MASTIF ANGIELSKI

Charakter
Wady i zalety
Zdrowie
Historia
Wzorzec
Ciekawostki

Charakter rasy mastif angielski

Mastif angielski ma łagodne usposobienie, ale silny charakter. Jest zrównoważony i nieco flegmatyczny, choć gdy pojawia się zagrożenie, reaguje zaskakująco szybko. Wymaga bliskiego kontaktu z człowiekiem, źle znosi samotność i dość trudno przystosowuje się do nowych warunków, dlatego nie powinien być narażony na zmianę opiekuna ani miejsca zamieszkania.

Mastif angielski to pies bardzo mocno związany z rodziną, dlatego znacznie większą wagę przywiązuje do ochrony ludzi niż terenu. Jednak sprawdza się też w roli stróża, jest czujny, ale nie hałaśliwy – już same jego rozmiary skutecznie odstraszają intruzów. Pies tej rasy świetnie się dogaduje z dziećmi, jest opiekuńczy i wyrozumiały – jednak jego wielkość i siła nakazują kontrolować ich wspólne zabawy.

Niewątpliwą zaletą rasy mastif angielski jest brak nieuzasadnionej agresji wobec innych zwierząt. Ten pies jest świadomy swojej siły i jej nie nadużywa, ale zaatakowany potrafi być groźnym przeciwnikiem.

Mastify nie potrzebują intensywnych treningów. Nadmierny wysiłek nie jest wskazany szczególnie w wypadku szczeniąt – należy unikać zbyt dużej ilości ruchu i chodzenia po schodach. Po spacerach pies zwykle zajmuje w domu swoje ulubione miejsce i odpoczywa.

Umiejętności

Dawne mastify były psami bojowymi, wykorzystywano je także do walk z drapieżnikami na arenie i do polowania na niedźwiedzie i wilki. Pilnowały zarówno dużych majątków ziemskich, jak i chat biedaków. W wypadku tych ostatnich zwykle dwie rodziny miały jednego psa ze względu na koszty jego utrzymania.

Współczesny mastif to głównie pies do towarzystwa, obrońca i stróż. Psy tej rasy nie sprawdzą się w sportach wymagających zwinności, szybkości czy precyzyjnego wykonywania komend. Mogą ewentualnie brać udział w zabawach węchowych, nie należy jednak nastawiać się na duże sukcesy w tej dziedzinie.

Szkolenie i wychowanie

Pies rasy mastif angielski jest inteligentny, szybko się uczy, chętnie wykonuje polecenia. Szkolenie go wymaga jednak konsekwencji i pozytywnych bodźców – na początku nauki dobrze się sprawdzają smakołyki. Z uwagi na potężne rozmiary psa trzeba zadbać o to, by wcześnie poznał podstawy posłuszeństwa. Nie jest trudny do ułożenia, ale potrzebuje stanowczego, choć niepozbawionego ciepła podejścia.

Szczenięta rasy mastif angielski wymagają starannej socjalizacji zarówno z obcymi osobami, jak i innymi psami. Czworonogi te nie są wprawdzie agresywne z natury, jednak nieodpowiednio prowadzone mogą stać się reaktywne, a w konsekwencji naprawdę niebezpieczne – szczególnie ze względu na ogromne rozmiary. Psa rasy mastif angielski nie należy też trzymać przez całe życie w ogrodzie. Zwierzak ten wymaga regularnych spacerów i kontaktu z otoczeniem.

Dla kogo ta rasa

Mastif angielski to z reguły pies dość posłuszny, dlatego osoby, które mają podstawową wiedzę o psach, powinny sobie z nim poradzić. Pies tej rasy wymaga jednak sporo uwagi i konsekwencji. Mastif angielski odnajdzie się wprawdzie w większym, miejskim mieszkaniu, jednak najlepiej będzie się czuł w domu z dużym ogrodem w spokojnej okolicy.

Wady i zalety rasy mastif angielski

Mastif angielski – jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

kosztowny w utrzymaniu
czasami bywa uparty
nieco się ślini

Zalety

przywiązany do rodziny
lubi dzieci
czujny, wspaniały obrońca
inteligentny i podatny na podstawowe szkolenie
łatwy w pielęgnacji
nie potrzebuje intensywnych treningów
nie wykazuje nieuzasadnionej agresji

Zdrowie rasy mastif angielski

Mastif angielski nie jest psem chorowitym, jednak jak wszystkie duże rasy może cierpieć na dysplazję stawów biodrowych (rzadziej łokciowych) oraz rozszerzenie i skręt żołądka. Sporadycznie zdarzają się też wady ustawienia powiek (wywinięcie i podwinięcie). W rasie mastif angielski notuje się także zwiększoną skłonność do otyłości, kardiomiopatii, niedoczynności tarczycy i zerwania więzadła krzyżowego.

Przypadłością rasy mastif angielski są ponadto tzw. modzele, czyli narośle, które tworzą się w okolicach łokci i nadgarstków. Miękkie posłanie i smarowanie zmienionych miejsc odpowiednimi maściami pomagają zapobiec ich powstawaniu.

Żywienie

Wbrew pozorom ogromny mastif angielski nie potrzebuje dużych ilości pożywienia. Dieta dorosłego czworonoga powinna być dostosowana do jego trybu życia, wieku i stanu zdrowia. Psa rasy mastif angielki karmić można zarówno gotowymi karmami przeznaczonymi dla ras olbrzymich, jak i dietą gotowaną lub BARFem. Domowe posiłki należy uzupełniać odpowiednio dobranymi preparatami mineralno-witaminowymi.

Szczenięta są dość kosztowne w utrzymaniu – długo się rozwijają (do około dwu lat), ale najszybciej rosną do roku, niekiedy osiągając w tym czasie wagę nawet 80 kg. Dlatego oprócz karmy wysokiej jakości dla ras olbrzymich podaje się im preparaty chroniące stawy.

Mastif angielski to rasa wyjątkowo narażona na skręt żołądka, który może skończyć się nawet śmiercią czworonoga. Z tego względu dzienna porcja jedzenia powinna być podzielona przynajmniej na dwa posiłki, a po każdym z nich trzeba zapewnić psu co najmniej godzinny odpoczynek.

Pielęgnacja

Dorosłego psa rasy mastif angielski wystarczy czesać raz w tygodniu; w okresie linienia częściej. Należy sprawdzać uszy, systematycznie usuwać kamień nazębny, jeśli pies ma do niego skłonności, i skracać pazury, jeżeli nie ścierają się same. Na uwagę zasługują także oczy, które u psów rasy mastif angielski bywają podatne na infekcje.

Akcesoria

Psa rasy mastif angielski należy wyprowadzać na spacer w szerokiej, solidnej obroży lub dobrze dopasowanych, mocnych szelkach typu guard. Smycz powinna być zaopatrzona w solidne karabińczyki i mieć przynajmniej 3 metry długości.

Mastif angielski powinien spać na wygodnym, ortopedycznym posłaniu, które zmniejszy ryzyko powstawania modzeli. Legowisko powinno być na tyle duże, by pies mógł swobodnie ułożyć się na nim rozciągając na boku.

BULLMASTIFF

MASTIF NEAPOLITAŃSKI

Historia rasy mastif angielski

Mastif angielski jest uważany za jedną z najstarszych ras. Pierwsza wzmianka o potężnych psach przypominających mastifa znajduje się na glinianej tabliczce z okresu sumeryjskiego. Ich podobizny uwieczniali na płaskorzeźbach starożytni Persowie i Grecy, opisywał je także Arystoteles (384-322 r. p.n.e.).

Podobno czworonogi te wywodzą się od dogów asyryjskich, których przodkiem był dog tybetański. Początkowo wykorzystywano je jako psy stróżujące, a potem także bojowe – walczyły u boku Celtów, Persów i Aleksandra Macedońskiego.

Portret szczenięcia mastifa angielskiego

Do Europy molosy dotarły zapewne wraz z Fenicjanami. Szybko wzbudziły zainteresowanie Rzymian, którzy, ruszając na podbój Brytanii, zabrali je z sobą. W ten sposób protoplaści mastifów trafili na Wyspy Brytyjskie. Ich miłośnikami byli królowie Anglii Ryszard Lwie Serce i Henryk VIII. Ten ostatni miał podarować hiszpańskiemu królowi Karolowi V batalion złożony z 400 mastifów. Królowa Elżbieta I hodowała tę rasę do polowań oraz popularnych w tamtym czasie walk z niedźwiedziami i bykami.

Pierwszą hodowlę założył w połowie XV w. sir Peers of Lyme Holl. Współczesna hodowla powstała w Anglii ok. 1830 r. W 1860 r. na wystawie w Birmingham pojawiło się sześć psów tej rasy, a piętnaście lat później w Crystal Palace już ponad osiemdziesiąt.

W 1872 r. powołano Klub Mastifa, który jednak dość szybko się rozpadł z powodu zbyt rygorystycznych przepisów. W jego miejsce w 1883 r. powstał Klub Starego Mastifa Angielskiego istniejący do dzisiaj. Amerykański Kennel Club uznał rasę w 1941 r. W czasie II wojny światowej znaczna część angielskiej populacji wyginęła.

W 1945 r. na Wyspach Brytyjskich było zarejestrowanych tylko osiem psów hodowlanych, dlatego sprowadzano mastify ze Stanów Zjednoczonych. Rekonstrukcja rasy odbywała się niezależnie w kilku miejscach, co spowodowało, że współczesny mastif jest mało wyrównany w typie.

Mastify angielskie wielokrotnie trafiały na łamy książek, są m.in. bohaterami „Psa Baskervillów” Arthura Conan Doyle’a czy „W pustyni i w puszczy” Henryka Sienkiewicza. W 1989 r. za największego psa świata został uznany mieszkający w Londynie Aicama Zorba of La Susa, który osiągnął imponującą wagę 155 kg.