SETER IRLANDZKI CZERWONO-BIAŁY

Charakter rasy seter irlandzki czerwono-biały

Zwykle setery irlandzkie kojarzą się nam z jednolitą mahoniową barwą. Tymczasem odmiana czerwono-biała istniała wcześniej. Choć jest zbudowana nieco mniej szlachetnie, zachowuje się dostojniej od rudego kuzyna.

Z postury i usposobienia obie rasy seterów irlandzkich są do siebie bardzo podobne, choć występują między nimi pewne różnice. Seter czerwono-biały zachował starszy typ budowy, ponieważ hoduje się go głównie do pracy. Jest mocniejszy i zazwyczaj trochę niższy. Ma wyżej osadzone, szersze i krótsze uszy oraz mniej obfite pióro na kończynach i ogonie.

Seter delikatnie traktuje wszystkich członków domowego stada – nie tylko ludzi, ale również zwierzęta domowe (bez problemów dogaduje się też z obcymi psami). Bardzo cierpliwy wobec dzieci, jest doskonałym towarzyszem harców, ponieważ uwielbia ruch i zabawę. Kiedy się wyszaleje, chętnie się przytuli.

Umiejętności

W stosunku do obcych, jak wszystkie setery, jest bardzo łagodny, jednak nie od razu okazuje sympatię każdej obcej osobie. Dzięki owej dozie nieufności, może się sprawdzić także jako pies stróżujący, choć nie jest to jego pierwotne powołanie.

Jego żywioł to myślistwo – nie przeszkadza mu to jednak mieszkać w mieście, jeśli będzie miał zapewnioną dużą dawkę ruchu i jakieś zajęcia umysłowe.

Szkolenie i wychowanie

Jeśli chodzi o usposobienie, to tak samo jak rudy kuzyn jest pełen radości życia i energii. Reaguje jednak mniej impulsywnie. Zrównoważony, szybko się uczy i łatwo go ułożyć – zarówno jako psa myśliwskiego, jak i towarzyszącego.

Dla kogo ta rasa

Z wychowaniem setera irlandzkiego poradzi sobie nawet początkujący właściciel. Ważne jest, aby zapewnić temu psu dużo ruchu i jakieś zajęcie umysłowe a wtedy będzie wspaniałym towarzyszem.

Wady i zalety rasy seter irlandzki czerwono-biały

Wady

• wymaga sporo ruchu i zajęcia
• potrzebuje starannej socjalizacji, bo bywa nieufny wobec obcych
• ma silny instynkt łowiecki i może ganiać zwierzęta

Zalety

• zrównoważony
• łagodny wobec ludzi i zwierząt
• dobry towarzysz dzieci
• łatwy w pielęgnacji

Zdrowie rasy seter irlandzki czerwono-biały

U seterów trzeba pamiętać o regularnej kontroli uszu – szczególnie po kąpieli – gdyż nisko załamana małżowina upośledza wentylację, narażając setera na infekcje i stany zapalne ucha zewnętrznego. Zdarza się również dysplazja biodrowa. Poza tym są to psy bardzo zdrowe i odporne.

Żywienie

Seter irlandzki czerwono-biały nie ma szczególnych wymagań żywieniowych. Można go karmić zarówno gotowymi karmami, jak i pokarmem przygotowywanym w domu.

Pielęgnacja

Pielęgnacja setera nie sprawia kłopotów, gdyż jego szata nie należy do obfitych. Wystarczy go regularnie szczotkować, aby sierść zachowała połysk. Warto systematycznie skracać włos na spodzie łap i między palcami, nawet jeśli psa nie wystawiamy.

Historia rasy seter irlandzki czerwono-biały

Już w XVII wieku na terenie Irlandii można było spotkać setery czerwone i czerwono-białe. Jeszcze sto lat później psy łaciate były znacznie popularniejsze od jednolicie rudych. Na wszystkich starych obrazach przedstawiających „ptaszniki” – przodków seterów i spanieli – pojawiają się czworonogi w łaty.

Na początku drugiej połowy XIX w. zaczęto pokazywać setery irlandzkie na wystawach. W tym czasie było mniej więcej tyle samo przedstawicieli obu odmian. Stopniowo jednak rude piękności zaczęły wypierać łaciatych kuzynów.

U schyłku XIX w. setery czerwono-białe stały się tak rzadkie, że przypuszczano, iż wyginęły. Nieliczne zachowały się jednak w odległych rejonach Irlandii. Niektórzy irlandzcy myśliwi preferowali te psy, ponieważ łatwiej było dostrzec je w zaroślach podczas polowań – i nadal je hodowali.

W 1944 r. powstał w Irlandii klub, którego celem było zachowanie setera czerwono-białego przede wszystkim jako psa użytkowego. Niestety, mimo to rasa nadal balansowała na granicy wyginięcia.

Na początku lat 70. XX w. irlandzki związek kynologiczny zlecił nadzór nad odbudową rasy klubowi setera irlandzkiego rudego (mahoniowego). Baza hodowlana okazała się tak wąska, że trzeba było się uciec do krzyżówek z seterami rudymi. Powoli rasa zaczęła się rozwijać i zyskiwać grono miłośników nie tylko w ojczyźnie. Brytyjski związek kynologiczny uznał ją w 1987 roku, a FCI – w 1989.

Obecnie rasa ma zwolenników w różnych krajach Europy i Stanów Zjednoczonych. Do Polski pierwsze trafiły w 1998 roku, urodziło się też już u nas kilka miotów.

Wzorzec rasy seter irlandzki czerwono-biały

Seter irlandzki czerwono-biały – grupa VII FCI, sekcja 2, nr wzorca 330

• Kraj pochodzenia: Irlandia
• Charakter: pies przyjazny w stosunku do obcych, choć nie od razu wylewny; doskonały pies myśliwski – wytrwały i odważny
• Wielkość: psy 62-66 cm, suki 57-61 cm
• Waga: psy 29-34 kg, suki 25-29 kg
• Szata: jedwabista, półdługa; na uszach, tylnej stronie kończyn, szyi, brzuchu i ogonie tworzy proste lub lekko faliste pióro, na pozostałych partiach ciała dość krótka i przylegająca
• Maść: na białym tle intensywnie rude łaty; dopuszczalna dropiatość (nakrapianie) na głowie i kończynach
• Długość życia: 12-16 lat
• Podatność na szkolenie: duża – pies inteligentny i łatwy do ułożenia
• Aktywność: potrzebuje sporej codziennej dawki ruchu i zajęć umysłowych
• Koszty utrzymania: od 250 zł miesięcznie
• Odporność/podatność na choroby: bardzo odporny
• Możliwość nabycia szczeniaka: w Polsce działa niewiele hodowli, szczenię trzeba wcześniej zamówić
• Cena psa z rodowodem: 4000-6000 zł

Ciekawostki o rasie seter irlandzki czerwono-biały

Seter irlandzki czerwono-biały razem z mahoniowym kuzynem pojawił się na znaczku pocztowym wyemitowanym przez pocztę irlandzką na początku XX wieku.