OWCZAREK PIRENEJSKI DŁUGOWŁOSY

Charakter
Wady i zalety
Zdrowie
Historia
Wzorzec
Ciekawostki

Charakter rasy owczarek pirenejski długowłosy

Owczarek pirenejski to stara rasa psów pasterskich do dziś wykorzystywanych we Francji do pracy z owcami.

Umiejętności

O ile owczarka belgijskiego malinois przyrównuje się czasem do ferrari, o tyle owczarka pirenejskiego można nazwać ferrari w wersji mini. Psiaki te są obdarzone ogromnym temperamentem, chęcią do pracy i inteligencją – uczą się więc łatwo i szybko.

Ma to jednak i niedobrą stronę – pirenejczyk szybko zapamiętuje także złe rzeczy i nie wybacza błędów ani ostrego traktowania. Dodatkowo szkolenie utrudnia fakt, że jest to rasa późno dojrzewająca.

Energia tego psa również może być przyczyną wielu kłopotów. Szczególnie w młodości nie usiedzi spokojnie, gryzie wszystko, co mu wpadnie w zęby, nie chce zostawać sam i reaguje szczekaniem na każdy szelest. Na szczęście z wiekiem trochę się uspokaja, choć oczywiście nie traci czujności. Jak na owczarka przystało, nie omieszka poinformować szczekaniem o każdej niepokojącej zmianie w otoczeniu.

Ze względu na silny instynkt pasterski i dużą pobudliwość, trudno go polecać na towarzysza małych dzieci – nie znaczy to jednak, że ich wspólna egzystencja w jednym domu jest niemożliwa. Pirenejczyk nie będzie jednak raczej cierpliwie znosił szarpania za uszy czy futro, dlatego kontakt z maluchami powinien odbywać się wyłącznie pod ścisłym nadzorem dorosłych.

Szkolenie i wychowanie

Owczarki pirenejskie doskonale sprawdzają się w psich sportach, szczególnie w agility, ale nie oznacza to, że ich układanie jest proste.

Pirenejczyk wymaga wyjątkowo starannej socjalizacji, w przeciwnym razie może stać się lękliwy lub agresywny ze strachu. Wobec obcych ludzi jest nieufny, za innymi psami nie przepada, ale raczej nie jest konfliktowy. Może wykazywać chęć zaganiania innych zwierząt, choć te domowe akceptuje bez problemów.

Dla kogo ta rasa

Owczarek pirenejski najbardziej nadaje się dla osoby chcącej uprawiać psie sporty lub w inny aktywny sposób spędzać czas z psem. Najlepiej, jeśli właściciel ma już pewne doświadczenie w szkoleniu, zwłaszcza pozytywnym.

Z pewnością rasa ta nie jest odpowiednia dla kogoś, kto nie jest gotowy poświęcić dużo czasu na socjalizację i szkolenie podopiecznego.

Wady i zalety rasy owczarek pirenejski długowłosy

Wady

pobudliwy i reaktywny
wymaga bardzo starannej socjalizacji
szczekliwy

Zalety

podatny na szkolenie
nadaje się do psich sportów
doskonały stróż
ekonomiczny w utrzymaniu

Zdrowie rasy owczarek pirenejski długowłosy

Owczarki pirenejskie są długowieczne i do późnego wieku zachowują sprawność. 9-letnia suczka tej rasy zdobyła 4. miejsce na mistrzostwach świata agility!

Żywienie

Owczarki pirenejskie nie są specjalnie wymagające pod względem żywienia. Można je żywić zarówno gotowymi karmami, jak i pokarmem przygotowywanym w domu.

Portret owczarka pirenejskiego z profilu

Pielęgnacja

Wbrew pozorom mało kłopotliwa jest pielęgnacja kudłów pirenejczyka. Wystarczy wyszczotkować je raz na 10 dni. Błoto, które przylgnie do sierści, po wyschnięciu wykruszy się samo.

PIRENEJSKI PIES GÓRSKI

OWCZAREK PIRENEJSKI DŁUGOWŁOSY

Historia rasy owczarek pirenejski długowłosy

To prawdopodobnie jedna z najstarszych francuskich ras. Małe owczarki od stuleci wykorzystywano do zaganiania stad owiec w Pirenejach. Niewiele jednak o nich wiadomo – nikt nie zapisywał losów tych niepozornych, lecz ciężko pracujących piesków.

Na temat ich pochodzenia istnieje wiele teorii. Być może są potomkami azjatyckich terierów tybetańskich – małych psiaków, które – wbrew mylącej nazwie – wcale nie są terierami i od których pochodzić mają różne kudłate owczarki zaganiające.

Zapewne psy, które dotarły tu z Azji, wymieszały się z europejskimi owczarkami w typie szpicowatym, a na bazie tych krzyżówek wytworzyły się różne lokalne rasy, dostosowane do miejscowych warunków.

Na różne źródła pochodzenia pirenejczyków może wskazywać ich występowanie w dwóch podstawowych odmianach szaty – z długowłosym i z krótkowłosym pyskiem (te drugie są nieco większe i trochę spokojniejsze), oraz istnienie umaszczenia marmurkowego, typowego dla ras europejskich. Obecnie FCI uznaje obie odmiany za osobne rasy.

Hodowcy zainteresowali się pirenejczykami dopiero pod koniec XIX w. W 1893 r. Jean Pierre Megnin opowiedział o nich podczas konferencji poświęconej owczarkom. Podczas I wojny światowej uwagę na te pieski zwróciła armia francuska. Od 1916 r. zaczęto ich używać jako psów łącznikowych i poszukujących rannych żołnierzy – doskonale się w tych rolach sprawdzały. Wiele z nich wówczas niestety zginęło.

Dwa pirenejczyki siedzące na stole do agility

Po wojnie zarówno pasterze, jak miłośnicy rasy zaczęli ją odbudowywać. W 1921 r. powstał pierwszy wzorzec owczarka długowłosego, opisano odmianę o krótkowłosym pysku i zaprezentowano rasę na wystawie w Tuluzie.

W 1923 r. znowelizowano wzorzec i utworzono Klub Miłośników Psów Pirenejskich, który do dziś zajmuje się we Francji czterema rasami pochodzącymi z Pirenejów. Wreszcie w 1926 r. rasa zyskała uznanie Francuskiego Związku Kynologicznego.

Dopiero po II wojnie światowej powoli zaczęto się nią interesować poza granicami Francji. Choć do dziś jest rzadka, ostatnio zyskuje coraz większą popularność w kręgach miłośników psich sportów dzięki sukcesom jej przedstawicieli w agility.

W swojej ojczyźnie nadal wiele owczarków pirenejskich pracuje przy owcach. Są to często psy bez rodowodów, lecz typowe. Rasa do dziś zachowała tradycyjny wygląd i temperament, co jest zasługą klubu trzymającego nad nią pieczę.

Trudno powiedzieć, kiedy dokładnie pierwsze pirenejczyki przybyły do Polski. Na pewno pojedyncze psy tej rasy były u nas w latach 90. XX w. W oddziale warszawskim Związku Kynologicznego w Polsce przyszedł na świat pierwszy miot rasy, potem były jeszcze trzy mioty wyhodowane przez miłośników agility.

Obecnie mieszkające w Polsce długowłose pirenejczyki znajdują się praktycznie wyłącznie w rękach zawodników agility. Jest ich teraz niewiele ponad 20 sztuk.

Wzorzec rasy owczarek pirenejski długowłosy