Rosja – dookoła świata na czterech łapach

Przez wiele lat pierwszym psem Rosji była Koni, labradorka prezydenta Władimira Putina. Znany jest on z tego, że lubi pokazywać się w mediach i dawać obywatelom przykład – nurkuje, skacze ze spadochronem, poluje na niedźwiedzie – oczywiście pod czujnym okiem kamer. Koni często mu towarzyszy, więc jej imię zna cała Rosja.

O psotach suczki krążą legendy. A to, że wystraszyła Angelę Merkel, a to, że w rezydencji premiera zjadła smakołyki przygotowane dla prominentów partii Jedna Rosja. Ale to, że nosi obrożę z odbiornikiem nawigacji satelitarnej, to nie legenda, lecz prawda.

Pod koniec 2010 r. Władimir Putin podczas wizyty w Bułgarii otrzymał w prezencie szczeniaka owczarka bułgarskiego i ogłosił na swojej stronie internetowej konkurs na imię dla niego. Wygrał go pięcioletni Dima, który zaproponował imię „Buffy”. W nagrodę wraz z rodziną odwiedził rezydencję premiera.

Dmitrij Miedwiediew, do niedawna prezydent, podobnie jak Władimir Putin, ma czworonogi: owczarka środkowoazjatyckiego, dwa setery angielskie i golden retrievera. Złośliwi twierdzą, że miłośnikiem psów stał się dopiero, gdy objął urząd prezydenta. Ponoć powiedziano mu, że zwierzęta ocieplają wizerunek. Niedawno trzy z psów Miedwiediewa zostały zaprezentowane na największej rosyjskiej wystawie psów Eurasia. Setery, rodzeństwo Jolie i Daniel, otrzymały pierwszą i drugą nagrodę dla najlepszych juniorów, podobnie jak golden retriever Aldo.

Rosja – polowanie na psią miskę

Jedno z najbardziej interesujących i wiarygodnych źródeł danych o psiej populacji w Rosji przygotowało… kanadyjskie ministerstwo gospodarki, ponieważ nasz wschodni sąsiad jest łakomym kąskiem dla producentów karmy dla zwierząt. Wartość tego rynku ocenia się  na miliard dolarów. A w ciągu czterech lat (2004-2008) wartość importu karm dla psów i kotów wzrosła o 200 proc. Z raportu przygotowanego w 2009 r. wynika, że w prawie 19 proc. gospodarstw domowych w Rosji jest pies.

Blisko 13 mln psów ma właścicieli, co sprawia, że Rosja jest drugim po Stanach Zjednoczonych krajem na świecie pod względem liczby tych czworonogów w przeliczeniu na liczbę mieszkańców. Psy mieszkające na wsi są najczęściej karmione tym, co zostanie z domowych posiłków, zaś miejskie to w 80 proc. smakosze suchej i mokrej karmy dla zwierząt.

Badania wykazały, że pies w Rosji jest traktowany jak członek rodziny, często ma za zadanie „wypełnić puste gniazdo”, czyli stać się lekarstwem na samotność osób starszych, a o jego losie najwięcej do powiedzenia mają kobiety.

O tym, jakie psy są w Rosji najpopularniejsze, można się dowiedzieć sprawdzając, które rasy najczęściej wpisywane są do wyszukiwarki. W 2010 r. w rosyjskiej wyszukiwarce Yandex były to: yorkshire terrier (4,5 mln), chihuahua (3,6 mln), labrador retriever (3,5 mln), siberian husky (3,3 mln), pitbul (3,1 mln), owczarek niemiecki (2,6 mln).

Piesek dla rosyjskiej damy

Rosyjskie celebrytki chętnie pokazują się w towarzystwie małych czworonogów. Jedną z ulubionych maskotek moskiewskiej i petersburskiej śmietanki towarzyskiej jest rosyjski toy – najmniejsza z ras rosyjskich i jedna z najmniejszych na świecie.

Małego pieska ma między innymi tenisistka Maria Szarapowa, która podczas turnieju w Izraelu powtórzyła znaną od tysięcy lat prawdę:

Dolce, bo tak ma na imię jej ulubieniec, to szpic miniaturowy pomeranian. Jest chyba jednym z niewielu psów, którego inny pies zagrał w reklamie. Kiedy wyszło to na jaw, Szarapowa wyjaśniła, że stało się tak, bo Dolce najlepiej czuje się w domu. Być może był akurat zajęty przymierzaniem butów sportsmenki – na blogu tenisistki można obejrzeć zdjęcia Dolcego w srebrno-złotych baletkach marki Cole Haan.

W diamentowej obroży

24 marca 2008 r. w Moskwie odbył się pierwszy w kraju pokaz luksusowej biżuterii dla zwierząt. Rosja zaprezentowała wysadzane diamentami obroże, srebrne i złote zawieszki, tiary, spinki i kokardki. Niektóre z nich były warte tyle, co dobrej klasy samochód.

Rosła słynie z otaczania zwierząt domowych luksusem. Moda ta rozpoczęła się w Rosji w połowie zeszłego dziesięciolecia. W tym czasie w Moskwie otwarto butiki z drogą biżuterią dla zwierząt. Producenci, którzy wcześniej podbili Hollywood i Tokio, dostrzegli potencjał w rosyjskich nowobogackich. Dlatego w maju 2009 r. Rosja zorganizowała w stolicy pierwszy tydzień mody dla zwierząt.

Zwyczajne życie

Rosyjskiego kundelka towarzyszącego średniozamożnej rodzinie wszystkie te nagrody i diamentowe obroże nic nie obchodzą. Rosja jest państwem, w którym posiadanie psa bywa niekiedy trochę skomplikowane. Na przykład w Sankt Petersburgu należy zarejestrować go w ciągu trzech pierwszych miesięcy jego życia. W tym celu trzeba przedstawić świadectwo szczepienia. Po dopełnieniu formalności i uiszczeniu opłaty pies otrzymuje blaszkę z numerem, a właściciel certyfikat rejestracji.

Rosja wprowadziła prawo, że jeśli zwierzę zaginie, właściciel ma 24 godziny na zawiadomienie o tym władz. Jeśli pies zmieni właściciela, również trzeba zawiadomić władze i dokonać ponownej rejestracji. Kiedy zwierzę umrze, właściciel ma tydzień na oddanie władzom blaszki z numerem i certyfikatu. Jeśli tego nie zrobi, może się spodziewać kary finansowej.

W Sankt Petersburgu każdy, kto po raz pierwszy chce zostać właścicielem psa, powinien odbyć kurs opieki nad zwierzęciem. Plotka głosi, że w praktyce wystarczy zapłacić za szkolenie. Wyjątek stanowią właściciele przedstawicieli ras niebezpiecznych – ci muszą się szkolić. Kurs bywa prawdziwym wyzwaniem, bo same podstawowe, dość skomplikowane przepisy miejskie to już kilkanaście stron lektury.

Mieszkańcy Sankt Petersburga nie mogą wprowadzać psów na boiska, teren szkół i przedszkoli, do szpitali, sklepów, kawiarni i restauracji, ale za to wolno im zabrać je do autobusu i tramwaju, choć tylko pod warunkiem, że nie są nietrzeźwi lub nieletni, a czworonóg ma niewielkie gabaryty i smycz. Rosja nie kładzie nacisku na konieczność posiadania smyczy, jeśli właściciel trzyma je na rękach. Jak widać, w niektórych miastach Rosji, żeby cieszyć się towarzystwem psa, trzeba mieć głowę nie od parady. To jednak Rosjan do posiadania zwierząt nie zniechęca.

Rasy z Rosji

Około 20 ras wzięło swój początek w Rosji, choć dziś nie wszystkie uznawane są za rosyjskie. Powstawały tam typy psów o różnym przeznaczeniu: od potężnych czworonogów do pilnowania stad, przez szpice myśliwsko-pociągowe, myśliwskie gończe, charty i spaniele, po psy służbowe i małe pieski do towarzystwa. Obecnie FCI uznaje 10 ras rosyjskich.

Owczarek południoworosyjski jużak

Jest dużym psem (psy min. 65 cm, suki min. 62 cm). Kudłaty zwykle biały pies stróżujący, bardzo nieufny wobec obcych. W XVIII w. jego przodkowie zamieszkiwali okolice Krymu. Rasa mogła powstać z połączenia różnych psów europejskich, m.in. tych pędzących stada owiec z Hiszpanii do Rosji.

Jużaki broniły owiec przed wilkami, niedźwiedziami i złodziejami. Podczas rewolucji i II wojny światowej główne hodowle rasy na Ukrainie i Krymie przestały istnieć. W latach 50. zaczęto ją odbudowywać. Jużak to pies o silnym charakterze. Powinien trafiać tylko w ręce doświadczonych przewodników. Nie wolno zaniedbywać jego socjalizacji i szkolenia. Najlepiej czuje się na dużej posesji, w bliskim kontakcie z rodziną.

Owczarek kaukaski

Jest potężnym czworonogiem (wzrost idealny 72-75 cm dla psów i 67-70 cm dla suk) w typie mastifa górskiego. Okrywa go grube, półdługie futro, zwykle wilczaste, płowe lub łaciate. Rosja trzymała go do pilnowania stad w górach Kaukazu i na stepach południowej części państwa. Nowoczesna selekcja rozpoczęła się w latach 20. XX w. w ZSRR. Psy te wykorzystywano w wojsku i policji: pilnowały łagrów i patrolowały okolice muru berlińskiego.

Owczarek kaukaski to jeden z najlepszych psów stróżujących na świecie. Już w młodym wieku wykazuje dużą nieufność wobec obcych i tendencje do zachowań agresywnych. Kaukaz powinien trafić tylko w ręce osoby, która będzie umiała nad nim zapanować. Nie nadaje się do życia w mieście. Jego życiowym powołaniem jest pilnowanie stada, a współcześnie przynajmniej dużej posesji.

Owczarek środkowoazjatycki

To bliski kuzyn owczarka kaukaskiego, pochodzący ze stepów Azji. Wzrost psa min. 70 cm, suki min. 65 cm. Szata krótka, dwuwarstwowa, rzadziej półdługa. Dopuszczalne różne umaszczenia: czarne, rude, płowe lub łaciate. Rosja rozpoczęła hodowlę tej rasy w latach 30. XX w., ale psy w tym typie trzymano już w starożytności.

Pilnowały stad i wykorzystywano je do walk, ale bezkrwawych – zadaniem psa było powalenie rywala, a nie zagryzienie go. Do dziś istnieje podział na linie psów walczących i pasterskich. Owczarki środkowoazjatyckie, choć nieufne i obdarzone silnym instynktem stróżującym, są mniej agresywne i łatwiejsze w układaniu od kaukaskich. Bardziej nadają się na psy stróżujące w naszych warunkach. Wymagają doświadczonego i stanowczego przewodnika.

Czarny terier rosyjski

Został wyhodowany jako pies służbowy na przełomie lat 40. i 50. XX w. na rozkaz Stalina. Wykorzystano do tego rottweilera, sznaucera olbrzyma, airedale terriera i rosyjskiego nowofundlanda. Głównym przodkiem rasy jest sznaucer, do którego czarny terier jest najbardziej podobny z wyglądu, choć potężniejszy (psy 72-76 cm, suki 68-72 cm), a dziś obdarzony też obfitszą szatą. Pod względem temperamentu jest spokojniejszy.

Początkowo nadzór nad hodowlą sprawowała wojskowa szkoła dla psów i ich przewodników, a selekcję prowadzono w należącej do niej hodowli „Czerwona Gwiazda”.

Rosja chciała stworzyć dużego, silnego, odważnego i podatnego na szkolenie psa służbowego. Dopiero pod koniec lat 50. zgodzono się na posiadanie psów tej rasy przez cywilów. FCI uznała ją w 1984 r.

Czarne teriery są obdarzone silnym instynktem stróżującym, pojętne, zrównoważone. Wobec innych psów są zwykle tolerancyjne, podobnie jak wobec obcych ludzi. Jednak w wypadku zagrożenia potrafią obronić. Czworonóg ten zwany jest czarną perłą rosyjskiej kynologii ze względu na to, że wciąż rośnie jego popularność jako psa wystawowego i rodzinnego. Z powodu obfitego, wymagającego pielęgnacji włosa nie używa się go jako psa służbowego.

Łajka rosyjsko-europejska

To średniej wielkości (psy 52-58 cm, suki 48-54 cm) szpic okryty krótką, dwuwarstwową szatą. Najczęściej występuje maść czarna z białymi znaczeniami lub biała w czarne łaty, rzadziej czysto czarna lub czysto biała. Rasę wyhodowano współcześnie na bazie psów z zalesionych rejonów europejskiej części Rosji.

Pierwszą wzmiankę o podobnych czworonogach znajdujemy w „Albumie o północnych psach zaprzęgowych – łajkach” A.A. Szirinskiego-Szikmatowa z 1895 r. Wspomina tam o łajce czeremiskiej i zyriańskiej.

Występowały one m.in. na terenie republik Komi, Udmurckiej, w rejonie Archangielska, Jarosławia, Tweru i Moskwy. W 1947 r. potomstwo łajek z różnych rejonów zaczęto hodować pod jedną nazwą, jako łajkę rosyjsko-europejską.

Rasę uznano w 1952 r. Psy te są obdarzone silnym instynktem łowieckim, poluje się z nimi na niedźwiedzie, łosie, dziki, ale także bażanty.

Łajka wschodniosyberyjska

Łajka wschodniosyberyjska to największa z łajek (psy 57-64 cm, suki 53-60 cm), okrywa ją krótka, dwuwarstwowa szata w rozmaitych umaszczeniach, najbardziej typowe to czarne podpalane, czarne, czarne z białym, białe i łaciate. To jeden z najpopularniejszych psów myśliwskich w tajdze i w górskich obszarach środkowej i wschodniej Syberii.

Wyhodowano go na bazie łajek tunguskich, jakuckich, przedbajkalskich i przedamurskich. Opis tych ostatnich stał się podstawą wzorca. Rasę uznano w 1947 r., a pierwszy wzorzec powstał w 1949 r. (ostateczny w 1981 r.). Dzisiaj rozpowszechniona jest na obszarze pierwotnego występowania i w okolicach Irkucka, a także w europejskiej części Rosji. Doceniono je też w Skandynawii. To silny, odważny i odporny pies. Poluje się z nim zarówno na drobną (kuna, wiewiórka, ptactwo), jak i grubą zwierzynę (łoś, niedźwiedź). Podobnie jak inne łajki nadaje się do ciągnięcia sań.

Łajka zachodniosyberyjska

Pochodzi z Uralu oraz leśnych obszarów wschodniej i zachodniej Syberii. To pies średniej wielkości (psy 55-62 cm, suki 51-58 cm) o krótkiej, dwuwarstwowej szacie. Maść szaro-rudawa, szara, ruda, płowa w różnych odcieniach, jednolita lub łaciata, jak również biała. Rasę wyselekcjonowano z łajek chanty-mansyjskich.

Na początku XX w. Rosja opracowała wzorzec łajek wogulskich (chantyjskich) i ostiackich (mansyjskich). Gdy w 1947 r. powstawała nowa klasyfikacja oba typy połączono w jedną rasę. Wzorzec powstał w 1952 r.

Dzisiaj jest to najpopularniejszy pies myśliwski występujący na terenach leśnych od Karelii po Kamczatkę, skąd zwierzęta o najwyższych zaletach użytkowych sprowadza się do wszystkich ośrodków kynologicznych w Rosji.

Jest to też najczęściej spotykana łajka poza granicami kraju. Od innych łajek odróżnia ją ogromna zdolność koncentracji na jednym rodzaju zwierzyny. Coraz bardziej doceniają ją myśliwi na Alasce i w Kanadzie.

Samojed

Jest psem o grubym, długim włosie barwy białej lub białobiszkoptowej. Idealny wzrost psa to 57 cm, a suki 53 cm (tolerancja +/- 3 cm). Pochodzi z północnej Rosji i Syberii, ale oficjalny patronat nad rasą sprawuje Nordic Kennel Union. Jej nazwa wywodzi się od plemienia Samojedów (obecnie zwanych Nieńcami), zamieszkujących północną Rosję i Syberię.

Używali oni białych, czarnych i brązowych łaciatych psów do pilnowania stad reniferów; w rejonach północnych psy były czysto białe, miały niewybujały temperament i używano ich podczas polowań i w zaprzęgach.

W 1889 r. brytyjski zoolog Ernest Kilburn Scott po trzech miesiącach spędzonych wśród Samojedów zabrał z sobą do Anglii brązowego psa Sabarka. Później sprowadził z zachodniej części Uralu kremową sukę Whitey Petchora i śnieżnobiałego psa Musti z Syberii.

Dały one początek zachodniemu typowi samojeda. Wzorzec rasy powstał w 1909 r. w Anglii. To pies, który dzięki uniesionym kącikom warg wygląda, jakby stale się uśmiechał, i rzeczywiście jest miłym psem rodzinnym. Lubi pracę w zaprzęgu, jest też podatny na układanie.

Chart rosyjski borzoj

Pierwsza na świecie zrejestrowana rasa – jest integralną częścią kultury narodowej i historii Rosji już od dziewięciu wieków. To pies o arystokratycznym wyglądzie, duży (psy 75-85 cm, suki 68-78 cm) o suchej i mocnej budowie. Okrywa go jedwabisty, miękki i sprężysty, falisty lub tworzący krótkie pierścienie włos. Dopuszczalne są różne umaszczenia, poza niebieskim i czekoladowym.

Kroniki francuskie z XI w. zaświadczają, że trzy borzoje przybyły do Francji wraz z córką Wielkiego Księcia kijowskiego Anną Jarosławną, która została żoną Henryka I. Wśród ich właścicieli i hodowców było wielu znanych ludzi, w tym carowie i poeci: Iwan Groźny, Piotr Wielki, Mikołaj II, Aleksander Puszkin i Iwan Turgieniew. Od końca XIX w. spotyka się borzoje w największych hodowlach Europy i Ameryki. Na co dzień borzoj jest spokojny i zrównoważony. Jednak na widok poruszającej się zwierzyny budzi się w nim instynkt pogoni.

Rosyjski toy

To najmniejsza z ras rosyjskich i jedna z najmniejszych na świecie (psy i suki 20-28 cm, waga do 3 kg). Na początku XX w. popularnymi psami do towarzystwa w Rosji były angielskie toy terriery. Po rewolucji uznano je za burżuazyjny luksus. Dopiero w latach 50. XX w. tamtejsi hodowcy odbudowali rasę. Początkowo nazywano tego psa moskiewskim toy terierem.

W 1958 r. ze skojarzenia dwóch psów krótkowłosych, z których jeden miał nieco dłuższy włos, urodził się szczeniak długowłosy, u którego z wiekiem pojawiło się imponujące owłosienie uszu. Zachowano tę cechę i uznano także długowłosą odmianę. Dziś jest ona popularniejsza niż krótkowłosa. To piesek mały, delikatny i pełen energii. Lubi długie spacery. Rasa została wstępnie uznana przez FCI w 2006 r.

Rasy nieuznane przez FCI

Rosja jest chyba jednym z nielicznych państw, która posiada najwięcej nieuznanych ras przez Międzynarodową Federację Kynologiczną (FCI).

Owczarek wschodnioeuropejski (wostocznik)

To radziecka wersja owczarka niemieckiego, ale większa i cięższa. Rasa zachowała eksterier dawnych owczarków niemieckich, cechuje się więc prostym grzbietem i niezbyt głębokim kątowaniem.

Ma krótką, lecz bardzo grubą szatę w kolorze czarnym podpalanym, czaprakowym, czarnym i wilczastym. Rasa powstała w wyniku krzyżowania owczarków niemieckich z kaukaskimi, środkowoazjatyckimi i łajkami.

Hodowlę rozpoczęto w latach 20. XX w. na terenie obecnej Białorusi. Jej celem było stworzenie psa przystosowanego do rosyjskiego klimatu. Pierwszy wzorzec powstał w 1964 r. Wostoczniki służyły w wojsku i KGB.

To doskonałe psy stróżujące i obrończe, bardzo podatne na szkolenie. Cieszą się w Rosji ogromną popularnością jako psy służbowe, stróżujące, ale także towarzyszące dla osób aktywnych. Poza Rosją jest prawie nieznane.

Francuska bolonka i cwietnaja (kolorowa) bolonka

To rosyjskie wersje bolończyka. Pierwsza jest zazwyczaj biała, a druga występuje w różnych umaszczeniach. Są to miłe, małe pieski do towarzystwa. Bolonka francuska – nazwana tak przez rosyjską arystokrację – pochodzi od włoskich bolończyków sprowadzonych z Francji do Rosji w XVIII w.

Po rewolucji 1917 r. hodowcy rosyjscy zostali odizolowani od Zachodu, co spowodowało, że hodowla poszła tu w innym kierunku.

Z kolei historia kolorowej bolonki rozpoczyna się po II wojnie światowej, kiedy to hodowcy z Sankt Petersburga (wtedy miasto nosiło nazwę Leningrad) zaczęli zbierać ocalałe pieski i prowadzić selekcję pod kątem wykluczenia barwy białej i uzyskania jedwabistej szaty.

Dziś rasa znana jest z miękkiej, falistej lub kręconej szaty w rozmaitych umaszczeniach (czarne, czarne podpalane, czekoladowe, czekoladowe podpalane, szare, rude, płowe, kremowe itp.). Jest też dosyć popularna w Niemczech.

Moskiewski pies stróżujący

To potężny czworonóg okryty półdługą szatą w kolorze białym z rudymi, płowy lub brązowymi łatami, zwykle z czarnym nalotem i maską. Rasę wyhodowano w latach 50. XX w. w hodowli Czerwona Gwiazda poprzez skrzyżowanie owczarka kaukaskiego z bernardynem, z niewielkimi dolewkami gończego rosyjskiego arlekina, owczarka niemieckiego i charta rosyjskiego borzoja.

Bernardyn złagodził usposobienie kaukaza, dzięki czemu pies ten, zachowując cechy doskonałego stróża, lepiej nadaje się na psa rodzinnego.

Spaniel rosyjski

Został wyhodowany po II wojnie światowej przez myśliwych na bazie różnych spanieli. Fizycznie przypomina cocker spaniela angielskiego w starym lub użytkowym typie – ma wydłużony tułów i mało obfitą szatę. Maść jest zwykle biała z czarnymi, wątrobianymi lub rudymi łatami. Wzorzec powstał w 1951 r. To doskonały pomocnik myśliwego – płochacz i aporter, z którym poluje się na kaczki i zające. Jest także miłym psem rodzinnym. W latach 90. XX w. trafił za granicę, ale występuje tam niewielu jego przedstawicieli.

W Rosji wyhodowano również kilka ras psów gończych, z których gończy rosyjski i gończy rosyjski arlekin są stosunkowo najlepiej znane poza granicami kraju. To nie tylko doskonałe psy myśliwskie, ale także miłe i łagodne czworonogi do towarzystwa dla osób aktywnych. Tropiąc lisa czy zająca, „grają”, czyli szczekają w sposób charakterystyczny. Gończy rosyjski znany jest od końca XVIII w. Zadaniem gończych było namierzenie i wygonienie zwierzyny na otwartą przestrzeń, gdzie czekali już myśliwi z borzojami. Selektywną hodowlę rozpoczęto 100 lat później, a w 1925 r. zatwierdzono wzorzec.

Gończy rosyjski do dziś zachował swój dosyć pierwotny wygląd (np. stosunkowo małe uszy). Okryty jest krótką, gęstą szatą, w kolorze najczęściej jasnorudym z małymi białymi znaczeniami. W porównaniu z nim gończy rosyjski arlekin jest bardziej kwadratowy, ma też głośniejszy i bardziej melodyjny głos. Jego szata jest krótka, trójbarwna, przy czym dominuje biel, a na rudym tle występuje czarny czaprak (nie ma więc nic wspólnego z maścią marmurkową, co mogłaby sugerować nazwa).

Przed 1951 r. znany był pod nazwą gończy anglo-rosyjski, ponieważ jest wynikiem skrzyżowania gończego rosyjskiego z angielskim foxhoundem, z dolewką krwi gończych francuskich.

Rosyjski nowofundland

Znany był także jako moskiewski wodołaz. Rasa powstawała w latach 50. i 60. XX w. Dziś wymarła, ale warto o niej wspomnieć, ponieważ jej przedstawiciele brali udział w tworzeniu czarnego teriera rosyjskiego. Rasę hodowano w hodowli Czerwona Gwiazda, krzyżując nowofundlandy z owczarkami kaukaskimi i wschodnioeuropejskimi, co spowodowało, że psy te były bardziej agresywne.

Czworonogi testowane pod kątem przydatności do ratownictwa wodnego miały tendencje do gryzienia marynarzy, zamiast ich ratowania. Zrezygnowano więc z hodowli państwowej i pod koniec lat 60. XX w. psy oddano w ręce cywilów, którzy krzyżowali je ze zwykłymi nowofundlandami i w latach 80. rasa przestała istnieć.

W Rosji powstały też inne rasy chartów, m.in. chart kirgiski tajgan, w typie przypominający pierwotnego charta afgańskiego i blisko z nim spokrewniony. Rasa uznana jest na razie tylko w Federacji Rosyjskiej.

Autorzy: Sylwia Skorstad, Urszula Charytonik