BULLMASTIFF

Charakter rasy bullmastiff

Bullmastiff łączy odwagę i nieustraszoność z rozwagą i łagodnością. Ma silny charakter, umiarkowany temperament, cechuje go spokój i opanowanie. Jest psem wrażliwym, dlatego nie nadaje się do życia w odosobnieniu. Choć lubi być blisko opiekuna, to nie chodzi za nim krok w krok. Wszystkich domowników obdarza takim samym uczuciem i jest gotowy bronić ich za wszelką cenę. Jeśli bullmastiff zostanie prawidłowo wychowany, nie wykazuje zachowań agresywnych.

Zaletą psa tej rasy jest niewątpliwie jego przyjacielski stosunek do dzieci. Bumastiff traktuje je z dużą delikatnością i cierpliwością, ale ze względu na siłę i wielkość tego czworonoga kontakty z maluchami lepiej nadzorować.

Bullmastiff jest dobrym stróżem, choć większą wagę przywiązuje do ochrony właściciela niż terenu. Czujny i mało hałaśliwy odstrasza raczej groźnym wyglądem niż agresją. Nie biega przy ogrodzeniu i może sprawiać wrażenie mało zainteresowanego otoczeniem. Nie należy się jednak sugerować jego pozorną obojętnością – sprowokowany bullmastiff bywa szybki i gwałtowny. W stosunku do osób mile widzianych przez domowników jest zazwyczaj tolerancyjny i przyjazny.

Przedstawiciel tej rasy zaakceptuje inne zwierzęta i może bez problemu dzielić z nimi dom – jednak z pewnością pogoni kota sąsiadów. Na zaczepki ze strony małych psów bullmastiff zwykle nie zwraca uwagi, ale większe czworonogi może potraktować już mniej pobłażliwie. Zaatakowany potrafi być groźny i trudny do opanowania, dlatego właściciel musi w pełni kontrolować jego zachowanie.

Bullmastiff jako pies średnio aktywny nie wymaga forsownych treningów. Do zachowania dobrej kondycji wystarczą mu trzy, cztery spacery dziennie (w tym jeden dłuższy). Pamiętajmy, że posiadanie ogrodu nie zwalnia z obowiązku wyjścia z pupilem na zewnątrz. Dobrze wychowany bullmastiff jest posłuszny i nie ma skłonności do ucieczek – nawet młode psy puszczone luzem zwykle trzymają się właścicieli.

Umiejętności

Choć bullmastiffy wyhodowano do pomocy w zwalczaniu kłusownictwa, obdarzone świetnym węchem sprawdzały się też jako posokowce i tropowce. Pilnowały majątków ziemskich, a w Afryce strzegły kopalni złota i diamentów. Musiały więc odznaczać się dużą zwinnością, doskonałym węchem, odwagą i samodzielnością.

Obecnie bullmastiffy są trzymane głównie przez miłośników rasy jako psy rodzinne i do towarzystwa. Psy tej rasy nie sprawdzą się zbytnio w sportach wymagających szybkości i precyzyjnego wykonywania komend, mogą natomiast brać udział w zajęciach z noseworku czy tropienia użytkowego.

Szkolenie i wychowanie

Bullmastiff jest pojętny. Dość szybko się uczy, jeśli traktuje się go łagodnie, ale konsekwentnie. Ze względu na jego rozmiary i siłę wskazane jest, aby poznał podstawowe zasady posłuszeństwa. Naukę należy rozpocząć jak najwcześniej – nie należy czekać, aż podopieczny dorośnie. Lekcje powinny być urozmaicone, niezbyt długie, lecz często powtarzane – w przeciwnym razie bullmastiff się nudzi.

Szczenięta bullmastiffa nietrudno wychować. Należy postępować z nimi stanowczo i konsekwentnie, a jednocześnie serdecznie i z wyczuciem. Trzeba zapewnić im odpowiednią socjalizację – powinny poznawać nowe osoby, inne czworonogi, nowe miejsca i sytuacje, przydadzą się też zajęcia w psim przedszkolu. Do 8.-12. miesiąca życia szczeniak nie może być poddawany intensywnym treningom. Wskazany jest umiarkowany ruch i spokojne spacery, podczas których czworonóg sam decyduje, ile i jak się rusza.

Dla kogo ta rasa

Bullmastiff to pies dla konesera i osoby naprawdę zafascynowanej rasą. Nie jest trudny do wychowania, ale wymaga podstawowej znajomości psiej psychiki, konsekwencji i właściwego traktowania.

Wady i zalety rasy bullmastiff

Bullmastiff - jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• dość kosztowny w utrzymaniu
• gubi sierść przez cały czas
• wymaga starannej socjalizacji
• samce mogą przejawiać agresję w stosunku do przedstawicieli tej samej płci

Zalety

• oddany rodzinie
• przyjazny i cierpliwy wobec dzieci
• mało hałaśliwy
• dobry stróż
• akceptuje inne zwierzęta w domu
• łatwy w pielęgnacji

Zdrowie rasy bullmastiff

Bullmastiff może mieć predyspozycje do chorób typowych dla ras olbrzymich. Niekiedy zdarza się dysplazja stawów biodrowych (rzadziej łokciowych) – w Polsce nie ma obowiązku przeprowadzania badań przed uzyskaniem uprawnień hodowlanych, jednak świadomi hodowcy prześwietlają psy.

U psa rasy bullmastiff się przytrafić wady ustawienia powiek – głównie entropium (podwinięcie), które zwykle wymaga korekty chirurgicznej – oraz rozszerzenie i skręt żołądka. Z rzadka zdarzają się problemy kardiologiczne: podzastawkowe zwężenie ujścia aorty (wrodzona choroba powodująca niewydolność krążenia) i typowa dla dużych ras kardiomiopatia rozstrzeniowa. Ta ostatnia prowadzi do zwyrodnienia włókien mięśnia sercowego, w związku z czym słabnie jego kurczliwość. W rezultacie serce nie jest w stanie przepompować wystarczającej ilości krwi potrzebnej do utrzymania prawidłowego krążenia i zaopatrzenia tkanek w tlen i składniki odżywcze.

Bullmastiff jako pies ciężki miewa skłonności do tworzenia się modzeli, czyli zgrubień na skórze w okolicy stawów łokciowych (rzadziej skokowych), które powstają wskutek ucisku tych miejsc podczas leżenia na twardych powierzchniach. Zwykle nie wymagają leczenia, a miękkie legowisko może skutecznie zapobiec ich powstawaniu.

Bullmastiff wykazuje średnią odporność na warunki atmosferyczne. Z powodu nieco skróconej kufy należy go chronić przed przegrzaniem i nie pozwalać na długie przebywanie na słońcu, co przedstawiciele tej rasy lubią. Krótka szata bez podszerstka sprawia, że bullmastiff jest mało odporny na niskie temperatury. Nie zaszkodzą mu oczywiście długie zimowe spacery, ale nie nadaje się do mieszkania w kojcu.

Żywienie

Bullmastiff nie jest wybredny i zwykle ma dobry apetyt. Najlepiej podawać mu gotową karmę dobrej jakości dla ras olbrzymich z dodatkiem glukozaminy i chondroityny. Jeśli chcemy karmić pupila samodzielnie przygotowanym jedzeniem, pamiętajmy o uzupełnieniu posiłku odpowiednimi preparatami wapniowo-witaminowymi i chroniącymi stawy. Bullmastiffom na diecie domowej zaleca się raz na jakiś czas wykonanie kontrolnego badania poziomu wapnia i fosforu we krwi i w razie nieprawidłowości uzupełnienie niedoborów po konsultacji z lekarzem weterynarii. Należy pamiętać, że podawanie podrobów lub mięsa wołowego bez uzupełniania wapnia podnosi poziom fosforu w organizmie, co prowadzi do zaburzeń gospodarki mineralnej.

Szczególnie ważne jest żywienie szczeniąt. Bullmastiff szybko rośnie, ale masy powinien nabierać powoli, dlatego jego dieta musi być bogata w białko pochodzenia zwierzęcego. Utrzymanie na tym etapie to spory wydatek, jednak warto zainwestować w dobrą karmę, ponieważ sposób odchowania szczeniaka będzie miał wpływ na wygląd i zdrowie dorosłego psa. Ważne jest również kontrolowanie masy ciała – szczeniak powinien być dobrze odżywiony, ale nie może być otyły.

Dzienną porcję dla psa rasy bullmastiff należy podzielić co najmniej na dwa posiłki i zapewnić mu odpoczynek po jedzeniu. Zmniejszy to ryzyko potencjalnie śmiertelnego skrętu żołądka.

Pielęgnacja

Krótka szata bullmastiffa jest łatwa w pielęgnacji. Choć przedstawiciel tej rasy najintensywniej linieje wiosną i jesienią, to niewielkie ilości sierści gubi stale. Włosy nie wbijają się jednak w podłoże i łatwo je sprzątnąć. Psa rasy bullmastiff wystarczy wyczesać raz w tygodniu metalowym zgrzebłem i przetrzeć wilgotnym ręcznikiem, co usunie kurz i drobne zanieczyszczenia. W okresie wymiany szaty należy czesać go częściej (nawet codziennie), dzięki czemu linienie będzie mniej uciążliwe.

Bullmastiffa kąpiemy w miarę potrzeby w dobrej jakości szamponach dla psów krótkowłosych. Można używać kosmetyków hipoalergicznych lub przeznaczonych dla psów o krótkiej sierści. Systematycznie trzeba sprawdzać uszy, skracać pazury, jeśli pies sam ich nie ściera, i w razie potrzeby usuwać kamień nazębny.

Przedstawiciel tej rasy nie wymaga specjalnego przygotowania do wystawy – powinien być czysty i umieć właściwie zachować się w ringu. Prezentujemy go na cienkim, mocnym łańcuszku (tzw. żmijce) i skórzanej smyczy lub na ringówce dostosowanej do umaszczenia.

Akcesoria

Na spacery wystarczy zwykła lub półzaciskowa solidna obroża i szeroka, niezbyt długa smycz. Bullmastiffa można także wyprowadzać w dobrze dopasowanych szelkach typu guard, a na dłuższe spacery warto zabierać ze sobą linkę treningową.

Do zabawy najlepsze będą odpowiedniej wielkości maskotki z mocnej gumy lub bawełniane sznury. Na dłuższy czas zajmą bullmastiffa naturalne gryzaki, np. kość z prasowanej skóry czy surowa gicz cielęca. Do spania poleca się pontony z łatwym do prania zdejmowanym pokrowcem.

Historia rasy bullmastiff

Bullmastiff reprezentuje grupę molosów, których przodkami były dogi asyryjskie i tybetańskie. Wykorzystywali je jako psy bojowe Celtowie, Persowie i Aleksander Macedoński. Do Europy dotarły zapewne z Fenicjanami. Szybko wzbudziły zainteresowanie Rzymian, którzy ruszając na podbój Brytanii, zabrali je z sobą, a na wyspach stały się protoplastami wielu współczesnych ras.

Pierwsze wzmianki o bullmastiffie pochodzą z 1791 r. W dziele francuskiego przyrodnika Georges’a-Louisa Leclerca de Buffona zatytułowanym „Historia naturalna” znajduje się opis dużego, ciężkiego psa, który według autora łączy w sobie kształty mastifa i buldoga.

Bullmastiffa wyhodowano w XIX-wiecznej Anglii. Miał pomagać strażnikom leśnym w zwalczaniu kłusownictwa. Potrzebowali dużego, silnego psa, o dobrym węchu, posłusznego, wytrzymałego, zwinnego i nieustępliwego. Początkowo kojarzono mastify z różnymi rasami, m.in. dogami niemieckimi,  wilczarzami czy bloodhoundami. Efekty nie były jednak zadowalające i ostatecznie hodowcy postanowili wykorzystać dawnego buldoga angielskiego.

Psy powstałe z tej krzyżówki są bezpośrednimi przodkami dzisiejszych bullmastiffów. Zwane początkowo „psami gajowego” doskonale sprawdziły się w roli towarzyszy i obrońców strażników leśnych. Nie wykazywały skłonności do polowań. Miały za zadanie wytropić kłusownika i pilnować go do czasu przybycia strażników. Pierwsze bullmastiffy miały w większości ciemne umaszczenie, które w nocy czyniło je mało widocznymi.

W 1885 r. opis rasy znalazł się w książce „Dog Breaking” autorstwa generała Williama Hutchinsona. W 1900 r. jedna z gazet donosiła, że wysoki urzędnik Ministerstwa Wojny odwiedził wystawę psów, aby się przekonać o przydatności tych czworonogów dla wartowników.

Początkowo nie prowadzono oficjalnych ksiąg hodowlanych, choć niektórzy hodowcy sporządzali zapiski dotyczące poszczególnych kojarzeń. Nie było również opisu rasy, dlatego psy znacznie się różniły wyglądem. W 1924 r. bullmastiff został uznany przez angielski Kennel Club, a w 1933 r. również przez amerykański. Pierwszy wzorzec rasy zatwierdzono w 1925 r.

Bullmastiff w Polsce

W Polsce bullmastiffy pojawiły się po II wojnie światowej. Większą popularność rasa zyskała jednak dopiero w połowie lat 80. XX w. Z Berlina Zachodniego sprowadzona została wtedy przez Olejniczaka suczka Glory von Gallhorn (nigdy nie użyto jej w hodowli). Następnie – również w jego ręce – trafiła Lady Pandora z Włoch, która została matką pierwszych szczeniąt tej rasy w Polsce.

Wzorzec rasy bullmastiff

Bullmastiff – grupa II FCI, sekcja 2.1, nr wzorca 157

• Kraj pochodzenia: Wielka Brytania
• Charakter: żywy, wytrzymały, godny zaufania i twardy, pogodny, bystry i oddany
• Wielkość: wysokość w kłębie psów 63,5-68,5 cm, suk 61-66 cm
• Waga: psów 50-59 kg, suk 41-50 kg
• Szata: krótka, twarda, ściśle przylegająca, odporna na niekorzystne warunki atmosferyczne
• Maść: pręgowana we wszystkich odcieniach, płowa, czerwona; kolor powinien być czysty; dopuszczalne małe białe znaczenie na piersi; wymagana czarna maska na kufie rozjaśniająca się stopniowo w kierunku oczu
• Długość życia: 7-13 lat
• Odporność na warunki atmosferyczne: średnia
• Koszty utrzymania: od 300 zł miesięcznie
• Cena psa z rodowodem: 5000-8000 zł

Ciekawostki o rasie bullmastiff

Najbardziej znanym bullmastiffem był należący do Sylvestra Stallone pies o imieniu Butkus, który zagrał z nim w filmie „Rocky”.

Ale bullmastiffa miały też inne znane osoby, m.in.: Marlon Brando, Christina Aguilera, Michael Bay, Jon Bon Jovi, Bob Dylan.