POINTER

Charakter rasy pointer

Piękny pointer to przede wszystkim pies pracujący. Dopóki będziemy o tym pamiętać i patrzeć na niego przez pryzmat tej wiedzy, wszystko będzie w porządku. Zwierzak ten musi mieć stawiane zadania, którym będzie się starał sprostać – w pracy cechuje go bowiem duża ambicja i nieustępliwe dążenie do celu.

Ta jego cecha może być zaletą – na przykład dla myśliwego lub osoby zajmującej się psim sportem – ale także jest źródłem potencjalnych kłopotów. Niewybiegany pointer, któremu nie daje się możliwości rozwijania wrodzonych predyspozycji, może się stać niepodporządkowanym, trudnym do opanowania uciekinierem.

Pointer jest zwierzakiem bystrym, który chętnie i szybko się uczy. Ma dobrą pamięć oraz wspaniały węch. W domu zachowuje się spokojnie, szybko uczy się też zachowywania czystości.

Umiejętności

Nazwa rasy, pochodząca od angielskiego słowa „to point” – „wskazywać”, wiele mówi o sposobie pracy tego psa. Główne zadanie pointera to staranne przeszukanie pola – pod wiatr – i wskazanie myśliwemu znajdującej się na tym terenie zwierzyny, najczęściej bażantów i kuropatw. Pointer specjalizuje się bowiem w ptactwie. Pointery najlepiej pracują w tzw. suchym polu, czyli na lądzie, co nie znaczy, że nie można ich nauczyć pracy w wodzie. Większość przedstawicieli rasy dobrze aportuje, choć teoretycznie ich pierwotnym zadaniem było wystawianie zwierzyny pod strzał łowczego.

Ze sposobu pracy pochodzi utrwalone zjawisko tzw. stójki – pies, czując zapach zwierzyny w polu, zamiera w charakterystycznej pozycji, z wyprostowanym grzbietem, wyciągnięty jak struna, z uniesioną przednią łapą.

Czy osoba, która nie jest myśliwym, może jakoś inaczej spożytkować energię i umiejętności naszego bohatera? Oczywiście, że tak! Wszelkie rodzaje sportów związanych z szybkim poruszaniem się – bikejoring, skijoring, canicross – będą odpowiednie, podobnie jak agility, w którym to sporcie stosunkowo lekki, szybki i sprawny pointer na pewno da sobie radę.

Szkolenie i wychowanie

Pointer to pies bardzo inteligentny, który szybko i łatwo się uczy, natomiast bardzo źle reaguje na przemoc, szczególnie psychiczną. Szorstko traktowany zamyka się w sobie i nie bardzo chce wykonywać polecenia, co niedoświadczeni przewodnicy mylnie interpretują jako „upór”. Pointery dość szybko dojrzewają – choćby w porównaniu do swoich niemieckich kuzynów, wyżłów – dlatego pracę nad posłuszeństwem należy zaczynać wcześnie.

Psy te źle znoszą brutalność, dużo więcej osiągnie się z nimi odpowiednio manipulując nagrodami i pochwałami. Warto utrwalać wrodzoną u tego psa stójkę, nawet jeśli nie zamierzamy z nim polować. Zawsze przecież możemy wziąć udział w konkursach pracy psów myśliwskich.

Dla kogo ta rasa

Pointer jest doskonałym pomocnikiem myśliwego. Zresztą wielu hodowców tej rasy zajmuje się także łowiectwem. Jednak osoby nie mające wiele wspólnego z polowaniami również znajdą w nim wspaniałego towarzysza, pod warunkiem że są ludźmi aktywnymi i bardzo lubią wycieczki poza miasto (lub tam mieszkają).

Pointer jest bowiem typowym psem dużych przestrzeni. Może być dobrym towarzyszem rodziny z dziećmi, jednak wówczas dorośli powinni wygospodarować odpowiednio dużo czasu, żeby zapewnić pointerowi zajęcie i możliwość wybiegania się.

Rasa nie nadaje się dla osób starszych. Nie sprawdzi się także u kogoś, kto chce mieć w psie realnego obrońcę – nie do takich zadań był pointer stworzony.

Wady i zalety rasy pointer

Wady

• niezbyt duża odporność na niesprzyjające warunki atmosferyczne, głównie na mróz
• u niektórych osobników zbytnia wrażliwość
• silny popęd łowiecki, co jest wadą w warunkach „cywilnych”
• nieopanowanie, gdy pojawia się perspektywa pracy

Zalety

• inteligentny
• czuły i delikatny wobec dzieci
• uczuciowy
• szybki i sprawny
• silny popęd łowiecki, co jest zaletą dla myśliwych

Zdrowie rasy pointer

Jak u większości sporych psów, należy się liczyć z możliwością wystąpienia dysplazji stawów biodrowych. Bywają linie dotknięte kataraktą bądź PRA (progressive retinal atrophy). W rasie przydarzają się też choroby serca, takie jak wrodzone zwężenie aorty. Warto zwrócić baczną uwagę na skórę, to taka pięta achillesowa pointerów – zdarzają się: zapalenie mieszków włosowych, pododermatitis, dysplazja mieszków włosowych czarnych.

Jednak generalnie pointery to zdrowe psy i, jak to się mówi, weterynarza widują na ogół jedynie przy okazji szczepień.

Żywienie

Ruchliwy i energiczny pointer ma spore wydatki energetyczne, toteż jego karma powinna pochodzić raczej z górnej półki. Ale uwaga! W tych okresach, w których pies ma mniej ruchu czy zajęcia, trzeba bardzo uważać na podawane mu porcje, bowiem wówczas miewa skłonności do tycia i w krótkim czasie potrafi się bardzo zaokrąglić.

Pielęgnacja

Pointer jest pod względem pielęgnacji mało kłopotliwy. W okresie linienia należy wyszczotkować psa (np. specjalną gumową szczotką), zaś raz na jakiś czas – wykąpać go. Linienie może być problematyczne dla osób wyjątkowo dbających o otoczenie, bo krótkie, ostre włosy pointera potrafią wbijać się we wszystkie tkaniny. Za to pies ten nie ma praktycznie wcale charakterystycznego „psiego” zapachu.

Akcesoria

To, czego na pewno będziemy potrzebowali jako właściciele młodego, obiecującego pointera, to długiej linki treningowej do nauczenia naszego zwierzaka perfekcyjnego przywołania. Tylko pod warunkiem opanowania przez niego tej sztuki można ze spokojnym sumieniem spuszczać psa ze smyczy. Przyda się też gwizdek do nauki przywołania awaryjnego.

Jednak nawet gdy nasz pointer będzie sprawiał wrażenie najlepiej ułożonego psa na świecie, powinien na stałe nosić adresówkę z numerem telefonu, ewentualnie też adresem. Tak na wszelki wypadek.

Historia rasy pointer

Kynolodzy skłaniają się ku opinii, że przodkowie pointera pochodzili z Hiszpanii. Na Wyspy Brytyjskie rasa ta dotarła w XVII wieku wraz z żołnierzami księcia Peterborough wracającymi do domu z hiszpańskiej wojny o sukcesję. Tu dolano pointerom trochę krwi miejscowych ras, między innymi greyhounda, co wydatnie zwiększyło jego szybkość, oraz – podobno – bloodhounda, co poprawiło węch.

Na kontynencie europejskim pointery nie były popularne aż do XIX wieku, kiedy to powstało kilka dużych hodowli, m. in. w Belgii, Niemczech, Francji. Wojna zniweczyła wysiłki hodowców próbujących rozpropagować pointery jako niezawodne psy myśliwskie, a zarazem dobre zwierzaki do towarzystwa (co nie zawsze idzie w parze), ale – dzięki wyspiarskiemu położeniu – okazało się, że Wielka Brytania uratowała rasę z wojennej pożogi. Drugim miejscem, gdzie pointery przetrwały praktycznie bez szwanku, były Stany Zjednoczone.

Pointer w Polsce

W Polsce rasa na większą skalę pojawiła się w XIX wieku. Zazwyczaj były to psy – polującej, a jakże – arystokracji; można je było zobaczyć w dobrach rodzin hrabiów Tarnowskich oraz Małachowskich.

Pointery nigdy nie zyskały w Polsce bardzo dużej popularności, a wybuch II wojny światowej znacznie przetrzebił i tak niezbyt liczną już populację. Rozwój łowiectwa uratował stan rasy na terenie Polski. Obecnie psy te mają oddane grono miłośników, niezbyt liczne co prawda, ale bardzo świadome specyficznych potrzeb swoich pupili.

Wzorzec rasy pointer

Pointer (wyżeł brytyjski) – grupa VII FCI, sekcja 2, nr wzorca 1

• Kraj pochodzenia: Wielka Brytania
• Wielkość: psy: 63-69 cm, suki: 61-66 cm
• Waga: ok. 25 kg
• Szata: sierść krótka, połyskliwa, gładka, przylegająca
• Maść: cytrynowo-biała, pomarańczowo-biała, czarno-biała, wątrobiano-biała; zdarzają się psy trójbarwne oraz jednobarwne – to nie jest uznawane za wadę
• Długość życia: 12-14 lat
• Odporność na warunki atmosferyczne: średnia
• Koszty utrzymania: od 200 zł miesięcznie
• Cena psa z rodowodem: od 3500 zł

Ciekawostki o rasie pointer

Najbardziej znanym pointerem była niewątpliwie Judy, suczka będąca maskotką Królewskiej Marynarki Wojennej. Urodzona w 1937 roku Judy należała do załogi HMS „Grasshoper” i na pokładzie tej kanonierki brała udział w walkach z Japończykami. Po storpedowaniu okrętu ocalali członkowie załogi wraz z pointerką dostali się na bezludną wyspę, na której ich czworonożna przyjaciółka pomogła im odnaleźć źródło słodkiej wody.

Po wielu przygodach załoga została uwięziona przez Japończyków, którzy najpierw rozkazali zabić Judy, jednak dzięki odważnej postawie brytyjskich marynarzy zrezygnowali ze swoich zamiarów, zamiast tego przyznając suce status jeńca wojennego. Po wyzwoleniu Judy otrzymała od brytyjskiej królowej Medal Dickin – odpowiednik przyznawanego za wybitną odwagę odznaczenia Victoria Cross.