LHASA APSO

Charakter rasy lhasa apso

Podobnie jak inne psy azjatyckie, lhasa apso, choć niewielkie, są pewne siebie, zrównoważone i niejazgotliwe. Szybko uczą się czystości. Odpowiednio wychowane dobrze znoszą samotność, kiedy właściciele wychodzą do pracy. Znają swoje siły, nie są tchórzliwe, ale i nie agresywne, nie zaczepiają mocniejszych od siebie. Są indywidualistami i bywają uparte – w końcu to pieski Wschodu. Głęboko przywiązują się do właścicieli, ale nie narzucają ze swoim uczuciem. Są też wyjątkowo czujne i nieufne wobec obcych.

Na pewno nie jest to pies dla amatorów „łatwych efektów”, co dotyczy zarówno pielęgnacji, jak i wychowania. Kto chce mieć lhasa apsę, kochać i być kochanym przez pieska tej rasy, musi liczyć się z jego dużą potrzebą kontaktu z właścicielem i wybitną wrażliwością. Lhasa apso wyraźnie potrzebuje akceptacji i okazywania mu ciepłych uczuć. Większość lhasa apsów to raczej niejadki, ale za to łatwo wypracować u nich nagrodę socjalną – uśmiech i okazane zadowolenie właściciela znaczą dla lhasa apsy bardzo dużo.

Umiejętności

Lhasa apso to przede wszystkim psy do towarzystwa – taką funkcję pełniły kiedyś, i w tej roli najlepiej sprawdzają się i dziś. Poza tym są też świetnymi dzwonkami alarmowymi i bardzo efektownymi psami wystawowymi.

Szkolenie i wychowanie

Podobnie jak wiele innych małych ras o słodkim wyglądzie, lhasa apso może być trochę za uroczy dla przeciętnej osoby, by być wobec niego bardzo stanowczym. Oczywiście nie oznacza to, że należy prowadzić go twardą ręką – jest na to zbyt delikatny, a poza tym jego orientalny charakter nie predysponuje go do ślepego posłuszeństwa. Do psa rasy lhasa apso należy dotrzeć sposobem i spokojną konsekwencją, a wtedy okaże się, jak inteligentny i chętny do nauki jest to piesek.

Szczeniak lhasa apso powinien przejść socjalizację we wczesnym wieku. Pies tej rasy jest bowiem nieufny w  stosunku do obcych, a nieprzyzwyczajony do kontaktów z większymi od siebie psami może stać się wobec nich bojaźliwy. Budowanie pozytywnych skojarzeń z ludźmi i nauka komunikacji z psami w psim przedszkolu zmniejszą ryzyko problemów u psa w późniejszym wieku.

Dla kogo ta rasa

Lhasa apso to doskonały pies do towarzystwa dla każdego, kto będzie traktował go z szacunkiem. Dobrze czuje się w mieście. Można go polecić zarówno rodzinom z większymi dziećmi, singlom, jak i osobom starszym.

Wady i zalety rasy lhasa apso

Lhasa apso - jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• bywa uparty
• wymaga systematycznej pielęgnacji

Zalety

• doskonały pies do towarzystwa
• bardzo przywiązany do właściciela
• przyjazny wobec dzieci i zwierząt
• łatwo przystosowuje się do różnych warunków
• nie jest hałaśliwy
• nie linieje

Zdrowie rasy lhasa apso

Lhasa apso to rasa długowieczna. Pieski te nierzadko dożywają 15, a zdarza się, że i 18 lat. Miewają skłonności do takich chorób o podłożu genetycznym, jak: zwichnięcie rzepki, dysplazje stawów biodrowych i łokciowych, choroba Legga-Calvégo-Perthesa, dysplazja nerek, postępujący zanik siatkówki (PRA), niedobór IX czynnika krzepnięcia (hemofilia typu B). Ponadto jako psy o brachycefalicznej budowie czaszki, lhasa apso mają skrócone przewody nosowo-łzowe, a gałki oczne uwypuklone, co sprzyja infekcjom spojówek, a także niedrożności przewodów nosowo-łzowych.

Żywienie

Psa rasy lhasa apso można żywić dobrej jakości gotową karmą lub przygotowywać jedzenie samodzielnie w domu. W tym drugim przypadku warto podawać suplementy, zwłaszcza pomagające w utrzymaniu pięknej i zdrowej szaty.

Pielęgnacja

Lhasa apso – jako pies długowłosy – wymaga regularnej pielęgnacji, jednak jeśli nie zaniedbamy zabiegów, nie jest ona tak wymagająca, jak by się mogło wydawać. Długie, proste, mocne włosy nie mają tendencji do filcowania się i nie wbijają się w dywany, tak jak sierść psów długowłosych.

Psa rasy lhasa apso należy czesać minimum trzy razy w tygodniu. Zdarzają się jednak psy o miększej sierści, które należy czesać codziennie. Przed czesaniem najlepiej sierść spryskać odżywką. W deszczowe dni koniecznością staje się mycie brzuszka i łap po spacerach.

Jeśli chcemy psa wystawiać, musimy oczywiście włożyć w pielęgnację szaty więcej wysiłku, stosując odpowiednie kosmetyki. Fachowej porady w tym zakresie powinien udzielić groomer lub hodowca. Psa rasy lhasa apso kąpie się w zależności od potrzeby – jeśli zaś chodzi o psy wystawowe, to średnio raz na dwa tygodnie szamponem dla psów długowłosych. Przed kąpielą włos należy dokładnie rozczesać. Po kąpieli najlepiej nałożyć balsam, który pomoże w dokładnym rozczesaniu szaty, odżywi ją i zapobiegnie powstawaniu kołtunów.

Co miesiąc (lub półtora miesiąca) należy przyciąć włos na łapkach. Jeśli nie mamy czasu i cierpliwości na rozczesywanie długiej szaty, można ostrzyc lhasa apsę na sportowo.

Akcesoria

Do pielęgnacji lhasa apsy przyda się metalowy grzebień o wąskim rozstawie zębów, druciana szczotka o długich igłach bez kulek, a także szczotka z dziczej szczeciny.

Historia rasy lhasa apso

Domem lhasa apsy jest Tybet. To rozległa kraina wysokich gór i głębokich dolin. Panuje tu surowy klimat, a warunki życia dla ludzi i zwierząt są bardzo ciężkie. Nic więc dziwnego, że te małe pieski, zwane w swej ojczyźnie abso seng kye, co oznacza mniej więcej „szczekający lew – wartowniczy pies”, słyną z twardego charakteru.

Ich historia sięga ponad 2000 lat. Od zawsze związane są ze stolicą Tybetu – Lhasą. Stąd też nazwa rasy – lhasa apso. Człon „apso” otrzymały dzięki wspaniałej, złocistej szacie, przypominającej sierść kóz tybetańskich o tej nazwie.

Lhasa apsy były uważane za święte i hodowane w świątyniach buddyjskich. Ich zadaniem, oprócz towarzyszenia swoim panom, którym były bezgranicznie oddane, było ostrzeganie czworonożnych współtowarzyszy – olbrzymich mastifów tybetańskich, trzymanych jako psy obronne – o zbliżającym się niebezpieczeństwie.

Te małe, czujne, złote czworonogi o gęstej, bogatej szacie, dobrze chroniącej przed zimnem i o ogonie dumnie noszonym ponad grzbietem, spotkać można było zarówno w pałacach cesarskich, domach bogatych dworzan, jak i w klasztorach, gdzie strzegły skarbów buddyzmu. Handlowanie nimi było zabronione. Dlatego do Europy trafiły dopiero na początku XX wieku. Pierwsi przedstawiciele rasy dotarli do Anglii i Norwegii w 1930 roku. Pierwszy oficjalny standard rasy lhasa apso został opracowany przez angielski Kennel Club w 1934 roku.

Lhasa apso cieszy się dużą popularnością na Zachodzie. Swe największe triumfy święci w Wielkiej Brytanii i USA.

Lhasa apso w Polsce

Lhasa apso w Polsce jest zdecydowanie znacznie mniej popularny niż shih tzu, ale ma grono zagorzałych miłośników. Mamy również doskonałe hodowle. Wyhodowane w nich psy odnoszą duże sukcesy wystawowe.

Wzorzec rasy lhasa apso

Lhasa apso – grupa IX FCI, sekcja 5, nr wzorca 227

• Pochodzenie: Tybet (patronat: Wielka Brytania)
• Charakter: wesoły i stanowczy; czujny, zrównoważony, ale nieco nieufny w stosunku do obcych
• Wielkość: idealna wysokość – 25 cm w kłębie dla psów; suki są nieco mniejsze
• Waga: niesprecyzowana we wzorcu; zazwyczaj psy – 6-8 kg, suki – 5-7 kg
• Szata: włos okrywowy długi, ciężki, prosty, twardy, nie wełnisty ani nie jedwabisty; umiarkowany podszerstek; obfitość włosa nie może nigdy przeszkadzać w ruchu
• Maść: złota, piaskowa, miodowa, ciemnoszara, łupkowa, dymna, łaciata, czarna, biała lub brązowawa
• Długość życia: 14-15 lat
• Odporność na warunki atmosferyczne: umiarkowana
• Koszty utrzymania: od 200 zł miesięcznie
• Cena psa z rodowodem: 3000-5000 zł

 

Ciekawostki o rasie lhasa apso

Zgodnie z legendą, Budda otaczał się dużą liczbą małych lwów, które w razie potrzeby przemieniały się w duże lwy i dzielnie go broniły. Stąd też upatruje się w lhasa apsach (jak również w shih tzu, terierze tybetańskim i pekińczyku) podobieństwa do tych buddyjskich lwów.