OWCZAREK HOLENDERSKI DŁUGOWŁOSY

Charakter rasy owczarek holenderski długowłosy

W porównaniu z owczarkiem belgijskim, holenderski jest bardziej wydłużony, mocniejszy i nie ma aż tak szlachetnego, wyrafinowanego wyglądu. Nie jest jednak tak mocny jak niemiecki kuzyn. Podobnie jak belgi występuje w trzech odmianach. Każda z nich hodowana jest osobno.

Najpopularniejsza jest krótkowłosa, która ma też największe predyspozycje do pracy, np. w policji. Mniejszą popularnością cieszą się owczarki szorstkowłose, które są głównie psami do towarzystwa. Odmiana długowłosa jest bardzo rzadka nawet w ojczyźnie – być może dlatego, że te zwierzaki nie mogą się pochwalić tak obfitą szatą jak belgi, a na dodatek mają najdelikatniejszą psychikę.

Umiejętności

Owczarki holenderskie cechuje bardzo silny instynkt stadny – czują dyskomfort, kiedy ludzkie „stado” się rozbiega. Lubią przebywać blisko człowieka. Niektóre są przytulakami, inne zadowolą się obecnością ludzi w pobliżu. Doskonale sprawdzają się w roli psów rodzinnych, są opiekuńcze wobec dzieci. Choć nieufne w stosunku do obcych, wychowane z malcami, zazwyczaj bez problemu akceptują w domu także ich kolegów.

Dlatego owczarka holenderskiego długowłosego można polecić osobom chcącym mieć czujnego stróża, który zasygnalizuje każdą niepokojącą zmianę w otoczeniu, ale nie jest niebezpieczny. Zwierzęta domowe holendry traktują jako część stada. Wobec obcych psów zazwyczaj nie są agresywne.

Holender wymaga dużo ruchu. Doskonale czuje się, patrolując swoją posesję, gdy państwo są w pracy. Gdy wrócą, powinien jednak przebywać ze swoim „stadem”, które jest dla niego tak ważne. W domu wybiegany pies tej rasy jest spokojny i niekłopotliwy.

Holendry świetnie nadają się do towarzyszenia właścicielowi podczas jazdy na rowerze czy joggingu – co jest wskazane, bo mają tendencje do tycia.

Szkolenie i wychowanie

W wypadku owczarków holenderskich długowłosych nie sprawdzają się siłowe metody szkolenia. Należy im zapewnić staranną socjalizację i szkolić, używając pozytywnej motywacji.

Dla kogo ta rasa

Owczarek holenderski długowłosy nie nadaje się dla osób chcących mieć niekłopotliwego kanapowca ani też ludzi marzących o twardym obrońcy. Najlepiej, by jego właściciel miał już pewne doświadczenie w pracy z czworonogiem, choć początkujący, mający odpowiednie cechy charakteru i dobrze przygotowany teoretycznie też powinien sobie z nim poradzić. Nawet doświadczenie nie pomoże jednak, jeśli holender trafi np. do osoby nerwowej.

Wady i zalety rasy owczarek holenderski długowłosy

Wady

• wrażliwy, źle znosi presję
• odmiana długowłosa nie zawsze ma tak dobre predyspozycje do pracy jak krótkowłosa
• obficie linieje

Zalety

• chętny do współpracy
• czujny, ale nieprzesadnie agresywny stróż
• opiekuńczy wobec dzieci i zwierząt domowych

Zdrowie rasy owczarek holenderski długowłosy

Zwinne i wytrzymałe, są holendry odporne na różne warunki atmosferyczne. Nie słyszy się o chorobach dotykających tę rasę, poza sporadycznymi przypadkami dysplazji.

Żywienie

Owczarek holenderski nie jest specjalnie wybredny i doskonale wykorzystuje karmę. Miewa tendencje do tycia, dlatego jego wagę należy nadzorować i w razie czego zmniejszyć dawkę pożywienia.

Pielęgnacja

Za wyjątkiem dwóch okresów obfitego linienia w roku pielęgnacja holendra odmiany długowłosej jest dość łatwa, ponieważ włos nie jest bardzo długi i nie filcuje się nawet po zamoczeniu.

Historia rasy owczarek holenderski długowłosy

Owczarki holenderskie były niegdyś typowymi wiejskimi psami wielozadaniowymi. Do ich obowiązków należało pilnowanie, by owce lub bydło nie weszły w szkodę. Patrolowały granice stada i zaganiały do niego niesforne sztuki. Przepędzały podopiecznych na pastwiska i prowadziły ich na targ. Pilnowały, by kury nie weszły do ogródka warzywnego, przyprowadzały krowy do udoju, ciągnęły wózki z mlekiem. Ostrzegały także o pojawieniu się obcych.

Na początku XX wieku stada owiec zniknęły jednak z dużych obszarów holenderskiego krajobrazu. Na szczęście miłośnicy rasy nie pozwolili jej wyginąć i w tym samym czasie rozpoczęła się formalna hodowla. Pierwszy standard rasy stworzono w 1898 r. Do najnowszej nowelizacji wzorca doszło przed rokiem.

Holender ma wspólnych przodków z owczarkami belgijskimi i niemieckimi. Niegdyś rasy te były podobne do siebie, czy raczej w każdej z nich występowało duże bogactwo typów i ubarwienia. Jednakże selekcja hodowlana poszła w innych kierunkach i stąd dzisiejsze różnice między nimi. Jeszcze na początku XX w. w umaszczeniu większości owczarków holenderskich dominowała biel. Jednakże w 1909 r. postanowiono ją wyeliminować.

Skutkiem tej decyzji było poważne zawężenie puli genetycznej, dlatego rasę przekrzyżowano z onkami i belgami. Do lat 30. XX w. wśród holendrów spotykano osobniki płowe, czyli umaszczone tak jak belgijskie tervuereny i malinois.

Owczarki holenderskie poza swoją ojczyzną mają miłośników zwłaszcza w Skandynawii. W Polsce mieszka kilka osobników krótkowłosych i tylko jedna długowłosa suczka.

Wzorzec rasy owczarek holenderski długowłosy

Owczarek holenderski długowłosy  – grupa I FCI, sekcja 1, nr wzorca 223

• Pochodzenie: Holandia
• Charakter: wierny, pojętny, lecz także do pewnego stopnia samodzielny i niezależny; czujny, aktywny, doskonały stróż
• Wielkość: psy 57-62 cm, suki 55-60 cm
• Waga: niesprecyzowana we wzorcu, około 30 kg
• Szata: półdługa, dwuwarstwowa, prosta, przylegająca, włos okrywowy twardy w dotyku, podszerstek wełnisty; tworzy kryzę i portki
• Maść: pręgowana w różnych odcieniach (czarne pręgi na rudym lub szarym tle), pożądana czarna maska
• Długość życia: 12-14 lat
• Podatność na szkolenie: duża
• Aktywność: potrzebuje dużo ruchu i zajęcia umysłowego
• Koszty utrzymania: od 250 zł miesięcznie
• Odporność / choroby: bardzo odporny; zdarza się dysplazja
• Możliwość nabycia szczeniaka: tylko za granicą
• Cena psa z rodowodem: ok. 400-600 euro

Ciekawostki o rasie owczarek holenderski długowłosy

W Holandii opowiada się następującą anegdotkę z dawnych czasów, kiedy owczarki holenderskie zajmowały się jeszcze wypasem owiec.

Pewien farmer sprzedał 20 jagniąt, a że nabywca nie zabrał ze sobą psa, wypożyczył owczarka, żeby ten zagonił je do jego gospodarstwa. Po wykonaniu pracy pies został odesłany do domu. Po zabezpieczeniu jagniąt w zagrodzie, farmer poszedł do domu na kawę i opowiadał żonie o swoim nabytku. Kiedy ponownie wyszedł, zobaczył, że brama od zagrody jest otwarta, a jagnięta zniknęły. Okazało się, że wierny pies zabrał je z powrotem ze sobą.