SIBERIAN HUSKY (HUSKY SYBERYJSKI)

Wygląd rasy siberian husky

Husky syberyjski to średniej wielkości, mocny i proporcjonalnie zbudowany pies. Przedstawiciele tej rasy ważą 15-28 kg. Husky mają średniej wielkości głowę, grube stojące uszy w kształcie trójkątów i nieco skośne oczy. Prosty tułów o głębokiej klatce piersiowej wsparty jest na dobrze umięśnionych kończynach i zakończony zakręconym ogonem przypominającym lisią kitę.

Husky mają dwuwarstwową, gęstą sierść złożoną z prostego, przylegającego włosa okrywowego i miękkiego podszerstka, który doskonale chroni psa przed zimnem. W rasie tej akceptuje się różne umaszczenia, z których najpopularniejsze są czarne, szare, białe, sobolowe i rude z dużą domieszką bieli.

Charakter i usposobienie rasy siberian husky

Siberian husky to pies o dużym temperamencie, żywiołowy, radosny i przyjacielski. Jest bardzo czujny, ale łagodne usposobienie sprawia, że nie nadaje się na stróża. Potrafi się szybko przystosować do nowych warunków. Świetnie dogaduje się z dziećmi, jednak z uwagi na jego ruchliwość i spontaniczność nie należy zostawiać go z maluchami bez nadzoru. Siberian husky nie lubią samotności, dlatego najlepiej się czują stale towarzysząc człowiekowi lub przebywając wśród innych psów (zwłaszcza własnej rasy). Zachowały wiele cech typowych dla wilczych przodków. Częściej wyją, niż szczekają, a grupa przejawia silne zachowania terytorialne i może być groźna dla intruzów.

Ciekawość, spryt i duża sprawność fizyczna sprawiają, że siberian husky jest mistrzem ucieczek. Jeśli trzymamy go na zewnątrz, ogród musi otaczać wysokie ogrodzenie (dwumetrowy płot może nie być wystarczającą przeszkodą dla przedstawiciela tej rasy) na solidnej podmurówce. Nawet największy ogród nie zastąpi jednak regularnych spacerów i treningów.

Siberian husky potrzebuje konkretnego zadania i solidnej porcji ruchu – zwykła przechadzka na smyczy mu nie wystarczy (znudzony będzie niszczył przedmioty w otoczeniu). Lepszym rozwiązaniem jest wspólne bieganie. Nie trzeba od razu startować w wyścigach zaprzęgów – jego potrzeby zaspokoją też jogging, kłus przy rowerze czy piesza wędrówka.

Husky wykazują silny instynkt myśliwski i pozostawione bez opieki mogą polować na zwierzynę. Jeśli chodzi o stosunek do innych psów, to niektóre osobniki tolerują pobratymców, inne zaś zachowują się wobec nich agresywnie.

Umiejętności

Pierwotnie siberian husky ciągnęły sanie z upolowaną przez koczowników zwierzyną. Potem zaczęły brać udział w wyścigach, używano ich też do przewożenia niezbyt ciężkich ładunków i poczty. Współczesny przedstawiciel tej rasy to towarzysz rodziny i pies sportowy. Może brać udział w wyścigach zaprzęgów na saniach lub trójkołowych wózkach – od biegów sprinterskich po długodystansowe.

Zaprzęgi dzieli się na klasy w zależności od liczby biegnących w nich psów: klasa 0 liczy 7-10 psów w pierwszym etapie wyścigu i co najmniej pięć w kolejnych, w klasie A biegnie 5-8 czworonogów, w klasie B – 4-6 i w klasie C – 2-4. Cyfry umieszczane przy literze oznaczają rasę – w wypadku husky jest to 1, co oznacza, że w zaprzęgu biegną wyłącznie psy tej rasy lub przynajmniej jeden jej przedstawiciel (cyfrą 2 oznaczane są pozostałe rasy zaprzęgowe).

Inne dyscypliny, w których doskonale radzą sobie psy rasy siberian husky, to: konkurencja skandynawska, pulka, skijoring, bikejoring, próby uciągu, zawody psów jucznych, dogtrekking, canicross. Niektóre siberian husky sprawdzają się jako psi terapeuci.

Szkolenie i wychowanie

Siberian husky jest inteligentny, ale niezależny. Nie lubi się podporządkowywać, a poza tym interesuje go wszystko, co się dzieje w otoczeniu, dlatego posłuszeństwo nie jest jego mocną stroną. Pies tej rasy wymaga indywidualnego podejścia, konsekwencji i łagodnego traktowania. Nie wykonuje natychmiast poleceń, choć odpowiednio zmotywowany (np. ulubionym smakołykiem) chętnie współpracuje z opiekunem. Najlepiej ćwiczyć w kilkuminutowych sesjach i uzbroić się w cierpliwość.

Dobrym rozwiązaniem są zajęcia w psim przedszkolu, bo od szczeniaka trzeba husky’ego konsekwentnie wychowywać i uczyć podstawowych komend. U przedstawiciela tej rasy nie trzeba wyrabiać pasji do ciągnięcia, ponieważ ma ją we krwi. Trzeba go za to przygotować do wysiłku i nauczyć współpracy w zaprzęgu.

Pierwsze krótkie treningi można zacząć już z półrocznym psem, ale bez zbytniego forsowania fizycznego i psychicznego. Powoli przyzwyczaja się też czworonoga do ciągnięcia, na przykład przypinając mu do szelek dobraną do jego wagi i wieku oponę. Pracy w zaprzęgu młody siberian husky nauczy się, biegając z doświadczonym pobratymcem. Szczenięta w okresie rozwoju nie mogą ciągnąć ciężkich przedmiotów (np. sanek z dziećmi) czy biegać przy rowerze.

Dla kogo ta rasa

Siberian husky nie nadaje się dla domatora ani osoby oczekującej od psa bezwzględnego posłuszeństwa. Wymaga cierpliwego i wyrozumiałego opiekuna, który poświęci mu sporo czasu i zapewni zajęcie. Miłośnicy rasy uważają się, że kto raz zdecyduje się na husky’ego szybko będzie miał ich całe stado albo… już nigdy więcej nie weźmie takiego psa.

Wady i zalety rasy siberian husky

Siberian husky – jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• obficie linieje
• nie jest specjalnie posłuszny
• wykazuje silny instynkt myśliwski
• niewybiegany może uciekać i niszczyć przedmioty

Zalety

• towarzyski, lubi spędzać czas z rodziną
• przyjazny w stosunku do ludzi
• może mieszkać z dziećmi
• aktywny, można uprawiać z nim sport
• bardzo odporny i wytrzymały

Reklama

Zdrowie rasy siberian husky

Siberian husky to rasa zdrowa i odporna, żyjąca zazwyczaj 13-15 lat. Gęsta szata chroni go przed zimnym wiatrem i mrozami, ale może stwarzać problem podczas upałów. Pies, który mieszka w domu, może źle znieść nagłą przeprowadzkę na wybieg w środku zimy, a ten, którego niedokładnie wysuszymy po kąpieli, przeziębi się, jeśli wypuścimy go na mróz. Latem husky zwykle szukają zacienionego miejsca do odpoczynku (często kopią sobie w ogrodzie głębokie nory), choć zdarza się, że starsze zwierzęta wygrzewają się w pełnym słońcu. Podczas upałów należy zapewnić czworonogom stały dostęp do wody, a treningi prowadzić wcześnie rano.

Większość dolegliwości dotykających siberian husky wynika z ich temperamentu i ciekawskiego usposobienia – przytrafiają im się zatrucia pokarmowe, skaleczenia i kontuzje. Rasa ta ma również predyspozycje do takich przypadłości, jak:

• PRA (postępujący zanik siatkówki),
• zaćma młodzieńcza,
• jaskra,
• dysplazja stawów biodrowych,
• choroba zwyrodnieniowa stawów,
• dermatozy cynkozależne,
• padaczka idiopatyczna,
• niedoczynność tarczycy.

Trzeba również pamiętać o regularnym zabezpieczaniu podopiecznych przeciwko kleszczom, ponieważ w ich obfitej sierści trudno te pasożyty zauważyć.

Żywienie rasy siberian husky

Sposób żywienia siberian husky należy dostosować do wieku psa, jego aktywności i warunków, w których żyje. Można mu podawać gotowe karmy dobrej jakości lub jedzenie przygotowywane samodzielnie (uzupełnione preparatami wapniowo-witaminowymi i mineralnymi).

Posiłki dla psów startujących w wyścigach muszą dostarczać im maksymalną dawkę energii w niewielkiej ilości karmy. W zależności od rodzaju wysiłku powinny zawierać większą ilość węglowodanów (sprint) albo tłuszczu (długie dystanse). Przed startem warto podać glukozę rozpuszczoną w wodzie. W okresie linienia można stosować preparaty zawierające nienasycone kwasy tłuszczowe, biotynę i cynk.

Pielęgnacja rasy siberian husky

Intensywność i częstotliwość linienia siberian husky zależy od warunków, w jakich psy przebywają. W wypadku tych spędzających większość czasu na zewnątrz zwykle dzieje się to dwa razy do roku. Wiosenna wymiana szaty jest bardzo intensywna, wypada prawie cały podszerstek i częściowo włos okrywowy. Jesienią husky gubi umiarkowane ilości włosa okrywowego. Psy żyjące w mieszkaniu linieją dodatkowo w czasie, gdy działa centralne ogrzewanie. Niewielkie ilości sierści wypadają mu praktycznie przez cały czas.

Szata siberian husky ma właściwości samooczyszczające, dlatego wystarczy czesać psa tylko od czasu do czasu. Jedynie podczas wymiany okrywy włosowej należy robić to codziennie. Do usuwania martwej sierści i rozczesywania długiego włosa np. na portkach stosujemy metalowy grzebień o zębach różnej długości. Do miejsc mniej porośniętych wystarczy zwykły metalowy grzebień o średniej gęstości.

Psa kąpiemy w miarę potrzeby lub przed wystawą – zbyt częste kąpiele niszczą naturalną warstwę ochronną włosa, przez co szata staje się mniej odporna na warunki atmosferyczne. Najlepsze są szampony z naturalnymi olejkami, które zapobiegają nadmiernemu przesuszeniu sierści. Następnie suszymy pupila letnim strumieniem powietrza z suszarki, jednocześnie dokładnie go wyczesując (jeśli jest ciepło i nie wybieramy się na wystawę, sierść może wyschnąć sama). Przygotowując siberian husky do pokazu, można się posłużyć blasterem – suszarką o bardzo dużej mocy, która sprawia, że włosy są dokładnie rozdzielone (podnosi to znacznie atrakcyjność wyglądu). Dozwolona jest lekka korekta sierści na łapach w celu uwypuklenia ich kształtu i nadania schludnego wyglądu. Przedstawiciela tej rasy prezentujemy na luźnej, jak najmniej rzucającej się w oczy ringówce.

Akcesoria

Psa tej rasy najlepiej wyprowadzać w półzaciskowej obroży z taśmy lub w wygodnych szelkach. Nie powinno się go puszczać luzem, dlatego warto zaopatrzyć się w długą linkę lub smycz automatyczną. Jeśli chodzi o zabawki, dobrze sprawdzają się pluszowe maskotki bez wypełnienia w środku. Można także podawać naturalne gryzaki. Najlepiej mieć kilka zabawek, które będziemy często wymieniać (dajemy je psu pojedynczo), bo husky szybko się nimi nudzą.

Historia rasy siberian husky

Siberian husky to rasa pierwotna, w której powstanie człowiek ingerował tylko w niewielkim stopniu. Jej przodków należy szukać wśród psów, które od tysięcy lat zamieszkiwały tereny wschodniej Syberii, rejon rzeki Kołymy, półwyspu Kamczatka czy okolice Cieśniny Beringa i Morza Arktycznego. Ludzie tam żyjący zdobywali pożywienie podczas polowań, w czym pomagały im psy. Każdy ród hodował zwierzęta w innym typie w zależności od potrzeb, warunków klimatycznych czy ukształtowania terenu.

Prekursorami hodowli psów zaprzęgowych byli Czukcze, uważani za najstarszą grupę etniczną zamieszkującą Syberię. Słowo „husky” w ich języku znaczy „ochrypły” i dawniej określano tak wszystkie te czworonogi – obecnie zaś jedynie siberian husky. Kiedy 3 tys. lat temu klimat się ochłodził, Czukcze zaczęli wykorzystywać czworonogi do ciągnięcia sań. Mieszkali w osadach w głębi lądu, pokonywali więc coraz większe odległości, aby zdobyć pożywienie. Ich psy musiały być silne, wytrzymałe, odporne na trudne warunki pogodowe i tanie w utrzymaniu.

Podczas arktycznego lata często same troszczyły się o pożywienie, przeżywały więc tylko najsilniejsze i najsprytniejsze. Większość samców kastrowano, co miało zapobiegać walkom w stadzie i przypadkowym kojarzeniom, a także pomagało zachować tkankę tłuszczową.

W 1909 r. siberian husky trafiły do Kanady za sprawą rosyjskiego handlarza futrami Pelzhandlera Goosaka, który wystawił swe psy w wyścigu All Alaska Sweepstake (650 km). Miejscowi ze względu na niepozorny wygląd nazwali je „zaprzęgiem syberyjskich szczurów” i nie dali im żadnych szans. Tym większe było ich zdumienie, gdy dotarły na metę jako trzecie. W 1910 r. na trasie tego samego wyścigu zaprzęg prowadzony przez Johna Johnsona ustanowił rekord (74 godz. 14 min. i 39 sek.), który został pobity dopiero w 1983 r.

Z rasą związana jest historia ocalenia miasta Nome na Alasce od epidemii błonicy w styczniu 1925 r. Zła pogoda uniemożliwiła transport szczepionki samolotem, dlatego dostarczono ją pociągiem z Anchorage do Nenana, a stamtąd psimi zaprzęgami do Nome. Sztafeta złożona z 20 maszerów i 150 psów w niecałe sześć dni pokonała trasę liczącą 1085 km. Balto – lider ostatniego zaprzęgu – stał się najsłynniejszym psem tamtych czasów – jego pomnik znajduje się w nowojorskim Central Parku.

Od 1973 r. dla upamiętnienia tego wydarzenia odbywa się cyklicznie na Alasce najtrudniejszy i najbardziej prestiżowy wyścig na świecie – Iditarod.

Systematyczną hodowlę rasy w Stanach Zjednoczonych rozpoczął w 1914 r. Norweg Leonhard Seppala. Ponoć odkupił od Roalda Amundsena kilka psów, które miały brać udział w wyprawie na biegun północny, ostatecznie nie doszła ona jednak do skutku. Zwycięstwa, które jego zaprzęg odnosił w wyścigu All Alaska Sweepstake w latach 1915-1917, znacząco wpłynęły na zainteresowanie rasą. W 1930 r. siberian husky został uznany przez American Kennel Club za odrębną rasę. Międzynarodowa Federacja Kynologiczna (FCI) wpisała go do rejestru w 1966 r.

Siberian husky w Polsce

Do Polski ze Szwecji w 1983 r. jako pierwsza przyjechała suka siberian husky Juonna Elfkarlens. Pierwszy miot urodził się w 1988 r. w hodowli z Muchowieckiego Igloo.

Wzorzec rasy siberian husky

Siberian husky – grupa V FCI, sekcja 1, nr wzorca 270

• Kraj pochodzenia: Stany Zjednoczone
• Charakter: przyjacielski i łagodny, ale zarazem czujny i otwarty
• Wielkość: wysokość w kłębie psów 53,5 -59,5 cm; suk 51-56 cm; waga psów 20-27 kg, suk 16-22 kg
• Szata: podwójna, średniej długości, sprawia wrażenie gęstej, ale nie jest tak długa, aby przesłaniać kontury sylwetki; podszerstek miękki, gęsty, dostatecznie długi, aby podtrzymywać włos okrywowy (brak podszerstka w okresie linienia jest normalny); włosy okrywowe proste, lekko przylegające, nie są szorstkie ani nie odstają od ciała
• Maść: dopuszczalne są wszystkie umaszczenia od czarnego do czysto białego; dozwolona jest różnorodność znaczeń na głowie
• Długość życia: 13-15 lat
• Odporność na warunki atmosferyczne: duża, z wyjątkiem upałów
• Koszty utrzymania: od 250 zł miesięcznie
• Cena psa z rodowodem: 4000-7000 zł

Czy husky to trudny pies?