SZNAUCER OLBRZYM

Charakter rasy sznaucer olbrzym

Sznaucer olbrzym to najspokojniejszy przedstawiciel rodziny sznaucerów. Choć jest zrównoważony, to nie brak mu temperamentu i ciekawości świata mniejszych kuzynów. Cechują go zawadiacka natura, odwaga i silny charakter, a jednocześnie wrażliwość. Sznaucer olbrzym nie nadaje się do kojca. Potrzebuje silnej więzi z rodziną i poczucia, że jest przez nią kochany. To pies jednego pana i choć każdego domownika traktuje przyjaźnie, tylko wybranemu bezgranicznie zaufa i jest wierny.

Przedstawiciel tej rasy długo dojrzewa, jest wesoły i często do późnej starości zachowuje się jak niesforny szczeniak. Dobroduszny, opiekuńczy i wyrozumiały na ogół dobrze dogaduje się z dziećmi. Jednak z uwagi na jego rozmiary zabawy z kilkulatkami lepiej nadzorować.

Pies rasy sznaucer olbrzym to znakomity stróż i obrońca – sam jego wygląd budzi respekt. Ma rozwinięte poczucie własności i instynkt terytorialny. Z natury nie ufa obcym, ale nie bywa agresywny bez wyraźnego powodu. Rzecz jasna, źle wychowany i nieprawidłowo szkolony może się stać niebezpieczny dla otoczenia.

Sznaucer olbrzymi raczej nie wdaje się w awantury z pobratymcami, ale zaatakowany przez dużego psa nie pozostanie obojętny. Małe czworonogi traktuje pobłażliwie. Z reguły jest tolerancyjny w stosunku do zwierząt domowych.

Olbrzymy nie znoszą nudy i bezczynności. To psy aktywne i wytrzymałe, którym trzeba zapewnić odpowiednią ilość ruchu i zajęcie. Chętnie aportują, pływają, towarzyszą biegaczom lub rowerzystom (trening można zacząć dopiero z dorosłym psem).

Umiejętności

Odważne i silne psy rasy sznaucer olbrzym początkowo wykorzystywano do stróżowania i pilnowania stad. Dobrze radziły sobie jako czworonogi służbowe w policji i wojsku. Dziś to głównie psy do towarzystwa, choć używa się ich także do pracy w ratownictwie, wyszukiwania materiałów wybuchowych czy narkotyków.

Można ćwiczyć z nimi podstawowe posłuszeństwo, tropienie czy obronę. Dobrze radzą sobie w niektórych psich sportach: agility, flyballu, obedience, canicrossie czy dogtrekkingu.

Szkolenie i wychowanie

Sznaucer olbrzym jest inteligentny i pojętny. Szybko się uczy, ale monotonne ćwiczenia go nudzą, dlatego trzeba stawiać przez nim nowe wyzwania. Szkolenie ma być zabawą i opierać się na pochwałach i nagrodach (sprawdza się metoda klikerowa). Pies rasy sznaucer olbrzym jest wrażliwy na dźwięk głosu – dobre słowo często wystarczy, by go zachęcić do współpracy, z kolei podniesiony głos i niezadowolenie przewodnika są dostateczną karą. Wszelka przemoc fizyczna wyrządza wiele szkody w psychice czworonoga i jego relacjach z opiekunem.

W wychowaniu psa tej rasy liczą się konsekwencja i stanowczość, ale również łagodność. Maluch musi poznawać ludzi, inne psy, mieć styczność z nowymi sytuacjami i odwiedzać różne miejsca. Naukę zaczynamy już z małym szczeniakiem – najlepiej na zajęciach w psim przedszkolu.

Dla kogo ta rasa

Sznaucer olbrzym to odpowiedni pies dla młodych, aktywnych osób, ale nadaje się także dla rodzin z dziećmi i ludzi w starszym wieku. Właściciel nie musi mieć dużego doświadczenia w wychowywaniu psów, ale powinien być stanowczy, cierpliwy i nastawiony na odpowiednią socjalizację. Prawidłowo prowadzony sznaucer olbrzym nie sprawia problemów, potrzebuje jednak sporo ruchu i ćwiczeń umysłowych.

Wady i zalety rasy sznaucer olbrzym

Sznaucer olbrzym – jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• bywa hałaśliwy
• wymaga systematycznych zabiegów fryzjerskich
• wymaga starannej socjalizacji

Zalety

• mocno przywiązuje się do właściciela
• toleruje inne zwierzęta
• pojętny i podatny na szkolenie
• może uprawiać psie sporty
• świetny stróż i obrońca
• prawidłowo pielęgnowany nie gubi sierści

Zdrowie rasy sznaucer olbrzym

Sznaucer olbrzym jest odporny i wytrzymały, dobrze znosi zarówno niskie, jak i wysokie temperatury. Latem nie powinno się go jednak narażać na długie przebywanie w pełnym słońcu, trzeba też zadbać, aby miał stały dostęp do wody.

Przedstawiciele tej rasy rzadko chorują. Miewają predyspozycje do dysplazji stawów biodrowych (do uzyskania uprawnień hodowlanych wymagane jest prześwietlenie – prawidłowy wynik to A lub B) i rzadko łokciowych. Zdarzają się rozszerzenie i skręt żołądka, a w starszym wieku choroby nowotworowe.

Niekiedy przytrafiają się alergie, stany zapalne uszu i problemy skórne, które są zwykle następstwem nieprawidłowego żywienia i pielęgnacji. Suki miewają skłonności do ciąż urojonych.

Żywienie

Większość psów rasy sznaucer olbrzym ma dobry apetyt i nie jest wybredna. Najwygodniej podawać im gotowe suche karmy renomowanych firm, przeznaczone dla dużych ras, zawierające substancje chroniące i regenerujące chrząstki stawowe.

Samodzielnie przygotowywane jedzenie należy uzupełniać preparatami wapniowo-witaminowymi i mineralnymi. Z powodu możliwości wystąpienia skrętu żołądka dzienną porcję trzeba podzielić na dwie lub trzy mniejsze i zapewnić psu spokój po posiłku.

Pielęgnacja

Sznaucer olbrzym wymaga systematycznej pielęgnacji, do której należy przyzwyczaić go od szczeniaka. Regularnie przeprowadzane zabiegi nie tylko sprawią, że łatwiej będzie utrzymać czystość i typowy dla rasy wygląd, ale pozwolą także na wzmocnienie więzi z podopiecznym.

Szata sznaucera składa się z twardego, przylegającego, szorstkiego włosa okrywowego oraz miękkiego, gęstego podszerstka i wymaga czesania co dwa, trzy dni gęstym metalowym grzebieniem i szczotką pudlówką. Szczególnej uwagi wymaga dłuższa sierść na brodzie, grzywce, brzuchu (tzw. firanka) i kończynach. Jeśli pojawią się tam kołtuny, rozdzielamy je palcami i delikatnie rozczesujemy (można zastosować preparaty, które to ułatwią).

Po spacerze trzeba sprawdzić, czy w sierść nie zaplątały się rzepy, patyki lub nasiona traw. Systematycznie usuwa się włoski z wnętrza małżowiny usznej oraz kamień nazębny i przycina pazury. Jeśli żywimy pupila domowym jedzeniem, niezbędne jest codzienne mycie brody i usuwanie z niej resztek pokarmu, co zapobiegnie brzydkiemu zapachowi i problemom skórnym.

Sznaucer olbrzym wymaga regularnego trymowania (wyskubywanie martwego włosa i części podszerstka) i strzyżenia. Zazwyczaj wykonuje się je co trzy, cztery miesiące, choć częstotliwość zależy od gatunku włosa i szybkości jego odrastania. Jeśli przeprowadza się je prawidłowo i systematycznie, sznaucer olbrzym nie linieje i nie gubi sierści w domu. Trymować można gołymi palcami (używa się też specjalnych nakładek) lub tępym trymerem (ostry nie usunie włosa w całości, lecz przetnie go i zniszczy). Przed zabiegiem sierść musi odpowiednio odrosnąć, bo tylko wtedy włosy dadzą się łatwo usunąć, a zabieg nie sprawi psu bólu.

Olbrzyma kąpiemy w miarę potrzeby w szamponach dla psów szorstkowłosych. Na dłuższe włosy na brodzie, brzuchu, dolnej części klatki piersiowej i kończynach należy nałożyć odpowiednią odżywkę. Po kąpieli psa dokładnie wycieramy ręcznikiem i suszymy suszarką ustawioną na średnią temperaturę, jednocześnie rozczesując sierść szczotką.

Przygotowanie sznaucera olbrzyma do wystawy wymaga wprawy i dobrej znajomości wzorca, dlatego lepiej powierzyć je specjaliście. Mniej więcej trzy miesiące przed pokazem należy wytrymować psa na grzbiecie, bokach tułowia, górnej części szyi i głowy, a następnie wyrównać sierść maszynką. Dodatkowo fryzurę koryguje się 5-10 dni przed wystawą. Psa rasy sznaucer olbrzym wystawiamy na cienkiej ringówce (najwygodniejsze są skórzane) dopasowanej do umaszczenia. Można również użyć łańcuszka typu żmijka i cienkiej smyczy.

Akcesoria

Olbrzyma wyprowadzamy w mocnej skórzanej lub materiałowej obroży i na solidnej smyczy. Najlepiej zajmą go piłki, duże bawełniane sznury, rzutki (takiej wielkości, aby ich nie połknął).

Można podawać mu naturalne gryzaki – kości z prasowanej skóry, wędzone uszy, suszone żwacze lub ścięgna. Dobrze jest też przyzwyczaić pupila do klatki transportowej.

Historia rasy sznaucer olbrzym

Przodkami sznaucera olbrzyma – tak jak pozostałych odmian – są wiejskie psy, które żyły setki lat temu na południu obecnych Niemiec i Szwajcarii. Używano ich do stróżowania, ochrony powozów i koni, pilnowania stad i tępienia gryzoni.

Łączyła je podobna budowa ciała, ale różniły się wzrostem i rodzajem sierści. Niektóre były krótkowłose, inne miały szatę długą i miękką albo gęstą i kosmatą. Nazywano je pinczerami stajennymi, a potem po prostu pinczerami.

Współczesna historia sznaucerów zaczęła się w Niemczech w XIX w. Początkowo hodowla opierała się na przypadkowych kojarzeniach. W 1836 r. dr Ludwik Reichenbach podzielił pinczery na krótko- i szorstkowłose. W 1842 r. te drugie zaczęto nazywać sznaucerami (po niemiecku „die Schnauze” znaczy pysk lub broda).

Pierwszy użył tego określenia Szwajcar Jeremias Gotthelf (prawdziwe nazwisko Albert Bitzius) – pastor, autor powieści, esejów i opowiadań, w których przedstawiał życie XIX-wiecznej wsi. W 1895 r. Josef Berta założył w Kolonii zrzeszenie hodowców Pinscher Schnauzer Verband. W 1921 r. przemianowano je na Pinscher Schnauzer Klub, który skupił trzy odmiany sznaucerów. Powstały też księgi rodowodowe, a hodowla odmian zaczęła zmierzać w ściśle określonym kierunku.

Duże czworonogi w typie sznaucera olbrzyma były znane w Niemczech już w XV w. Ich wizerunki widnieją m.in. na rycinach Albrechta Dürera. Współczesna historia tej odmiany zaczyna się w drugiej połowie XIX w., kiedy to grupa hodowców zainteresowała się wiejskimi psami z Wirtembergii i okolic Monachium, które towarzyszyły wozom browarniczym i były nazywane sznaucerami piwnymi.

W celu uszlachetnienia rasy z czasem dodano krwi czarnego doga niemieckiego i czarnego dużego pudla. Rasę zaprezentowano na wystawie w Monachium w 1909 r. pod nazwą rosyjski sznaucer niedźwiedzi (używano też określenia sznaucer monachijski). W 1925 r. olbrzymy uznano za psy służbowe i zabroniono łączenia ich ze sznaucerami średnimi.

Sznaucer olbrzym w Polsce

W Polsce pierwsze sznaucery olbrzymy pojawiły się przed II wojną światową. Ich powojenna historia zaczęła się w latach 50. XX w. od czarnej suczki przywiezionej z Czechosłowacji i kilku czworonogów sprowadzonych z NRD przez Służbę Ochrony Kolei. Powstała pierwsza amatorska hodowla Z Czarnego Szlaku Zofii Wielowieyskiej.

Przełomowy był rok 1964, kiedy Władysław Kłodziński (hodowla Margo) importował z Niemiec czarną olbrzymkę o imieniu Ona von Hutberg. Pokryta wybitnym czeskim reproduktorem Danilo Martep urodziła miot, który stał się podstawą polskiej hodowli. Dziś poziom tej odmiany w niczym nie ustępuje światowej czołówce.

W połowie lat 70. XX w. Ewa Dąbrowiecka sprowadziła z Czechosłowacji pierwszą sznaucerkę maści pieprz i sól Agi Jurgen, która urodziła w 1978 r. szczenięta w hodowli Z grodu Książąt Pomorskich.

Wzorzec rasy sznaucer olbrzym

Sznaucer olbrzym – grupa II FCI, sekcja 1.1, nr wzorca 181

• Kraj pochodzenia: Niemcy
• Charakter: łagodny i wyrównany temperament, oraz niezachwiana lojalność wobec właściciela. Dobrze rozwinięte narządy zmysłów, inteligencja, łatwość w szkoleniu, siła, wytrzymałość, szybkość i odporność na złą pogodę i choroby czynią z niego doskonałego psa do towarzystwa, służbowego, użytkowego i sportowego
• Wielkość: wysokość w kłębie 60-70 cm (suki bliżej dolnej, samce bliżej górnej granicy)
• Waga: 35-47 kg
• Szata: szorstka, twarda i gęsta; włos okrywowy szorstki (nie może być szczeciniasty ani falisty); na kończynach mniej twardy niż na tułowiu; na wierzchu głowy i na uszach sierść krótka, na kufie tworzy charakterystyczną, długą brodę, a nad oczami krzaczaste brwi; podszerstek gęsty
• Maść: czysto czarna z czarnym podszerstkiem lub pieprz i sól
• Długość życia: 10-13 lat
• Odporność na warunki atmosferyczne: duża
• Koszty utrzymania: od 300 zł miesięcznie + koszt fryzjera co trzy miesiące
• Cena psa z rodowodem: 4000-6000 zł

Ciekawostki o rasie sznaucer olbrzym

Międzynarodowa organizacja kynologiczna FCI uznaje dwa umaszczenia sznaucerów olbrzymów: czarne oraz pieprz i sól. W Stanach Zjednoczonych wyhodowano odmianę czarno-srebrną i białą.