BILLY

Charakter rasy billy

Billy to duży pies gończy o jasnym umaszczeniu. Jako typowy gończy, billy jest łagodny wobec ludzi, także obcych, nie nadaje się więc na stróża. To dobry towarzysz dzieci, wobec których jest delikatny i cierpliwy. W stosunku do obcych psów zwykle nie jest zaczepny, choć zdarzają się konflikty między psami tej samej płci, ponieważ billy w grupie lubią ustalić sobie hierarchię. Ze względu na silny instynkt łowiecki może być niebezpieczny wobec małych zwierząt domowych i tych spotykanych na zewnątrz.

Umiejętności

Billy to przede wszystkim świetny gończy pies myśliwski o głębokim i melodyjnym głosie oraz doskonałym węchu. Wykorzystuje się go do polowania na jelenie, dziki lub sarny. Jest świetnym galopenem i może w trakcie polowania pokonać 40-50 km. Podczas gonu billy ładnie „gra”, a myśliwy potrafi rozpoznać po zmianie sposobu szczekania, jakie zwierzę pies dochodzi, czy jest blisko, czy daleko od niego itp. Billy jest odporny na różne warunki klimatyczne. Niezbyt przyjazny wobec innych psów, często lepiej pracuje sam niż w grupie.

Szkolenie i wychowanie

Szkolenie i wychowanie psa rasy billy należy zacząć w młodym wieku. To pies inteligentny i podatny na szkolenie, ale ma w sobie typową dla gończych niezależność i silny instynkt łowiecki, dlatego też nauka wymaga cierpliwości i konsekwencji. Billy bywa uparty i może się łatwo rozpraszać zapachami, dlatego trzeba pewnego wyczucia w prowadzeniu go. Z jednej strony trener musi być stanowczy, konsekwentny i wyznaczać wyraźne granice, z drugiej zaś powinien pozwolić na jakieś ujście instynktów tego psa i nie oczekiwać od niego bezwzględnego posłuszeństwa w każdej sytuacji. Puszczony wolno billy może być trudny do kontrolowania. U psów trzymanych w sforach zasady dyscypliny wpajane są codziennie, przede wszystkim oczekuje się opanowania przed podaniem posiłku.

Dla kogo ta rasa

Jako pies gończy billy jest przystosowany do polowania i spędzania czasu na zewnątrz. Duża ilość ruchu jest niezbędna dla jego dobrego samopoczucia i zdrowia. Jeśli billy nie jest psem polującym, to właściciel musi włożyć wysiłek w zapewnienie mu odpowiedniej dawki aktywności – zarówno biegania, jak i możliwości wykorzystania nosa, np. poprzez zajęcia z tropienia.

Billy może być dobrym psem rodzinnym, pod warunkiem że jego potrzeby są spełnione. Wymaga regularnego ruchu, bardzo źle znosi samotność i zamknięcie na długo w małym pomieszczeniu. Generalnie odradza się trzymanie tego psa w mieście. Na wsi się odnajdzie, ale jeśli ktoś będzie się nim z zaangażowaniem zajmował – jedyną formą aktywności nie może być bieganie po ogrodzie. Pozostawianie go na długo samego, brak aktywności i możliwości wykorzystania nosa może go przyprawić o depresję lub sprawić, że stanie się nieznośny.

Wady i zalety rasy billy

Billy – jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• wymaga dużo ruchu i zajęcia
• ma silny instynkt łowiecki
• jest uparty i dosyć niezależny
• wymaga konsekwentnego wychowania

Zalety

• niekłopotliwy w pielęgnacji
• zdrowy i odporny
• dość podatny na szkolenie
• lubi dzieci

Zdrowie rasy billy

Billy to rasa generalnie zdrowa i odporna, choć niektóre osobniki mogą łatwo łapać przeziębienia ze względu na krótką szatę, dlatego zimą psy te powinny mieszkać w pomieszczeniu. Jak u wszystkich psów o dużych, wiszących małżowinach, mogą się również zdarzać infekcje uszu – uszy zbierają bowiem brud, a wnętrze ucha jest słabo wentylowane. Pojawiają się doniesienia, że billy może mieć problemy genetyczne ze względu na wąską pulę genów, ale brak konkretnych danych na temat spotykanych w rasie chorób genetycznych.

Żywienie

Dieta powinna być dostosowana do aktywności psa. W sezonie łowieckim dobrze, by pożywienie było bogatsze w tłuszcz. Zalecane jest podawanie wówczas dodatku tłustszego mięsa lub karmy dla psów aktywnych. Warto suplementować pokarm olejami, np. rybim oraz witaminą E. Po okresie polowań karma powinna być mniej energetyczna.

Pielęgnacja

Billy nie wymaga czasochłonnej pielęgnacji. Jego szata jest krótka i twarda, więc wystarczy ją tylko od czasu do czasu wyszczotkować, np. raz na tydzień czy dwa, a częściej w okresie linienia. Gdy billy jest ubłocony lub zakurzony, można go przetrzeć wilgotną szmatką. Kąpiemy go tylko w razie potrzeby.

Większej uwagi wymagają uszy – mają tendencję do infekcji, szczególnie jeśli pies pływa. Należy je regularnie kontrolować i w razie potrzeby czyścić. Oczywiście kontroli wymagają też oczy, zęby i pazury. W zależności od potrzeby psu rasy billy czyścimy zęby i przycinamy pazury. Po bieganiu w terenie sprawdzamy także łapy i skórę, ponieważ psy te mogą się zranić, biegając po zaroślach. Kontrolujemy też, czy pies nie złapał kleszczy.

Akcesoria

Do wyczesywania krótkiej sierści sprawdza się gumowa rękawica lub zgrzebło z wypustkami, które jest w stanie usunąć wypadający włos.

Historia rasy billy

Rasa billy wywodzi się z Francji. „Białe psy króla” lub „białe psy urzędnicze” zostały wyhodowane przez Ludwika XII i były użytkowane w królewskich sforach przez ponad dwa wieki. To ulubieńcy m.in. Franciszka I Walezjusza, Henryka IV Burbona i Ludwika XIV (XVI-XVII w.).

Sfory psów myśliwskich zostały rozwiązane w czasach Rewolucji Francuskiej (1789–1799). „Białe psy króla” nie wyginęły, ale były krzyżowane z mniejszymi gończymi i na tej bazie wyhodowano m.in. rasę ceris, używaną do polowania na zające i wilki oraz rasę montembœuf na dziki.

Pod koniec XIX w. myśliwy z Poitou – Gaston Hublot de Rivault Taco postanowił odtworzyć tę starą rasę. Nazwał ją od swojej posiadłości, zamku Billy w gminie Billy, obecnie włączonej do gminy Maisontiers. Hodowlę oparł na trzech rasach, dziś już wymarłych, będących także przodkami poitevina: ceris, montembœuf (rasy wywodzące się od „białych psów króla”, wyhodowane po Rewolucji Francuskiej) oraz larrye (rasa stworzona przez markiza de Larrye w 1692 r. na bazie francuskich gończych i angielskiego foxhounda, znana z bardzo czułego węchu). Podczas gdy współczesny poitevin bardziej przypomina oryginalną trikolorową linię larrye, Rivaulta bardziej pociągały blade kolory typowe dla linii ceris („wiśnia”) i montembœuf. Umaszczenie było jednym z głównych czynników przy doborze psów założycielskich.

W 1886 r. powstał pierwszy wzorzec rasy billy. Stała się ona dosyć popularna we Francji, nie tylko ze względu na swoje umiejętności łowieckie, ale też piękny wygląd i miłe usposobienie. Niestety sfora została rozproszona w 1927 r., a po II wojnie światowej istnienie rasy billy ponownie stanęło pod znakiem zapytania, bo wojnę przeżyło tylko kilka psów (źródła podają liczby od 2 do 10). Jednak syn Rivaulta, Anthony, postanowił ocalić rasę poprzez rozsądne użycie w hodowli poitevina, porcelaine i harriera. Udało się, jej liczebność wzrosła, jednak billy wciąż pozostaje rzadką rasą, choć w ojczystej Francji istnieje kilka sfor, z którymi poluje się na sarny i dwie sfory do polowania na dziki. FCI uznało rasę w 1973 r. Poza ojczyzną billy jest rzadko spotykany.

Billy w Polsce

W naszym kraju rasa ta nie jest spotykana.

Wzorzec rasy billy

Billy – grupa VI FCI, sekcja 1.1, nr wzorca 25

• Kraj pochodzenia: Francja
• Charakter: pies zrównoważony, łagodny wobec ludzi, bywa konfliktowy wobec innych psów; ma silny instynkt łowiecki, na polowaniu bardzo wytrwały (co ciekawe, wzorzec w ogóle nie podaje typowego temperamentu dla tej rasy)
• Wielkość: psy 60-70 cm, suki 58-62 cm
• Waga: psy 34-35 kg, suki 33-34 kg
• Szata: krótka, ostra w dotyku, czasem nieco szorstka
• Maść: całkowicie biała, biała z odcieniem „kawy z mlekiem”, biała z jasnopomarańczowymi lub cytrynowymi łatami albo czaprakiem
• Długość życia: 10-14 lat
• Odporność na warunki atmosferyczne: duża
• Koszty utrzymania: 150-200 zł miesięcznie
• Cena psa z rodowodem: możliwość nabycia szczeniaka tylko za granicą

Pełen wzorzec FCI obowiązujący w Związku Kynologicznym w Polsce (pdf)

Ciekawostki o rasie billy

Billy był jedną z ras założycielskich przy tworzeniu dużego gończego anglo-francuskiego biało-pomarańczowego pod koniec XIX w.