SZPIC MINIATUROWY POMERANIAN

Wzorzec rasy szpic miniaturowy

FCI	grupa V FCI, sekcja 4, nr wzorca 97
Kraj pochodzenia	Niemcy
Charakter	wesoły, żywy i ruchliwy, z temperamentem, przywiązany do właściciela i nieufny wobec obcych; inteligentny, bystry, czujny i ciekawski
Wielkość	wysokość w kłębie wynosi 18-22 cm
Waga	1,9–3,5 kg
Szata	długa i obfita z wełnistym podszerstkiem; włos prosty, nie przylegający gładko, ale odstający od ciała; obfity kołnierz na szyi, frędzle na tylnej części kończyn, portki na udach i bogato owłosiony ogon; na głowie, uszach i przedniej stronie nóg sierść krótka
Maść	czarna, biała, brązowa, pomarańczowa, szara lub innego koloru (psy łaciate muszą mieć łaty rozmieszczone na białym tle)
Długość życia	12-16 lat
Odporność na warunki atmosferyczne	odporny na niższe temperatury; nie lubi dużego nasłonecznienia
Koszty utrzymania	od 200 zł miesięcznie
Cena psa z rodowodem	4000-8000 zł

Szpic miniaturowy pomeranian – opis rasy

Jak wygląda szpic miniaturowy? Pomeranian to niewielkich rozmiarów pies, którego waga waha się od 1,9 do 3,5 kg. Przedstawiciele tej rasy mają małe i spiczaste uszy, oczy zaś są lekko skośne i koloru ciemnego. Pomeranian ma okrągły, czarny nos. Tułów szpica miniaturowego jest krótki, a kończyny dobrze umięśnione. Z kolei ogon jest zakręcony ku górze i opadający tuż nad jego grzbietem. Sierść pomeraniana nie występuje jedynie w pomarańczowym kolorze. Dopuszczalne są także inne umaszczenia - czarne, białe, brązowe, a nawet szare czy łaciate. Pomeraniany mają bujną kryzę, nastroszone włosy okrywowe i gęsty podszerstek.

Szpic miniaturowy – charakter psa

Wielki charakter w małym ciele - tak w skrócie można opisać psa tej rasy. Szpic miniaturowy pomeranian ma wesołe usposobienie i żywy temperament. Jest ruchliwy, ciekawski, wszędobylski, odważny i chętny do zabawy. Bardzo przywiązuje się do właściciela - najchętniej stale by mu towarzyszył. Szpic miniaturowy bardzo źle czuje się pozostawiony na długie godziny w pustym domu. Pomeranian jest serdeczny i życzliwy wobec wszystkich domowników, zazwyczaj ma jednak wśród nich swojego faworyta i to na jego kolanach lubi oddawać się wyjątkowym pieszczotom.

Pomeranian jako stróż

Co jeszcze można powiedzieć o charakterze pomeraniana? Przedstawiciele tej rasy słyną z tego, że są nieufne wobec obcych i niechętnie nawiązują przyjaźnie z nieznajomymi. Odwiedzających dom gości najpierw ocenią z dużej odległości, zanim pozwolą do siebie podejść. Niewielki wzrost nie pozwala pomeranianowi pełnić rolę typowego stróża, ale jest psem bardzo czujnym i uważnym, który zasygnalizuje każdy podejrzany szmer za drzwiami. Warto zdawać sobie sprawę z tego, że jego chęć do stróżowania i duża szczekliwość mogą sprawiać opiekunom (i ich sąsiadom) spory problem.

Pomeranian a inne zwierzęta

Szpic miniaturowy pomeranian nie zdaje sobie sprawy ze swoich małych rozmiarów, wydaje mu się, że w niczym nie ustępuje większym czworonogom. Jego odwaga i pewność siebie powodują, że niekiedy zachowuje się wręcz lekkomyślnie. Na ogół jest towarzyski i przyjazny wobec innych zwierząt. Chętnie przebywa w grupie psów, które z uwagi na jego bezpieczeństwo powinny być podobnej wielkości.

Pomeranian a dzieci

Szpic miniaturowy pomeranian uwielbia zabawę z człowiekiem i wszelkie wspólne aktywności. Dobrze układa sobie stosunki z dziećmi. Dzieci muszą być jednak na tyle duże, aby rozumiały potrzeby tak małego psa i nie zrobiły mu przypadkowo krzywdy. Niedelikatne obchodzenie się z pomeranianem może zakończyć się nawet złamaniem mu kości.

Szpic miniaturowy pomeranian jest dumny i niezależny, o dużym poczuciu godności. Lubi mieć własne zdanie, ale można z nim negocjować. Łatwo adaptuje się do każdych warunków. Dobrze będzie się czuł zarówno w domu z ogrodem, jak i w niewielkim mieszkaniu. To pies aktywny, ale niewymagający długich spacerów. Zaletą psa rasy szpic miniaturowy pomeranian jest brak skłonności do polowania i gonienia drobnej zwierzyny.

Szpic miniaturowy pomeranian – szkolenie i wychowanie

Mimo swych niewielkich rozmiarów szpic miniaturowy pomeranian wymaga odpowiedniego wychowania i konsekwencji już od szczenięctwa. To pies inteligentny, bystry, spostrzegawczy i ciekawski. Jest chętny do współpracy ze swoim opiekunem i dość szybko się uczy. Nie warto więc marnować tego potencjału i podchodzić do psów tej rasy jak do mikrusów z niewielkim rozumkiem.

Pomeraniany bywają uparte i chętnie korzystają z niekonsekwencji opiekuna. Te niezwykle bystre psiaki bardzo szybko zauważają jego słabości, a nieodpowiednio prowadzone mogą nawet posunąć się do zachowań agresywnych, by osiągnąć umyślony przez siebie cel. Jednak pokazanie im, że bycie posłusznym jest opłacalne, może uczynić z nich idealnych towarzyszy rodziny. Dlatego w stosunku do rasy szpic miniaturowy pomeranian należy stosować wychowanie oparte na pozytywnych wzmocnieniach i unikać kar.

Szpic miniaturowy pomeranian lubi się popisywać i łatwo uczy się różnych sztuczek. Odpowiednio zaangażowany opiekun może zrobić z pomeraniana prawdziwego cyrkowca. Psiaki te sprawdzą się także w agility czy rally-o. Można je spotkać nawet na zawodach obedience.

Przeznaczenie psa rasy szpic miniaturowy pomeranian

Szpic miniaturowy pomeranian jest typowym psem do towarzystwa, który może także pełnić rolę domowego stróża. Wyhodowano go głównie po to, by umilał czas człowiekowi i efektownie wyglądał. Obecnie jednak można spotkać pomeraniany biorące udział w takich sportach, jak agility, rally-o czy taniec z psem.

Szpic miniaturowy pomeranian – kto będzie dla niego najlepszym opiekunem?

Szpica miniaturowego można polecić wszystkim, którzy chcą mieć małego, efektownego przyjaciela i nie oczekują bezwzględnego posłuszeństwa. Na pewno nie jest to rasa dla ludzi nerwowych i zapracowanych. Opiekun nie może być też człowiekiem apodyktycznym. Powinien być za to cierpliwy i jednocześnie konsekwentny.

Szpic miniaturowy pomeranian będzie dobrym towarzyszem dla starszej osoby, spędzającej dużo czasu w domu. Z uwagi na niewielkie rozmiary i delikatną budowę nie jest polecany dla bardzo małych dzieci. Doskonale nada się jednak na towarzysza starszego dziecka, które chce rozpocząć swoją przygodę z nauką psich sztuczek i prostymi sportami.

Wady i zalety rasy szpic miniaturowy pomeranian

To, ile kosztuje pomeranian zależy od kilku rzeczy. Pomeraniany zyskały dużą popularność - a wszystko za sprawą słynnego psa o imieniu Boo. Dlatego szczenię z renomowanej hodowli może kosztować nawet 10 tysięcy złotych. Cena uzależniona jest w dużej mierze od pochodzenia jego rodziców, a także od osiągnięć wystawowych czy umaszczenia - im rzadsze, tym szczenię jest droższe. 

Zdrowie rasy pomeranian 

Szpic miniaturowy pomeranian to stosunkowo zdrowa rasa. Jednak podobnie jak inne miniaturki może mieć problemy ze zwichniętymi rzepkami. Dlatego ważne jest, by nie pozwalać mu na zeskakiwanie z wysokich mebli i zapewnić odpowiedni ruch, rozwijający mięśnie tylnych łap. Kolejną typową dla małych ras przypadłością jest zapadająca się tchawica. Choroba ta pojawia się najczęściej po 6. roku życia i wymaga leczenia. Ze względu na ryzyko uszkodzeń tchawicy, szpic miniaturowy pomeranian powinien być wyprowadzany na spacer w szelkach zamiast w obroży. Opiekun musi unikać gwałtowniejszych szarpnięć smyczą.

Innymi chorobami, które występują u pomeranianów, są hipoglikemia i niedoczynność tarczycy. Otyłe lub zaniedbane psy tej rasy mogą także cierpieć na problemy z sercem. Najpowszechniejsze w rasie szpic miniaturowy pomeranian są szmery i powiększenie serca. Zazwyczaj nie wpływają one jednak na długość życia tych psów.

Kolejną, rzadko spotykaną, ale niezwykle uciążliwą chorobą jest Alopecia X – choroba powodująca utratę sierści na ciele z niezidentyfikowanego powodu. Dotyka ona takich ras, jak szpic miniaturowy pomeranian, malamut, chow-chow i pudel miniaturowy. Nie wiadomo, w jaki sposób dziedziczy się tę chorobę, nie można więc wykluczyć jej z hodowli. Pojawia się u psów w wieku od 1 do 6 lat. Psy z Alopecią muszą być chronione przed promieniowaniem UV.

Długość życia szpica miniaturowego pomeraniana

Średnia długość życia pomeraniana wynosi od 12 do 16 lat. 

Żywienie szpica miniaturowego pomeraniana

Ze względu na niewielkie rozmiary psów tej rasy, żywienie pomeraniana nie jest kosztowne. Wśród szpiców miniaturowych zdarzają się jednak osobniki wyjątkowo wybredne. Posiłki muszą być więc dostosowane do gustu czworonoga – uparta natura szpica może sprawić, że szpic miniaturowy pomeranian za żadne skarby nie zje tego, co nie będzie mu smakować.

Karma dla psa rasy szpic miniaturowy pomeranian powinna być dobrej jakości, gdyż od tego zależeć będzie stan okrywy włosowej pieska. W żywieniu pomeranianów można stosować zarówno karmy suche, mokre, jak i samodzielnie przygotowywać posiłki w domu – gotowane lub surowe (BARF). Mimo swoich niewielkich rozmiarów, psiaki te doskonale poradzą sobie ze skrzydełkami z kurczaka czy korpusami. Gotowane posiłki muszą być natomiast uzupełniane o preparaty wapniowo-witaminowe. Ważna jest także suplementacja kwasów tłuszczowych omega-3, czyli dodawanie do posiłków oleju z łososia.

Pielęgnacja pomeraniana

Pomeranian wymaga regularnej pielęgnacji, do której należy przyzwyczajać już w okresie szczenięctwa. Obfity podszerstek psów tej rasy miniaturowej ma skłonności do zbijania się i tworzenia kołtunów, przez co wymaga codziennego rozczesywania. Najlepiej używać do tego szerokiej szczotki z długimi pinami – które sięgną aż do skóry psiaka – lub długiego grzebienia. Nie należy wyczesywać zbyt dużej ilości podszerstka, gdyż futro pomeraniana może stracić swoją efektowną objętość.

Kąpiele przeprowadzać należy nie częściej niż raz w miesiącu. Psiaka myjemy letnią wodą. Podczas kąpieli dobrze jest równomiernie rozprowadzić kosmetyki (najlepiej sprawdzają się te nawilżające), co może być trudne ze względu na obfity podszerstek. Ważne jest także dokładne spłukanie psa po umyciu i wysuszenie go suszarką. W przeciwnym razie nadmiar wilgoci pozostawiony na skórze psa może powodować odparzenia i hot-spoty. Po suszeniu psiaka należy delikatnie rozczesać go grzebieniem.

Psa rasy pomeranian nie należy golić! Raz zgolona sierść z dużym prawdopodobieństwem już nigdy nie odzyska swojego pierwotnego, puchatego kształtu. Takie zabiegi niszczą nie tylko strukturę i wygląd włosa, ale także jego ochronne właściwości. Pomeraniany można jedynie strzyc, jednak także w tym przypadku nie należy nadmiernie skracać warstwy okrywowej futra. W celu odświeżenia wyglądu psiaka rasy szpic miniaturowy pomeranian dobrze jest udać się z nim do profesjonalnego groomera.

Szpic miniaturowy pomeranian może mieć problem ze ścieraniem pazurów, szczególnie gdy nie wychodzi na zbyt długie spacery. Stan pazurów należy kontrolować co dwa tygodnie i w razie potrzeby skracać za pomocą ostrych obcinaczek. Niektóre szpice miniaturowe mają skłonność do tworzenia się zacieków wokół oczu. W takim przypadku koniecznie trzeba ustalić przyczynę nadmiernego łzawienia (alergia, zapalenie spojówek, wady powiek) i codziennie przemywać oczy specjalnym płynem przeznaczonym do higieny tych okolic.

Akcesoria

Do podstawowych akcesoriów potrzebnych dla szpica miniaturowego należą przede wszystkim dobrze dopasowane, wygodne szelki – szpic miniaturowy pomeranian nie powinien być wyprowadzany na spacery w obroży ze względu na ryzyko uszkodzenia tchawicy. Smycz powinna być lekka, zaopatrzona w niewielkie karabińczyki i pozwalać psiakowi na swobodną eksplorację podczas przechadzki.

Legowisko dla psa tej rasy powinno być niewielkie i wygodne – szpic miniaturowy pomeranian musi czuć się na nim bezpiecznie. Można przystosować do spania niewielką klatkę kennelową lub transporter. Nie powinien on jednak służyć do zamykania psiaka – pomeraniany cierpią, gdy są odizolowane od swojej rodziny. W przypadku psiaków rasy szpic miniaturowy pomeranian uwielbiających siedzieć na kanapie czy spać na łóżku, warto zainwestować w schodki umożliwiające zwierzakowi łatwe wchodzenie i schodzenie. Zmniejszy to ryzyko wystąpienia problemów z rzepkami.

Do pielęgnacji sierści tych psów konieczne będą: długi grzebień, szeroka szczotka i szampony przeznaczone dla psów, najlepiej nawilżające. Szpic miniaturowy pomeranian to niewielki pies, którego można bez wielkich przeszkód zabierać ze sobą niemal wszędzie. Dla psiaków-podróżników przyda się wygodny transporter, torba do przewozu psów lub specjalny plecak.

Szpic miniaturowy pomeranian a wystawy

Pomeranian, który uczestniczy w wystawach, powinien być regularnie strzyżony. Włos okrywowy należy skrócić, a sierść na uszach, łapach i ogonie odpowiednio wyregulować. Szpic miniaturowy nigdy nie powinien mieć zgolonej sierści przy samej skórze. W przypadku pomeraniana kąpiel powinna mieć miejsce nie później niż tydzień przed wyjściem na ring. Włos tej rasy potrzebuje czasu, aby odzyskać swoją charakterystyczną teksturę. Do kąpieli warto dodać szampon zwiększający objętość. 

Historia rasy szpic miniaturowy pomeranian

Szpice uznawane są za jedną z najstarszych form psa domowego - pierwsze wzmianki o szpicach miniaturowych pochodzą bowiem z XIX wieku. Wywodzą się prawdopodobnie od żyjącego około 6 tys. lat temu, prastarego psa torfowego (canis familiaris palustris), którego szczątki zachowały się w postaci skamielin. Najstarszy wizerunek przedstawiający psa w tym typie znajduje się na attyckim dzbanie do wina pochodzącym z ok. 400 roku p.n.e.

Ludność pierwotna używała szpiców przede wszystkim do stróżowania i polowania, ale w czasach niedostatku mogły być również zjadane. Odmiany tzw. nordyckie (np. łajki, karelskie psy na niedźwiedzie, szpice fińskie) do dziś wykorzystywane są w myślistwie, podczas gdy psy pochodzące z Europy Środkowej raczej nie wykazują pasji łowieckiej. Wszystkie rasy szpiców mają podobne cechy morfologiczne: wysoko osadzone, stojące uszy, spiczasty pysk, zakręcony, opadający na bok ogon i prosty, lekko odstający od ciała włos.

Grupa długowłosych szpiców była znana w Niemczech już ok. 1700 roku. Szpic miniaturowy pomeranian jest najmniejszą odmianą tych czworonogów (znany jest również szpic duży, średni, mały oraz wilczy). Powstał najprawdopodobniej w wyniku selekcji małych odmian.

Zwarta budowa ciała, bardziej zaokrąglona czaszka z wypukłym czołem i krótsza, lekko zadarta, drobniejsza kufa to jego cechy rozpoznawcze. Szpic miniaturowy pomeranian to rasa stosunkowo młoda, ale za to jedna z chętniej wybieranych przez przyszłych opiekunów.

Szpic miniaturowy pomeranian w Polsce

Jednym z pierwszych zarejestrowanych w Polsce szpiców miniaturowych był Ch. Sidney v. Kanta importowany z Holandii w 1985 roku przez Ewę Uhmę. Kolejnym była Beau, należąca do pani Schultz z Torunia. Suczka Yuko Dandy Xandrina z krycia Beau i czechosłowackiego samca Nike Dizoky Zapad zakupiona została przez Ewę Uhmę i dała początek hodowli Vega. Kolejne psy rasy szpic miniaturowy pomeranian sprowadzone zostały z Danii, Wielkiej Brytanii i USA po 1990 roku.

Ciekawostki

Szpic miniaturowy pomeranian to jedna z najdroższych ras psów miniaturowych. Cena szczeniaka po utytułowanych rodzicach może sięgać aż 10 tys. złotych! Zawrotne kwoty biorą się z faktu, że rasa ta jest wyjątkowo trudna w hodowli. Mioty pomeranianów są bardzo małe, a poród może nieść ze sobą wiele komplikacji. Nie warto jednak decydować się na psa z pseudohodowli lub podejrzanego stowarzyszenia i narażać się na ogromne koszty leczenia psiaków z poważnymi wadami genetycznymi.

Charakterystycznie krótko przystrzyżony szpic miniaturowy pomeranian – piesek Boo, określany jako najsłodszy pies świata, dzięki swojemu profilowi na Facebooku stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych psów na świecie. Psiak zmarł w wieku 12 lat z powodu choroby serca. Szpic miniaturowy pomeranian to rasa uwielbiana przez wielkich artystów. Szpica miniaturowego posiadał między innymi Michał Anioł i Amadeusz Mozart.

Co trzeba wiedzieć przed kupnem pomeraniana?

Czy pomeranian to polska rasa? 

Pochodzenie pomeraniana wywołuje wiele wątpliwości. Jak podają liczne źródła, nazwa wywodzi się od Pomeranii (po polsku - Pomorze), ponieważ to właśnie tam było najwięcej przedstawicieli tej rasy. W rzeczywistości jednak pierwsza hodowla pomeranian pochodzi z Niemiec - ustalono wówczas wzorzec rasy. 

Czym się różni pomeranian od szpica? 

Szpic miniaturowy to inaczej pomeranian i jest on najmniejszą odmianą. Warto podkreślić, że szpice występują w różnych rozmiarach:

• szpic mały,
• szpic średni,
• szpic duży.

Pomeranian najczęściej jest mylony ze szpicem małym czy niemieckim. Choć na pierwszy rzut oka są łudząco do siebie podobne to jak zostało wcześniej wspomniane - różnią się one od siebie wielkością. Ich cechy charakteru są do siebie bardzo zbliżone - są inteligentne, energiczne, czujne i bywają nieufne wobec obcych. 

Czy pomeranian jest inteligentny? 

Nie bagatelizuj rozmiarów pomeraniana. To pies inteligentny i bystry, któremu nic nie umknie - zwłaszcza niekonsekwencja opiekuna. Pomeranian jest skory do nauki - szybko przyswaja komendy i uczy się sztuczek. 

Co lubi robić szpic miniaturowy? 

Lubi zabawę, dokazywać, być w... centrum uwagi i - oczywiście - szczekać. Pomeranian nie omieszka wyrazić swojego zdania. Lubi też otrzymywać czułości od ulubionego człowieka. 

Czy pomeranian jest szczekliwy? 

Czujność pomeraniana to niewątpliwa zaleta, tyle że w parze z nią idzie szczekliwość. Można spokojnie nie zakładać alarmu ani nie zamykać drzwi, wychodząc z mieszkania, w którym zostaje pies tej rasy, bo gdy tylko zwietrzy coś niepokojącego, rozszczeka się tak, że zaalarmuje całą okolicę. Nasz dobytek być może w ten sposób uratuje, ale nie uratuje nas przed gniewem sąsiadów. 

Czy pomeranian jest agresywny? 

Pomeranian, który jest nieodpowiednio prowadzony, może wykazywać zachowania agresywne. A wszystko po to, by osiągnąć swój zamierzony cel. 

Czy szpic miniaturowy pomeranian lubi inne psy? 

Pomeranian jest psem towarzyskim - do innych zwierząt jest przyjaźnie nastawiony. Chętnie spędza czas z psami o podobnej posturze na wspólnej zabawie. Nie należy zapominać, że pomeranian ma waleczne serce. Wystarczy, że zobaczy dużego psa, nie zastanawia się długo i leci do niego niczym pocisk. Czasem chodzi o zabawę, ale zwykle o coś zupełnie innego… Szpic miniaturowy szarpiący się na smyczy na widok potężnego doga to wcale nierzadki widok na wystawach psów. Cóż, pomeranian chyba nie wie, do czego służy lustro, bo gdyby w nie spojrzał, może nie startowałby do kilkadziesiąt razy większego i cięższego pobratymca.