PIRENEJSKI PIES GÓRSKI

Charakter rasy pirenejski pies górski

Pirenejski pies górski to zwierzak spokojny,  zrównoważony, czuły i opiekuńczy wobec członków rodziny, szczególnie słabszych. Jego opieka rozciąga się także na inne domowe zwierzęta: koty, chomiki… Generalnie pirenejczyki  nie mają silnego instynktu łowieckiego, ale czasem polują na dzikie gryzonie. W domu dogadują się także z innymi psami, wyjątek mogą stanowić dwa samce.

Wobec obcych ludzi i czworonogów spotykanych na spacerach pirenejczyk jest tolerancyjny. Jednak gdy pilnuje istot (zwierząt czy członków rodziny) powierzonych jego opiece, ten zwykle spokojny misio potrafi się przeistoczyć w szarżującego niedźwiedzia.

Pirenejczyk może mieszkać w kojcu, ale powinien mieć zapewniony stały kontakt z rodziną. Jeśli zależy nam na tym, aby spełniał swoje pierwotne zadanie i pilnował stada, powinien być od szczeniaka wychowywany w owczarni, aby uznał owce za swoją rodzinę.

Umiejętności

Pirenejski pies górski to jeden z tzw. dużych strażników stad. Międzynarodowa Federacja Kynologiczna (FCI)  zakwalifikowała czworonogi tej rasy jako molosy typu górskiego (choć nie wszystkie pracują w górach). Wyhodowano je do pilnowania stad owiec, kóz czy bydła. W swojej pracy samodzielny, odważny i zrównoważony pirenejski pies górski jest niezwykle skuteczny.

Dziś pirenejski pies górski nadal pracuje przy stadach w swojej ojczyźnie i – coraz częściej – również w Stanach Zjednoczonych. Poza tym jest towarzyszem rodziny i efektownym psem wystawowym.  W Stanach Zjednoczonych opiekuńczość i delikatność pirenejczyków wobec słabszych bywa także wykorzystywana w szpitalach i domach opieki.

Szkolenie i wychowanie

Pirenejczyk jest bardzo inteligentny, jednak umiarkowanie podatny na szkolenie. Spędzając długie godziny sam na sam ze stadem, często musiał samodzielnie podejmować decyzje o podjęciu interwencji. Dlatego jest dosyć niezależny i uparty. Cechuje go również silna osobowość (i siła fizyczna!), dlatego jego przewodnikiem powinna być osoba doświadczona, stanowcza i konsekwentna.

Pies chętnie będzie wykonywał polecenia człowieka, któremu ufa. Dlatego trzeba pamiętać o okazywaniu czworonogowi uczucia. Stanowczość nie oznacza „zimnego wychowu”.

Dla kogo ta rasa

Najlepszym miejscem dla pirenejczyka jest dom z ogrodem – i to nie ze względu na potrzebę ruchu, gdyż nie jest ona szczególnie wybujała u tej rasy. Psy pilnujące stad większość czasu spędzają, leżąc i obserwując okolicę, ewentualnie spokojnie ją patrolując. Jednak gabaryty tego psa, potrzeba przestrzeni i chęć pilnowania absolutnie nie czynią z niego dobrego kandydata na mieszczucha.

Wady i zalety rasy pirenejski pies górski

Pirenejski pies górski – jaki jest ?Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• uparty i niezależny
• kosztowny w utrzymaniu
• jego pielęgnacja bywa dosyć czasochłonna

Zalety

• doskonały stróż i obrońca
• bardzo przywiązany do właścicieli
• opiekuńczy wobec dzieci
• mało szczekliwy

Zdrowie rasy pirenejski pies górski

Pirenejski pies górski to rasa niezwykle odporna na warunki atmosferyczne, zdrowa i wytrzymała. U psów tej rasy zdarzyć się może jednak dysplazja stawów biodrowych i łokciowych. Duży pirenejski pies górski narażony jest także na skręt żołądka ze względu na głęboką klatkę piersiową.

Oklapnięte uszy u psa rasy pirenejski pies górski są podatne na infekcje, stąd wymagają regularnych kontroli. Całkiem białe psy są bardziej narażone na głuchotę. W rasie tej zdarzyć się może też polineutopatia z porażeniem krtani i syndrom Wobblera.

Żywienie

Szczenięta rasy pirenejski pies górski muszą być żywione pełnoporcjową karmą przeznaczoną dla szczeniąt ras dużych. Odpowiednie żywienie i unikanie przekarmienia pomoże zmniejszyć ryzyko dysplazji i zapewnić maluchowi zrównoważony wzrost. Dorosły pirenejski pies górski powinien otrzymywać pełnowartościowe posiłki dostosowane do swojego trybu życia i poziomu aktywności. Pracujące pirenejczyki wymagać będą bardziej kalorycznej diety, niż domowe czy podwórkowe pupile

Dzienną dawkę pokarmu dla psa rasy pirenejski pies górski należy rozdzielić przynajmniej na dwa posiłki w ciągu dnia. Pomoże to uniknąć potencjalnie śmiertelnego skrętu żołądka.

Pielęgnacja

Sierść pirenejczyka należy do samoczyszczących. Wystarczy wyczesać go raz na tydzień, częściej w okresie linienia, które ma miejsce dwa razy do roku. Trzeba dbać o uszy, podatne na zapalenia wynikające z braku higieny i przycinać wilcze pazury na tylnych łapach (to cecha wymagana w tej rasie).

Akcesoria

Pies rasy pirenejski pies górski potrzebuje solidnej, szerokiej obroży lub wytrzymałych szelek typu guard. Psa tego należy wyprowadzać na tradycyjnej smyczy o długości minimum 3 metrów. Na aktywne spacery przyda się natomiast długa linka treningowa.

Legowisko dla pirenejczyka powinno być an tyle duże, by pies mógł się swobodnie na nim rozciągnąć. Utrzymywane na podwórku psy potrzebują dużej, ocieplanej budy, która zapewni im schronienie podczas chłodniejszych dni.

Historia rasy pirenejski pies górski

Jak wskazuje nazwa, pirenejski pies górski, określany też mianem dużego psa pirenejskiego (tak wolą go nazywać Amerykanie), pochodzi z Pirenejów – pasma górskiego położonego na granicy Francji i Hiszpanii. Podobne psy były tu trzymane przez pasterzy od tysiącleci. Świadczą o tym skamieniałości datowane na lata 1800-1000 p.n.e.

Przodkowie tych czworonogów przybyli niegdyś zapewne z Azji Mniejszej, jednak jaką drogą tu dotarli, trudno dziś stwierdzić. Po francuskiej stronie granicy ukształtowała się rasa pirenejski pies górski, a po hiszpańskiej – mastif pirenejski.

Imponujące czworonogi z czasem doceniła francuska arystokracja – pirenejczyki pilnowały posiadłości w południowej Francji. Francuskie źródła pisane z 1407 r. wspominają o użyteczności „wielkich psów górskich”. Trafiły też na dwór królewski.

W 1675 r. Ludwik XIV nadał pirenejczykowi tytuł Królewskiego Psa Francji, co przyczyniło się do awansu społecznego tych czworonogów. Oczywiście chłopi nadal używali ich do ochrony stad. Pirenejczyki wykorzystywano także do przenoszenia kontrabandy przez góry, ponieważ były w stanie pokonać szlaki niedostępne dla ludzi. W 1662 r. baskijscy rybacy zabrali je z sobą na Nową Fundlandię, gdzie doszło do skrzyżowania ich z czarnymi retrieverami – tak powstał nowofundland.

W 1824 r. pierwsza para pirenejczyków trafiła do Stanów Zjednoczonych za sprawą markiza de La Fayette, uczestnika wojny o niepodległość tego kraju. Pirenejskiego psa  górskiego miała także królowa Wielkiej Brytanii Wiktoria, a w latach 1885-1886 zarejestrowano pierwsze psy tej rasy w brytyjskim Kennel Clubie i po raz pierwszy pokazano je na wystawie.

Popularność pirenejskich psów górskich utrzymywała się do połowy XIX w. Ograniczenie zagrożenia ze strony  drapieżników oraz niefrasobliwe wyprzedawanie psów turystom sprawiły, że na przełomie XIX i XX w. było ich już dużo mniej. Zaalarmowani tym miłośnicy rasy założyli Klub Psa Pirenejskiego (CCP). Przeczesywali góry w poszukiwaniu typowych osobników.

Człowiek o nazwisku Dretzen zabrał je do swojej hodowli w Paryżu. W 1907 r. powstał w Lourdes drugi klub rasy. Każdy z klubów stworzył własny wzorzec.

W czasie I wojny światowej pogłowie rasy zostało znowu przetrzebione (używano ich w górach jako psów pociągowych do transportu dział). Do jej odbudowy zabrał się tym razem Bernard Senac-Lagrange.

Pirenejski pies górski w Polsce

Do Polski pierwsze pirenejczyki trafiły w latach 90. XX w. Obecnie rasa nadal należy w naszym kraju do rzadkich.

Wzorzec rasy pirenejski pies górski

Pirenejski pies górski – grupa FCI, sekcja 2.2, nr wzorca 137

• Pochodzenie: Francja
• Charakter: pies pewny siebie, odważny, zrównoważony, obdarzony silnym instynktem stróżowania, opiekuńczy wobec istot mu powierzonych
• Wielkość: psy 70-80 cm, suki 65–75 cm, tolerancja +2 cm dla idealnie zbudowanych osobników
• Waga: psy 50-60 kg, suki 40-55 kg
• Szata: gruba, dwuwarstwowa, prosta, dłuższa na szyi i ogonie, gdzie może być lekko falista
• Maść: biała lub biała ze znaczeniami w kolorze szarym, rudym lub borsuczym na głowie, uszach, u podstawy ogona, czasami na tułowiu
• Długość życia: 10 lat
• Koszty utrzymania: od 400 zł miesięcznie
• Odporność na warunki atmosferyczne: bardzo odporny
• Cena psa z rodowodem: 2500-5000 zł

Ciekawostki o rasie pirenejski pies górski

Najsłynniejszym pirenejskim psem górskim w literaturze i filmie jest Bella – suczka z książki Cécile Aubry pt. „Bella i Sebastian”. W 2013 roku nakręcono na podstawie tej książki film. W latach 1965-1970 powstał też serial o tym samym tytule, który był emitowany również w polskiej telewizji. W roku 2015 ukazała się kontynuacja przygód Sebastiana oraz jego psa. Film zatytułowano „Bella i Sebastian 2”.

Co ciekawe, pirenejczyki rodzą się z łatami, zwykle na głowie, w kolorze szarym, rudym lub borsuczym. Znaczenia te zazwyczaj bledną z wiekiem i stają się brudnożółte.