BOSTON TERRIER

Charakter rasy boston terrier

Nie bez powodu boston terriera nazywa się amerykańskim dżentelmenem – to pies o eleganckim wyglądzie, przyjazny, wesoły, obdarzony miłym usposobieniem. Wyjątkowo mocno przywiązuje się do właściciela, wymaga też dużo uwagi i zainteresowania, choć nie bywa natrętny. Trzy czy cztery godziny samotności boston terrier zwykle znosi spokojnie, ale przedłużająca się nieobecność domowników źle wpływa na jego psychikę. Zdarza mu się wtedy niszczyć przedmioty w otoczeniu, a nawet załatwiać się w mieszkaniu.

Przedstawiciel tej rasy jest łagodny i dobrze dogaduje się z dziećmi w każdym wieku, ale należy zadbać o to, aby maluchy mu nie dokuczały. Boston terrier chętnie bawi się z psami spotkanymi na spacerach, ale lepiej, aby jego kompani nie byli od niego dużo więksi i bardziej żywiołowi. Zaakceptuje też inne zwierzęta domowe: kota, fretkę czy świnkę morską.

Boston terrier zadziwia sportową kondycją. Ma duży temperament, jest żywiołowy, sprawny fizycznie i pełen werwy. Rozładowanie rozpierającej go energii wymaga zapewnienia mu sporej ilości ruchu i ćwiczeń umysłowych. Chętnie aportuje, skacze i bez problemu dotrzyma właścicielowi kroku na długiej wycieczce. Pies rasy boston terrier nie potrzebuje dużej przestrzeni, dlatego nadaje się nawet do małego mieszkania.

Niewielki wzrost i łatwość, z jaką przystosowuje się do każdych warunków, czynią z bostona świetnego towarzysza podróży. Jest psem ciekawskim i bardzo czujnym, ale na szczęście mało hałaśliwym.

Umiejętności

Choć w żyłach boston terriera płynie krew psów bojowych, to wyhodowano go do towarzystwa i dziś jest cenionym przyjacielem rodziny. Jego inteligencja i sprawność fizyczna sprawiają, że dobrze radzi sobie zarówno podczas kursów posłuszeństwa (PT), jak i w sportach takich jak obedience, agility czy flyball. Niektóre bostony biorą udział w dogoterapii.

Szkolenie i wychowanie

Choć boston terrier należy do psów ozdobnych, to zaskakująco dobrze radzi sobie podczas szkolenia. Wyróżnia się inteligencją, sprytem i chęcią do nauki. Wystarczy nieco cierpliwości i zaangażowania ze strony właściciela oraz odpowiednia motywacja (najlepiej w postaci ulubionego smakołyku), aby nauka szybko przyniosła efekty.

Lekcje powinno się urozmaicić i nie ćwiczyć zbyt długo – w przeciwnym razie pies szybko się znudzi. Boston z reguły nie jest uparty, jeśli jednak szkolenie przestanie mu sprawiać przyjemność, uda, że nie słyszy poleceń.

Jak każdy pies, boston terrier potrzebuje konsekwentnego wychowania i wczesnej socjalizacji. Hodowcy polecają zajęcia w psim przedszkolu, dzięki którym szczenię wzmocni swoją więź z opiekunem i nawiąże prawidłowe relacje z pobratymcami.

Dla kogo ta rasa

Boston terrier nadaje się prawie dla każdego – prawie, bo z powodu tego, że źle znosi samotność, nie poleca się go osobom zapracowanym. Właściciel nie musi mieć dużego doświadczenia, ale powinien wykazać się konsekwencją, poświęcić pupilowi sporo czasu i zapewnić regularny ruch na świeżym powietrzu. Boston terrier doskonale sprawdzi się zarówno w rodzinach z dziećmi, jak i w domach starszych osób.

Wady i zalety rasy boston terrier

Boston terrier – jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• chrapie i ma skłonności do gazów w jelitach
• mało odporny na mróz
• źle znosi samotność

Zalety

• doskonały pies dla rodziny
• łagodny, wesoły i przyjacielski
• dobrze dogaduje się z dziećmi
• lubi aktywnie spędzać czas
• inteligentny, chętnie się uczy
• łatwo się przystosowuje do nowych warunków
• akceptuje psy i inne zwierzęta
• łatwy w pielęgnacji

Zdrowie rasy boston terrier

W porównaniu z innymi rasami o skróconych pyskach, boston terrier dobrze znosi wysokie temperatury. Należy go jednak chronić przed przegrzaniem i nie narażać na przebywanie na słońcu przez dłuższy czas. W czasie dużych upałów lepiej zabierać go na dłuższe przechadzki wcześnie rano i oczywiście nie wolno zapominać o zapewnieniu mu wody.

Nieco gorzej przedstawiciel tej rasy czuje się, gdy jest zimno. Pozbawiona podszerstka krótka szata nie zapewnia mu wystarczającej ochrony w czasie mrozów, więc trzeba mu wtedy wkładać ubranko i skrócić spacery. Pies ten nie przepada też za deszczem i wilgocią.

Słabym punktem bostonów są oczy. Zdarzają się owrzodzenia rogówki, zaćma młodzieńcza (można przeprowadzić badanie genetyczne w kierunku jej występowania) i jaskra. Duże gałki oczne są narażone na urazy, dlatego lepiej nie pozwalać psu na buszowanie w gęstych zaroślach czy intensywne zabawy z dużymi psami.

Zdarzają się wypadające rzepki, aseptyczna martwica główki kości udowej, spondyloza i dysplazja stawów biodrowych. Skrócony ogon boston terriera może być przyczyną występowania tzw. kręgów połowiczych w odcinku piersiowo-lędźwiowym kręgosłupa.

Chrapanie w wypadku tej rasy nie oznacza choroby. Niepokój powinny natomiast wzbudzić głośne charczenie czy wyraźne problemy z oddychaniem, których przyczyną mogą być wydłużone podniebienie miękkie lub zapadnięcie tchawicy (w obu wypadkach konieczna jest wizyta u lekarza weterynarii).

Boston terrier miewa skłonności do alergii, głuchoty (psy z przewagą bieli w umaszczeniu czy z niebieską tęczówką), a w starszym wieku do problemów kardiologicznych i chorób nowotworowych.

Skrócona kufa sprawia, że boston terrier połyka dużo powietrza, co prowadzi do powstawania gazów w jelitach. Suki mogą mieć problemy z porodem (duże, okrągłe głowy szczeniąt), dlatego zwykle odbywa się on przez cesarskie cięcie. Krótki pysk oznacza także wrażliwość na narkozę, która powinna być stosowana tylko w razie bezwzględnej konieczności (najbezpieczniejsza jest narkoza wziewna).

Żywienie

Boston terrier ma zwykle apetyt i nie jest wybredny. Nie powinien być ani zbyt szczupły, ani za ciężki, wymagane są dobrze zarysowane mięśnie pod skórą i niewielkie wcięcie w słabiznach. Można bostonowi podawać wysokogatunkowe suche karmy dla małych ras lub samodzielnie przygotowane posiłki, pamiętając o uzupełnieniu ich preparatami wapniowo-witaminowymi.

W okresie linienia warto stosować specyfiki zawierające nienasycone kwasy tłuszczowe, cynk, selen i biotynę. Dzienną porcję dzielimy na dwa posiłki.

Pielęgnacja

Krótka szata boston terriera jest łatwa w pielęgnacji. Przedstawiciel tej rasy zwykle linieje umiarkowanie dwa razy w roku – wiosną i jesienią. Sierść jest drobna i dosyć twarda, dlatego łatwo się wbija w podłoże i trudno ją sprzątnąć. W czasie wymiany okrywy włosowej czeszemy psa codziennie gumowym zgrzebłem lub szczotką z twardego włosia. Poza tym okresem wystarczy robić to raz na jakiś czas, np. po spacerze, aby usunąć z sierści kurz i błoto. Można również przecierać sierść pupila wilgotnym ręcznikiem.

Bostona kąpiemy w miarę potrzeby w szamponach przeznaczonych dla wrażliwej skóry (np. hypoalergicznych). Następnie dokładnie go wycieramy i suszymy suszarką ustawioną na średnią temperaturę lub – jeśli jest ciepło – pozwalamy, aby wysechł sam. Trzeba również systematycznie przycinać zbyt długie pazury. Bostony zwykle nie mają skłonności do odkładania się kamienia nazębnego, jednak warto im regularnie czyścić zęby.

Przedstawiciel rasy boston terrier nie wymaga specjalnego przygotowania do wystawy. Powinien być czysty, w dobrej kondycji i umieć zachować się w ringu. Można go ustawiać i przytrzymywać w odpowiedniej pozycji lub nauczyć wystawiania z wolnej ręki (pies stoi sam przed handlerem). Warto też przyzwyczaić pupila do spokojnego stania na stole, na którym sędziowie oceniają małe psy. Bostona prezentuje się na ringówce dopasowanej do umaszczenia.

Akcesoria

Choć boston nie ma skłonności do ucieczek, to w ruchliwych miejscach nie powinno się go puszczać luzem. Najlepiej wyprowadzać go w miękkiej obroży lub w wygodnych szelkach i na zwykłej smyczy.

Zabawki dla psa rasy boston terrier powinny być solidne i na tyle duże, aby pies ich nie połknął. Dobrze sprawdzają się piłki, kongi i rzutki z twardej gumy. Można podawać też duże wędzone kości czy twarde gryzaki.

Historia rasy boston terrier

Boston terrier należy do grupy psów ozdobnych, lecz w jego żyłach płynie krew tych samych czworonogów, od których wywodzą się bulteriery czy american staffordshire terriery. Wyhodowano go w Stanach Zjednoczonych, jednak jego przodków należy szukać na Wyspach Brytyjskich, gdzie w XIX w. stały się popularne walki psów. Wykorzystywano do nich buldogi angielskie, które wyglądem i charakterem znacznie się różniły od dzisiejszych przedstawicieli rasy.

W połowie XIX w. robotnicy z okolic Bostonu – głównie angielscy i irlandzcy emigranci – krzyżowali je z białymi terierami angielskimi (nieistniejącą już rasą, której krew płynie w żyłach większości współczesnych terierów). Początkowo nie zamierzano tworzyć nowej rasy, a jedynie poprawić typ istniejącego już psa bojowego.

Około 1880 r. uważany za ojca rasy mieszkaniec Bostonu Robert C. Hooper odkupił od Williama O’Briena psa o imieniu Judge, którego uważa się za przodka prawie wszystkich współczesnych linii boston terrierów. Judge był potomkiem buldoga angielskiego i białej terierki angielskiej. Miał mocną budowę ciała (ważył 14,5 kg), ciemno pręgowaną maść z białym znaczeniem na pysku, długie łapy i kanciastą, lekko zaokrągloną głowę, która upodabniała go do współczesnych bostonów.

Skrzyżowany z białą suką Burnett’s Gyp dał psa o imieniu Well’s Eph, ojca Barnard’s Toma, uchodzącego za najlepszego przedstawiciela rasy tamtych czasów. Jako pierwszy miał on też szczątkowy ogon przypominający korkociąg.

Początkowo w hodowli dążono głównie do uzyskania charakterystycznego okrągłego kształtu głowy, dlatego psy te nazywano „bullet heads” (okrągłe głowy).

Po raz pierwszy zaprezentowano je na wystawie w Bostonie w 1878 r. jako amerykańskie bulteriery, choć wcale ich nie przypominały, dlatego hodowcy tych ostatnich nie zgodzili się na wspólną nazwę. W 1891 r. wraz z powołaniem Boston Terrier Club of America zmieniono nazwę rasy na boston terrier. Dwa lata później uznał ją American Kennel Club. Z czasem psy te stały się jedną z popularniejszych ras w Stanach Zjednoczonych i maskotką uniwersytetu w Bostonie.

Do Wielkiej Brytanii pierwsze bostony dotarły w połowie lat 30. XX w. dzięki G. McCormick-Goodhart. Największą ich propagatorką na Wyspach Brytyjskich była Ewelina księżna Essex (hodowla Ukansee). Na kontynencie europejskim rasa pojawiła się w latach 50. XX w.

Boston terrier w Polsce

Do Polski pierwszy boston terrier przyjechał w połowie lat 90. XX w. Pierwszy miot urodził się w hodowli Ze Wzgórz Wejhera Krystyny Odoj.

Wzorzec rasy boston terrier

Boston terrier – grupa IX FCI, sekcja 11, nr wzorca 140

• Kraj pochodzenia: Stany Zjednoczone
• Charakter: przyjacielski i żywy pies – rasa ta ma wspaniałe usposobienie i jest niezwykle inteligentna; co czyni boston teriera niezrównanym towarzyszem
• Wielkość: w kłębie 25-40 cm
• Waga: trzy kategorie wagowe: poniżej 6,8 kg, 6,8-9 kg i 9-11,35 kg
• Szata: sierść krótka, gładka, lśniąca i delikatna
• Maść: pręgowana, focza lub czarna z białymi znaczeniami; pożądane białe znaczenia: otoczka na kufie, regularna strzałka między oczami i na górze czaszki, obroża, pierś, kończyny przednie (w całości lub częściowo), biel na kończynach tylnych znajduje się poniżej stawów skokowych; minimalne wymagane białe znaczenia: otoczka na kufie, strzałka między oczami i pierś
• Długość życia: 10-12 lat
• Odporność na warunki atmosferyczne: dość duża
• Koszty utrzymania: od 200 zł miesięcznie
• Cena psa z rodowodem: od 4000 zł

Ciekawostki o rasie boston terrier

Boston terrier jest jedną z kilku ras (obok m.in. buldoga francuskiego), która ma naturalnie skrócony ogon. Dodatkowo ogon bostona często jest spiralnie skręcony (przypomina korkociąg), choć zdarzają się osobniki, których ogon jest po prostu dość krótki, lecz prosty. Nie jest to w żaden sposób dyskwalifikujące, o ile pies nie nosi ogona powyżej linii grzbietu. Najistotniejsze jest to, że bostonowi ogona nie wolno przycinać.

Jeśli chodzi o uszy, w Europie bostonom zostawia się ich naturalne, duże uszy, dzięki którym wyglądają zabawnie niczym psy z kreskówki. Z kolei w Stanach Zjednoczonych, ojczyźnie boston terriera, psom tej rasy uszy się kopiuje, przycinając je w szpic, co nadaje im groźniejszy wygląd. Bostony z kopiowanymi uszami przypominają nieco małego boksera, z kolei te z uszami naturalnymi – buldożka francuskiego.