SAARLOOSWOLFHOND

Charakter
Wady i zalety
Zdrowie
Historia
Wzorzec
Ciekawostki

Charakter rasy saarlooswolfhond

Saarlooswolfhond (inaczej wilczak Saarloosa) przejawia wiele cech wilczych. Ma silny instynkt stadny, dlatego mocno wiąże się ze swoją rodziną i nie lubi być pozostawiany sam. Oczywiście trzeba go do tego przyzwyczajać, ale przedstawiciel tej rasy nie powinien trafiać do osób spędzających wiele godzin poza domem. Z nudów lub tęsknoty saarlooswolfhond może narobić szkód.

Psy rasy saarlooswolfhond z reguły dobrze dogadują się z obcymi psami – doskonale czytają mowę ciała innych czworonogów. Mogą żyć w grupie złożonej z osobników obu płci.

Saarloosy wykazują silny instynkt łowiecki, a podczas polowania współpracują ze sobą jak wataha. Ten sam pies w domu może być przyjacielem kota, ale na dworze, gdy obudzą się instynkty, okazuje się dla niego niebezpieczny.

Umiejętności

Rasa saarlooswolfhond sprawdzała się pierwotnie w roli psów przewodników osób niewidomych. Jednak duża domieszka krwi wilków sprawiła, że psy te stały się zbyt niepewne i przestały sprawdzać się w tym zadaniu. Saarlooswolfhond nie nadaje się także na stróża – w obliczu zagrożenia ze strony obcej osoby woli ratować się ucieczką i nie będzie oszczekiwać intruza.

Saarloosy sprawdzają się w sportach zaprzęgowych i jako psy rodzinne. Obdarzone są doskonałym węchem i wytrzymałością fizyczną, dlatego dobrze sobie radzą w mantrailingu i noseworku. Sporadycznie trenują agility lub posłuszeństwo sportowe.

Szkolenie i wychowanie

Osoby przyzwyczajone do szkolenia owczarków mogą się poczuć rozczarowane, kiedy saarlooswolfhond odmówi wielokrotnego powtarzania tej samej komendy. To pies inteligentny, wymagający zajęcia umysłowego, ale nie jest szczególnie nastawiony na wykonywanie poleceń człowieka. W dodatku saarlooswolfhond nie znosi przymusu – może się zamknąć w sobie i zacząć reagować na trenera lękiem. Szkolenie go wymaga cierpliwości i delikatności.

Problemów mogą nastręczać reakcje tego psa na obce osoby i nowe sytuacje. Dlatego niezwykle ważna jest staranna socjalizacja już u hodowcy. Szczenięta do ósmego tygodnia życia nie powinny jeszcze okazywać naturalnej dla rasy nieufności. Jeśli chowają się po kątach, lepiej zrezygnować z zakupu.

Nawet dobrze socjalizowany saarlooswolfhond może jednak nagle zacząć reagować niepewnością na nieznane sytuacje. Warto wiedzieć, że kiedy się mocno czegoś przestraszy, jego naturalnym odruchem jest ucieczka, a nie agresja. Z drugiej strony saarlooswolfhond to pies bardzo rodzinny. Wobec dzieci, które zna, jest zazwyczaj delikatny i cierpliwy, podobnie jak wilk wobec młodych.

Dla kogo ta rasa

Wilczak Saarloosa powinien trafić do doświadczonej osoby, która będzie poświęcać mu dużo czasu. Pies ten odczuwa dużą potrzebę ruchu, dlatego najlepiej, by właściciel był aktywny i zapewniał mu przynajmniej długie spacery. Można też uprawiać z nim sporty zaprzęgowe.

Wady i zalety rasy saarlooswolfhond

Saarlooswolfhond – jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

przejawia dużo cech wilczych – takich jak nieufność, a nawet lękliwość oraz niechęć do wielokrotnego wykonywania poleceń
wymaga intensywnej socjalizacji
ma silny instynkt łowiecki
z nudów może być niszczycielem
może cierpieć na lęk separacyjny

Zalety

w razie lęku reaguje raczej ucieczką niż agresją
dobrze dogaduje się z innymi psami
jest tolerancyjny wobec dzieci z własnej rodziny
nieskomplikowany w pielęgnacji

Zdrowie rasy saarlooswolfhond

Suki rasy saarlooswolfhond zazwyczaj mają cieczkę raz w roku, co jest spuścizną po wilku i łączy wilczaka z rasami pierwotnymi. Może ona trwać nawet do sześciu tygodni. Również samce, podobnie jak wilki, bywają płodne sezonowo (gdy w stadzie nie ma płodnej suki, obniża się poziom ich hormonów płciowych). Obie płcie późno dojrzewają (pierwsza cieczka w wieku 15-18 miesięcy).

Psy rasy saarlooswolfhond są zdrowe i odporne, ale zdarzają się problemy o podłożu genetycznym – głównie choroby oczu (np. postępujący zanik siatkówki). Dlatego psy hodowlane warto badać pod tym kątem. Ostrożnie należy stosować u saarlosów narkozę. Często występującą przypadłością jest choroba lokomocyjna.

Żywienie

Saarlooswolfhond nie jest specjalnie wymagający pod względem żywienia. Można karmić go gotową karmą dla aktywnych psów dużych ras. Dobrze służy mu także dieta BARF. Domowe jedzenie dla wilczaka Saarloosa trzeba odpowiednio suplementować.

Pielęgnacja

Pielęgnacja saarloosa nie jest uciążliwa, jednak dwa razy w roku pies ten obficie linieje. Szczególnie zrzucanie zimowego podszerstka może być utrapieniem. Zwierzak wymaga wtedy codziennego wyczesywania. Poza tym okresem wystarczy mu szczotkowanie mniej więcej raz na dwa tygodnie.

Akcesoria

Pies rasy saarlooswolfhond powinien wychodzić na spacery w szerokiej obroży lub w dobrze dopasowanych szelkach typu guard i na mocnej, tradycyjnej smyczy. Na dłuższe spacery warto zabierać ze sobą kilkumetrową linkę, która zapewni psu wystarczającą swobodę i bezpieczeństwo.

Saarlooswolfhond powinien mieć dostęp do wygodnego posłania, na którym będzie mógł swobodnie się wyciągnąć. Kaganiec dla psa tej rasy powinien być fizjologiczny, dzięki czemu saarlooswolfhond będzie mógł swobodnie oddychać i pić wodę.

WILCZARZ IRLANDZKI

WILCZAK CZECHOSŁOWACKI

Historia rasy saarlooswolfhond

Saarlooswolfhond to druga obok wilczaka czechosłowackiego rasa powstała z krzyżówki psa i wilka. Jej twórca Holender Leendert Saarloos (1884-1969) marzył o wyhodowaniu czworonoga łączącego w sobie najlepsze cechy psie i wilcze. W praktyce okazało się to trudne. I choć początkowo powstaniu rasy przyświecały podobne cele jak hodowli wilczaka czechosłowackiego (miały to być psy użytkowe), z czasem się to zmieniło i dziś saarlooswolfhond jest wyłącznie psem rodzinnym.

Oryginalna nazwa Saarlooswolfhond znaczy: wilk-pies Saarloosa. Wśród polskich miłośników rasy przyjęło się określenie „wilczak” – na zasadzie analogii z wilczakiem czechosłowackim. Leendert Saarloos uważał, że psy w toku hodowli zbyt ucywilizowano, co w negatywny sposób odbija się na ich zdrowiu, budowie i psychice.

Marzył mu się czworonóg o predyspozycjach do szkolenia użytkowego, podobny do owczarka niemieckiego, który byłby jednak naturalniej zbudowany, zdrowszy i obdarzony wrażliwymi zmysłami wilka.

W 1920 r. Saarloos zaczął realizować projekt hodowlany, któremu poświęcił resztę życia. Skrzyżował owczarka niemieckiego Gerarda van der Fransenum z Fleur – zakupioną w ogrodzie zoologicznym wilczycą, która pochodziła z syberyjskiej gałęzi wilków europejskich. Krzyżówkę tę powtarzał trzy razy (pierwszy miot padł).

Następnie część córek skojarzył z ojcem i otrzymał zwierzęta, w których płynęła jedna czwarta krwi wilka. W wyniku dalszej selekcji stworzył rasę, którą nazwał Europese Wolfhond. Ponieważ niektórzy jej przedstawiciele sprawdzali się jako przewodnicy niewidomych, Saarloos, który szkolił psy osobiście, uznał, że wstępne założenia zostały spełnione.

Niestety, ustawicznie borykał się z pojawiającą się w rasie saarlooswolfhond silną nieufnością, a nawet lękliwością wobec obcych ludzi i nieznanych sytuacji. To wilcza cecha, którą u psów w dużym stopniu udało się wyeliminować i która jest silnie dziedziczona. Wilkom umożliwia przetrwanie, ale jest kłopotliwa u towarzyszy człowieka i dyskwalifikuje takie osobniki jako psy obrończe czy służbowe. Psy Saarloosa nie chciały atakować, były też kiepskimi stróżami, bo – jak wilki – mało szczekały.

Saarloos skupił się więc na doskonaleniu psychiki, dobierając do hodowli psy, które miały więcej cech Gerarda. Zwierzęta te zewnętrznie także bardziej przypominały psa niż wilka.

Nie podobało się to niektórym miłośnikom rasy, ponieważ najważniejszy był dla nich wilczy wygląd. Za ich namową Saarloos ponownie dolał krwi wilka. Ostatnia krzyżówka z wilkiem europejskim nastąpiła w 1963 r. Podejrzewa się też, że użyto w hodowli wilka kanadyjskiego, ponieważ współczesne saarloosy bardziej przypominają te wilki niż europejskie.

Niestety, ponowne dolanie wilczej krwi spowodowało, że problemy z lękliwością znowu się nasiliły. Saarlos musiał się w końcu pogodzić z tym, że jego wilczak nigdy nie będzie psem służbowym.

O uznanie rasy saarlooswolfhond jej twórca występował dwukrotnie: w 1942 i w 1963 r. – wniosek został odrzucony, m.in. dlatego że Saarloos nie chciał nikomu powierzyć hodowli. Kiedy w 1969 r. zmarł, żona i córka przekazały psy przyjacielowi. Sześć lat później miłośnicy rasy zwrócili się do holenderskiego związku kynologicznego, który tym razem zgodził się na rejestrację. Chcąc uhonorować twórcę rasy, zmieniono jej nazwę na „wilczak Saarloosa”. Wreszcie w 1981 r. została uznana przez FCI.