SZNAUCER MINIATUROWY

Charakter rasy sznaucer miniaturowy

Sznaucer miniaturowy mimo niewielkiego wzrostu nie ustępuje odwagą i pewnością siebie swoim większym krewniakom. Ma duży temperament, silny charakter, jest żywiołowy, wesoły i spontaniczny. To doskonały pies rodzinny, pod warunkiem że trafi w odpowiednie ręce. Sznaucer miniaturowy mocno przywiązuje się do właściciela i potrafi demonstracyjnie okazywać uczucia. Potrzebuje bliskiego kontaktu z opiekunem i źle znosi samotność, dlatego nie powinno się go izolować.

Jest dobrym przyjacielem dla starszych dzieci. Natomiast dla kilkulatka może nie być odpowiedni, ponieważ jak większość małych psów nie lubi niedelikatnego traktowania. Sznaucer miniaturowy dobrze dogaduje się z innymi zwierzętami w domu. Samce bywają jednak zadziorne wobec obcych pobratymców tej samej płci, zwłaszcza jeśli są one od nich większe.

Wynika to jednak raczej z silnego instynktu terytorialnego miniatury, a nie z agresji. Jako pies odznaczający się wrodzoną czujnością i dużą spostrzegawczością, sznaucer miniaturowy ma zadatki na niezłego, choć czasami nadmiernie gorliwego i hałaśliwego stróża.

Jego aktywność powoduje, że mimo niewielkiego wzrostu nie należy do kanapowców i potrzebuje codziennej porcji ćwiczeń na świeżym powietrzu. Jest mało wymagający i doskonale przystosuje się zarówno do domu z ogrodem, jaki i do mieszkania w bloku.

Umiejętności

Dawniej te niewielkie, szorstkowłose psy wykorzystywano do tępienia gryzoni w stajniach i wiejskich domostwach. Sprawdzały się także jako stróże gospodarstw, często towarzysząc w pracy większym czworonogom.

Obecnie to przede wszystkim psy rodzinne. Doskonale poradzą sobie na kursie posłuszeństwa, z powodzeniem też można z nimi uprawiać obedience, agility, flyball czy frisbee.

Szkolenie i wychowanie

Sznaucer miniaturowy to pies bardzo inteligentny, bystry i samodzielny. Uczy się chętnie i szybko, a ćwiczenia sprawiają mu przyjemność. Muszą być jednak urozmaicone i powtarzane w krótkich sesjach, ponieważ długie, monotonne szkolenie szybko go znudzi. Nauka powinna się opierać na pochwałach i nagrodach za dobre zachowanie i ich braku w razie nieposłuszeństwa. Należy unikać kar fizycznych, bo u tak wrażliwego zwierzaka mogą wyrządzić wiele szkody.

Sznaucer miniaturowy wymaga konsekwentnego, ale pełnego ciepła podejścia. Nie można traktować szczeniaka oschle. Przedstawiciel tej rasy pozostawiony samemu sobie może sprawiać problemy wychowawcze. Ważna jest prawidłowa socjalizacja malucha – musi poznawać różnych ludzi, inne psy, nowe sytuacje, odwiedzać głośne i zatłoczone miejsca (np. dworce, stacje metra).

Należy nauczyć go podstawowych komend, m.in. przychodzenia na zawołanie. Bardzo przydatne są zajęcia w psim przedszkolu. Nadmierną szczekliwość, która często występuje u miniatur, można w znacznym stopniu wyeliminować, korygując od samego początku niepożądane zachowanie.

Dla kogo ta rasa

Sznaucer miniaturowy jest odpowiednim towarzyszem dla średnio aktywnego, spokojnego, zrównoważonego i konsekwentnego właściciela. Wymagana jest też podstawowa wiedza na temat wychowania psów. Psiak tej rasy odnajdzie się zarówno w mieszkaniu w mieście, jak i w domu z ogrodem.

Wady i zalety rasy sznaucer miniaturowy

Sznaucer miniaturowy – jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• czasami jest nadmiernie hałaśliwy
• bywa uparty
• potrzebuje dużo ruchu i zajęcia
• samce mogą być zadziorne wobec psów tej samej płci
• wymaga systematycznej i profesjonalnej pielęgnacji

Zalety

• mocno przywiązany do opiekuna
• inteligentny i bystry, chętnie się uczy
• może uprawiać psie sporty
• dobry przyjaciel dla starszych dzieci
• czujny stróż
• odpowiednio pielęgnowany nie gubi sierści
• nadaje się do małego mieszkania

Zdrowie rasy sznaucer miniaturowy

Sznaucer miniaturowy należy do ras długowiecznych i na ogół cieszy się dobrym zdrowiem. Niektóre linie mogą być jednak obciążone dziedzicznymi chorobami oczu – postępującym zanikiem siatkówki (PRA) i kataraktą. Czasami zdarzają się skłonności do powstawania kamieni w pęcherzu moczowym. Sporadycznie mogą się pojawić problemy skórne, najczęściej spowodowane niewłaściwym żywieniem i złą pielęgnacją.

Sznaucery są odporne na warunki atmosferyczne, dosyć dobrze znoszą zarówno niskie, jak i wysokie temperatury. Nie przepadają natomiast za deszczową pogodą. Zwykle nie ma potrzeby zakładania im zimą ubranek – można zrobić to świeżo po wizycie u fryzjera.

Żywienie

Sznaucery miniaturowe na ogół odznaczają się dobrym apetytem. Jak wszystkie małe psy mają dosyć szybką przemianę materii, dlatego najlepiej podawać im gotowe suche karmy przeznaczone dla ras miniaturowych (dostępna jest także specjalna karma dla sznaucerów). Taki sposób żywienia ułatwia też pielęgnację, ponieważ nie trzeba po każdym posiłku myć brody.

Dobrze sprawdzają się produkty z rybą (bogate źródło nienasyconych kwasów tłuszczowych omega-3 i -6) lub jagnięciną. Można również przygotowywać jedzenie samodzielnie, pamiętając o dodaniu odpowiednich preparatów mineralno-witaminowych. Dzienną porcję lepiej podzielić na dwa posiłki.

Pielęgnacja

Dwuwarstwowa szata sznaucera składa się z twardego włosa okrywowego i miękkiego, wełnistego, gęstego podszerstka. Sierść o prawidłowej strukturze chroni psa przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi, łatwo też utrzymać ją w czystości.

Do codziennej pielęgnacji sznaucera miniaturowego najlepsze są metalowy grzebień o podwójnym rozstawie zębów i szczotka pudlówka. Psa należy regularnie czesać raz na 2-3 dni, zwracając szczególną uwagę na długą brodę, grzywkę i sierść na kończynach. Jeśli pojawiają się kołtuny, można zastosować specjalne preparaty, które ułatwią ich rozczesanie. Po spacerze należy usunąć z sierści wszelkie zanieczyszczenia (patyki, rzepy, nasiona traw).

Systematycznie trzeba wyrywać włoski rosnące wewnątrz małżowiny usznej, przycinać pazury, jeśli sznaucer miniaturowy sam ich nie ściera i w miarę potrzeby usuwać kamień nazębny. Pamiętajmy, aby do wszystkich zabiegów przyzwyczajać pupila już od szczeniaka, dzięki temu dorosły pies będzie je znosił ze spokojem.

Oprócz rutynowej pielęgnacji szata sznaucera wymaga regularnych zabiegów fryzjerskich polegających na trymowaniu i strzyżeniu. Ich częstotliwość zależy od rodzaju włosa i szybkości jego odrastania (średnio raz na 3-4 miesiące). Jeśli przeprowadza się je prawidłowo i systematycznie, sznaucer nie linieje i nie gubi sierści w domu.

Trymowanie polega na usunięciu (wyskubaniu) martwego włosa okrywowego i części podszerstka. Służą do tego specjalne trymery (lewo i praworęczne) lub gumowe nasadki na palce (można również wyskubać włos gołymi palcami). Trymer powinien być tępy – ostry przetnie i zniszczy włos, zamiast go usunąć. Sierść do trymowania musi być odpowiednio odrośnięta, tylko wtedy łatwo wychodzi, a zabieg nie sprawia zwierzęciu bólu. Wyskubuje się włosy na górnej części szyi, na grzbiecie, bokach tułowia i częściowo na kończynach. Strzyżenie zamiast trymowania spowoduje, że znacznie się pogorszy jakość i kolor szaty, stanie się ona miękka z tendencją do falowania.

Sznaucera kąpiemy w miarę potrzeby w szamponie dla psów szorstkowłosych. Następnie na brodę i kończyny nakładamy odżywkę, którą po kilku minutach spłukujemy. Psa wycieramy ręcznikiem i suszymy suszarką, jednocześnie rozczesując sierść szczotką.

Przygotowanie przedstawiciela tej rasy do wystawy wymaga doświadczenia, dlatego lepiej powierzyć to zadanie specjaliście. Na 8-12 tygodni przed pokazem sierść powinna być solidnie wytrymowana na górnej części głowy, karku, grzbiecie i bokach tułowia.

Następnie strzyże się włos pod szyją, uszy, policzki, pod ogonem i częściowo wewnętrzną stronę ud. Zwykłymi nożyczkami i degażówkami skraca się sierść na przedpiersiu, na tylnych i przednich kończynach (nadając im kształt słupków), nad brwiami, wokół płatków uszu, na ogonie oraz formuje się brwi. Włosy pod brzuchem przycina się tak, aby tworzyły lekko opadającą linię od słabizny do łokci. Na mniej więcej tydzień przed wystawą przeprowadza się dodatkowe strzyżenie korekcyjne. Wycina się również sierść między opuszkami, a stopom nadaje się zaokrąglony kształt.

Sznaucera miniaturowego wystawia się na cienkiej ringówce dopasowanej do umaszczenia. Na ringu pies powinien sprawiać wrażenie bystrego i zainteresowanego otoczeniem.

Akcesoria

Sznaucerka wyprowadzamy w skórzanej lub materiałowej obroży albo w dobrze dopasowanych szelkach typu guard i na zwykłej smyczy. Właściciel psa rasy sznaucer miniaturowy powinien zaopatrzyć się także w odpowiednie szczotki do pielęgnacji sierści czworonoga. Wodę warto podawać w specjalnych miskach z nakładką i niewielkim otworem pośrodku – podczas picia pies nie będzie moczył całej brody i mniej nachlapie.

Miniaturowego psiaka zajmą odpowiedniej wielkości piłki, bawełniane sznury, pluszowe i gumowe maskotki czy naturalne gryzaki (wędzone uszy, kości z prasowanej skóry, żwacze). Warto również przyzwyczaić go do klatki, która przyda się podczas podróży i na wystawie.

Historia rasy sznaucer miniaturowy

Przodkami wszystkich trzech odmian sznaucerów były wiejskie psy zamieszkujące od setek lat południe dzisiejszych Niemiec i Szwajcarię. Ich wizerunki można odnaleźć na obrazach malarzy holenderskich z XVI i XVII w. Czworonogi te łączyła podobna budowa ciała, różniły się natomiast wzrostem i rodzajem szaty.

Niektóre miały sierść krótką i gładko przylegającą, inne gęstą i kosmatą albo długą i miękką. Powszechnie używano ich do ochrony dyliżansów, pilnowania koni w stajniach, tępienia gryzoni i stróżowania. Z czasem zaczęto nazywać je pinczerami stajennymi, a potem po prostu pinczerami.

Współczesna historia sznaucerów rozpoczęła się w Niemczech w połowie XIX w. Początkowo hodowla była raczej przypadkowa i odzwierciedlała indywidualne upodobania właścicieli. W 1836 r. dr Ludwik Reichenbach podzielił pinczery na krótkowłose i szorstkowłose.

Po raz pierwszy nazwy „sznaucer” w odniesieniu do pinczerów szorstkowłosych użył zapewne w 1842 r. Jeremias Gotthelf (naprawdę nazywał się Albert Bitzius, był szwajcarskim pastorem i pisarzem). To on był autorem powieści i opowiadań opisujących życie XIX-wiecznej wsi. W języku niemieckim „die Schnauze” oznacza pysk lub brodę i być może odnosi się do charakterystycznej dla rasy głowy, która dominuje w wyglądzie tych psów.

Ważnym momentem w rozwoju sznaucerów był rok 1895, kiedy to Josef Berta założył w Kolonii zrzeszenie hodowców Pinscher Schnauzer Verband (w 1921 r. przemianowano je na Pinscher Schnauzer Klub, który skupił wszystkie trzy odmiany sznaucerów).

Sznaucer miniaturowy pochodzi bezpośrednio od małych, szorstkowłosych psów wiejskich. Początkowo sznaucery i affenpinschery (małpie pinczery) były uważane za jedną rasę i wspólnie występowały na wystawach. Działo się tak do momentu, gdy w 1899 r. na wystawie w Frankfurcie Josef Berta zauważył żółto-czarnego miniaturowego sznaucera o imieniu Jocco Fulda Liliput. Pies ten nie miał bezpośredniego wpływu na hodowlę, ale przyczynił się do rozdzielenia rok później obu ras.

Największe znaczenie dla rozwoju sznaucerów miniaturowych miała hodowla Chemnitz-Plauen założona na początku XX w. w Saksonii przez Ernesta Stackesa.

Sznaucer miniaturowy w Polsce

Do Polski przedstawiciele tej rasy trafili w połowie lat 60. XX w. W 1965 r. Elżbieta Chwalibóg sprowadziła psy o umaszczeniu pieprz i sól (Asmodeusz-Iron z Maleho Valu i Elke i Elfi von Heidelbronn). Mniej więcej w tym samym czasie Władysław Kłodziński importował do hodowli Margo czarnego Burki v.d. Speemule i czarną Ilke v. Blumenau.

Wzorzec rasy sznaucer miniaturowy

Sznaucer miniaturowy – grupa II FCI, sekcja 1.2, nr wzorca 183

• Kraj pochodzenia: Niemcy
• Charakter: inteligencja, odwaga, wytrzymałość i czujność czynią ze sznaucera miniaturowego niekłopotliwego psa domowego, stróża i towarzysza, którego można bez problemów trzymać nawet w małym mieszkaniu
• Wielkość: wysokość 30-35 cm w kłębie
• Waga: 4-8 kg
• Szata: włos okrywowy szorstki, twardy i gęsty, nie może być nastroszony ani falisty; na kufie tworzy twardą, długą brodę, a nad oczami krzaczaste brwi; podszerstek miękki i gęsty
• Maść: jednolicie czarna; pieprz i sól – dopuszczalne wszystkie odcienie szarości od ciemnożelazistej do jasnoszarej, konieczna ciemna maska; czarno-srebrna – włos okrywowy i podszerstek czarny, białe znaczenia nad oczami, na spodzie szyi, na policzkach, przedpiersiu, kończynach i pod ogonem; biała – całe ciało powinien pokrywać jednolicie biały włos (nos, wargi, brzegi powiek i pazury muszą być czarne)
• Długość życia: 14-15 lat
• Odporność na warunki atmosferyczne: duża
• Koszty utrzymania: od 200 zł miesięcznie
• Cena psa z rodowodem: 4000-6000 zł

Ciekawostki o rasie sznaucer miniaturowy

Odkąd w polskich hodowlach dominuje krew amerykańska, sznaucery bardzo się zmieniły. Kiedyś, gdy przeważały te, w których żyłach płynęła krew europejska, psy były bardziej tchórzliwe, a przez to zaczepne i głośne. Współczesne łatwiej podporządkowują się właścicielowi.

Jednak nadal zdarzają się zwierzaki, które potrafią przyprawić o ból głowy swoją hałaśliwością. Wiele osób decyduje się na tę rasę uważając, że to mały, niekłopotliwy piesek idealnie nadający się do mieszkania w bloku. Jednak przyszły właściciel, by uniknąć nieustannych skarg sąsiadów, będzie musiał niemało czasu poświęcić na to, aby nauczyć podopiecznego, żeby nie hałasował z byle powodu. A tym byle powodem może być nawet szelest papierka, który upadł dwa piętra wyżej.