MASTIF PIRENEJSKI

Charakter rasy mastif pirenejski

Mastif pirenejski robi wrażenie już samym wyglądem. Ten imponujący stróż doskonale pilnuje dobytku swojego pana. Jednocześnie ma poczucie własnej siły i nigdy nie bywa niepotrzebnie agresywny. Zaproszonych gości przyjaźnie wita, wachlując puszystą kitą.

Umiejętności

Mastif pirenejski jest psem potężnym i odważnym. Ma poczucie własnej siły, dlatego zwykle z pobłażaniem traktuje mniejsze psy. Jest cierpliwy i spokojny. Jeśli jednak zostanie poważnie sprowokowany, potrafi zaciekle walczyć, tak jak kiedyś jego przodkowie walczyli z wilkami.

Szkolenie i wychowanie

To bystry i inteligentny pies, który łatwo się uczy i szybko zapamiętuje. Stróżowanie i obronę ma we krwi, więc nie wymaga szkolenia w tym zakresie. Jednak z uwagi na to, iż mastif pirenejski jest potężnym psem z charakterem, warto poddać go chociaż podstawowemu szkoleniu z zakresu posłuszeństwa.

Dla kogo ta rasa

Mastif pirenejski doskonale nadaje się dla posiadaczy domu z ogrodem. Świetnie sprawdza się w roli stróża, przy czym nie można zapominać, że potrzebuje dużo kontaktu z rodziną. Jest wdzięcznym towarzyszem. Najlepiej czuje się na zewnątrz, natomiast nie nadaje się do mieszkania.

Wady i zalety rasy mastif pirenejski

Wady

• to silny pies, który wymaga konsekwentnego prowadzenia
• należy go regularnie szczotkować

Zalety

• dobry towarzysz rodziny
• opiekuńczy wobec słabszych – dzieci i zwierząt domowych
• doskonały stróż
• nie wykazuje nadmiernej agresji – bez problemu akceptuje gości wpuszczonych przez właściciela

Zdrowie rasy mastif pirenejski

Rasa jest generalnie zdrowa. Do typowych schorzeń zalicza się dysplazja stawów biodrowych oraz skręt żołądka.

Żywienie

Dzienną porcję należy podzielić na przynajmniej dwa posiłki i zadbać o to, aby przed jedzeniem – a szczególnie po jedzeniu – pies miał dłuższy wypoczynek.

Pielęgnacja

Rasa wymaga regularnego czesania, aby sierść się nie skołtuniła. Poza tym jednak nie jest przesadnie wymagająca pod tym względem.

Historia rasy mastif pirenejski

Rasa ta ukształtowała się w hiszpańskiej Aragonii, która kiedyś była samodzielnym królestwem. Tu, na pograniczu Hiszpanii i Francji, znajdują się m. in. Pireneje i od nich właśnie wzięła się nazwa psa.

Mastif pirenejski jest jednym z licznych molosów typu górskiego, które można spotkać w różnych pasmach Europy i Azji. Od wieków zadaniem tych psów było pilnowanie stad przed drapieżnikami i rabusiami. Niejednokrotnie walczyły z wilkami i niedźwiedziami, dlatego musiały być odpowiednio duże i nieustraszone. Mastif pirenejski jest jedną z większych ras tego typu. Wyglądem bardzo przypomina dużego psa pirenejskiego, będącego rasą francuską.

Jak łatwo się domyśleć, psy, które obecnie znamy pod nazwą mastifów pirenejskich i dużych psów pirenejskich, wyjściowo stanowiły jedną rasę, a właściwie typ psa, gdyż o hodowli w czystości rasy – w dzisiejszym rozumieniu tego słowa – nikt dawniej nie słyszał.

Podobnie jak w przypadku niezwykle do siebie podobnych molosów tatrzańskich – owczarka podhalańskiego i słowackiego czuwacza, Francja i Hiszpania rościły sobie prawa do rasy i oba kraje dopięły swego, doprowadzając do uznania hodowanych przez siebie psów jako dwóch odrębnych ras.

Zanim to się jednak stało, nad mastifem pirenejskim zawisło widmo zagłady. Kiedy w Pirenejach wytępiono niemal całkowicie wilki i niedźwiedzie, a gospodarka legła w gruzach po wojnie domowej 1936-39, wydawało się, że pirenejczyki wyginą. Przez 30 lat rasa trwała w stanie zawieszenia.

W połowie lat 70. grupa miłośników postanowiła sobie za cel jej odtworzenie. Przemierzali Pireneje w poszukiwaniu psów w odpowiednim typie. W 1977 r. powołano Klub Hiszpańskiego Mastifa Pirenejskiego. Był to pierwszy w historii klub hiszpańskiej rasy. W 1981 r. odbyła się pierwsza wystawa klubowa mastifów pirenejskich. Stopniowo rasa zaczęła zyskiwać sobie coraz więcej miłośników nie tylko w Hiszpanii, ale i na całym świecie.

Mastif pirenejski zdobywa sobie coraz większe grono miłośników na całym świecie, popularny jest zwłaszcza w Skandynawii. W Polsce działa już kilka hodowli tej rasy, która jednak nadal nie należy do popularnych w naszym kraju.

Wzorzec rasy mastif pirenejski

Mastif pirenejski – grupa II FCI, sekcja 2.2, nr wzorca 92

• Wrażenie ogólne: Bardzo duży, mocny i muskularny pies. Zbudowany harmonijnie, pomimo rozmiarów nie powinien sprawiać wrażenia ociężałego.
• Temperament: Przyjazny do ludzi, łagodny, inteligentny, odważny, pewien swojej siły.
• Głowa: Duża, mocna, umiarkowanie długa. Proporcje mózgoczaszki do kufy jak 5:4. Mózgoczaszka szeroka, z profilu nieco wypukła. Stop łagodnie zaznaczony. Kufa o prostym profilu.
• Oczy: Małe, migdałowego kształtu, w kolorze orzechowym. Wyraz czujny, szlachetny, przyjazny i inteligentny. Powieki czarne. W stanie czuwania powinny przylegać; w stanie spoczynku dolna powieka może być lekko obwisła.
• Uszy: Średniej wielkości, trójkątne, płasko zwisające. Osadzone powyżej oczu. Gdy pies jest zainteresowany, zewnętrzne krawędzie odstają od policzków.
• Nos: Duży, szeroki, czarny.
• Tułów: Pies nieco dłuższy niż wyższy. Kłąb dobrze zaznaczony, grzbiet mocny, poziomy.
• Ogon: Osadzony średnio wysoko. Końcówka podkręcona. W spoczynku ogon zwisa, w ruchu noszony szablasto.
• Kończyny przednie: Proste i równoległe, mocne.
• Kończyny tylne: Potężne i muskularne, umiarkowanie kątowane. Preferowane podwójne ostrogi („wilcze pazury”), ale pojedyncze ostrogi lub ich brak nie stanowi wady.
• Szata: Gruba, gęsta, umiarkowanie długa.
• Umaszczenie: Podstawowym kolorem jest biały, zawsze z dobrze zaznaczoną maską wokół oczu. Mogą występować łaty. Dopuszczalne kolory łat: szary, złoto-żółty, brązowy, czarny, srebrny, beżowy, piaskowy.
• Wzrost: psy – minimum 77 cm; suki – minimum 72 cm. Preferuje się psy większe.
• Koszty utrzymania: od 350 zł miesięcznie
• Cena psa z rodowodem: 3500-6000 zł

Ciekawostki o rasie mastif pirenejski

Ciekawie wypada porównanie mastifa pirenejskiego z dużym psem pirenejskim. Duży pirenejczyk jest bardziej szlachetny w wyrazie od hiszpańskiego kuzyna, jego spojrzenie jest określane jako „rozmarzone”. Zwykle ma dłuższy, bardziej imponujący włos, gdyż dużo wcześniej podjęto jego hodowlę w czystości rasy, m.in. jako psa wystawowego.

„Hiszpan” nie jest tak wyrafinowany w wyglądzie jak jego francuski kuzyn. Bardziej przypomina swych pracujących przodków. Ma skromniejszą szatę, zazwyczaj większe i ciemniejsze znaczenia. Inny jest też wyraz jego pyska – powinien stanowić jedyne w swoim rodzaju połączenie pewności siebie, dumy i słodyczy.