WYŻEŁ WŁOSKI KRÓTKOWŁOSY

Charakter
Wady i zalety
Zdrowie
Historia
Wzorzec
Ciekawostki

Charakter rasy wyżeł włoski krótkowłosy

W stosunku do obcych ludzi oraz innych psów wyżeł włoski krótkowłosy (bracco italiano) jest łagodny i przyjazny. Potrafi ostrzegawczo zaszczekać, gdy dzieje się coś niepokojącego, a głos ma donośny. Nie nadaje się jednak na obrońcę. Wobec dzieci jest delikatny i cierpliwy. Jednak wobec kotów i mniejszych zwierząt może wykazać instynkt łowiecki.

Umiejętności

Ten pies myśliwski o silnym instynkcie świetnie sprawdza się w polu. Nie jest wprawdzie tak szybki jak jego lżej zbudowani kuzyni (co czasem zarzucają mu myśliwi przyzwyczajeni do innego stylu pracy), ale za to cechują go wytrwałość i oszczędne gospodarowanie energią.

Porusza się wydajnym kłusem, a głowę trzyma wysoko, co często przyczynia się do zdobycia tytułu Best in Show na wystawach.

Szkolenie i wychowanie

Nie wolno zapominać, że został wyhodowany jako pies pracujący. Trzeba zapewnić mu przynajmniej długie spacery, a najlepiej jakieś zajęcie – choćby wspólną zabawę. Bracco uwielbia nosić różne przedmioty, nawet kilka jednocześnie, za co nie należy go karcić. Dorosły pies może biegać przy rowerze, a w każdym wieku wskazane jest pływanie, które uwielbia. To zwierzak bardzo skoczny: gdy zobaczy coś za płotem, przeskakuje go z ciekawości.

Inteligentny bracco uczy się szybko i chętnie pracuje z człowiekiem, choć bywa nieco uparty. W dodatku powoli dojrzewa: pełną dojrzałość psychiczną osiąga dopiero w wieku 2,5-3 lat, a fizyczną – 4-5 lat.

Dla kogo ta rasa

Jako zwierzak wrażliwy wymaga od przewodnika cierpliwości, spokoju i wyczucia. Nie można go traktować ostro. Trener musi być konsekwentny i stawiać jasne wymagania, ale zachowywać się łagodnie. Ponieważ bracco uwielbia towarzystwo i zawsze chce być blisko człowieka, dostatecznie surową karą jest ignorowanie go.

Wady i zalety rasy wyżeł włoski krótkowłosy

Wady

ma silny instynkt myśliwski
nie lubi samotności

Zalety

świetny kompan podczas joggingu i wycieczek rowerowych
akceptuje towarzystwo dzieci
bardzo przywiązany do rodziny

Zdrowie rasy wyżeł włoski krótkowłosy

Informacje o zdrowiu bracco nie są precyzyjne, ponieważ Włosi niezbyt chętnie badają swoje psy, a jeszcze mniej chętnie mówią o problemach. Dane na ten temat pochodzą więc głównie od hodowców z innych krajów, w których rasa nie występuje tak licznie jak w swojej ojczyźnie.

W każdym razie wiadomo, że jako duże, dosyć ciężkie psy, bracco narażone są na dysplazję biodrową i łokciową (młodego zwierzaka nie wolno przeciążać ruchem ani przekarmiać). Z kolei głęboka klatka piersiowa przyczynia się do podatności na rozszerzenie i skręt żołądka.

Luźna skóra na głowie może powodować problemy z powiekami, a oklapnięte, nisko osadzone uszy wymagają częstych kontroli pod kątem infekcji. Ogólnie bracco jest jednak psem zdrowym, odpornym na warunki środowiskowe.

Żywienie

Bracco mają dobry apetyt i nie są wybredne, jednak ich wrażliwy żołądek wymaga pożywienia najwyższej jakości. Dlatego właściciele zwykle stawiają na suche karmy typu super premium albo na jedzenie domowe, ale przygotowywane po konsultacji z lekarzem weterynarii.

To, co trzeba regularnie kontrolować, to waga psa – dobry apetyt często prowadzi do nadwagi, a każdy dodatkowy kilogram jest obciążeniem dla stawów wyżła włoskiego.

Pielęgnacja

Pielęgnacja obejmuje przeglądy i ewentualne czyszczenie uszu oraz szczotkowanie w okresie linienia. Dla nadania sierści połysku można ją przetrzeć irchą.

WYŻEŁ NIEMIECKI KRÓTKOWŁOSY

WYŻEŁ WEIMARSKI

Historia rasy wyżeł włoski krótkowłosy

Bracco italiano jest drugą – obok szorstkowłosego spinone – rasą wyżłów włoskich. I to bardzo starą, bo podobne psy można zobaczyć już na rzymskich malowidłach z IV-V w. p.n.e. Z tego powodu uważa się wyżła włoskiego za przodka innych europejskich wyżłów. Natomiast jego protoplastami mogły być segugio italiano, czyli gończe włoskie, do których dolano krwi starożytnych molosów. Uprawdopodobnia tę teorię to, że gończe stanowią bardziej pierwotny typ psa myśliwskiego niż wystawiające (legawce).

Z kolei molosy mogły zdecydować o większej masie i bardziej limfatycznej budowie wyżłów. Niektórzy sądzą, że bracco ma w sobie także krew psa św. Huberta, o czym miałaby zwłaszcza świadczyć budowa głowy.

Trudno dokładnie określić, od kiedy można mówić o bracco takim, jakiego znamy dziś, ale już w średniowieczu rasa była dobrze ugruntowana. Szczyt jej popularności przypadł na czasy renesansu – stała się wtedy modna wśród arystokracji. Jej hodowlą zajmowały się potężne włoskie rody Medyceuszów i Gonzagów. O czworonogi z ich psiarni zabiegali nawet królowie.

Użytkowość rasy ewoluowała wraz z rozwojem technik łowieckich. W średniowieczu psy te naganiały ptactwo do sieci, później towarzyszyły w łowach sokolnikom. Kiedy wynaleziono broń palną, stały się wyżłami w dzisiejszym znaczeniu tego słowa – wystawiały, wypłaszały a następnie aportowały ptaki.

Z czasem rasa zaczęła jednak podupadać. Wypierały ją inne, obce wyżły. Na przełomie XIX i XX w. stanęło przed nią widmo zagłady. Na szczęście w porę zapobiegło temu Stowarzyszenie Miłośników Bracco Italiano (SABI). Największą rolę w ich uratowaniu odegrał hodowca Ferdinando Delor de Ferrabouc. W 1949 r. opublikowano wzorzec rasy. Dziś we Włoszech jest ona popularna i promowana jako pies myśliwski.

Poza ojczyzną rasa nigdzie nie należy do popularnych. W Polsce mieszka około 40 jej przedstawicieli.

Wzorzec rasy wyżeł włoski krótkowłosy