SPANIEL KONTYNENTALNY – PAPILLON

Charakter rasy spaniel kontynentalny papillon

O papillonie mówi się często, że to duży pies w małym ciele. Jest ciekawski i czujny, mimo niewielkich rozmiarów sprawdzi się więc w roli stróża. Uczuciowy i wrażliwy papillon bardzo przywiązuje się do opiekuna, źle znosi samotność.

Łagodny i towarzyski, również od gości domaga się pieszczot. Pies rasy papillon jest dobrym przyjacielem dzieci, ale ze względu na jego niewielkie gabaryty trzeba pilnować, żeby nie zrobiły mu przypadkowo krzywdy.

Chętnie przesiaduje na kolanach i wyleguje się na poduszkach. Nie należy jednak traktować go jak figurki z porcelany. Papillon to po pies zwinny, skoczny i pełen energii. Sprawia wrażenie, jakby nie był w stanie usiedzieć spokojnie w jednym miejscu. Bez problemu dotrzyma właścicielowi kroku na długim spacerze, a w ogrodzie spenetruje najodleglejsze zakamarki. Większość psów tej rasy doskonale czuje się zimą i lubi zabawy na śniegu.

Nie szkodzi to ani ich zdrowiu, ani bujnej szacie, którą łatwo można doprowadzić do porządku. Dobrą kondycję i radość życia psy rasy spaniel miniaturowy papillon zachowują do późnej starości.

Papillon nie jest konfliktowy i może dzielić dom z innymi zwierzętami. Wobec obcych psów bywa zadziorny, zwłaszcza gdy są dużo większe od niego. Jest mało kłopotliwy i może mieszkać wszędzie, dobrze się czuje nawet w kawalerce.

Umiejętności

Na dworach królewskich traktowano go jak maskotkę, miał umilać czas właścicielom. Potem papillon był cenionym zwierzęciem cyrkowym. Dzisiaj spaniel miniaturowy to typowy pies do towarzystwa, ulubieniec rodziny. Może uprawiać niektóre psie sporty, np. obedience, taniec z psem czy miniagility.

Szkolenie i wychowanie

Spaniel kontynentalny miniaturowy papillon jest inteligentny, chętnie wykonuje polecenia. Pochwała i ulubiony smakołyk są dla niego najlepszą motywacją do nauki. Papillona łatwo wychować, wymaga to jednak konsekwencji ze strony właściciela. Trzeba go traktować łagodnie, ale stanowczo. Szczenięta potrzebują dobrej socjalizacji, izolowane mogą wyrosnąć na tchórzliwe i nerwowe psy.

Dla kogo ta rasa

Papillon to dobry przyjaciel dla każdego. Sprawdzi się zarówno w domu samotnej osoby, jak i w rodzinie z dziećmi. Właściciel nie musi mieć doświadczenia w wychowywaniu psów, ale powinien poświęcić mu dużo czasu i uwagi.

Wady i zalety rasy spaniel kontynentalny papillon

Spaniel kontynentalny miniaturowy papillon – jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• bywa zadziorny wobec obcych psów
• wymaga starannej socjalizacji
• źle znosi samotność

Zalety

• oddany właścicielowi
• zachowuje dobrą kondycję do późnej starości
• dobry kompan dla starszych dzieci
• nadaje się nawet do małego mieszkania
• tani w utrzymaniu
• łatwy w pielęgnacji
• czujny stróż

Zdrowie rasy spaniel kontynentalny papillon

Papillon należy do ras długowiecznych. Choć niewielkiego wzrostu i delikatnej budowy, jest bardzo odporny. Czasami występuje u tej rasy zwichnięcie rzepki. Mogą się pojawić choroby oczu, głównie PRA (postępujący zanik siatkówki), schorzenia wątroby oraz hipoglikemia (zbyt niski poziom cukru we krwi). Psy tej rasy są też nadwrażliwe na środki znieczulające.

Żywienie

Papillon je mało i jest tani w utrzymaniu. Można przygotowywać mu posiłki samodzielnie, uzupełniając je preparatami wapniowo-witaminowymi. Dodatek nienasyconych kwasów tłuszczowych (olej z łososia) wpływa korzystnie na stan długiej szaty. Decydując się na gotowe karmy, należy pamiętać, że powinny być wysokoenergetyczne, najlepiej przeznaczone dla ras miniaturowych.

Pielęgnacja

Szata, choć długa, nie wymaga skomplikowanej pielęgnacji. Sierść wystarczy wyczesać 1-2 razy w tygodniu za pomocą grzebienia z obrotowymi zębami i gęstej metalowej szczotki. Papillona kąpiemy w miarę potrzeby, używając szamponu dla psów o długiej, jedwabistej sierści, najlepiej z dodatkiem olejku norkowego.

Akcesoria

Pies rasy spaniel kontynentalny miniaturowy papillon powinien wychodzić na spacery w obroży lub w dobrze dopasowanych szelkach typu guard i na lekkiej, przynajmniej 3-metrowej smyczy. Psiaki tej rasy uwielbiają zabawy, dlatego opiekun powinien zaopatrzyć się w przeróżne, bezpieczne dla psów zabawki w odpowiednim rozmiarze – piłki, szarpaki, gryzaki…

Niewielkie rozmiary spaniela kontynentalnego sprawiają, że psiak ten może towarzyszyć swoim opiekunom niemal w każdym miejscu. Zwierzaka warto więc nauczyć wskakiwania i spokojnego siedzenia w specjalnej torbie transportowej.

Historia rasy spaniel kontynentalny papillon

Pierwszą podobiznę psa przypominającego spaniela miniaturowego odnaleziono w kościele w Asyżu na fresku, którego autorem był Giotto (1266-1337). Kolejnym dowodem na obecność w tamtym okresie we Włoszech spanieli miniaturowych jest fresk autorstwa Altichiero zatytułowany „Ukrzyżowanie” (ok. 1370 r.), znajdujący się w kaplicy w Padwie.

W XV w. psy w typie phalene chętnie uwieczniali na swych obrazach malarze szkoły florenckiej. Spaniele miniaturowe przybyły na francuski dwór prawdopodobnie ok. 1530 r. wraz z Katarzyną Medycejską. Miłośnikiem tej rasy był syn Katarzyny, król Henryk III, który podczas najważniejszych narad i audiencji zawsze miał przy sobie jednego ze swoich podopiecznych. Psy króla nie mogły być większe od męskiej pięści.

Miniaturowe spaniele były też ulubieńcami m.in. Henryka IV, Ludwika XIII i Ludwika XIV, zwanego Królem Słońce. Królowej Marii Antoninie pies tej rasy towarzyszył ponoć nawet w drodze na szafot. Z czasem zwierzęta te stały się popularne niemal w całej Europie.

Po rewolucji francuskiej spaniele miniaturowe we Francji prawie wyginęły. Odrodziły się w XIX w., dzięki pojawieniu się odmiany papillon. Powstała ona prawdopodobnie na skutek skrzyżowania phalene z miniaturowym szpicem i chihuahua.

Hodowlą tej odmiany zainteresowano się głównie we Francji i w Belgii. Za szczególnie cenne uważano psy z symetryczną białą strzałką biegnącą przez środek głowy. Dziś papillon jest popularniejszy niż odmiana z opadającymi uszami.

Spaniel kontynentalny papillon w Polsce

Pierwsze psy rasy spaniel kontynentalny miniaturowy pojawiły się w Polsce w połowie lat 90 XX wieku. Obecnie w naszym kraju istnieje kilka hodowli papillonów, choć wciąż rasa ta nie jest w Polsce zbyt popularna.

Wzorzec rasy spaniel kontynentalny papillon

Spaniel kontynentalny – papillon – IX grupa FCI, psy ozdobne i do towarzystwa

• Kraj pochodzenia: Francja/Belgia
• Charakter: pies o żywym temperamencie, zachowuje dobrą kondycję do późnej starości; wrażliwy i bardzo przywiązany do właściciela, nie lubi samotności; łagodny, przyjacielski i towarzyski; czujny i spostrzegawczy
• Wielkość: wysokość w kłębie około 28 cm;
• Waga: rasę podzielono na dwie kategorie wagowe: pierwsza – poniżej 2,5 kg dla psów i suk, druga – od 2,5 kg do 4,5 kg dla psów i od 2,5 kg do 5 kg dla suk; minimalny ciężar ciała 1,5 kg
• Szata: bujna, lśniąca, falista, ale nie lokowata, nieco twarda w dotyku, z jedwabistym połyskiem, bez podszerstka. Na kufie, przedniej części kończyn i poniżej stawu skokowego włos krótki, na tułowiu – średniej długości, na szyi długie włosy tworzą kryzę i żabot; frędzle na uszach i tylnej części przednich kończyn, na udach obfite portki, na ogonie włosy bardzo długie; u niektórych przedstawicieli rasy włosy na tułowiu mają około 7,5 cm długości, na ogonie – około 15 cm
• Maść: dopuszczalne są wszystkie kolory na białym tle; na tułowiu i kończynach biel musi przeważać, na głowie pożądana biała strzałka; białe znaczenia są dopuszczalne w dolnej części głowy, ale biel nie może być kolorem dominującym
• Długość życia: 16 lat
• Odporność na warunki atmosferyczne: odporny
• Koszty utrzymania: od 150 zł miesięcznie
• Cena psa z rodowodem: 4000-6500 zł

Ciekawostki o rasie spaniel kontynentalny papillon

Od XVI w. spaniele miniaturowe były stałymi bywalcami francuskiego dworu królewskiego. Ich wizerunki można odnaleźć na obrazach Rembrandta i Rubensa.

Rasa spaniel kontynentalny występuje w dwóch odmianach. Pierwsza, zwana papillon (motyl), charakteryzuje się stojącymi uszami. Są one duże, porośnięte długim włosem i noszone nieco ukośnie, co sprawia, że zarys psiej głowy przypomina sylwetkę motyla.

Druga – phalene, czyli ćma – uchodzi za starszą odmianę. Ma uszy opadające i przylegające do głowy. Być może czworonogi te miały dalekowschodnich przodków, choć do Francji przybyły z Włoch.