SPRINGER SPANIEL WALIJSKI
Uroczy, nieagresywny pies o efektownej, biało-rudej dość długiej sierści i długich uszach. Wulkan energii, ale możliwy do opanowania – doskonały towarzysz aktywnej rodziny. Dobry aporter, nieco rozpraszający się w pracy. Ciekawski, czasem impulsywny i uparty. Springer spaniel walijski mocno przywiązuje się do właściciela. Członkom domowego stada, a szczególnie dzieciom, okazuje dużo czułości. Uwielbia się bawić, więc jest świetnym towarzyszem dziecięcych harców.
Charakter rasy springer spaniel walijski
Springer spaniel walijski to jedna z dwóch ras spanieli, w których nazwie pojawia się słowo „springer”. Od swojego kuzyna springer spaniela angielskiego różni się głównie umaszczeniem. Walijczyk jest zawsze rudo-biały, choć jego nos może być czarny lub brązowy. Anglika cechuje większe zróżnicowanie umaszczeń: zazwyczaj wątrobiane, rzadziej czarne, z podpalaniami lub bez, ale nigdy rude.
Walijczyk jest mniejszy i nieco drobniejszy od springera angielskiego, choć wyraźnie większy od cockera. Ponadto walijski rudzielec ma nieco mniejsze uszy, co podkreśla się, goląc je na krótko na wystawy, podczas gdy anglikom włos na uszach pozostawia się długi.
Springer spaniel walijski mocno przywiązuje się do właściciela. Członkom domowego stada, a szczególnie dzieciom, okazuje dużo czułości. Uwielbia się bawić, więc jest świetnym towarzyszem dziecięcych harców. Rzadko traci wobec nich cierpliwość – raczej da znać szczeknięciem, że odczuwa dyskomfort, lub się odsunie.
Walijczyki lubią przebywać cały czas w pobliżu człowieka, niektóre wręcz chodzą za nim krok w krok. Dlatego też właściciel psa tej rasy powinien być wyczulony na to, że zbyt silne uzależnienie od opiekuna może być szkodliwe i grozi wytworzeniem się lęku separacyjnego.
Nie znaczy to, że należy zwierzę traktować chłodno. Nie jest to czworonóg, który nadaje się do życia w kojcu ani pozostawiania w samotności na długie godziny. Wymaga wiele uczucia i akceptacji. Należy jednak przyzwyczajać go do czasowej nieobecności właściciela.
Wobec obcych jedne walijczyki są nieśmiałe, inne potrafią wylewnie witać każdego napotkanego człowieka. Nie jest to z pewnością pies nadający się na obrońcę, choć kiedy dzieje się coś niepokojącego, zasygnalizuje to szczekaniem.
Umiejętności
Do dziś psy te niewiele się zmieniły, bo brytyjski klub rasy kładzie duży nacisk na zachowanie ich użytkowych predyspozycji. W przeciwieństwie do springerów angielskich w rasie nie ma podziału na linie użytkowe i wystawowe. Potencjalny właściciel walijczyka powinien mieć na uwadze, że tego aktywnego czworonoga wyhodowano do ciężkiej pracy.
Springer spaniel walijski nie jest popularny nawet w swojej ojczyźnie. Zawsze znajdował się w cieniu angielskiego kuzyna. Dla porównania: w 2000 r. w brytyjskim Kennel Clubie zarejestrowano ponad 12,5 tys. springer spanieli angielskich i zaledwie 424 walijskie. Być może przyczyna takiego stanu rzeczy tkwi w tym, że walijczyki wolniej dojrzewają, a zatem ich układanie zajmuje więcej czasu. Wolniejsze i bardziej wyczulone na wszelkie zapachy w polu nie pasują do preferowanego współcześnie szybkiego stylu pracy. Są za to bardzo wytrwałe i pełne pasji – odważnie zapuszczają się w chaszcze.
Szkolenie i wychowanie
Wyhodowany do współpracy z myśliwym walijczyk jest bystry i uczy się szybko, jednak ma też w sobie nieco niezależności. Lubi buszować po krzakach, polach i łąkach. Bywa uparty, zwłaszcza gdy zainteresuje go jakiś zapach. Podczas polowania wytrwałość w podążaniu za zapachem zwierzyny jest cechą cenną. Dlatego nie warto się złościć na psa, że ulega instynktom, lecz od szczenięcia pracować nad budowaniem więzi i posłuszeństwem. Odpowiednio prowadzony może wyrosnąć na grzecznego zwierzaka, wpatrzonego w swego pana jak w obrazek.
Różnie bywa, jeżeli chodzi o ich predyspozycje do aportowania. Zdarza się, że jego nauka zajmuje sporo czasu. Układanie walijczyków wymaga cierpliwości i delikatności. Te wrażliwe psy źle znoszą ostre traktowanie i kary.
Dla kogo ta rasa
Walijczyk wymaga ruchu i zajęcia umysłowego. Jeśli właściciel mu tego nie zapewni, może się stać nieposłuszny lub szczekliwy. Oczywiście nie trzeba być myśliwym, by mieć psa tej rasy. Spaniel będzie zadowolony z długich spacerów na łonie natury i eksplorowania fascynujących zapachów. Można go też szkolić w psich sportach: agility, obedience i tropieniu.
Wady i zalety rasy springer spaniel walijski
Wady
- wymaga konsekwencji
- potrzebuje dużo ruchu
- nie znosi samotności
- jest podatny na udar cieplny
Zalety
- doskonały pies myśliwski
- miły pies rodzinny
- chętny do nauki
- przyjazny wobec dzieci
- mało szczeka
Zdrowie rasy springer spaniel walijski
Choroby trapią walijczyki sporadycznie. To czworonogi odporne na warunki atmosferyczne, jedynie ich obwisłe uszy są narażone na infekcje. Miewają też wrażliwy przewód pokarmowy.
Sporadycznie zdarzają się choroby oczu, np. jaskra, jak również dysplazja i epilepsja. Odpowiedzialni hodowcy na wszelki wypadek badają zwierzęta hodowlane pod katem dysplazji i chorób oczu.
Żywienie
Walijczyki często mają wrażliwy żołądek, dlatego powinny być karmione regularnie, najlepiej dwa razy dziennie. Karma powinna być dostosowana do wieku i poziomu aktywności psa.
Pielęgnacja
Sierść springer spaniel walijskiego wymaga regularnej pielęgnacji, szczególnie w okresie linienia. Po każdym spacerze należy usunąć wplątane w nią gałązki, listki i plewki. Pies wystawowy musi być odpowiednio strzyżony i trymowany.
Historia rasy springer spaniel walijski
Jest to stara rasa, niegdyś znana po prostu jako spaniel walijski lub walijski cocker spaniel. Obecną nazwę nadano jej, gdy w 1902 r. oficjalnie uznał ją Kennel Club.
Psy te zostały wyhodowane do polowania na króliki, ptactwo i inne drobne zwierzęta kryjące się w zaroślach. Ich zadaniem było zwęszenie zwierzyny, a następnie wypłoszenie – początkowo dla sokolników, a potem dla myśliwych z bronią palną. Stąd też wzięła się nazwa rasy. „To spring” znaczyło bowiem po prostu „wypłaszać”.
Początkowo słowa tego używano w odniesieniu do wszystkich
spanieli. Osobna ich odmiana znana była w Księstwie Walii już od XVIII w. Niektóre hodowle użytkowe działały w Walii nieprzerwanie przez ponad wiek.
Poza ojczyzna stosunkowo dużo springer spanieli walijskich mieszka w Holandii, Niemczech, Danii, Francji, Szwecji, Finlandii, Norwegii, Belgii, Czechach, Słowacji, Włoszech i Estonii. W Polsce przed II wojna światową hodowla tej rasy zajmowała się księżna Izabela Radziwiłłowa, która miała również springer spaniele angielskie. Natomiast po wojnie pierwszą suczkę sprowadzono dopiero w latach 80. XX w. Rasa do tej pory pozostaje u nas rzadka.
Wzorzec rasy springer spaniel walijski
Springer spaniel walijski – grupa VIII FCI, sekcja 2, nr wzorca 126
- Pochodzenie: Wielka Brytania
- Charakter: pies zrównoważony, pogodny, ciekawy wszystkiego, co go otacza, łagodny wobec ludzi i zwierząt, wymagający uczucia i akceptacji; bywa uparty
- Wielkość: psy ok. 48 cm, suki ok. 46 cm
- Waga: 16-20 kg
- Szata: prosta, gładka, przylegająca, o jedwabistej strukturze, gęsta; włos kręcony jest niepożądany; umiarkowane pióro na górnej tylnej części kończyn, uszach i ogonie
- Maść: rudo-biała, na białych obszarach może występować dropiatość (nakrapianie)
- Długość życia: 12-15 lat
- Podatność na szkolenie: duża
- Aktywność: wysoka; potrzebuje dużo ruchu i zajęcia
- Koszty utrzymania: od 200 zł miesięcznie
- Odporność/podatność na choroby: bardzo odporny; ma tendencje do infekcji uszu; zdarzają się genetyczne choroby oczu i dysplazja
- Możliwość nabycia szczeniaka: hodowli jest mało, wiec na szczenie trzeba zwykle poczekać
- Cena psa z rodowodem: ok. 3500 zł
Ciekawostki o rasie springer spaniel walijski
Springer spaniela walijskiego i cocker spaniela angielskiego użyto do wyhodowania nowej, użytkowej rasy spaniela, zwanej sprocker spanielem. Z charakteru psy te ponoć bardziej przypominają springery, ale mieszanka krwi zapewniła im lepsze zdrowie.
