SZPIC WILCZY (KEESHOND, WOLFSPITZ)

Charakter rasy szpic wilczy

Szpic wilczy ma charakter typowego szpica - jest odważny, aktywny i ekspresyjny. W stosunku do całej rodziny jest czuły i łatwo nawiązuje kontakt. Chętnie bawi się z dziećmi, choć niedelikatnie traktowany może dobitnie okazać swoje niezadowolenie.

Wobec obcych zazwyczaj bywa nieufny, ale zdarzają się osobniki przyjazne. Nie można zaniedbywać oswajania go w młodym wieku z różnymi zjawiskami, ponieważ jest wrażliwy na bodźce. Szpic wilczy to dobry i czujny stróż, który zaalarmuje opiekuna o każdej podejrzanej sytuacji.

Z domowymi zwierzętami szpic wilczy dogaduje się bardzo dobrze. Spotkania z obcymi czworonogami na spacerach zazwyczaj przebiegają bezproblemowo, choć samce mogą się wdawać w utarczki.

Pies tej rasy wymaga średniej ilości ruchu i zajęcia. Przystosuje się do różnych stylów życia. Nie powinien jedynie mieszkać w kojcu - odizolowany od opiekuna stanie się sfrustrowany i problematyczny.

Umiejętności

Szpice europejskie, w tym niemieckie, należą do najbardziej ucywilizowanych – o wiele łatwiej je szkolić niż odmiany myśliwskie czy zaprzęgowe. Nic dziwnego – pełniły przecież funkcję ogólnoużytkowych psów gospodarskich, głównie stróżujących, a niektóre wykorzystywano jako psy pasterskie. Żyły więc w bezpośredniej bliskości człowieka.

Obecnie szpic wilczy to doskonały towarzysz rodziny i czujny stróż. Aktywny, dobrze zmotywowany pies tej rasy może uprawiać psie sporty, np. agility i obedience.

Szkolenie i wychowanie

Niezależnie od typu szpic wilczy jest psem oddanym właścicielowi. Inteligentny, szybko się uczy. Należy go szkolić łagodnymi metodami, ale równocześnie pamiętać o żelaznej konsekwencji. Pewna doza niezależności szpica sprawia, że jeśli tylko wyczuje on wahanie opiekuna, nie będzie go słuchał. Najchętniej wybiera jedną osobę, której polecenia wykonuje.

Szczeniaki rasy szpic wilczy mogą być nieufne w stosunku do obcych osób, dlatego potrzebują starannej socjalizacji. Malucha należy także stopniowo przyzwyczajać do przeróżnych przedmiotów i sytuacji - zmniejszy to ryzyko zachowań lękowych w dorosłym wieku. Szpic włoski powinien także nauczyć się odpowiedniej komunikacji z innymi psami, najlepiej podczas zajęć w psim przedszkolu prowadzonych przez doświadczonego specjalistę.

Dla kogo ta rasa

Szpic wilczy jest stosunkowo łatwy w wychowaniu, dlatego sprawdzi się jako pierwszy pies dla początkującego opiekuna. Psy tej rasy sprawdzą się w roli towarzysza zarówno aktywnej rodziny z dziećmi, jak i osoby samotnej.

Wady i zalety rasy szpic wilczy

Szpic wilczy - jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• bywa dosyć uparty
• lubi szczekać
• mocno linieje
• może znosić dużo brudu na sierści

Zalety

• przywiązany do człowieka
• łakomy, co ułatwia szkolenie
• zazwyczaj niekonfliktowy
• łatwo akceptuje domowe zwierzęta
• wystarczy mu umiarkowana ilość ruchu

Zdrowie rasy szpic wilczy

Generalnie jest to rasa zdrowa i długowieczna, a problemy o podłożu genetycznym zdarzają się sporadycznie. Szpice wilcze narażone są przede wszystkim na choroby skóry i niedoczynność tarczycy. U niektórych psów ujawnić się może dysplazja stawów biodrowych, cukrzyca, choroba Cushinga lub problem z wypadaniem rzepki.

Żywienie

Szpic wilczy jest łakomy, a to duża zaleta przy szkoleniu – choć należy uważać, bo łatwo go utuczyć. Jako wiejski pies z pochodzenia, dobrze wykorzystuje karmę i nie ma nadzwyczajnych wymagań żywieniowych. Psa rasy szpic wilczy można karmić gotową karmą suchą lub mokrą. Można mu także przygotowywać posiłki w domu - powinny być one jednak uzupełniane suplementami.

Pielęgnacja

Pielęgnacja szpica jest prosta – wystarczy szczotkowanie raz w tygodniu (tylko dwa razy w roku, w okresie intensywniejszego linienia, trzeba to robić częściej). Podczas czesania szczególną uwagę należy zwrócić na sierść za uszami, w pachwinach i na portkach, gdyż w tych miejscach często się filcuje. Opiekun szpica włoskiego musi także kontrolować stan oczu, uszu, zębów i pazurów pupila.

Akcesoria

 

Historia rasy szpic wilczy

Szpice stanowią jedną z najbardziej pierwotnych postaci psa. Rozmaite ich typy wykształciły się niezależnie od siebie na obszarach Azji i Europy. W innych rejonach świata powstały odmienne rodzaje pierwotnych czworonogów, takie jak psy schensi i pariasy, które ze szpicami łączy wiele podobieństw. Do cech charakterystycznych szpiców należą stojące uszy (choć u niektórych osobników bywają oklapnięte) i zakręcony na grzbiet ogon. Pierwsza to pierwotna cecha dzikich psowatych, druga związana jest z udomowieniem. Podobne przeciwieństwa można dostrzec w psychice tych psów – niezależnych, a jednocześnie oddanych człowiekowi.

Przypuszcza się, że przodkiem europejskich szpiców był pies torfowy (Canis familiaris palustris). Określa się tak czworonogi, których szczątki pochodzące sprzed około 5 tys. lat znaleziono w pokładach torfu na terenie obecnej Szwajcarii. Na występujących tam mokradłach wznoszono domy na palach – stąd łacińska nazwa psa.

Szczątki podobnych zwierząt odkryto także na terenach między Jeziorem Bodeńskim a jeziorem Ładoga w Rosji. Nie wiadomo, czy były one dokładnie w typie szpica, ale sądzi się, że to od nich pochodzą szpice europejskie, sznaucery i pinczery, teriery oraz europejskie owczarki w typie szpicowatym –niemieckie, belgijskie czy collie (w odróżnieniu od kudłatych owczarków wywodzących się od teriera tybetańskiego i psów górskich, których przodkiem był mastif tybetański). Były to już psy pełniące funkcję stróżów i pasterzy.

Ich udomowienie nastąpiło w momencie, gdy człowiek zaczął prowadzić osiadły tryb życia, i było związane z udomowieniem innych zwierząt. (Przodkowie tych psów towarzyszyli europejskim koczownikom już w okresie neolitu – około 6 tys. lat temu). Zmienić musiała się więc też poważnie psychika czworonogów. Jedną z cech szpiców niemieckich jest osłabienie instynktu łowieckiego w porównaniu z łajką czy husky.

Trudno określić, kiedy zaczyna się nowożytna historia szpiców wilczych. Na terenie Niemiec psy w typie szpiców znane były od wieków – podobnie w Holandii czy Szwajcarii. W Niemczech nazywano je Mistbeller – co oznacza „szczekacz z kupy gnoju”. Stróż gospodarstwa wybierał bowiem najwyższy punkt obserwacyjny i stamtąd obwieszczał zbliżanie się intruzów. Psy te miały rozmaite rozmiary i umaszczenia i wykorzystywano je m.in. do pilnowania powozów czy zaganiania zwierząt. W Holandii podobne czworonogi pływały na barkach.

Punkt zwrotny w ich historii szpica wilczego nastąpił w XVIII w., kiedy na tron angielski wstąpił Jerzy I. Był on równocześnie elektorem Hanoweru ożenionym z niemiecką arystokratką. Zacieśnienie stosunków z Niemcami zaowocowało przywiezieniem na wyspy przodków dzisiejszych szpiców niemieckich. Stały się tam modne jako „pomeraniany” – psy pochodzące z Pomorza (łac. Pomerania). Nie były to jednak zwierzęta tak małe, jak obecne pomeraniany (szpice miniaturowe), lecz miały rozmiary współczesnych szpiców dużych i średnich. Ich miłośniczką była królowa Wiktoria, która przyczyniła się do wyhodowania odmiany miniaturowej.

Współczesny wzorzec, który obowiązuje w FCI, wyróżnia pięć ras szpiców niemieckich: występującego w kilku kolorach szpica dużego, średniego, małego i miniaturowego oraz największego i jedynego jednej maści szpica wilczego. Poza wzrostem i kolorem sierści oraz różnicami w proporcjach wszystkie mają jeden wzorzec. Obecnie szpic wilczy na całym świecie występuje rzadko, a w Niemczech wpisano go nawet na listę ras zagrożonych wyginięciem.

Szpic wilczy w Polsce

W Polsce jest około tysiąca przedstawicieli rasy szpic wilczy, z czego około 200 wystawianych. Działa kilkanaście hodowli.

Wzorzec rasy szpic wilczy

Szpic wilczy – grupa V FCI, sekcja 4, nr wzorca 97

Ciekawostki o rasie szpic wilczy

Szpic wilczy nie jest wcale spokrewniony bliżej z wilkiem niż inne psy, wbrew temu co sugeruje nazwa. Wiąże się ona z umaszczeniem tej rasy, które określane jest mianem „wilczastego” – to pierwotny typ umaszczenia spotykany u wielu innych ras, w tym owczarków niemieckich.

W osiemnastowiecznej Holandii szpic wilczy stał się symbolem oporu frakcji patriotów (był to ruch demokratyczny opierający się na średnim i drobnym mieszczaństwie, domagającym się reformy państwa i uszczuplenia władzy namiestnika), w opozycji do mopsa będącego symbolem oranżystów (popierających dynastię orańską).

Europejska populacja szpiców wilczych powstała z połączenia niemieckiego wolfspitza i holenderskiego keeshonda – psów, które więcej łączyło, niż dzieliło. Mimo to jednak do dziś widoczne są pewne różnice eksterieru i psychiki tych dwóch typów. Keeshond jest przeciętnie nieco mniejszy od wolfspitza i częściej ma ciemnowilczaste umaszczenie z jasnymi okularami. Keeshond był dłużej hodowany przez Amerykanów jako pies wystawowy, co spowodowało, że ma większy stop i okrąglejsze oczy, a także bardziej krępą budowę. Różnice dotyczą też charakteru – szpic wilczy z założenia ma być nieufny wobec obcych, natomiast keeshond jest bardziej otwarty. Niektórzy przypuszczają, że był krzyżowany ze szpicem nordyckim, być może jednak jest to kwestia selekcji w innym kierunku. W populacji europejskiej wśród szpiców wilczych możemy u jednego psa znaleźć dziś wymieszane w różnych proporcjach cechy obu typów.