PIES CHODSKI

Charakter rasy pies chodski

Chodiak, jak go pieszczotliwie nazywają Czesi, reprezentuje stary typ owczarka kontynentalnego. Aby się o tym przekonać, wystarczy porównać go z czworonogiem o nazwie gelbbacke, jednym z nadal hodowanych w Niemczech staroniemieckich psów pasterskich. Oba zwierzaki są niezwykle podobne.

Pies chodski jest inteligentny, pełen temperamentu, lecz przy tym zrównoważony. Mocno przywiązuje się do rodziny i nadaje się zarówno dla osób samotnych, jak i rodzin z dziećmi. Wobec dzieci jest delikatny i opiekuńczy, łatwo dogaduje się także z domowymi zwierzętami.

Pewien problem może stanowić jedynie jego dążenie do kontrolowania zarówno zwierząt, jak  i małych dzieci. Jako pies czujny i nieufny wobec obcych jest doskonałym stróżem, który zaalarmuje zawsze, kiedy dzieje się coś niepokojącego, a potrafi także obronić. Równocześnie nie jest ostry, jeśli nie ma takiej potrzeby, i zaakceptuje gości wpuszczonych przez właściciela.

Umiejętności

Psy chodskie doskonale sprawdzają się w różnych dziedzinach: od posłuszeństwa, po tropienie i szkolenie ratownicze. Mogą być przewodnikami niewidomych, a nawet pracować w zaprzęgu. Jeden z mieszkających w Polsce przedstawicieli rasy ma licencję psa terapeutycznego, a inny pracuje przy wykrywaniu narkotyków.

Szkolenie i wychowanie

Szczególną uwagę należy zwrócić na socjalizację chodiaka. Braki w tej dziedzinie mogą spowodować, że pies stanie się przesadnie nieufny i lękliwy lub nadmiernie agresywny wobec obcych, ponieważ będzie interpretował niektóre ich gesty jako zagrożenie. Poza tym mimo stosunkowo bliskiego pokrewieństwa psów w tej rasie niektóre czworonogi są z natury pewne siebie, inne zaś nieufne czy nerwowe. Zwykle samce są bardziej zrównoważone niż suczki.

Chodiaka cechuje duża podatność na szkolenie, to pies, który chętnie wykonuje polecenia. Z jego ułożeniem nie powinien mieć kłopotów nawet początkujący przewodnik.

Ten zwierzak lubi mieć coś do roboty, ale równocześnie nie jest pracoholikiem, dlatego świetnie będzie pasował do kogoś, kto chce mieć miłego towarzysza na długie spacery, lecz obawia się wziąć pod swój dach zwierzaka reprezentującego rasę znaną z wybujałego temperamentu.

Dla kogo ta rasa

Przedstawiciel tej rasy może mieszkać zarówno na wsi, jak i w mieście, ale trzeba pamiętać, że wymaga on bliskiego i częstego kontaktu z człowiekiem. Pozostawiony na długo sam, może zdziczeć lub przejawiać zaburzenia zachowania: wyć, niszczyć przedmioty, szczekać. Dlatego należy odradzić go tak pracoholikom, jak osobom szukającym psa do budy. Aby chodiak w pełni ujawnił swoje zalety, należy mu poświęcić czas i uwagę.

Chodiaki mają duże szanse zyskiwać coraz większą popularność, ponieważ są psami wszechstronnymi i łatwymi w układaniu. Mogą się spodobać zwłaszcza miłośnikom owczarków niemieckich w dawnym typie.

Wady i zalety rasy pies chodski

Wady

• potrzebuje sporo ruchu i zajęcia
• może chcieć kontrolować ruch zwierząt i dzieci
• mocno linieje

Zalety

• miły towarzysz rodziny
• podatny na szkolenie
• można z nim uprawiać psie sporty
• dobry stróż

Zdrowie rasy pies chodski

Chodiak jest psem generalnie zdrowym i odpornym na warunki atmosferyczne. Najczęściej występującą chorobą jest dysplazja stawów biodrowych. Ze względu na wąską pulę genetyczną zdarzają się także problemy z płodnością.

Żywienie

Chodiak nie jest szczególnie wymagający pod względem żywienia. Można go karmić zarówno dobrej jakości karmą gotową, jak i pokarmem przygotowywanym samodzielnie w domu.

Pielęgnacja

Pielęgnacja czworonoga tej rasy nie jest uciążliwa, wystarczy szczotkowanie raz na tydzień lub na dwa tygodnie. Jako pies obdarzony obfitą, dwuwarstwową szatą chodiak linieje intensywnie zazwyczaj dwa razy w roku i tylko wtedy konieczne jest częstsze zajmowanie się jego szatą.

Historia rasy pies chodski

Pies chodski to stara rasa pochodząca z regionu Chodsko, czyli kraju Chodów, najbardziej na zachód wysuniętej części Czech. Chodowie byli wolnym ludem strzegącym granicy Czech z Bawarią. W patrolowaniu lasów towarzyszył im wilkowaty pies o stojących uszach.

W 1325 r. król Jan Luksemburski nadał Chodom przywileje związane z ich tradycyjnym zajęciem, a w 1576 r. król Rudolf II je poszerzył: mogli odtąd oficjalnie korzystać z broni oraz hodować przydatne im psy. Kiedy w regionie pojawiły się owce, psy chodskie wykorzystywano także do zaganiania i pilnowania stad.

Lokalna rasa powstała już w średniowieczu. W XVI w. z jej hodowli znana była rodzina Sutków. Psy te nazywano wtedy chodskimi psami pasterskimi albo wilczakami (czeski odpowiednik „wilczura”, czyli psa podobnego do wilka). Jednak w kolejnych wiekach hodowla podupadła i o miejscowym psie zapomniano.

Dopiero pod koniec XIX w., gdy ponownie zaczęła się budzić świadomość narodowa Czechów, a jednocześnie pojawiła się nowoczesna kynologia, przypomniano sobie o starej czeskiej rasie. Stało się tak za sprawą zwanego „czeskim Sienkiewiczem” Aloisa Jiráska, pochodzącego z Hronova, miejscowości odległej zaledwie kilka kilometrów od Kudowy Zdroju.

Jirásek napisał w 1884 r. powieść historyczną „Psohlavci” („Psiogłowcy”), opowiadającą o chodskim powstaniu z 1693 r. pod wodzą Jana Koziny. Słowo „psohlavci” początkowo było pogardliwym określeniem Chodów, jednak 200 lat później umieścili oni w swym herbie głowę psa, a słowo „psiogłowcy” uznali za drugą nazwę swego ludu. W 1895 r. postawiono w Hradku koło Domażlic pomnik Jana Koziny z psem chodskim u boku.

Na początku XX w. próbowano odtwarzać rasę. Niestety, okazało się, że nie wiadomo dokładnie, jak powinna wyglądać (stare ryciny i opisy nie dawały zbyt wielu informacji), a poza tym było mało psów w podobnym typie. Z tego powodu odtworzono ją, korzystając z kilku zaledwie osobników, a w konsekwencji jej baza genetyczna jest bardzo wąska.

Po kilkudziesięciu latach pracy hodowlanej pod kierownictwem Jana Findejsa stwierdzono, że rasa została odtworzona. Uznano ją w Czechach w 1985 r. W 1989 r. odbyła się pierwsza wystawa psów chodskich w Domażlicach. Obecnie trwają starania o uznanie rasy przez FCI.

Większość psów chodskich mieszka w Czechach, w pozostałych krajach jest to rasa rzadka. W bazie czeskiego klubu znajduje się obecnie ponad 3700 psów, a cała hodowla odbywa się pod jego patronatem. Klub wymaga, by zwierzę miało prześwietlenie na dysplazję biodrową (dopuszczalny wynik to C) oraz przeszło ocenę, tzw. bonitację, podczas wystawy klubowej (w wypadku psów z krajów dalej położonych klub jest skłonny zrobić pod tym względem wyjątek).

W Polsce pierwszy chodiak pojawił się w 2003 r. w hodowli z Coyoacan. W następnym roku dołączyła do niego przyrodnia siostra. W 2008 r. została mamą pierwszego polskiego miotu psów chodskich. Od tego czasu szczenięta przychodziły u nas na świat trzy razy. Pojawiło się także kilka kolejnych psów tej rasy przywiezionych z Czech, obecnie jest więc ich już 20-30.

Wzorzec rasy pies chodski

Pies chodski (chodsky pes) – rasa nieuznana przez FCI (pies stróżujący, obrończy i  pasterski)

• Kraj pochodzenia: Czechy
• Charakter: żywy, inteligentny, łatwy do ułożenia, nastawiony na współpracę z człowiekiem, wierny, wobec obcych zachowuje dystans, opiekuńczy w stosunku do dzieci i zwierząt domowych, czujny stróż
• Wielkość: psy 52-55 cm, suki 49-52 cm (tolerancja +/- 2 cm)
• Waga: 18-25 kg
• Szata: półdługa, dwuwarstwowa
• Maść: czarna podpalana, im bardziej nasycone podpalania, tym lepiej
• Długość życia: 12-14 lat
• Podatność na szkolenie: wysoka
• Aktywność: umiarkowana; lubi ruch i pracę, lecz nie ma pod tym względem wygórowanych wymagań
• Koszty utrzymania: od 250 zł miesięcznie
• Odporność/podatność na choroby: bardzo odporny, zdarza się dysplazja biodrowa i łokciowa
• Możliwość nabycia szczeniaka: najłatwiej kupić go w Czechach, w Polsce są dwie hodowle tej rasy
• Cena psa z rodowodem: ok. 2000 zł

Ciekawostki o rasie pies chodski

Dużo informacji o rasie można znaleźć na stronie czeskiego klubu rasy: www.kpchp.org.