ALASKAN MALAMUTE

Charakter
Wady i zalety
Zdrowie
Historia
Wzorzec
Ciekawostki

Charakter rasy alaskan malamute

Alaskan malamute to pies o silnym charakterze, zrównoważony i chętnie pracujący. Ma w sobie sporo niezależności, zatem nigdy nie podporządkuje się bezwzględnie człowiekowi. Łagodny i przyjaźnie nastawiony do ludzi nie nadaje się na stróża.

Przedstawiciele rasy alaskan malamute lubią życie w rodzinie i nie powinny być izolowane. Dobrze się układają ich relacje z dziećmi. Są wobec nich cierpliwe i tolerancyjne, ale jak w wypadku każdego psa należy kontrolować ich wspólne zabawy. Malamuty to silne zwierzęta, dlatego dzieci nie powinny samodzielnie wyprowadzać ich na spacery.

Przyjacielskie nastawienie malamuta do ludzi nie oznacza, że podobnie potraktuje czworonogi. Relacje między psami we własnym stadzie nie zawsze są poprawne. Osobniki tej samej płci mogą się nie zaakceptować. Wobec obcych psów malamuty wykazują zachowania dominacyjne, jednak niesprowokowane nie powinny zaatakować. Inne zwierzęta domowe zaakceptują, jeśli przyzwyczaimy je do ich obecności.

Pies rasy alaskan malamute jest wytrzymały, żywiołowy i aktywny. Konieczne jest zapewnienie mu zajęcia, dużo ruchu i nowych wyzwań. Nie musi biegać w zaprzęgu, można znaleźć dla niego inną formę treningu – jogging czy bieg przy rowerze skutecznie rozładują rozpierającą go energię. Znudzony i pozostawiony samemu sobie malamut uprzykrzy życie domownikom i sąsiadom.

W wypadku psów trzymanych w ogrodzie trzeba pamiętać o szczelnym i odpowiednio wysokim ogrodzeniu. Malamuty są mistrzami ucieczek – potrafią się podkopać, przeskoczyć dwumetrowy płot, a nawet wspiąć się po siatce. Skłonność do polowania sprawia, że puszczone na spacerze luzem mogą pogonić sarnę czy zająca. Zapominają wtedy o całym świecie i nie reagują na wołanie. Zwykle pościg nie trwa zbyt długo i po jakimś czasie alaskan malamute sam wraca do właściciela.

Umiejętności

Alaskan malamute nazywano „lokomotywą Północy”. Oprócz przewożenia ładunków pomagał w polowaniach i bronił przed drapieżnikami. W czasie obu wojen światowych używano go do transportowania rannych i sprzętu.

Obecnie alaskan malamute to przede wszystkim pies do sportu i towarzystwa. Można startować z nim w wyścigach psich zaprzęgów, uprawiać skijoring (pies w uprzęży ciągnie człowieka na nartach), bikejoring (pies ciągnie rower), canicross (marszobieg przełajowy), dogtrekking (wędrówka z psem), brać udział w próbach uciągu (weithpulling). Spotyka się też psy tej rasy startujące nawet w agility, a wyselekcjonowane i specjalnie przeszkolone sprawdzają się także w dogoterapii.

Szkolenie i wychowanie

Malamut jest psem inteligentnym, pojętnym, chętnie się uczy, ale nie lubi monotonnych ćwiczeń. Wymaga indywidualnego podejścia, konsekwencji i odpowiedniej motywacji. Najlepiej pracuje w krótkich 10-15 minutowych sesjach.

Nie podporządkowuje się bezwzględnie przewodnikowi i nie wykonuje natychmiast poleceń, dlatego na szkolenie trzeba poświęcić sporo czasu i wykazać się dużą cierpliwością. Kluczem do sukcesu jest wypracowanie indywidualnej więzi z podopiecznym. Naukę najlepiej rozpocząć już w psim przedszkolu.

Psa tej rasy można zacząć przygotowywać do pracy w zaprzęgu już od szóstego miesiąca życia. Nie można go jednak forsować ani fizycznie, ani psychicznie – praca powinna być dla niego przyjemnością, inaczej się zniechęci. Treningi zaczyna się od małych dystansów, stopniowo je wydłużając. Przyzwyczaja się też zwierzaka do ciągnięcia, np. przyczepiając mu do szelek dobraną wagowo oponę. Można również uczyć go podstawowych komend.

Współpracy w zaprzęgu młode psy uczą się, biegając z doświadczonym osobnikiem. Rosnące zwierzaki rasy alaskan malamute nie mogą ciągnąć ciężkich rzeczy (np. sanek), czy biegać przy rowerze do ukończenia roku. Nie pozwalajmy im też na gwałtowne skoki i gonitwy z dorosłymi psami. W okresie wymiany zębów lepiej nie bawić się w przeciąganie, bo można spowodować deformację zgryzu.

Dla kogo ta rasa

Alaskan malamute nie jest psem dla każdego. Ma silny charakter i spore wymagania. Nie nadaje się dla domatorów, powinien prowadzić aktywny tryb życia.

Wady i zalety rasy alaskan malamute

Alaskan malamute – jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

miewa skłonności do samodzielnych wycieczek
znudzony może wyć i niszczyć rzeczy
przejawia zachowania dominacyjne wobec osobników tej samej płci

Zalety

towarzyski, lubi przebywać z rodziną
łagodny wobec ludzi
dobrze dogaduje się z dziećmi
aktywny, może uprawiać psie sporty
mało szczeka

Zdrowie rasy alaskan malamute

Alaskan malamute jest z natury odporny i rzadko ma kłopoty ze zdrowiem. Miewa skłonności do dysplazji stawów biodrowych (czasami łokciowych). W naszym kraju nie trzeba wykonywać badań w kierunku tych schorzeń, jednak Klub Rasy Alaskan Malamute działający przy Związku Kynologicznym w Polsce wprowadził taki obowiązek dla wszystkich psów używanych w hodowli (dopuszczalny wynik to A lub B, przy czym nie zaleca się kojarzenia dwóch osobników z B).

Zdarzają się genetyczne choroby oczu: katarakta, PRA (postępujący zanik siatkówki), distichiasis (wada polegająca na obecności dodatkowego rzędu lub pojedynczych rzęs przy wewnętrznej krawędzi dolnego brzegu oka, które mogą drażnić twardówkę). Niekiedy pojawia się niedoczynność tarczycy i choroba sierści zwana coat funk (wyłysienie) – włos staje się słaby i łamliwy, wypada i nie odrasta mimo leczenia.

Należy również wspomnieć o występującej wśród psów rasy alaskan malamute chondrodysplazji (genetycznej karłowatości), która prowadzi do zahamowania wzrostu kości kończyn i ich wykrzywienia, przy normalnym rozwoju tułowia i czaszki. Czasami może się zdarzyć rozszerzenie i skręt żołądka i alergie o różnym podłożu.

Ważne jest systematyczne zabezpieczanie malamutów przed kleszczami, ponieważ z powodu bardzo gęstej szaty znacznie trudniej niż u innych ras zauważyć na ich ciele pasożyty. Psy, które przemokną i nie zostaną dokładnie wysuszone, mogą się nabawić dolegliwości skórnej zwanej „hot spot” – jest to ostre, sączące się zapalenie wierzchniej warstwy skóry połączone z wtórną infekcją bakteryjną, objawia się zaczerwienieniami, bezwłosymi ogniskami; zmianom towarzyszy silny świąd i ból.

Alaskan malamute jest odporny zarówno na niskie, jak i wysokie temperatury. Jednak pies, który stale przebywa w domu, może zachorować, jeśli w środku zimy zostanie przeniesiony do kojca. Zmianę warunków źle zniesie także zwierzak, którego z dnia na dzień zabierzemy do ogrzewanego pomieszczenia. Latem należy chronić pupila przed przegrzaniem, zapewnić mu stały dostęp do wody, a treningi odbywać wcześnie rano.

Żywienie

Sposób karmienia malamuta zależy od jego wieku, warunków bytowych i rodzaju wysiłku, jakiemu poddawany jest pies. Można stosować gotowe karmy wysokiej klasy dla dużych ras lub samodzielnie przygotowywać posiłki. Domowe jedzenie trzeba uzupełnić preparatami wapniowo-witaminowymi. W diecie nie powinno zabraknąć środków chroniących stawy (z dodatkiem glukozaminy i chondroityny).

Wielu hodowców alaskan malamute stosuje dietę BARF (naturalne surowe pożywienie). Dzienną porcję najlepiej podzielić co najmniej na dwa posiłki. W okresie wymiany szaty można dodawać naturalny olej (lniany, rybny), preparaty z biotyną, cynkiem i nienasyconymi kwasami tłuszczowymi (omega3 i 6).

Psy intensywnie trenujące dostają specjalne odżywki zawierające HMB, które m.in. zwiększają wydolność organizmu i zmniejszają powysiłkowe uszkodzenie mięśni szkieletowych.

Pielęgnacja

Samce rasy alaskan malamute najczęściej linieją raz w roku latem. Suki wymieniają włos częściej – na ogół dwa razy w roku, kilka tygodni przed cieczką. Szczeniętom po raz pierwszy sierść wypada około 8.-12. miesiąca życia (zmieniają wtedy szczenięcą szatę na dorosłą). Intensywność i częstotliwość linienia zależy od warunków, w jakich przebywają psy. Te trzymane w mieszkaniach gubią włos właściwie przez cały czas.

Malamuty żyjące na zewnątrz mają gęstszą i lepszą jakościowo szatę. Ich linienie przebiega dość gwałtownie, jest obfite, ale krótkotrwałe. W czasie wymiany sierści czeszemy psa nawet dwa razy dziennie. Poza okresem linienia wystarczy zrobić to 1-2 razy na dwa tygodnie.

Psy wystawowe należy codziennie wyczesywać pod włos. Do pielęgnacji sierści najlepiej posłużą szczotka pudlówka, dwustronny metalowy grzebień z rzadkimi i gęstymi zębami (do czesania szyi i kryzy), metalowy grzebień z mieszaną długością zębów i zwykła metalowa szczotka, którą wyczeszemy ogon i nadamy szacie ostateczny wygląd, np. przed wejściem na ring.

Przygotowanie malamuta do wystawy wymaga trochę pracy. Najpierw trzeba dokładnie wyczesać sierść. Następnie kąpiemy go dwukrotnie w letniej wodzie – najpierw w szamponie wybielającym, który usunie zażółcenia (na mocno zabrudzone miejsca można nanieść specjalny żel), a potem w szamponie dla psów szorstkowłosych.

Alaskan malamute powinien mieć puszystą, odstającą od ciała szatę. Jeśli użyjemy kosmetyków zmiękczających – np. dla psów długowłosych – sierść przylgnie do ciała i szybko się przetłuści. Po kąpieli stosujemy odżywkę do spłukiwania usztywniającą i zwiększającą objętość sierści. Wycieramy psa dokładnie ręcznikiem, a potem lekko podsuszamy i jeszcze wilgotnego wyczesujemy szczotką pod włos. Na tułów i nogi nanosimy odżywkę w sprayu, która ułatwi rozczesywanie i sprawi, że włos będzie bardziej puszysty, a następnie kontynuujemy suszenie.

Na koniec możemy użyć specjalnych kosmetyków odświeżających i nadających szacie ostateczny kształt.

Niektórzy wystawcy przed samym wejściem na ring stosują olejek z jedwabiu (jedna kropla na całego psa), który sprawia, że sierść jest błyszcząca. Obecnie odchodzi się już od używania lakierów, które sklejają włos. Niedozwolona jest korekta szaty, można jedynie wymodelować sierść na łapach. Przedstawiciela tej rasy prezentujemy na ringówce lub w cienkim łańcuszku.

Akcesoria

Na spacery najlepiej wyprowadzać psa w półzaciskowej obroży z taśmy (z ogranicznikiem) lub w solidnych szelkach i na mocnej podwójnej smyczy. Zabawki powinny być solidne i odpowiedniej wielkości, aby alaskan malamute ich nie połknął. Można podawać naturalne gryzaki. Warto przyzwyczaić pupila do klatki, zwłaszcza jeśli planujemy wyjazdy na wystawy.

SIBERIAN HUSKY (HUSKY SYBERYJSKI)

SAMOJED

Historia rasy alaskan malamute

Psy zaprzęgowe były podobno wykorzystywane jako środek transportu znacznie wcześniej niż konie. Ludy pierwotne zamieszkujące północne obszary ziemi prowadziły koczowniczy tryb życia. W przemieszczaniu się na nowe tereny pomagały im duże, silne czworonogi, zdolne uciągnąć dobytek całego plemienia.

Do jednych z najstarszych ras pierwotnych należy alaskan malamute. Jego istnienie zawdzięczamy Innuitom, zwanym także Mahlamutes (stąd wzięła się nazwa rasy), ludowi zamieszkującemu obszary między Cieśniną Beringa a wschodnią Grenlandią.

W XIX w. podczas zasiedlania Alaski przez białych osadników używano psów do transportowania towarów. Kiedy w 1896 r. w Klondike odkryto złoto, wzrosło zapotrzebowanie na psy zaprzęgowe w typie malamutów. Aby mu sprostać, zaczęto masowo przywozić także czworonogi innych ras, które krzyżowano z psami z Alaski.

Pierwszymi osobami, które postanowiły zająć się hodowlą alaskan malamute, byli Eva i Milton Seeley. W 1929 r. w ich hodowli Chinook urodziły się szczenięta po psie Yukon Jad i suce Bessie, które dały początek linii Kotzebue. W 1935 r. American Kennel Club wstępnie uznał rasę, w tym samym roku powstał również Alaskan Malamute Club. Pierwszym zarejestrowanym malamutem był Gripp of Yukon, którego wygląd posłużył do opracowania wzorca.

W czasie II wojny światowej większość psów z linii Kotzebue wyginęła, dlatego pod koniec lat 40. XX w. AKC rozpoczął przyjmowanie czworonogów do księgi wstępnej. Pojawiły się wówczas alaskan malamute z linii M-Loot (hodowla Paula Voelkera), które znacznie odbiegały wyglądem od psów z Kotzebue – były wyższe, o zróżnicowanym umaszczeniu, miały inne proporcje ciała i charakter. Ponieważ linie nie współpracowały, malamuty zaczęły coraz bardziej się różnić między sobą.

W latach 50. XX w. Robert Zoller (hodowla Husky Pak) ujednolicił typ, wprowadzając trzecią linię – Hinman-Irwin i łącząc ją w odpowiednich proporcjach z pozostałymi. Przodkami większości współczesnych malamutów są właśnie psy pochodzące z połączenia trzech opisanych linii. Ostateczne uznanie rasy przez AKC nastąpiło w 1953 r., a FCI wpisało ją do rejestru w 1960 r.