Robaki u psa. Wszystko co musisz wiedzieć o pasożytach jelitowych!

Zarobaczenie to częsta przypadłość miejskich czworonogów. Duże skupiska zwierząt to idealne miejsce, w którym mogą rozprzestrzeniać się nie tylko wirusy i bakterie, lecz także pasożyty jelitowe. Początkowe stadia robaków u psa nie wywołują specyficznych objawów, jednak silna inwazja pasożytów może być wyjątkowo groźna dla zdrowia zwierzęcia. Jakie pasożyty jelitowe mogą zaatakować psa? Jak objawiać się będą robaki u psa i jak często go odrobaczać, by nie dopuścić do poważnych problemów?

Skąd się biorą robaki u psów?

Do zarażenia pasożytami wewnętrznymi u psa dochodzi najczęściej drogą pokarmową, kiedy znajdujące się w glebie lub wodzie jaja zostają zjedzone przez czworonoga. Pies może zarazić się robakami również poprzez zjedzenie innego, zarobaczonego zwierzęcia, takiego jak mysz lub ptak. Tasiemce mogą być przenoszone przez pchły, które połykane przez psa, na przykład podczas wylizywania sierści, stają się źródłem zarażenia.

Najczęstsze pasożyty jelitowe u psów

W jelitach psów może mieszkać wiele gatunków pasożytów. Robaki u psa należą najczęściej do nicieni (włosogłówka, tęgoryjec, glista psia) i tasiemców (tasiemiec psi).

Tasiemiec psi

Dipylidium caninum należy do tasiemców uzbrojonych i jest najczęściej występującym tasiemcem u psów. Czworonogi zarażają się nim połykając pchłę lub wszoła zawierającego jaja pasożyta. Żyjąc w jelicie psa tasiemiec uwalnia do niego zbędne produkty przemiany materii, które zatruwają organizm zwierzęcia i mogą powodować alergie. Zarażony tymi robakami pies już po upływie dwóch tygodni zaczyna wydalać człony tasiemca, które mogą także same wypełzać z odbytu psa, powodując świąd. Wyglądem przypominają one ziarenka ryżu i mają zdolność ruchu. Oprócz standardowych objawów zarobaczenia, takich jak biegunki, wymioty i wychudzenie, u psów zarażonych tasiemcem może występować anemia i drgawki.

Tasiemiec psi może również zarażać ludzi, jednak dochodzi do tego niezwykle rzadko. Najbardziej podatne na zarażenia są dzieci poniżej 6. miesiąca, które przez przypadek połkną pchłę zawierającą jaja tasiemca. Jednak ten pasożyt jest stosunkowo niegroźny dla ludzi.

Glista psia

Toxocara canis to nicień, którego dorosłe formy żyją w jelicie cienkim psowatych. Larwy tego pasożyta po wykluciu przemieszczają się naczyniami krwionośnymi przez wątrobę i płuca. Z powodu obecności larw w płucach zarażone glistą psy często kaszlą. Oprócz kaszlu u zarobaczonego psiaka można zaobserwować biegunki, utratę masy ciała, apatię i osłabienie stanu okrywy włosowej. Starsze zwierzęta inwazję glist przechodzą często bezobjawowo.

Włosogłówka

Trichurius vulpis to nicień, który żyje w jelicie grubym psów i odżywia się krwią żywiciela. Jego obecność w organizmie psa może być przyczyną zmian zapalnych w śluzówce jelita i anemii. Silna inwazja tych robaków u psa może objawiać się krwistymi biegunkami, zahamowaniem wzrostu i wychudzeniem. Jest szczególnie niebezpieczna w przypadku szczeniąt i młodych psów.

Tęgoryjec

Ancylostoma caninum mogą dostawać się do organizmu psa przez skórę, a następnie wraz z krwią dostają się do serca i płuc, aż trafią do jelit. Tęgoryjec to pasożyt, który u psów może wywołać brak apetytu, wymioty, biegunki, bladość błon śluzowych i wychudzenie. Przy dużych inwazjach zarobaczone psy mogą mieć także duszności, wysypkę, reakcje alergiczne, wybroczyny na skórze i zapadać w letarg. Pokaźna torebka gębowa tych pasożytów umożliwia im przyczepianie się do błony śluzowej jelita cienkiego.

Jak wyglądają robaki u psa?

To, jak wyglądają robaki u psa, zależeć będzie przede wszystkim od ich gatunku i stadium rozwojowego. Dorosłe formy nicieni (glisty, włosogłówki i tęgoryjca) przypominać będą białe, ruchliwe nitki lub cienki makaron. Ich jaja są na tyle małe, że nie da się ich dostrzec bez mikroskopu. Tasiemiec psi ma natomiast płaskie, bladożółte ciało i zazwyczaj wydalany jest w postaci kilkumilimetrowych członów. Jaja tasiemca przypominają wydłużone ziarenka ryżu i mogą przyklejać się do sierści psa w okolicy odbytu. Przy silnej inwazji pasożytów jelitowych robaki w kale psa mogą tworzyć większe, ruszające się kłębowiska.

Objawy zarobaczenia u psa

Robaki u psa powodować będą szereg objawów, których intensywność zależeć będzie od nasilenia inwazji. Do najczęściej obserwowanych objawów zarobaczenia u psa należą między innymi:

• biegunka lub zaparcia,
• krew lub śluz w kale,
• wymioty,
• utrata apetytu,
• chudnięcie,
• kaszel,
• słaba kondycja sierści,
• apatia,
• gorączka,
• nagłe reakcje alergiczne,
• saneczkowanie,
• bladość błon śluzowych,
• obecność jaj lub pasożytów w kale lub wymiotach.

Zdarzyć się jednak może, że robaki u psa nawet w dużych ilościach nie będą wywoływały objawów widocznych gołym okiem. Stopniowe wyniszczenie organizmu psa spowodowane obecnością pasożytów jelitowych widoczne będzie natomiast w wynikach badań krwi i podczas badania USG.

Jak objawiają się robaki u szczeniaka?

Na pasożyty wewnętrzne narażone są w szczególności szczenięta poniżej trzeciego miesiąca życia. Ich rozwijający się dopiero układ odpornościowy nie ma szans zwalczyć nawet niewielkiej inwazji, dlatego zarobaczenie rozwija się w ich jelitach niezwykle szybko. Robaki u szczeniaka powodować będą wymioty, wzdęcie brzucha, apatię i biegunki. Żerowanie pasożytów jelitowych u szczeniąt może także prowadzić do poważnego niedożywienia objawiającego się zahamowaniem wzrostu, zmatowieniem sierści, a nawet krzywicą. W skrajnym wypadku robaki u szczeniaka mogą doprowadzić do zaczopowania jelit i śmierci.

Już w ciągu życia płodowego psie maluchy mogą zarazić się od suki glistą, która dostaje się do płodów poprzez łożysko. Natomiast podczas picia mleka zarobaczonej suki narażone są na inwazję tęgoryjca. Z tego powodu szczególnie ważne jest odrobaczanie suki jeszcze przed planowanym kryciem.

Jak rozpoznać robaki u psa?

Jeśli obawiamy się, że nasz pies ma robaki, powinniśmy oddać jego kał do analizy. W tym celu próbki świeżego kału należy pobierać raz dziennie przez okres trzech dni i przechowywać je w szczelnym pudełku (na przykład w pojemniku na mocz) w lodówce. Następnie zebrany materiał należy przekazać lekarzowi weterynarii lub do laboratorium, które specjalizuje się w takich analizach. Badanie psiego kału pozwala na stwierdzenie obecności robaków u psów, a także na określenie rodzaju pasożytów.

Może zdarzyć się jednak, że przy niewielkim zarobaczeniu jaja pasożytów nie będą widoczne podczas analizy. Wtedy lekarz weterynarii powinien ustalić dalsze postępowanie na podstawie objawów, jakie wykazuje dany pies.

Jak leczyć robaki u psa?

Do odrobaczania powinien być stosowany preparat skuteczny przy zwalczaniu danego gatunku pasożytów. Dawkowanie i długość kuracji powinna być określana przez lekarza weterynarii. Niekiedy zdarza się, że zarobaczenie jest na tyle duże, że psiak musi być odrobaczany stopniowo, gdyż toksyny wydzielane przez obumierające pasożyty w dużych ilościach mogą poważnie zaszkodzić zwierzęciu.

Pasożyty bardzo szybko przenoszą się między żyjącymi razem czworonogami, dlatego jeśli z zarobaczonym psem mieszkają inne zwierzęta, odrobaczaniem powinno być objęte całe domowe stadko. W przypadku niektórych gatunków pasożytów (tasiemce, glisty, tęgoryjce) również ludzie mający kontakt z zarażonymi psami powinni być poddani odrobaczeniu.

Czy warto odrobaczać psa profilaktycznie?

Leki na odrobaczanie nie działają jak szczepionka. Zabijają pasożyty, które znajdują się w organizmie psa w chwili podania tabletki, jednak w żaden sposób nie zabezpieczają czworonoga przed kolejną inwazją.

Czemu jednak warto podawać psu regularnie tabletki na odrobaczanie? Początkowe stadia zarobaczenia nie dają zazwyczaj żadnych objawów, natomiast są bardzo łatwe do zwalczenia. Dopuszczenie do rozwoju inwazji robaków u psa może skutkować poważnymi konsekwencjami zdrowotnymi, od niedoborów żywieniowych i wychudzenia, aż do osłabienia narządów wewnętrznych. Przy regularnym odrobaczaniu dobrze jest  stosować preparaty działające na kilka gatunków pasożytów.

Jednym z przykładów tabletek odrobaczających o szerokim spektrum działania jest InPar® - weterynaryjny preparat zawierający prazykwantel, embonian pyrantelu i fenbendazol, które zwalczają inwazje pasożytów wewnętrznych - nicieni (włosogłówki, glisty, tęgoryjce) i tasiemców. Tabletki InPar® można stosować zarówno podczas profilaktycznego odrobaczania, jak i w trakcie leczenia po zdiagnozowaniu obecności robaków w kale psa.

Jak często odrobaczać psa?

Standardowo przyjmuje się, że każdy dorosły czworonóg powyżej 6 miesiąca życia powinien być odrobaczany co 3 miesiące. Psom żyjące w większych skupiskach, takich jak schroniska, hotele czy hodowle, tabletki na odrobaczenia należy podawać częściej. Szczenięta po raz pierwszy należy profilaktycznie odrobaczyć już w wieku 2-3 tygodni. Zgodnie z zaleceniami ESCCAP należy odrobaczać szczenięta przeciwko robakom obłym co 14 dni, aż do 2 tygodni po odsadzeniu.

Artykuł sponsorowany