NORFOLK TERRIER

Charakter rasy norfolk terrier

Niech nie zmylą cię niewielkie rozmiary tego psiaka. Norfolk terrier, jak przystało na przedstawiciela grupy terierów, ma w sobie niespożyte pokłady energii – godzinami mógłby biegać za piłką albo… kopać dołki. Psy tej rasy idealnie sprawdzają się więc w psich sportach. Poza tym dla norfolka nie ma nic lepszego niż aktywność na świeżym powietrzu. Cechuje go także silny charakter, a przygoda i nowe wyzwania to jego żywioł. Gdyby powiedzieć mu, że w gruncie rzeczy jest mały, prawdopodobnie by nie uwierzył. Wykazuje się odwagą, zwłaszcza gdy czuje się zagrożony lub jego opiekun znajduje się w niebezpieczeństwie. Zaalarmuje też właściciela o nieproszonym gościu.

Norfolk to pies, który z pasją oddaje się zarówno odkrywaniu nowych miejsc, jak i kopaniu kolejnych dołków. Rasa ta znana jest również ze swojego sprytu, inteligencji, a także nieustraszonego usposobienia. Ale norfolk terrier jest również psem wrażliwym, który przywiązuje się do opiekuna i interesuje się wszystkim, co robi właściciel. Dobrze dogaduje się ze starszymi dziećmi i zwierzętami – pod warunkiem że nie są to małe gryzonie, ptaki czy gady. Norfolk ma silnie rozwinięty instynkt łowiecki, dlatego mógłby zacząć polować na małe zwierzęta. Ponadto z przyjemnością przeszuka każdą napotkaną na spacerze dziurę.

Norfolk, aby wyrósł na pewnego siebie psa, od samego początku musi być socjalizowany. Źle znosi krzyk i siłowe traktowanie. Jeśli zostanie zbesztany lub niesprawiedliwie potraktowany, może zamknąć się w sobie.

Opiekun norfolka nigdy nie będzie się nudził. Po pierwsze, to niezwykle energiczny, serdeczny pies, który ma głowę pełną pomysłów. Po drugie – on sam nie lubi się nudzić. Dlatego stymulacja zarówno psychiczna, jak i fizyczna to podstawa w opiece nad psem tej rasy. Ze względu na niewielkie rozmiary, norfolk równie dobrze odnajdzie się w małym mieszkaniu, jak i dużym domu.

Umiejętności

Norfolk, jak przystało na teriera, posiada silny instynkt łowiecki. Rasa ta została bowiem wyhodowana po to, by polować na szczury i inne gryzonie. Z czasem norfolka wykorzystywano też do wypędzania lisów z ich nor. Dziś to pies, który z przyjemnością spenetruje każdą dziurę. Niektóre czworonogi tej rasy uwielbiają też pływać.

Norfolk terrier będzie zainteresowany różną formą aktywności – byle jakąś miał – i z chęcią sprawdzi się np. we frisbee czy agility.

Szkolenie i wychowanie

Norfolk terrier powinien już od samego początku być dobrze socjalizowany. Jest to niezwykle ważne, by wyrósł na towarzyskiego czworonoga. Podobnie jak inne teriery, norfolk bywa uparty. Dlatego warto ustalić, kto w tej relacji ma do powiedzenia ostatnie słowo. Bywa, że zaborcze norfolki mają skłonność do nadmiernej ochrony opiekuna.

Budowanie więzi z norfolk terierem jest pierwszym i najważniejszym krokiem w jego skutecznym szkoleniu. Trzeba nawiązać z nim troskliwą i pełną miłości relację, aby zdobyć jego zaufanie. Kiedy norfolk terrier czuje się dobrze w swoim domu, jest bardziej skłonny, by reagować na polecenia opiekuna.

Norfolk terrier to niezaprzeczalnie inteligentna rasa psów. Treningi oferowane temu psu muszą być interesujące i różnorodne – monotonia go nudzi. Norfolk jest psem, którego stosunkowo łatwo szkolić. Bywa jednak, że jest zbyt zainteresowany otoczeniem i rozproszony dźwiękami czy zapachami okolicy, aby przez dłuższy czas koncentrować się na sesjach treningowych. Z tego powodu szkolenie może stanowić dla początkującego opiekuna nie lada wyzwanie.

Podczas spacerów norfolka najlepiej trzymać na długiej lince. Z powodu silnego instynktu łowieckiego ważne jest, aby pies tej rasy opanował podstawowe komendy, które nie tylko ułatwią codzienne życie, ale też mogą niejednokrotnie uratować psu życie. Szczególnie gdy terier nagle zerwie się w pogoń za mniejszym zwierzęciem – a norfolk to potrafi. Dla norfolka nie ma nic lepszego niż aktywność na świeżym powietrzu. Będzie bardzo zadowolony z długich spacerów, urozmaiconych ćwiczeniami i rzucaniem piłki.

Najlepszą i najskuteczniejszą metodą szkolenia psa tej rasy jest pozytywne wzmocnienie przy użyciu ulubionych przysmaków. Pamiętaj, by podczas treningu nie karać podopiecznego, ponieważ istnieje duże prawdopodobieństwo, że stanie się on wycofany i nie będzie zainteresowany kontynuowaniem lekcji.

Dla kogo ta rasa

Jeśli szukasz energicznego psiego towarzysza, który jest jednocześnie nieustraszony i czuły, to norfolk terrier może być rasą dla ciebie. Nie jest jednak psem, który większość czasu spędzi na twoich kolanach lub z tobą na kanapie, oglądając kolejny odcinek serialu. Najszczęśliwszy będzie wtedy, kiedy opiekun również podzieli jego uwielbienie dla aktywnego trybu życia na świeżym powietrzu.

Osoba, która nie ma zbytniego doświadczenia w wychowywaniu psów, ale chce się w to zaangażować, nie powinna mieć kłopotów z norfolkiem. Musi jednak mieć czas, aby poświęcić go temu energicznemu zwierzęciu. Norfolk nadaje się dla rodzin z dziećmi. Jest również dobrym stróżem, a jego pielęgnacja nie jest czasochłonna. Jeśli masz ogród, na którym zbytnio ci nie zależy, a kolejne wykopane dziury nie będą przyprawiały cię o palpitację serca, to jest to pies dla ciebie.

Wady i zalety rasy norfolk terrier

Norfolk terrier – jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• zdarza mu się polować na mniejsze zwierzęta (zwłaszcza na gryzonie i ptaki)
• źle znosi samotność (może szczekać i niszczyć)
• słabo zsocjalizowany, może wykazywać lękliwość wobec nowych osób
• bywa zazdrosny o opiekuna
• uparty

Zalety

• lojalny i kochający towarzysz
• przywiązuje się do opiekuna
• dobry wybór dla początkującego właściciela
• inteligentny
• sprawdza się w szkoleniu i psich sportach
• mało kosztowny w utrzymaniu
• dogaduje się z innymi zwierzętami i dziećmi (jeśli jest wychowywany z nimi od samego początku)

Zdrowie rasy norfolk terrier

Norfolk teriery ogólnie uznaje się za zdrową rasę. Ma jednak predyspozycje do dziedziczenia pewnych schorzeń. Na szczęście choroby wrodzone są w tej rasie niezwykle rzadkie. Norfolki mogą być podatne na padaczkę, problemy z sercem (choroba niedokrwienna serca), wzrokiem (zaćma), a także zwichnięcie rzepki czy problemy skórne.

Żywienie

Z racji tego, że norfolk terrier jest energicznym psem, jego dieta powinna składać się z wysokiej jakości pożywienia. Jeśli pies będzie miał naprawdę dużo ruchu, będzie też potrzebował wysokokalorycznego jedzenia. Norfolk ma jednak spory apetyt i może szybko przybrać na wadze, dlatego pilnowanie ilości spożytych kalorii i stała kontrola wagi są niezwykle ważne.

Pielęgnacja

Sierść norfolka jest odporna na warunki atmosferyczne. Z pozoru sprawia wrażenie rozczochranej i „zaniedbanej”. W rzeczywistości jest ona twarda i drutowata, co sprawia, że jej pielęgnacja nie jest uciążliwa i czasochłonna. Cotygodniowe szczotkowanie stalowym grzebieniem pomoże usunąć martwy włos. Poza tym sierść norfolka wymaga trymowania raz lub dwa razy w roku.

Ponieważ pies tej rasy uwielbia buszować w zaroślach i kopać dziury, czasami niezbędna może okazać się kąpiel. Nie należy jednak robić tego zbyt często, ponieważ wtedy sierść staje się sucha i łamliwa. Oprócz podstawowej pielęgnacji sierści należy także pamiętać o regularnym kontrolowaniu stanu uszu, w których mogą mnożyć się grzyby. Dbać trzeba także o zęby i pazury.

Akcesoria

Kiedy w norfolku obudzi się instynkt łowiecki, nie patrząc na nic – w tym opiekuna – ruszy w pogoń za potencjalną zdobyczą. Zamiast obroży i krótkiej smyczy, zdecydowanie lepiej sprawdzą się szelki oraz długa linka.

Jak przystało na przedstawiciela teriera, norfolk będzie zadowolony z zabawek, które pobudzają jego instynkty, takich jak np. sztuczne futerka na sznurku. Norfolk uwielbia też biegać za piłką rzucaną przez opiekuna, dlatego ta zabawka koniecznie powinna znaleźć się w wyprawce dla szczeniaka tej rasy.

Historia rasy norfolk terrier

Norfolk terrier pochodzi ze Wschodniej Anglii i uważa się, że jest potomkiem cairn teriera, border teriera i teriera irlandzkiego. Wczesna historia norfolk teriera i jego kuzyna norwich teriera są identyczne. W 1964 roku angielski Kennel Club rozdzielił obie rasy. Psy te wykorzystywano do tego, by kontrolować populację gryzoni w Anglii, a z czasem też podczas polowania na lisy.

W latach 70. XIX w. rasa ta była popularna wśród studentów z Uniwersytetu Cambridge. Psy miały wyłapywać szczury, które pomieszkiwały w akademikach. Z racji tego, że czworonogi były dostarczane przez szkółkę jeździecką, która mieściła się na Trumpington Street, zaczęto je nazywać Trumpington terrier.

Rasa po raz pierwszy została wystawiona na ringu wystawowym w 1932 roku. I norfolki, i norwiche były wówczas prezentowane jako norwich terrier. Częściej wygrywały psy, które miały stojące uszy (jak norwich terrier), co nie podobało się właścicielom psów, których uszy zwisały. Apelowali oni o rozdzielenie tych ras i stworzenie dwóch odrębnych, różniących się właśnie uszami. Angielski Kennel Club po wielu debatach prowadzonych wśród hodowców zdecydował się na to, ale dopiero w 1964 roku. Z kolei w Stanach Zjednoczonych jako odrębne rasy zarejestrowano je dopiero w 1979 roku.

Norfolk terrier w Polsce

Powszechnie uważa się, że norfolk terrier pojawił się w Polsce w latach 90. Rasa ta jest jeszcze mniej popularna niż norwich terrier. W Polsce wciąż jest mało hodowli norfolków, a mioty nie należą do licznych.

Wzorzec rasy norfolk terrier

Norfolk terrier – grupa III FCI, sekcja 2, nr wzorca 272

• Kraj pochodzenia: Wielka Brytania
• Wielkość: 25 cm
• Szata: twarda, drutowata i przylegająca; wokół szyi jest dłuższa, przez co tworzy kryzę
• Maść: dopuszczalne są różne odcienie rudego i pszenicznego, a także umaszczenie szare i czarne podpalane; z kolei łaty czy białe znaczenia są niepożądane
• Dojrzałość: ok. 12 miesięcy
• Długość życia: 12-15 lat
• Odporność na warunki atmosferyczne: dość duża
• Koszty utrzymania: od 200 zł miesięcznie
• Cena psa z rodowodem: 2500-3000 zł

Ciekawostki o rasie norfolk terrier

Norwich terrier i norfolk terrier do 1964 roku były uważane za jedną rasę. Są one do siebie bardzo podobne. Różnią je jednak uszy – norfolk ma oklapnięte, a jego kuzyn norwich – stojące.