GRYFON KORTHALSA

Charakter
Wady i zalety
Zdrowie
Historia
Wzorzec
Ciekawostki

Charakter rasy gryfon Korthalsa

Gryfon Korthalsa to kontynentalny wyżeł szorstkowłosy, którego na pierwszy rzut oka łatwo pomylić z wyżłem niemieckim szorstkowłosym lub czeskim fouskiem. Różni go jednak od nich dłuższa, obfitsza i bardziej miękka szata.

Gryfon Korthalsa bardzo potrzebuje bliskości człowieka i lubi towarzyszyć mu w codziennych czynnościach. W związku z tym większość przedstawicieli rasy źle znosi zamknięcie w kojcu. Psy te łagodnie i z czułością odnoszą się do dzieci w rodzinie. Dobrze dogadują się z innymi zwierzętami mieszkającymi w domu.

Gryfon Korthalsa potrzebuje dużo ruchu, najlepiej swobodnego biegania po otwartym terenie. Z wodą i pływaniem też jest za pan brat.

Umiejętności

Jako pies myśliwski gryfon przystosowany jest do pracy w gęstych zaroślach i na terenach podmokłych. Szata doskonale chroni go przed zimnem, wilgocią oraz urazami. Świetnie sprawdza się jako pies wystawiający, aporter i tropiciel. W polu nie oddala się dalej niż na zasięg strzału. Pracuje z zapałem, chętnie wykonuje komendy, a równocześnie wykazuje się samodzielnością. Nie jest bardzo szybki, ale za to wytrzymały. W polu porusza się wolnym galopem.

Gryfony będą dobrymi towarzyszami rodziny, pod warunkiem że zapewni się im dużo ruchu. Jeśli nie mają jak spożytkować energii, miewają humory i bywają osowiałe. Oczywiście nie muszą koniecznie polować – nadają się na przykład na towarzyszy joggingu.

Gryfon bywa nieufny wobec obcych, dlatego mimo swojej łagodności sprawdza się w roli stróża.

Szkolenie i wychowanie

Pies tej rasy jest podatny na szkolenie i przyjacielski. Długo dojrzewa, a także znany jest ze swojej chęci do zabawy. To jedna z bardziej radosnych ras – ogonem merda niemal nieustannie. Za głaskanie i przytulanie gryfon dałby się pokroić. Jako zwierzak wrażliwy źle znosi ostre traktowanie.

Chętnie i szybko się uczy oraz lubi współpracować z człowiekiem, dlatego układając go, warto wykorzystywać te naturalne skłonności oraz pozytywną motywację, a nie przymus. By osiągnąć najlepsze efekty, należy go szkolić od szczeniaka.

Dla kogo ta rasa

Komu można polecić gryfona? Na pewno myśliwym polującym na drobną zwierzynę i ptactwo. Raczej nie poleca się go osobom mieszkającym w bloku. Jednak gryfon będzie wyśmienitym kompanem dla kogoś, kto poświęci mu czas i lubi chodzić na spacery.

Wady i zalety rasy gryfon Korthalsa

Wady

bywa samowolny i uparty
potrzebuje dużo ruchu
wymaga trymowania
nietrymowany linieje
na sierści znosi sporo śmieci

Zalety

miły towarzysz rodziny
łagodny wobec dzieci i zwierząt domowych
chętny do współpracy
doskonały pomocnik myśliwego
zdrowy i odporny na warunki atmosferyczne

Zdrowie rasy gryfon Korthalsa

Gryfony Korthalsa cieszą się dobrym zdrowiem. Sporadycznie zdarza się dysplazja, dlatego przy zakupie szczeniaka warto zapoznać się z wynikami badań rodziców.

Młoda suczka gryfona Korthalsa idąca po trawie

Żywienie

Gryfon Korthalsa nie jest wymagający jeśli chodzi o żywienie. Można podawać mu zarówno gotową karmę dobrej jakości, jak i pokarm przygotowywany samodzielnie w domu.

Pielęgnacja

Pielęgnacja gryfona nie jest skomplikowana. Wystarczy szczotkować go raz na kilka dni. Oczywiście po bieganiu w terenie trzeba go wyczesać, bo do sierści przyczepiają się liście, patyki, osty itp. Należy też kontrolować uszy, szczególnie po pływaniu, ponieważ są słabo wentylowane. Psy wystawowe zwykle lekko się trymuje, ale dotyczy to głównie głowy i łap.

Portret gryfona Korthalsa leżącego na trawie

Wbrew temu, co się czasem pisze, gryfon Korthalsa linieje, ale mniej niż rasy sezonowo wymieniające włos. Zazwyczaj nieco intensywniejsze zrzucanie włosa można zaobserwować wiosną. Trymowanie może wyeliminować ten problem. Dwa razy w roku przyda się gryfonowi wizyta u fryzjera.

GRYFONIK BELGIJSKI

GRYFONIK BRUKSELSKI

Historia rasy gryfon Korthalsa

Rasa ta oficjalnie uznana jest za francuską, ale swoje powstanie zawdzięcza Holendrowi Eduardowi Korthalsowi, którego hodowla Ipenwoud znajdowała się na terenie Niemiec. W niej właśnie od 1873 r. przez ponad 20 lat trwały prace nad tworzeniem i udoskonalaniem rasy.

Szczenię gryfona Korthalsa stojące na trawie

Korthalsowi marzył się wyżeł idealny: odporny, wytrzymały, oddany właścicielowi. Miał pracować blisko myśliwego i być łatwy do ułożenia. Nie wiadomo dokładnie, jakich ras hodowca użył, tworząc swojego gryfona. Zaczęło się od suczki Mouche. Kojarzył ją z pięcioma samcami, które nazywał gryfonami – mogły to być gryfony francuskie.

Przypuszczalnie Korthals wykorzystywał też różne psy z Niemiec i Francji, spaniele kontynentalne oraz angielskie i francuskie psy dowodne. Wyżeł, który powstał w wyniku tych kojarzeń, wzbudził zainteresowanie w świecie kynologii. Szybko trafił za ocean i już w 1887 r. zarejestrowano w AKC pierwszą suczkę, choć na uznanie i własny klub gryfon musiał tam czekać do 1916 r.

Najwięcej przedstawicieli rasy można spotkać we Francji. Poza tym stosunkowo dużo jest ich w krajach Beneluksu i Kanadzie, trochę w Stanach Zjednoczonych, nieliczne hodowle znajdują się w Niemczech, a pojedyncze psy w Skandynawii.

W Polsce w latach 50. i 60. XX w. gryfony były popularne wśród myśliwych. Obecnie mieszka u nas prawdopodobnie tylko jedna przedstawicielka tej rasy, młoda suczka sprowadzona w tym roku z Holandii.

Wzorzec rasy gryfon Korthalsa