POLSKI SPANIEL MYŚLIWSKI

Charakter rasy polski spaniel myśliwski

Polski spaniel myśliwski to pies bystry, odważny i zrównoważony. Czworonogi tej rasy nie są agresywne wobec ludzi, choć mogą wykazywać nieufność względem obcych, a przy tym są przyjazne wobec osób, które znają. Cierpliwe i tolerancyjne wobec znajomych dzieci. Towarzyskie, lubią przebywać w pobliżu człowieka, dlatego są dobrymi kompanami na spacerach. Jeśli polski spaniel myśliwski otrzymaj odpowiednią dawkę ruchu i zajęcia, w domu jest spokojny i niekłopotliwy.

Umiejętności

Głównym kryterium selekcji w rasie polski spaniel myśliwski była użytkowość myśliwska typowa dla płochaczy, czyli wypłaszanie ptactwa i aportowanie ich po strzale, także z wody. Gdy pies zwęszy ptaka, przyczaja się i powoli podpełza do niego, a następnie wypłasza na znak myśliwego skokiem i szczekaniem. Polskie spaniele myśliwskie są w tej pracy aktywne i niezmordowane. Doskonale pracują nawet na trudnym terenie i w wodzie. Są odporne na wymagające warunki pracy, i to zarówno na lądzie, jak i na mokradłach, w szuwarach, w błocie i wodzie.

Spaniele te dają znać szczekaniem, gdy nadchodzi obcy lub o niespodziewanej zmianie w otoczeniu, ale nie nadają się na psy obronne. Dobrze sprawdzają się natomiast w różnych aktywnościach z wykorzystaniem nosa, np. jako psy tropiące czy poszukujące określonych zapachów. Ze względu na miłe usposobienie polski spaniel myśliwski może się sprawdzić także w dogoterapii.

Szkolenie i wychowanie

Polskie spaniele myśliwskie to psy inteligentne i łatwe w szkoleniu. Z wychowaniem takiego czworonoga powinien sobie poradzić nawet początkujący właściciel, pod warunkiem że włoży w to trochę wysiłku. Pewne problemy sprawiać może nastawienie spaniela na zapachy zwierząt, szczególnie jeśli spacerujemy po lesie czy polach, a nie proponujemy psu żadnej ciekawej aktywności poza samodzielną eksploracją terenu.

Pomimo łagodnego i przyjaznego usposobienia, polski spaniel myśliwski potrafi być też uparty i mieć swoje pomysły na rozwiązania różnych sytuacji. Jest to przydatna cecha u psa pracującego, ale może sprawiać problemy w życiu codziennym, zwłaszcza jeśli pies jest pozbawiony potrzebnego mu ruchu i zajęcia. Wówczas znudzony pies może na przykład niszczyć przedmioty w domu czy uporczywie szczekać.

Dla kogo ta rasa

Rasę tę można polecić zarówno myśliwym, jak i osobom, które po prostu lubią aktywnie spędzać czas ze swoim psem. Odradza się ją jednak ludziom mało aktywnym. Nie można zapominać, że polski spaniel myśliwski to pies pracujący, który potrzebuje swobodnego ruchu i zadań umysłowych – najlepiej z użyciem nosa. Jeśli mu się to zapewni, może być doskonałym psem rodzinnym.

Wady i zalety rasy polski spaniel myśliwski

Polski spaniel myśliwski – jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• wymaga sporo ruchu i zajęcia
• bywa niesforny
• instynkt łowiecki sprawia, że może ganiać ptactwo

Zalety

• łagodny wobec ludzi i zwierząt
• dość łatwy w układaniu
• nadaje się dla starszych dzieci
• czujny i spostrzegawczy
• chętnie się uczy
• może uprawiać psie sporty

Zdrowie rasy polski spaniel myśliwski

Polski spaniel myśliwski to rasa na razie na tyle rzadka, że nie ma danych na temat występowania typowych dla niej chorób czy problemów genetycznych. Generalnie są to psy zdrowe i odporne, trzeba mieć jednak na uwadze, że długie, wiszące uszy mogą być podatne na infekcje, szczególnie po pływaniu i moczeniu w wodzie. Najlepiej systematycznie usuwać włosy z wnętrza małżowiny i czyścić zewnętrzny przewód słuchowy.

Żywienie

Polski spaniel myśliwski nie jest wymagający pod względem żywienia. Może jeść suchą bądź mokrą karmę dobrej jakości lub jedzenie przygotowywane w domu, odpowiednio suplementowane. Podczas karmienia, zwłaszcza pokarmem wilgotnym, warto zakładać psu tzw. snood, czyli rodzaj komina zapobiegający brudzeniu się uszu w misce. Psy pracujące w okresie intensywnych treningów mogą dostawać karmy wysokoenergetyczne.

W czasie intensywnego linienia można stosować specyfiki zawierające nienasycone kwasy tłuszczowe, biotynę, cynk czy selen. Dzienną porcję najlepiej podzielić na dwa posiłki.

Pielęgnacja

Pod względem pielęgnacji spaniele te nie są zbytnio wymagające. Linieją umiarkowanie, zwykle dwa razy w roku, i potrzebują regularnego szczotkowania. Szczególną uwagę zwracamy na pachwiny, pachy i uszy, bo tam najczęściej tworzą się kołtuny. Gdy do tego dojdzie, delikatnie rozdzielamy je palcami i wyczesujemy (można zastosować płyn do rozczesywania). Po spacerze za miastem usuwamy z sierści patyki, rzepy i nasiona.

Podobnie jak u wszystkich innych kłapouchów, regularnej kontroli wymagają uszy. Włosy ze środka należy wyrywać dla lepszej wentylacji. Kąpiemy psa w zależności od potrzeby. Warto mieć na uwadze, że psy te uwielbiają wodę i podczas spacerów nie odpuszczą żadnej kałuży, więc po takim spacerze trzeba albo poczekać aż błoto się wykruszy, albo spłukać psa pod prysznicem i dokładnie wytrzeć.

Akcesoria

Polskiego spaniela myśliwskiego należy wyczesywać przynajmniej raz w tygodniu (zwłaszcza dłuższy włos na uszach i w innych miejscach, gdzie tworzy pióro) szczotką pudlówką. Może się przydać także metalowy grzebień z obrotowymi zębami. Do usuwania podszerstka i martwego włosa okrywowego można zastosować furminator.

Historia rasy polski spaniel myśliwski

Polski spaniel myśliwski to rasa bardzo młoda, najmłodsza z ras polskich, która dołączyła do tego grona jako szósta, choć tradycje hodowli myśliwskich spanieli na naszych ziemiach sięgają czasów dawniejszych. Twórcą rasy jest dr inż. Andrzej Krzywiński – przyrodnik z Parku Dzikich Zwierząt im. prof. Benedykta Dybowskiego w Kadzidłowie, myśliwy i sędzia prób pracy psów myśliwskich, który hodował także użytkowe jagdterriery, jamniki i łajki.

Na podzielonych rozbiorami ziemiach polskich przełomu wieków XIX i XX spaniele nie były szeroko znane. Trochę importów znajdowało się w rękach arystokracji i oczywiście sporo z nich było użytkowane łowiecko. Sprowadzano głównie spaniele brytyjskie: springery, cockery, pojedyncze sussexy, fieldy i norfolki. Były to psy pracujące, a nie wystawowe. Importowano także nieliczne spaniele ras francuskich (epagneul). Ponieważ spanieli było mało, zazwyczaj nie utrzymywano ich w czystości rasy, lecz łączono ze sobą różne spaniele, zwracając uwagę na cechy użytkowe.

Na początku lat 80. XX w. w Polsce występowały nielicznie spaniele myśliwskie w dawnym typie. Dr Krzywiński poznał je na terenach dawnych Kresów Wschodnich, gdzie jeździł w celach naukowych, ale przy okazji uczestniczył też w polowaniach. Widząc świetną pracę tych psów, zainteresował się nimi i postanowił rozpocząć hodowlę użytkowych spanieli.

„Założycielką” rasy była Pestka, której doskonałe cechy użytkowe przesądziły o hodowli rasy w Kadzidłowie. Dała ona pierwszy miot współczesnej hodowli polskich spanieli myśliwskich. Jej szczenięta trafiały w ręce myśliwych, którzy do dalszej hodowli dobierali wyłącznie psy sprawdzone użytkowo. Potem do hodowli dołączyły kolejne psy dobierane również pod kątem przydatności w łowiectwie. Pestka była suczką w kolorze brązowym z przesianiem i ten kolor stał się dominującym w pogłowiu rasy. Takie umaszczenie ma doskonałe właściwości maskujące.

Polski spaniel myśliwski w Polsce

1 stycznia 2017 roku Związek Kynologiczny w Polsce otworzył księgę wstępną dla rasy polski spaniel myśliwski, jednocześnie dopuszczając ją do udziału w wystawach jako rasa nieuznana. Obecnie wydaje się, że zainteresowanie tą rasą stopniowo wzrasta, choć generalnie jest ona nadal mało znana poza środowiskiem myśliwych i miłośników kynologii.

Wzorzec rasy polski spaniel myśliwski

Polski spaniel myśliwski – grupa VIII FCI, sekcja 2, nr wzorca – brak (wzorzec tymczasowy)

Ciekawostki o rasie polski spaniel myśliwski

Podczas III Festiwalu Psów Myśliwskich, który odbył się 8 października 2016 r. w Spale, przeprowadzono pomiary zoometryczne około 30 dorosłych polskich spanieli myśliwskich. Pomiary wykazały, że rasa jest wyrównana. W roku 2017 zarejestrowana populacja liczyła ok. 250 żyjących osobników.