgoć może im nie służyć.

Żywienie

Cavaliery mają skłonności do tycia, nie należy ich więc przekarmiać. Dietę dostosowujemy do trybu życia pupila. Aktywne czworonogi mogą dostawać pokarmy wyżej energetyczne, psom starszym i mniej ruchliwym podajemy jedzenie o niższej zawartości tłuszczu. W żywieniu cavalierów można stosować wysokogatunkowe gotowe karmy lub samemu przygotowywać jedzenie, ale trzeba je uzupełnić preparatami mineralno-witaminowymi. Dzienną porcję dzielimy na dwa posiłki.

Pielęgnacja

Pielęgnacja psa rasy cavalier king charles spaniel nie jest trudna, ale musi być systematyczna. Jego szata ma wyglądać naturalnie, dlatego się jej nie strzyże ani nie trymuje. Cavalier gubi niewielkie ilości sierści przez cały czas, ale ponieważ jest miękka, łatwo ją sprzątnąć.

Psa czeszemy przynajmniej raz w tygodniu szczotką pudlówką i metalowym grzebieniem; można też użyć szczotki z naturalnego włosia. Trzeba zwrócić uwagę na włosy pod pachami, w pachwinach i na uszach, gdzie łatwo tworzą się kołtuny. Rozdzielamy je palcami (nie wycinamy) i delikatnie rozczesujemy. Po spacerze za miastem trzeba pamiętać o usunięciu z szaty cavaliera rzepów, nasion i patyków.

Cavaliera kąpiemy w miarę potrzeby w szamponach dla psów o długim, jedwabistym włosie. W zależności od jego kondycji stosujemy odpowiednią odżywkę lub balsam. Sierść po spłukaniu wyciskamy w ręcznik i suszymy suszarką ustawioną na średnią temperaturę, jednocześnie rozczesując ją szczotką zgodnie z kierunkiem wzrostu włosów (powinna być prosta i błyszcząca). Psy tej rasy mają skłonność do odkładania się kamienia nazębnego, dlatego warto przyzwyczaić pupila do mycia zębów lub podawać mu specjalne gryzaki. Trzeba też sprawdzać uszy i kontrolować gruczoły okołoodbytowe.

Cavalier king charles spaniel nie wymaga specjalnego przygotowania do wystawy. Kąpiemy go dzień wcześniej, a w dniu wystawy dokładnie rozczesujemy. Wycinamy włosy między opuszkami i wyrównujemy pióropusz na łapach (nie należy go całkowicie usuwać, bo jest charakterystyczną cechą rasy). Prezentujemy go na ringówce dopasowanej kolorystycznie do umaszczenia. Cavalier king charles spaniel musi umieć swobodnie chodzić przy nodze właściciela i stać w pozycji wystawowej. Najlepiej wystawiać go z tzw. wolnej ręki, czyli bez dotykania.

Akcesoria

Dla psa rasy cavalier king charles spaniel najlepsze są ceramiczne miski (zdarzają się alergie kontaktowe na plastik), wysokie i wąskie, dzięki czemu zwierzę nie ubrudzi uszu (można mu też zakładać specjalny rękaw na głowę, tzw. snoods).

W wypadku cavalierów w zabawie dobrze sprawdzają się miękkie maskotki, niezbyt twarde piłki i bawełniane sznurki. W trosce o zgryz lepiej się nie przeciągać z nimi przedmiotami. Jeśli często podróżujemy lub jeździmy na wystawy, warto przyzwyczaić zwierzaka do transportera. Na spacer cavalier king charles spaniel powinien być wyprowadzany w miękkiej, wygodnej obroży lub dobrze dopasowanych szelkach oraz na tradycyjnej, lekkiej smyczy.

Historia rasy cavalier king charles spaniel

Cavalier king charles spaniel należy do grupy psów do towarzystwa, choć jego korzeni należy szukać wśród niewielkich psów myśliwskich utrzymywanych przez arystokrację. Jego przodkami mogły być biało-czerwone spaniele z Malty lub Włoch, które na początku XIII wieku skrzyżowano z psami z Dalekiego Wschodu. Są również zwolennicy teorii mówiącej, że protoplastą king charles spaniela – od którego pochodzi cavalier king charles spaniel – był czarny hiszpański pies na trufle, który pozostawił kingowi w spadku kręcony włos.

W XVI wieku małe pieski stały się niezwykle popularne wśród angielskiej szlachty. Towarzyszyły damom podróżującym powozami i ogrzewały własnym ciałem ich dłonie i kolana. Małe spaniele pojawiły się na XV-wiecznym arrasie „Podarunek serca” i na obrazie Tycjana „Wenus z Urbino”, a później w malarstwie Rubensa, Rembrandta, van Dycka, Landseera czy Gainsborougha.

King charles spaniele są szczególnie mocno związane z dynastią Stuartów. Podobno przedstawiciel tej rasy o imieniu Rouge przebywał z Karolem I na wygnaniu. Królowej Marii Stuart w drodze na szafot towarzyszył ulubiony czarno-biały piesek. Po egzekucji znaleziono go ukrytego w fałdach jej sukni. Wielkim miłośnikiem rasy był król Karol II (od jego imienia pochodzi jej nazwa), który więcej czasu miał spędzać na zabawach ze swoimi pupilami niż na rozmowach o losach państwa. Wydał też – obowiązujący do dzisiaj – edykt umożliwiający psom tej rasy wstęp do wszystkich miejsc publicznych, w tym na teren brytyjskiego parlamentu.

Ówczesne king charles spaniele różniły się między sobą, ponieważ każdy arystokrata hodował własny typ. Większe psy były używane do polowań, mniejsze towarzyszyły właścicielom w życiu codziennym. Jednym z hodowców był John Churchill, pierwszy książę Marlborough, który specjalizował się w biało-rudej odmianie. Podobno ulubiony piesek towarzyszył mu w czasie bitwy pod Blenheim w 1704 roku. W nagrodę za zwycięstwo nad Francuzami książę otrzymał zamek niedaleko Woodstock noszący nazwę Blenheim House (stąd wzięła się nazwa biało-rudej odmiany).

W okresie panowania dynastii orańskiej miniaturowe spaniele przestały być popularne, bo modne stały się mopsy i pekińczyki. Kojarzenie z przedstawicielami tych ras spowodowało, że king charles spaniel stracił swój typowy wygląd – jego głowa się zaokrągliła, oczy powiększyły, pysk stał się bardziej płaski, a kufa zadarta. W latach 20. XX wieku Amerykanin Roswell Eldrige zaczął szukać dawnych spanieli z dłuższym pyskiem, które widział  na obrazach starych mistrzów. Ufundował nagrodę w wysokości 25 funtów przyznawaną na wystawie Crufts dla najlepszego psa i suki blenheim starego typu (przyznawano ją przez pięć lat). W 1926 roku otrzymał ją Ann’s Son, którego wygląd posłużył do opracowania pierwszego wzorca.

W 1928 roku rozdzielono rasy – spaniel z krótszym pyskiem zachował nazwę king charles, zaś do nazwy odtworzonej rasy dodano słowo cavalier. Angielski Kennel Club uznał rasę cavalier king charles spaniel w 1945 roku. W 1948 roku pierwszym angielskim championem został Daywell Roger (blenheim), którego można odnaleźć w liniach wszystkich współczesnych cavalierów. Dużym wydarzeniem w historii rasy było zdobycie na wystawie Crufts w 1973 roku tytułu Best in Show przez biało-rudego psa Alansmere Aquarius.

Cavalier king charles spaniel w Polsce

W Polsce pierwszy cavalier king charles spaniel pojawił się pod koniec lat 70. XX wieku. Był to biało-rudy Inchmarlo Amon, jednak nie został nigdy wykorzystany w hodowli. W 1980 roku dzięki staraniom Elżbiety Biały trafiła do nas para psów: Eryk v. Wendenblut (tricolor) i Ulla v. Zollis Hobby (blenheim). Pierwsze szczenięta urodziły się w 1981 roku w hodowli z Piastowskiego Wrocławia.

Wzorzec rasy cavalier king charles spaniel

Cavalier king charles spaniel – grupa IX FCI, sekcja 7, nr wzorca 136

• Kraj pochodzenia: Wielka Brytania
• Charakter: przyjazny, towarzyski, zupełnie nieagresywny
• Wielkość: mały, proporcjonalny
• Waga: 5,4-8 kg
• Szata: długa, jedwabista, bez loków, dopuszczalna lekka falistość; obfite frędzle na uszach, pióra na kończynach i na ogonie; sierść nietrymowana
• Maść: blenheim (biało-ruda), tricolor, czarna podpalana i ruby (ruda)
• Długość życia: 10-14 lat
• Odporność na warunki atmosferyczne: średnia
• Koszty utrzymania: od 200 zł miesięcznie
• Cena psa z rodowodem: 5000-6500 zł

Ciekawostki o rasie cavalier king charles spaniel

W hodowli rasy cavalier king charles spaniel powinno się kojarzyć osobno odmiany jednomaściste (czarna podpalana i ruby) i łaciate (tricolor i blenheim). Łączenie  wszystkich kolorów powoduje, że rodzą się szczenięta z nieprawidłowymi znaczeniami, a raz wprowadzony gen łaciatości może przez wiele pokoleń pojawiać się w linii psów jednomaścistych. Długość szaty i uszu cavalierów często odpowiada umaszczeniu. Psy czarne podpalane i tricolor mają bardziej obfity włos i dłuższe uszy, chociaż zdarzają się odstępstwa od tej reguły.