Starsze psy w schronisku. Gdy starość oznacza samotność...

Skąd się biorą starsze psy w schronisku?

Ciężko wyobrazić sobie sytuację oddania psa, którym opiekowało się od szczeniaka, a teraz jego życie zmierza ku kresowi. Niestety takie sytuacje zdarzają się w schroniskach, nawet jeśli dość rzadko.

Zazwyczaj starsze psy w schronisku pojawiają się po odłowieniu ich jako bezdomnych. Czy łatwiej wyrzucić na ulicę, niż oddać do schroniska? Na pewno taniej. No i tłumaczyć się nie trzeba. Jednak nie wszystkie starsze czworonogi włóczące się po ulicach zostały porzucone. Niektóre na przykład zawsze wychodziły same, a na starość zapomniały drogi do domu. Mogły się przestraszyć, a uciekając zgubić. I nikt ich już nie szukał.

Śmierć opiekuna a los zwierzęcia

Drugim najczęstszym scenariuszem jest trafienie do placówki po śmierci opiekuna. Zwierzak nie dość, że stracił swojego ukochanego człowieka, to jeszcze wylądował w obcym miejscu z nieznanymi psami.

Dlaczego nikt z rodziny nie decyduje się opiekować starszym psem zmarłego członka rodziny? Być może jest to związane z uciążliwością, z jaką może się wiązać posiadanie psiego staruszka. Warto jednak dobrze się zastanowić, jaki los czeka starsze psy w schronisku.

Starsze psy w schronisku – wymagające czy nie?

Często mówi się, że staruszkom niewiele już potrzeba. Jako zoopsycholożka bardzo nie lubię tego stwierdzenia. Rozumiem, że ma ono zachęcić do opieki nad starszym zwierzakiem. Świadomość w byciu opiekunem czworonoga jest jednak wyjątkowo ważna. To właśnie jej często brakuje przy podejmowaniu decyzji o adopcji psa. Brakuje jej również przy oddawaniu psa do schroniska lub nieszukaniu go, gdy zaginie.

Jestem wielką zwolenniczką uświadamiania adoptujących i pomagających zwierzętom na inne sposoby, że sama miłość to za mało, również w przypadku staruszków. Starość to nie tylko mniejsza aktywność i więcej snu. Staruszek nie jest ani mniej, ani bardziej wymagający od młodszego czworonoga. Jego potrzeby są po prostu nieco inne.

Starszy wiek psa a jego potrzeby

Pochylając się nad tematem opieki nad psim seniorem, warto zacząć od przemyśleń związanych ze starszymi ludźmi. Czym się różnią od młodszych? Czy wspólne mieszkanie z nimi różni się od mieszkania z młodymi osobami?

Z czworonogami tak naprawdę jest dość podobnie. Senior nie ma już takiej jak młodzież potrzeby ruchu. Nie wymaga tylu zabaw i innych zajęć. Nie oznacza to jednak, że starsze psy w schronisku mają łatwiej niż ich młodsi sąsiedzi. Opieka nad nimi wcale nie musi być przecież prostsza.

Psia starość – problemy

Układ trawienny seniora bywa zwykle delikatniejszy. Problemy z zębami mogą powodować grymaszenie przy jedzeniu. Psiak potrzebuje coraz więcej snu w ciągu doby. Może nie dawać sobie rady fizycznie na długich spacerach. 

Problem mogą stanowić schody, strome wejścia i zejścia, a czasem nawet wysoki próg, czy miska umieszczona zbyt wysoko. Częstotliwość wizyt u weterynarza zwykle także jest zwiększona. Słabnące na starość wzrok i słuch również dokładają dodatkowych czynności, jakich należy się podejmować przy staruszkach.

Starsze psy w schronisku nie mają lekko...

Widok seniora w schronisku jest dla każdego wolontariusza wyjątkowo przykry. Oczywiście żaden pies nie powinien stać się bezdomny, ale starsze psy w schronisku znajdują się w kiepskiej sytuacji. Pomagając w takiej placówce, chcesz być świadkiem jak najczęstszych wyjść podopiecznych do nowych domów. Tymczasem w przypadku psich seniorów zdarza się to dość rzadko.

Rzadkie adopcje

Mimo tego, że wielu ludzi decyduje się na adopcję z dobroci serca, większość nie chce psów starszych. Najczęściej uzasadnione jest to obawą o szybkie odejście oraz tym, że kilkuletni pies już się niewiele nauczy.

O ile szybsza niż w przypadku młodzieńca śmierć jest realna, to problemy z przyswojeniem nowych umiejętności są wymyślone trochę na wyrost. Bo jakich umiejętności tak naprawdę potrzeba do życia z psem? Ilu z nas trenuje regularnie ze swoimi psami? Nie mówię tu o nauce siadania na komendę, bo to każdy senior prędzej, czy później ogarnie. Nawet ten ślepy czy głuchy!

Schroniskowe trudności w opiece nad seniorem

Starsze psy w schronisku nie mają łatwo. Duże skupisko psów na małym terenie i hałas – to nie są komfortowe warunki dla żadnego psa, szczególnie dla staruszka. Ciężko o wyjątkowo potrzebne seniorom spokój i stabilizację. Brak codziennych spacerów nie sprzyja utrzymaniu mięśni i stawów w dobrej kondycji. Tak jak i mieszkanie na zewnątrz. W wielu schroniskach pożywienie nie jest najlepszej jakości, co bez wątpienia ma olbrzymi wpływ na zdrowie i samopoczucie organizmu.

Starsze psy w schronisku – u weterynarza

Oddzielną kwestią jest opieka weterynaryjna. Przy olbrzymiej ilości zwierząt i ograniczonych zasobach finansowych ciężko o wyłapywanie każdego najdrobniejszego objawu chorobowego i ponoszenie kosztów leczenia. To właśnie staruszki cierpią na tym najbardziej, bo one wymagają interwencji lekarza najczęściej. Często są słabsze i z łatwością zapadają na zakaźne choroby, zarażają się pasożytami lub cierpią z powodu nieleczonych chorób wynikających z ich wieku.

Mając seniora w domu, opiekun ma szansę zauważyć subtelne zmiany w zachowaniu pupila. Często są pierwszymi, a nawet jedynymi objawami choroby lub dużego bólu u zwierzęcia. U starszego psa w schronisku takie zmiany mogą być niezauważone całymi miesiącami.

Starsze psy w schronisku – ostatnie dni

Wolontariat w schronisku jest mieszanką różnych chwil i emocji. Bardzo trudno jest uporać się z faktem, że czasem, mimo wysiłku, nie udaje się pomóc. Najciężej jest towarzyszyć psom, gdy widzi się, że ich czas odejścia się zbliża.  Starsze psy w schronisku często są najbardziej zdezorientowane. Otaczająca ich rzeczywistość jest zwykle zupełnie inna niż dotychczasowe życie. Jedne zmysły zawodzą, inne są wyostrzone, a organizm utrzymywany stale w napięciu. Stres przyspiesza starzenie się i przyciąga jak magnes starcze choroby. 

Schronisko to nie hotel. Wiele osób zdaje się o tym zapominać. Ilość potrzebujących zwierząt zwykle uniemożliwia indywidualne podejście do każdego. Pracowników jest za mało, wolontariusze przychodzą za rzadko, a starsze psy w schronisku nie mają czasu, by czekać. One pilnie potrzebują bardzo świadomych domów, w których mogłyby przeżyć resztę swoich dni.