OGAR POLSKI

Charakter rasy ogar polski

Ogar polski to pies zrównoważony, o średnim temperamencie i przyjaznym usposobieniu. Uśpiony instynkt myśliwski daje o sobie znać tylko wtedy, gdy jest celowo rozbudzany. Na co dzień ogar jest typowym ulubieńcem rodziny – łagodnym, posłusznym, niehałaśliwym, łatwo przystosowującym się do różnych warunków. Bardzo się przywiązuje do właściciela, uwielbia pieszczoty, ma iście anielską cierpliwość do dzieci. Ogar polski wymaga bliskiego kontaktu z człowiekiem. Pozostawiony samemu sobie może nabrać złych nawyków, np. skłonności do włóczęgostwa.

Chociaż jest oddany ludziom, to wykazuje pewną niezależność. Na spacerach zdarza mu się oddalać, ale nigdy nie traci kontaktu z właścicielem. Ciekawski i bystry ogar polski spełni funkcję psa stróżującego – ale nie obronnego, ponieważ agresja w stosunku do ludzi nie leży w jego naturze. Jest tolerancyjny wobec pobratymców i na ogół nie wszczyna awantur; zaakceptuje też inne zwierzęta domowe.

Ogar polski dobrze się czuje nawet w niewielkim mieszkaniu, jeśli tylko zapewni mu się odpowiednią ilość ruchu. To typ długodystansowca – wytrzymały, ale niezbyt szybki. Może towarzyszyć biegaczowi, jeźdźcowi lub rowerzyście. W domu jest mało absorbujący, dużo śpi.

Umiejętności

Ogary charakteryzują się wybitnym węchem, odpornością i doskonałą orientacją w terenie. Ich melodyjny głos – nazywany graniem – jest nieodłącznym elementem gonu, czyli pogoni za zwierzyną.

Dawniej ogary pracowały w złajach składających się z dwóch do sześciu sfor (sfora to dwa psy), do których dobierano je nie tylko według umiejętności, ale także rodzaju głosu – tak aby podczas pogoni brzmiały jak orkiestra. Kiedyś były psami gończymi na prawie każdą zwierzynę, dziś poluje się z nimi głównie na zające i dziki; można używać ich też jako posokowców i aporterów. Polski Związek Łowiecki organizuje konkursy, których celem jest sprawdzenie cech użytkowych tej rasy – dyplom z krajowego konkursu jest jednym z warunków uzyskania tytułu interchampiona.

Obecnie ogary polskie to głównie psy rodzinne. Nadają się do szkolenia PT (pies towarzyszący) i PTT (pies towarzysząco-tropiący). Mogą pracować jako psy gruzowiskowe i lawinowe; niektóre sprawdzą się też w dogoterapii.

Szkolenie i wychowanie

Ogar polski jest pojętny, chętnie wykonuje polecenia, ale nie należy oczekiwać od niego bezwzględnego posłuszeństwa w każdej sytuacji. Naukę trzeba rozpocząć już z małym szczeniakiem i zadbać o jego staranną socjalizację.

Szkolenie nie może być monotonne, ponieważ przedstawiciel tej rasy szybko się nudzi – najlepiej uczy się poprzez zabawę lub naśladując inne czworonogi, dlatego bardzo przydatne jest towarzystwo dobrze ułożonego psa.

Dla kogo ta rasa

Pies rasy ogar polski nie jest trudny w wychowaniu, poradzi sobie z nim nawet początkujący właściciel – pod warunkiem że nie będzie oczekiwał ślepego posłuszeństwa i wcześnie rozpocznie szkolenie. Jest to odpowiedni przyjaciel zarówno dla osób spokojnych, jak i aktywnych, które poświęcą mu dużo czasu.

Wady i zalety rasy ogar polski

Ogar polski – jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• wymaga starannej socjalizacji ze względu na sporą wrażliwość na bodźce (np. hałas, zapach)
• łatwo przeoczyć dolegliwość z powodu dużej odporności na ból

Zalety

• doskonały pies rodzinny
• cierpliwy wobec dzieci
• tolerancyjny w stosunku do innych psów
• ma uśpiony instynkt myśliwski
• dobry stróż
• łatwy w pielęgnacji
• niedrogi w utrzymaniu

Zdrowie rasy ogar polski

Ogar polski to zwierzak bardzo odporny. Czasem zdarzają się wady ustawienia powiek (wywinięcie i podwinięcie) – zwykle są one związane z budową czaszki, więc z ewentualną interwencją chirurgiczną lepiej zaczekać do chwili, gdy zakończy się rozwój fizyczny.

Ogar polski jest mało wrażliwy na ból, dlatego należy go uważnie obserwować, aby nie przeoczyć dolegliwości. Suczki miewają skłonności do tycia.

Żywienie

Ogar polski nie jest wybredny, bywa wręcz łakomczuchem. Jego dieta powinna być dostosowana do trybu życia. Pies pracujący potrzebuje karmy wysokoenergetycznej, ale domowemu pupilowi należy zapewnić pożywienie z mniejszą zawartością białka i tłuszczu. Można podawać suchą karmę lub posiłki przygotowane samodzielnie z dodatkiem preparatów wapniowo-witaminowych.

Pielęgnacja

Ogar nie wymaga skomplikowanej pielęgnacji; sierść wystarczy wyczesać raz na jakiś czas, na co dzień można przetrzeć wilgotną szmatką. Kąpiel w miarę potrzeby w szamponie dla psów krótkowłosych. Raz na jakiś czas powinno się skontrolować stan uszu i pazurów.

Akcesoria

Ogar polski powinien wychodzić na spacery w wygodnej obroży lub w dobrze dopasowanych szelkach typu guard. Smycz dla psa tej rasy powinna być klasyczna, nie krótsza niż 3 metry. Na dłuższych spacerach przyda się linka treningowa, która zapobiegnie ucieczce psa za zwierzyną.

Legowisko dla psa rasy ogar polski powinno być na tyle duże, by odpoczywający na nim pies mógł swobodnie rozciągnąć się na boku. Przy wyborze kagańca warto zdecydować się na kaganiec fizjologiczny, który pozwoli psu swobodnie dyszeć i pić wodę.

Historia rasy ogar polski

Psy gończe uważa się za jedną z najstarszych grup psów myśliwskich. Były znane już w starożytności, o czym świadczą malowidła odkryte w asyryjskich i egipskich świątyniach.

Do Europy Zachodniej dotarły w średniowieczu – być może wraz z krzyżowcami. Za przodków współczesnych ras myśliwskich – w tym także ogara polskiego – uważa się psy św. Huberta, sprowadzone z Francji pod koniec średniowiecza. W Polsce krzyżowano je z gończymi kostromskimi, dzięki czemu powstało wiele lokalnych odmian czworonogów, nazywanych potocznie ogarami. Nazwa ta może wywodzić się od „grania” – specyficznego szczekania po podjęciu tropu – lub od czeskiego „ohar” (wyżeł), albo też od słowa ogorzały, którym dawniej określano maść podpalaną.

Pierwsze wzmianki o ogarach w piśmiennictwie znajdziemy już u Galla Anonima. Opisy tych psów pojawiły się też w „Księgach o gospodarstwie” z 1549 r., w poemacie „Myśliwiec” Tomasza Bielawskiego i „Żywocie człowieka poczciwego” Mikołaja Reja. W 1608 r. ukazał się pierwszy poradnik poświęcony ogarom – „O psach gończych i myślistwie z nimi” Jana Ostroroga. Pełne wydanie tej rozprawy ukazało się 10 lat później pt. „Myślistwo z ogary” i zawierało szczegółowy opis zasad hodowli, żywienia oraz wychowania.

Dawniej prawo do polowania z ogarami miał tylko król i osoby szlachetnie urodzone. Liczba posiadanych psów świadczyła o zamożności ich właściciela, ponieważ za dobrego ogara można było dostać nawet kilka wsi! Rozbiory Polski i dwie wojny światowe przyczyniły się do zniszczenia znacznej części populacji – tylko nieliczne ogary przetrwały w Małopolsce i na Wileńszczyźnie. Krzyżówki z ogarami kurlandzkimi oraz rosyjskimi i francuskimi gończymi doprowadziły do tego, że po pierwszej wojnie światowej nie było już prawie ogarów czystej krwi.

Próbę odbudowania rasy podjął w 1959 r. płk Piotr Kartawik, który sprowadził z Litwy trzy psy – Burzana, Czitę i Zorkę i założył hodowlę Z Kresów. Na bazie urodzonych w niej czworonogów powstały kolejne: m.in. Ogarliszki, Z Dębowego Lasu, Z Kosmolanki. W 1964 r. opracowano pierwszy wzorzec rasy, który został uaktualniony w 1980 r.

Ogar polski na świecie

Rasa ogar polski jest mało rozpowszechniona poza granicami swojej ojczyzny. Najwięcej psów tej rasy spotkać można w Niemczech, a pojedyncze osobniki znajdują się w kilku europejskich krajach i w Stanach Zjednoczonych.

Wzorzec rasy ogar polski

Ogar polski – grupa VI FCI, sekcja 1.1, nr wzorca 52

• Kraj pochodzenia: Polska
• Charakter: pies zrównoważony, przyjazny, łagodny, o średnim temperamencie, ma uśpiony instynkt myśliwski; mocno przywiązany do właściciela, nie powinno się go zostawiać samemu sobie; posłuszny, choć niezależny; łatwo się przystosowuje do różnych warunków; dobry stróż, nie nadaje się na psa obronnego
• Wielkość: wysokość psów w kłębie 56-65 cm, suk 55-60 cm
• Szata: średniej długości z gęstym podszerstkiem, nieco dłuższa na karku, na tylnych kończynach (z tyłu) i pod spodem ogona
• Maść: podpalanie od żółtego do rdzawo-cynamonowego na kończynach, podbrzuszu i udach, głowa i uszy również w kolorze podpalania – te ostatnie nieco ciemniejsze; na tułowiu występuje tzw. czaprak w kolorze czarnym lub ciemnoszarym; dopuszczalne białe znaczenia na piersi i końcach łap
• Długość życia: około 14 lat
• Odporność na warunki atmosferyczne: bardzo odporny
• Koszty utrzymania: od 300 zł
• Cena psa z rodowodem: 3000-4500 zł

Ciekawostki o rasie ogar polski

Zaletą ogara polskiego jest uśpiony instynkt myśliwski. Dzięki temu można się cieszyć tym psem jako typowym ulubieńcem rodziny – łagodnym, posłusznym, niehałaśliwym.

Jest pewne zamieszanie z nomenklaturą obcojęzyczną dwóch polskich ras psów gończych. Ogar polski został uznany jako pierwszy i po angielsku nadano mu nazwę Polish hound, przy czym słowo hound oznacza psa gończego w szerokim rozumieniu i zwykle tłumaczone jest po prostu jako „gończy”.

Gończy polski (czarny podpalany kuzyn, mniejszy od ogara) został uznany później, więc trzeba było wymyślić mu jakąś inną nazwę po angielsku. Obecnie w wersji angielskiej wzorca figuruje pod oficjalną nazwą Polish hunting dog, czyli polski pies myśliwski.