BOERBOEL

Charakter rasy boerboel

Największą zaletą boerboela jest jego zrównoważony charakter. To pies silny i opanowany, który mocno przywiązuje się do właściciela. Nie zawaha się stanąć w jego obronie, nawet gdyby miał przypłacić to życiem, choć pochodzący z dobrej hodowli i prawidłowo socjalizowany boerboel nie powinien być agresywny bez powodu. Inteligentny, posłuszny, o dobrze rozwiniętym instynkcie obronnym, potrafi sam podejmować decyzje.

W stosunku do dzieci i całej ludzkiej rodziny boerboel jest łagodny, cierpliwy, czuły i opiekuńczy. Ten wielki pieszczoch uwielbia spędzać czas na zabawie. Często szuka kontaktu z opiekunami. Szybko się uczy i chętnie wykonuje polecenia, jeśli tylko opiekun potrafi odpowiednio zmotywować go do współpracy.

W domu pies rasy boerboel jest raczej spokojny, nie przejawia chęci demolowania mieszkania. Ze względu na skłonność do obrony terytorium najlepiej czuje się w domu z ogrodem. Musi jednak równocześnie mieć bliski kontakt z rodziną.

Z innymi zwierzętami w domu przedstawiciel tej rasy zwykle żyje w przyjaźni. Oczywiście może się zdarzyć, że dwa samce nie będą się akceptować, zwłaszcza w obecności suki w cieczce.

Umiejętności

Rasa boerboel została wyhodowana do pracy na afrykańskiej farmie. Jej zadaniem jest stróżowanie i obrona dobytku, a także polowanie na dużą, dość niebezpieczną zwierzynę - lamparty i pawiany. Psy tej rasy muszą być więc czujne, odważne, pewne siebie i nieustępliwe.

Boerboel to urodzony stróż - czujny, ale nie hałaśliwy. Zaniepokojony potrafi wydać z siebie dźwięk podobny do ryku lwa. Szczeka mało – zazwyczaj tylko wtedy, gdy ostrzega przed pojawieniem się intruza. Kiedy obcy chce wtargnąć na jego teren, boerboel da znak, że dzieje się coś złego, i błyskawicznie podejmie próbę obrony posiadłości.

 

Szkolenie i wychowanie

Boerboel jest psem silnym, samodzielnym i inteligentnym, co w połączeniu z wrodzoną nieufnością w stosunku do obcych może sprawiać opiekunowi trudności wychowawcze. W szkoleniu psów tej rasy nie należy stosować metod awersyjnych -siłowe podejście może sprawić, że pies stanie się agresywny w stosunku do opiekuna.

Szczeniaki rasy boerboel wymagają starannej socjalizacji z innymi psami i ludźmi. Powinny mieć także zapewniony stały kontakt z otoczeniem - nie należy trzymać ich wyłącznie w ogrodzie, gdyż mogą stać się sfrustrowane i problematyczne.

Dla kogo ta rasa

Pomimo wielu zalet boerboel nie jest psem dla każdego. To pies wyłącznie dla ludzi odpowiedzialnych i aktywnych. Opiekun psa tej rasy powinien mieć doświadczenie w wychowywaniu psów, być stanowczy i konsekwentny, ale równocześnie otaczać zwierzę miłością i poświęcać mu dużo czasu. Bez kontaktu z człowiekiem boerboel będzie nieszczęśliwy.

Wady i zalety rasy boerboel

Boerboel - jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• wymaga starannej socjalizacji
• może być agresywny
• kosztowny w utrzymaniu

Zalety

• zrównoważony
• odważny
• bardzo oddany rodzinie
• opiekuńczy wobec słabszych członków stada
• doskonały stróż
• łatwy w pielęgnacji

Zdrowie rasy boerboel

Rasa była poddana naturalnej selekcji w trudnych afrykańskich warunkach – dlatego boerboele są odporne i zdrowe. Niemniej, jak u innych dużych ras, zdarza się czasem dysplazja biodrowa i łokciowa. Bywają też problemy z powiekami. Specyficzne schorzenie spotykane u tej rasy to wypadnięcie pochwy.

Żywienie

Karma dla boerboela powinna być dostosowana do wieku,s tanu zdrowia i poziomu aktywności danego psa. W żywieniu psów rasy boerboel sprawdzają się gotowe karmy wysokiej jakości, przeznaczone dla psów ras dużych i olbrzymich. Boerboela można karmić także dietą domową złożoną z surowego lub gotowanego mięsa i podrobów, z niewielkim dodatkiem warzyw i owoców. Posiłki przygotowywane przez opiekuna powinny być uzupełnione o niezbędne psu preparaty mineralno-witaminowe.

Pielęgnacja

Pielęgnacja boerboela nie jest skomplikowana. Psa tej rasy wystarczy od czasu do czasu szczotkować, by usunąć martwe włosy i zabrudzenia. Najlepiej sprawdzają się gumowe rękawice z wypustkami i włosiane szczotki. Boerboel nie wymaga zbyt częstych kąpieli. Jeśli poważnie się zabrudzi, należy umyć go w szamponie przeznaczonym dla psów o wrażliwej skórze. Po kąpieli trzeba osuszyć psa ręcznikiem i można pozostawić go do samodzielnego doschnięcia.

Akcesoria

Boerboel to silny pies, dlatego akcesoria spacerowe powinny być wytrzymałe. Na spacery można wyprowadzać go w szerokiej, mocnej obroży lub na szelkach typu guard i smyczy tradycyjnej, zaopatrzonej w solidne karabińczyki. Na dłuższe spacery warto zabierać ze sobą kilkumetrową linkę treningową, która zapewni kontrolę nad psem i pozwoli mu na swobodną eksplorację otoczenia. Boerboela należy zaopatrzyć w wygodny, fizjologiczny kaganiec, który umożliwi psu dyszenie i picie wody.

Pies tej rasy potrzebuje solidnych zabawek, takich jak szarpaki z plecionej liny i piłki z lanej gumy. Posłanie powinno być duże i umożliwiać boerboelowi swobodne ułożenie się na boku. Ze względu na ryzyko chorób stawów, warto zaopatrzyć psa w materac ortopedyczny.

Historia rasy boerboel

Ojczyzną boerboela jest Republika Południowej Afryki. Podobnie jak inne rasy molosowate wywodzi się on od starożytnych molosów, czyli potężnych psów używanych w Asyrii do polowania na grubego zwierza.

Oprócz tego czworonogi te pełniły rolę gladiatorów na rzymskich arenach i jako zwierzęta bojowe brały udział w wojnach. Wraz z rzymskimi legionami trafiły do wielu krajów Europy, dotarły m.in. na Wyspy Brytyjskie i dały początek lokalnym rasom. Wieki później molosy zawędrowały z europejskimi osadnikami do południowej Afryki.

Za oficjalny początek kształtowania się rasy zwanej później boerboelem uznaje się 1652 r., kiedy to Jan van Riebeeck, wysłannik Holenderskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej, wraz z garstką osadników założył Kapsztad.

Początkowo była to baza zaopatrzeniowa dla niderlandzkich statków płynących do Azji. Van Riebeeck wziął ze sobą do obrony bullenbijtera – popularnego wówczas molosa. Również inni osadnicy przywieźli ze sobą podobne psy.

W żyłach boerboela płynie też jednak krew czworonogów, których łapy nigdy nie stanęły na europejskiej ziemi. Przypuszcza się, że afrykańskimi przodkami rasy były trzymane przez plemię Cynomonów psy pochodzące z Babilonu. Kronikarze opisywali je jako potężne zwierzęta zdolne do walki z lwami. Cynomoni używali ich do polowań i do obrony przed migrującymi stadami antylop gnu, które tratowały wszystko, co napotykały na swej drodze.

Ponadto plemię doiło suki – stąd ich nazwa znacząca: „dojący psy”. Jak wiele innych afrykańskich plemion Cynomoni migrowali na południe, zabierając ze sobą czworonogi. Angielscy osadnicy wyparli Holenderów z południowego krańca Afryki i zmusili do migracji w kierunku północnym podczas tzw. Groot Trek (wielkiej wędrówki). Potomków pierwszych holenderskich kolonistów zaczęto określać mianem Burów („Boer” w języku niderlandzkim znaczy: chłop, farmer).

Boerboel wykształcił się z połączenia psów pochodzących z tych dwóch źródeł: molosów przywożonych przez osadników i żołnierzy oraz psów plemion afrykańskich.

„Boel” znaczy tyle co duży pies. Nazwę rasy można więc przetłumaczyć jako „mastif Burów”. Później potomków Burów zaczęto nazywać Afrykanerami, czyli ludźmi posługującymi się językiem afrikaans, opartym na dialektach niderlandzkich. Żyli oni w trudnych warunkach, zmagając się z surowym klimatem i dzikimi zwierzętami. Pomagały im w tym potężne psy pilnujące domostwa i dobytku. Krzyżowano te czworonogi, które dobrze spełniały swoją rolę. Nie dbano o czystość rasy, jednak już sama izolacja i selekcja pod kątem użytkowym przyczyniły się do stworzenia określonego typu psa.

W 1938 r. do ochrony kopalń diamentów sprowadzono z Wielkiej Brytanii bulmastify. One także miały swój wkład w kształtowanie rasy.

Nowoczesna hodowla rozpoczęła się dopiero w latach 80. XX w. W 1983 r. powstała SABT – South African Boerboel Association – pierwsza i największa jak dotąd organizacja rejestrująca boerboele. Obecnie w RPA działają oprócz niej jeszcze dwie organizacje rejestrujące wyłącznie psy tej rasy: HBSA (Historical Boerboel Association of South Africa) i stawiająca najbardziej surowe wymogi hodowalne EBBASA (Elite Boerboel Breeders’ Association of Southern Africa).

 

Ponadto w 2008 r. rasa został uznana przez KUSA – południowoamerykański związek kynologiczny akceptowany przez FCI. Dzięki temu można rejestrować te psy we wszystkich organizacjach podlegających FCI, choć rasa nie jest jeszcze przez nią nawet wstępnie uznana. Dopuszczalne jest też prezentowanie boerboeli na wystawach pod patronatem FCI, nie zezwala się jednak na zdobywanie championatów. Uznanie rasy jest kwestią czasu. Zwłaszcza, że jej popularność rośnie - szczególnie w Wielkiej Brytanii i Rosji. Sporo jej przedstawicieli można spotkać również w Holandii, Belgii, Niemczech i Norwegii.

Boerboel w Polsce

W Polsce rasa boerboel jest mało znana, chociaż już pokazywana na wystawach. W 2007 r. przyjechały do nas pierwsze psy z Rosji i Afryki, z rodowodami FCI. Mieszkają też u nas boerboele importowane z Holandii, ale ich rodowodów nie uznaje FCI. W 2009 r. zarejestrowano w ZKwP pierwszy miot tej rasy w Polsce (przyszedł na świat w hodowli Titilar). Był też miot rejestrowany w SABT.

Wzorzec rasy boerboel

Boerboel – rasy nieuznane przez FCI

Ciekawostki o rasie boerboel

W 2016 roku suczka rasy boerboel wydała na świat 19 szczeniąt. Badania USG zwiastowały poród „tylko” 15 maluchów. Niestety jeden maluch nie przeżył porodu. Był to pierwszy miot czteroletniej Bailey. Chociaż nie pobiła światowego rekordu, który został ustanowiony, gdy inna psia mama urodziła 24 młode, jej wynik jest i tak nadzwyczaj imponujący.

Wielu przedstawicieli rasy ma nadal obcinane ogony, warto jednak wiedzieć, że w RPA, tak jak w Polsce, jest to już zabronione.

Boerboel nie jest rasą zatwierdzoną przez FCI, jednak jest uznana przez KUSA – południowoamerykański związek kynologiczny akceptowany przez FCI, dzięki czemu psy tej rasy można rejestrować w tej organizacji. Mogą też brać udział w wystawach organizowanych na całym świecie, choć nie można im nadawać tytułów championa.

Kupując boerboela, trzeba zwracać uwagę, w jakiej organizacji zarejestrowano szczenięta. Rejestrowane w SABT lub EBBASA nie mogą bowiem uczestniczyć w wystawach FCI.