WILCZAK CZECHOSŁOWACKI

Charakter rasy wilczak czechosłowacki

Wilczak czechosłowacki to wyjątkowo aktywny, czujny i inteligentny pies. Łatwo przywiązuje się do swojego opiekuna i bardzo źle znosi samotność. Wilczak czechosłowacki nie wybiera sobie jednego pana - wszystkich członków rodziny traktuje z sympatią i oddanie ich broni. W stosunku do dzieci wilczaki zazwyczaj nie wykazują agresji, ale poirytowane potrafią warknąć, a nawet złapać zębami za rękę. Dlatego nie należy zostawiać ich z dziećmi bez nadzoru.

Pies rasy wilczak czechosłowacki podchodzi do obcych z dużą dawką nieufności. Ma także silny instynkt terytorialny, nie wpuści więc nieproszonego gościa na teren posesji. Mimo dużej odporności na warunki atmosferyczne, nie nadaje się jednak do mieszkania wyłącznie w ogrodzie – pozbawiony obecności człowieka wilczak czechosłowacki szybko zdziczeje i może stać się niebezpieczny.

Psy tej rasy całkiem dobrze dogadują się z innymi psami, o ile od małego były przyzwyczajane do towarzystwa innych czworonogów. Jednak braki w socjalizacji mogą prowadzić do agresji, a nawet traktowania innych psów jak łowną zwierzynę. Większość czworonogów nie jest w stanie sprostać sile wilczaka, stąd takie ataki bardzo często kończą się poważnymi obrażeniami, a nawet śmiercią drugiego psa.

 

Wiele psów tej rasy cierpi na lęk separacyjny i pod nieobecność człowieka demoluje wszystko, czego jest w stanie dosięgnąć. Przypadłość ta jest u wilczaka bardzo trudna do wyplenienia, stąd rasa nie jest polecana dla osób, które spędzają dużo czasu poza domem. Wilczaki wymagają także dużej dawki aktywności – najodpowiedniejsze będą dla nich długie, kilkugodzinne wyprawy po lesie, z dala od miejskiego zgiełku i ludzi. Jednak nawet trzygodzinny, aktywny spacer nie będzie w stanie porządnie zmęczyć psa rasy wilczak czechosłowacki. Dlatego warto znaleźć wilczakowi jakąś aktywność umysłową, na przykład tropienie, które wyczerpie jego ogromne pokłady energii.

Umiejętności

Wilczak czechosłowacki to rasa wyhodowana do ciężkiej pracy w straży granicznej, gdzie ich zadaniem była przede wszystkim obrona terenu i przewodnika. Psy te musiały być wytrzymałe, wyjątkowo nieufne w stosunku do obcych ludzi i z jednej strony podatne na szkolenie, z drugiej dość samodzielne.

Obecnie wilczak czechosłowacki w harmonijny sposób łączy cechy psie i wilcze. Samodzielność i niesamowita wytrzymałość w połączeniu z odziedziczonym po owczarku oddaniem opiekunowi i chęcią obrony właściciela oraz terytorium, czynią z niego doskonałego psa obronnego. Wilczak czechosłowacki bardzo dobrze sprawdza się również jako ratownik górski i pies lawinowy, może również uprawiać niektóre sporty niewymagające większej precyzji - na przykład nosework czy tropienie użytkowe. Psy rasy wilczak czechosłowacki można okazjonalnie spotkać także na zajęciach agility.

Szkolenie i wychowanie

Choć podatny na szkolenie, wilczak czechosłowacki nie będzie nigdy ślepo posłuszny. W jego wychowaniu trzeba być bardzo konsekwentnym, ale przymusem niewiele się osiągnie. Ten pies szybko się nudzi, nie lubi monotonnego treningu, który zniesie np. owczarek niemiecki. Przy odpowiedniej motywacji i dzięki pozytywnym metodom psy te mogą być wspaniałymi towarzyszami w takich sportach jak tropienie użytkowe. Jednak ich wrodzona czujność i szybkie reakcje na środowisko mogą sprawić, że psy rasy wilczak czechosłowacki będą miały trudność w skoncentrowaniu się na wykonywanej pracy.

Młody wilczak czechosłowacki powinien być wychowywany w bardzo bliskim kontakcie z ludźmi i podlegać intensywnej socjalizacji zarówno z człowiekiem, jak i innymi psami. Brak odpowiedniej socjalizacji skutkować może lękiem i agresją w stosunku do ludzi, a także chęcią polowania na mniejsze czworonogi, co może skończyć się tragicznie dla ofiary.

Jeśli chcemy z naszym wilczakiem mieszkać w mieście, czeka nas ciężka praca z przyzwyczajaniem szczeniaka do ludzkiego otoczenia. Psy rasy wilczak czechosłowacki miewają ogromne trudności w zaadaptowaniu się do miejskiego gwaru, należy je więc bardzo wcześnie, ale z ogromnym wyczuciem i stopniowo eksponować na takie środowisko.

Dla kogo ta rasa

Zdecydowanie nie jest to rasa dla każdego. Wilczak czechosłowacki potrzebuje właściciela, który po pierwsze zrozumie jego specyficzne potrzeby i zapewni mu odpowiednią socjalizację; po drugie, jako psu pracującemu, zapewni rozwój psychiczny i fizyczny. Posiadanie takiego psa w miejskich warunkach może okazać się zbyt trudne, wilczak czechosłowacki nie jest też polecany dla osób spędzających dużo czasu poza domem.

Wady i zalety rasy wilczak czechosłowacki

Wilczak czechosłowacki – jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• ma wiele wilczych cech, które czynią z niego psa niełatwego w wychowaniu
• wymaga wyjątkowo starannej socjalizacji
• bywa lękliwy, szczególnie w miejskich warunkach
• często cierpi na lęk separacyjny
• obficie linieje
• ma bardzo silny instynkt łowiecki

Zalety

• bardzo przywiązany do rodziny
• zdrowy i wytrzymały
• ma fantastyczny węch
• łatwy w pielęgnacji
• rzadko szczeka

Zdrowie rasy wilczak czechosłowacki

Rasa ta generalnie jest bardzo zdrowa i odporna, a jej wytrzymałość jest wręcz legendarna. Wilczaki czechosłowackie nie są obciążone żadną chorobą genetyczną, jedynie niewielki procent populacji jest nosicielami dysplazji biodrowej i łokciowej. Psy tej rasy są długowieczne – mimo swoich naprawdę imponujących rozmiarów dożywają nawet 13 lat.

Żywienie

Wilczak czechosłowacki to pies stosunkowo wybredny. Najbardziej odpowiada mu dieta BARF, złożona ze świeżego mięsa i kości z niewielkim dodatkiem roślin. Jednak odpowiednio dobrana, wysokiej jakości karma przeznaczona dla psów dużych ras również będzie dla niego odpowiednia. Należy pamiętać, że przygotowywane w domu posiłki trzeba uzupełniać o podstawowe składniki mineralne, szczególnie jeśli decydujemy się na karmienie psa gotowanym jedzeniem.

Pielęgnacja

Wilczak czechosłowacki nie wymaga zbyt intensywnej pielęgnacji. Do głównych zabiegów należy szczotkowanie jego futra, które w okresach linienia potrafi obficie wypadać. Na uwagę zasługują także pazury, oczy i uszy, które należy poddawać częstym kontrolom.

Wilczaki uwielbiają błotne kąpiele, tarzanie się w piachu i aromatycznej padlinie. W większości wypadków przylepiony do sierści brud wymaga jedynie dokładnego wyszczotkowania po wyschnięciu, jednak od czasu do czasu nie unikniemy kąpania tego psa.

Akcesoria

Wilczak czechosłowacki potrzebuje dużego, wygodnego posłania, na którym będzie mógł bez przeszkód rozłożyć się na boku. Psy tej rasy najlepiej wyprowadzać w solidnych szelkach typu guard lub na szerokiej obroży. Smycz przeznaczona dla wilczaka powinna być standardowa, mocna, o solidnych karabińczykach. Psu rasy wilczak czechosłowacki przyda się także wygodny kaganiec fizjologiczny i zestaw szczotek oraz trymerów przeznaczonych do usuwania martwego podszerstka.

Historia rasy wilczak czechosłowacki

Hodowla wilczaka rozpoczęła się od eksperymentu biologicznego. W 1955 roku Karel Hartl, uważany za ojca rasy, w stacji hodowlanej straży granicznej rozpoczął próby krzyżowania psa (owczarka niemieckiego) z wilkiem.

Pierwsze szczenięta urodziły się w 1958 roku. Hartl chciał się przekonać, jak taka krzyżówka wpływa na płodność mieszańców i jak wygląda dziedziczenie eksterieru i charakteru. Niedługo potem mieszańce zaczęły być szkolone eksperymentalnie do służby w straży granicznej. Szkoliły się nieźle, ale tylko te, które wcześnie zabrano od matki i wychowywano w bliskim kontakcie z człowiekiem. Po wilku odziedziczyły, poza wyglądem i nieufnością, bardzo dużą wytrzymałość; po owczarku niemieckim – podatność na szkolenie.

Po eksperymencie postanowiono stworzyć nową rasę psa o dobrych cechach użytkowych. Wyprowadzono pięć linii, od których pochodzą wszystkie współczesne wilczaki. Po raz ostatni krew wilcza została wprowadzona w 1983 roku. Od tej pory zamknięto księgi hodowlane i rozpoczęto hodowlę w czystości rasy.

Pierwsza próba wpisania wilczaka do księgi wstępnej w 1966 roku zakończyła się niepowodzeniem. W 1982 roku powstał w Brnie Klub Hodowców. W tym samym roku wilczak czechosłowacki został uznany w Czechosłowacji za rasę narodową. Wkrótce potem odbyła się pierwsza wystawa i bonitacja. Od tej pory zainteresowanie psami szybko rosło. W 1989 roku FCI wstępnie uznało rasę.

Po rozpadzie Czechosłowacji w 1993 roku klub wilczaka czechosłowackiego został podzielony. Patronat nad rasą objęła Słowacja, ale zmiany we wzorcu dozwolone są tylko za zgodą obu klubów (czeskiego i słowackiego). W 1999 roku nastąpiło pełne uznanie rasy wilczak czechosłowacki przez FCI (z prawem do interchampionatu). Wilczak został wpisany do grupy I, jako pies podlegający próbom pracy (IPO).

Wilczak czechosłowacki w Polsce

Polska była prawdopodobnie pierwszym krajem w Europie (poza Czechosłowacją), w którym pojawiły się wilczaki. Pierwszy pies tej rasy – Ringo z Pohranièní stráźe – sprowadzony został przez Mirosława Bednarskiego w roku 1973. Drugi pies pana Mirosława – Jukro z Pohranièní stráźe – w 1990 roku został zaprezentowany na XXX Krajowej Wystawie Psów Rasowych w Łodzi. Jednak dopiero w roku 2000 zarejestrowano pierwszą polską hodowlę tej rasy – z Peronówki.

Wzorzec rasy wilczak czechosłowacki

Wilczak czechosłowacki – grupa I FCI, sekcja 1, nr wzorca 332

• Kraj pochodzenia: dawna Czechosłowacja (patronat: Słowacja)
• Charakter: aktywny, wytrzymały, posłuszny, odważny, nieufny
• Wielkość: psy – min. 65 cm, suki – min. 60 cm
• Waga: psy co najmniej 26 kg, suki co najmniej 20 kg
• Szata: włos prosty, przylegający; zimą z obfitym podszerstkiem
• Maść: od żółtawoszarego do srebrzysto-szarego z charakterystyczną jasną maską
• Długość życia: 13-16 lat
• Odporność na warunki atmosferyczne: duża
• Koszty utrzymania: od 300 zł miesięcznie
• Cena psa z rodowodem: 5000-7000 zł

 

Ciekawostki o rasie wilczak czechosłowacki

W ostatnich latach wilczak czechosłowacki zdobywa coraz większą popularność. Nie jest to o tyle dobra informacja, że większość osób nie zdaje sobie sprawy z trudności, jakie wiążą się z wychowaniem tych psów. Urzeka ich wilczy wygląd i, niewiele myśląc, kupują wilczaki jako psy rodzinne.

Od wilczaka jako psa użytkowego wymaga się sprawności i wytrzymałości. Jednym z wymogów hodowlanych na Słowacji jest bieg wytrzymałościowy na dystansie 40 km. Przez FCI taki test sprawności uprawnia do otrzymania certyfikatu użytkowości i Międzynarodowego Championa Piękności. Natomiast biegi na dystansie 70 i 100 km uprawniają do uzyskania tytułu Międzynarodowego Championa Pracy.

Czy wilczak jest niebezpieczny?

Odpowiednio zsocjalizowany i wychowany wilczak czechosłowacki nie jest niebezpieczny. Niezaspokojenie potrzeb tego bardzo wymagającego psa może jednak przyczynić się do reaktywnośći, lękliwości i agresji, które w połączeniu z dużą siłą i wyjątkową wytrzymałością sprawią, że wilczak czechosłowacki stanie się naprawdę niebezpiecznym psem. Trzeba także pamiętać, że wilczak czechosłowacki obdarzony jest silnym instynktem łowieckim - jego skłonność do polowania na mniejsze psy i inne zwierzęta również może stanowić niebezpieczeństwo.

Czy wilczak czechosłowacki wyje?

Wilczak czechosłowacki porozumiewa się w sposób podobny do swoich wilczych przodków - rzadko szczeka, natomiast dość często wyje. Psy tej rasy mogą wyć wieczorami i na dźwięk karetki jadącej na sygnale. Wycie może być również jednym z objawów lęku separacyjnego, który jest częstym problemem u wilczaków.

Jak odróżnić wilka od wilczaka?

Wilczak czechosłowacki swoim wyglądem bardzo przypomina wilka i dla niedoświadczonych osób może być naprawdę trudny do odróżnienia od tego zwierzęcia. Również swoim zachowaniem przypomina dzikiego drapieżnika - wilczak czechosłowacki, który uciekł opiekunowi, będzie trzymać się z daleka od napotkanych ludzi i niezwykle skutecznie polować na zwierzynę.

Jak długo żyją wilczaki?

Psy rasy wilczak czechosłowacki są dość długowieczne, mimo stosunkowo dużych rozmiarów. Wilczaki nierzadko dożywają 15 lat ze względu na niską podatność na choroby i dużą odporność na niekorzystne warunki środowiska.