OWCZAREK PIRENEJSKI O GŁADKIEJ KUFIE

Charakter rasy owczarek pirenejski o gładkiej kufie

Owczarek pirenejski o gładkiej kufie to bliski krewny owczarka pirenejskiego długowłosego. Według Międzynarodowej Federacji Kynologicznej pirenejczyki to dziś różne rasy, jednak niegdyś stanowiły odmiany jednej, różniącej się tylko typem szaty.

Bardziej popularny był – i do dziś pozostał – ten z dłuższym włosem na całym ciele. Ze względu na wieloletnie krzyżówki między odmianami po kudłatych rodzicach nadal rodzą się czasem szczenięta z gładką kufą.

Poza typem szaty obie rasy pirenejczyków różni jeszcze parę cech.

Po pierwsze, te o gładkiej kufie mogą być większe, ich pysk często jest bardziej wydłużony, natomiast tułów – przeciwnie, krótszy, przez co sylwetka nierzadko wpisuje się w kwadrat.

Pirenejczyki o krótkowłosym pysku zwykle są też mniej nerwowe i szczekliwe od kudłatych kuzynów. Wydaje się, że rasa ta jest mniej wyrównana, jeśli chodzi o pasję do pracy. Kudłate pyrki to nierzadko pobudliwe raptusy, które jednak na torze agility przeistaczają się w torpedy, natomiast ich bracia o gładkich pyskach bywają bardziej  zrównoważeni, lecz czasami brakuje im sportowego zacięcia.

Prawdopodobnie to właśnie ten brak wyrównania oraz szersze widełki wzrostu pirenejczyków o krótkowłosym pysku (częściej niż kudłate są zbyt duże do klasy medium agility) powodują, że są one rzadziej wybierane przez pasjonatów sportów kynologicznych. Wydaje się, że rasa mogłaby zyskać większe zainteresowanie jako pies rodzinny dla aktywnych.

Pirenejczyk o gładkiej kufie to pies aktywny i inteligentny. Mocno przywiązuje się do właściciela i całej rodziny, bez problemu akceptuje w domu inne zwierzęta. Niektóre osobniki są bardziej szczekliwe, inne mniej, jednak z pewnością powiadomią właściciela, gdy w otoczeniu będzie się działo coś niepokojącego.

Umiejętności

Rasa była, a we Francji jest nadal, wykorzystywana do pomocy przy zaganianiu owiec. Doskonale sprawdza się w psich sportach, szczególnie agility.

Szkolenie i wychowanie

Pirenejczyki wymagają dużo aktywności fizycznej i zajęcia umysłowego. Wobec obcych ludzi bywają nieufne, dlatego  potrzebują starannej socjalizacji, by nie przeistoczyło się to w lękliwość.

Dla kogo ta rasa

Pirenejczyk jest wrażliwy i wymaga delikatnego podejścia, nie jest to pies dla ludzi o „twardej ręce”. Rasę tę można polecić miłośnikom psich sportów i aktywnego trybu życia.

Wady i zalety rasy owczarek pirenejski o gładkiej kufie

Wady

• reaktywny, pobudliwy
• szczekliwy
• wrażliwy
• wymaga dużo ruchu i zajęcia
• wymaga starannej socjalizacji
• obficie linieje

Zalety

• inteligentny i chętny do współpracy
• doskonale sprawdza się w psich sportach
• ekonomiczny w utrzymaniu
• nieskomplikowany w pielęgnacji

Zdrowie rasy owczarek pirenejski o gładkiej kufie

Rasa ta zazwyczaj cieszy się dobrym zdrowiem i jest długowieczna, jednak zdarza się u nich padaczka o podłożu genetycznym.

Żywienie

Owczarek pirenejski nie jest specjalnie wymagający pod względem żywienia – można go karmić zarówno suchą bądź mokrą karmą dobrej jakości, jak i pokarmem przygotowywanym w domu.

Pielęgnacja

Na pielęgnację pirenejczyka nie trzeba poświęcać dużo czasu. Zazwyczaj wystarczy szczotkowanie raz na 10-14 dni. Jedynie w okresie linienia – dwa razy do roku – należy to robić częściej.

Ich szata ma właściwości samooczyszczające – co się wysuszy, to się wykruszy. Jedynie miękkie włosy za uszami wymagają większej uwagi, bo mogą się filcować pod wpływem wilgoci.

Historia rasy owczarek pirenejski o gładkiej kufie

O pochodzeniu tych niewielkich owczarków wiadomo niewiele. Pewne jest tylko to, że od setek lat pracowały w Pirenejach przy zaganianiu owiec. Powszechnie sądzi się, że gen decydujący o dłuższym włosie na pysku to spadek po kudłatych pieskach tybetańskich, których potomkowie znani są dziś jako teriery tybetańskie (choć z terierami mają mało wspólnego).

Z kolei różne europejskie owczarki o krótkowłosych pyskach są dalekimi krewnymi szpiców. Częste i typowe dla wielu innych europejskich ras owczarków są jeszcze dwie cechy występujące u obu pirenejczyków – gen krótkiego ogona oraz marmurkowe umaszczenie. Marmurkowy pirenejczyk o gładkiej kufie przypomina owczarka australijskiego.

Do XIX w. psami pasterskimi z Pirenejów nikt poza pasterzami specjalnie się nie interesował. Dopiero rozwój kynologii w poszczególnych krajach spowodował, że zaczęto odkrywać i opisywać rodzime rasy.

W 1893 r. Jean Pierre Megnin przedstawił pirenejczyki podczas konferencji poświęconej owczarkom. Zainteresowali się nimi hodowcy, a potem także armia francuska – podczas I wojny światowej przenosiły meldunki i szukały rannych żołnierzy.

Po wojnie rozpoczęto odbudowę zdziesiątkowanej rasy. W 1921 r. powstał pierwszy wzorzec owczarka długowłosego, w którym jako odmianę opisano psy o gładkiej kufie. Spotykano je szczególnie często u podnóża Pirenejów, gdzie były bardzo popularne wśród handlarzy końmi i poganiaczy bydła. W 1923 r. znowelizowano wzorzec i utworzono Klub Miłośników Psów Pirenejskich. Wreszcie w 1926 r. rasę uznał Francuski Związek Kynologiczny.

We Francji wciąż wiele pirenejczyków wykonuje tradycyjną pracę. Są to często zwierzaki bez rodowodów, hodowane przez pasterzy na własne potrzeby, jednak dzięki selekcji pod kątem użytkowości zachowują wszystkie typowe cechy rasy.

Poza granicami Francji pastuszkami z Pirenejów zaczęto się interesować dopiero po II wojnie światowej. Obie rasy nadal jednak nie należą w innych krajach do popularnych. Nieco większym zainteresowaniem – zwłaszcza wśród miłośników agility – cieszą się pyrki kudłate.

Najwięcej pirenejczyków można spotkać we Francji. Hoduje się je także w Stanach Zjednoczonych i Skandynawii, nielicznie w innych krajach europejskich. W Polsce nie ma ani jednego przedstawiciela tej rasy, podczas gdy długowłosych kuzynów mieszka u nas już kilkanaście, z czego większość znajduje się w rękach pasjonatów agility.

Wzorzec rasy owczarek pirenejski o gładkiej kufie

Owczarek pirenejski o gładkiej kufie – grupa I FCI, sekcja 1, nr wzorca 138

• Pochodzenie: Francja
• Charakter: pies żywiołowy, inteligentny, mocno związany z właścicielem, chętny do współpracy, lecz równocześnie wykazujący inicjatywę; czujny, bywa nieufny wobec obcych, doskonały stróż; miewa tendencje do szczekliwości
• Wielkość: psy 40-54 cm, suki 40-52 cm
• Waga: 8-20 kg
• Szata: na szyi i tułowiu półdługa, na głowie i przedniej stronie kończyn krótka, tworzy kryzę na szyi (wyraźniejszą u samców), pióro na ogonie i tylnej stronie kończyn
• Maść: płowa w różnych odcieniach, przy czym włosy płowe mogą być przesiane czarnymi; szara w różnych odcieniach; arlekin – czarne łaty na szarym tle (u innych ras umaszczenie to nosi nazwę blue-merle); czarna lub pręgowana; mogą występować małe białe znaczenia na piersi, palcach i głowie
• Długość życia: ok. 15 lat
• Podatność na szkolenie: b. duża
• Aktywność: wysoka, szczególnie w młodym wieku pies ten potrzebuje dużo ruchu i zajęć umysłowych; znudzony bywa nieznośny
• Koszty utrzymania: od 200 zł miesięcznie
• Odporność / choroby:  rasa zdrowa i odporna; z chorób o podłożu genetycznym zdarza się epilepsja
• Możliwość nabycia szczeniaka:  tylko sprowadzenie z zagranicy
• Cena psa z rodowodem: od 1500 euro

Ciekawostki o rasie owczarek pirenejski o gładkiej kufie

Najbardziej znaną przedstawicielką tej rasy jest dwukrotna mistrzyni świata agility (2003 i 2005), Simply The Best de Loubajac – zwana po prostu La – suczka Silvii Trkman.

La pięć razy zdobyła też mistrzostwo Słowenii i 10 razy była członkiem narodowej reprezentacji tego kraju na mistrzostwach świata, przy czym jako jedyny dotąd pies wygrała na mistrzostwach łącznie 10 biegów.

Mistrzyni jest potomkiem dwóch pirenejczyków długowłosych i dlatego jest wyjątkowo mała, jak na pyrka o gładkiej kufie.