PEKIŃCZYK

Charakter rasy pekińczyk

Pekińczyk pod względem charakteru przypomina nieco legendarnego lwa, od którego rzekomo pochodzi. Ten mały, lecz masywny piesek jest bardzo zrównoważony, ale też i niezależny, odważny i umiejący postawić na swoim. Pekińczyk jest lojalny wobec właściciela. Potrafi być zadziwiająco waleczny jak na tak małego psa. Dobrze znosi samotność i nie przepada za kontaktem z obcymi osobami.

Pekińczyk nie jest kłopotliwym psiakiem. Ze względu na krótkie łapki i znacznie skróconą kufę ma niewielką tolerancję na wysiłek, przez co nie potrzebuje intensywnej aktywności fizycznej. Nie znaczy to jednak, że pies tej rasy powinien unikać jakiegokolwiek ruchu – pekińczyki potrzebują regularnych spacerów i kontaktu z otaczającym je światem.

Psy rasy pekińczyk są dość chłodne i zdystansowane wobec innych domowych czworonogów. Zaczepione na spacerze przez obcego psa potrafią dobitnie pokazać, że nie życzą sobie takiego towarzystwa. Zaborczy pekińczyk woli życie jedynaka, choć niektóre psiaki tej rasy odnajdują się w domu z innym psem lub kotem. Pod warunkiem oczywiście, że opiekun jest w stanie poświęcić im wystarczająco dużo uwagi. Pekińczyki nie stanowią dobrego towarzystwa dla dzieci – są kruche, delikatne i nie przepadają za intensywną zabawą ani hałasem.

Stworzony do towarzystwa pekińczyk jest całkowicie pozbawiony instynktu łowieckiego. Również jego budowa uniemożliwia mu pogoń za zwierzyną i zbytnie oddalenie się od opiekuna podczas spaceru. Jednak psiaka tej rasy warto, szczególnie dla jego bezpieczeństwa, wyprowadzać na smyczy i nauczyć przywołania.

Umiejętności

Od tysięcy lat główną rolą pekińczyka było dotrzymywanie towarzystwa człowiekowi, nie musiał więc sobie „kalać łapek” żadną inną „pracą”. Dziś pekińczyki to wciąż psy wyłącznie do towarzystwa. Nie mają ani budowy, ani temperamentu sportowca, a ich niezależność sprawia, że niełatwo poddają się jakiemukolwiek szkoleniu.

Szkolenie i wychowanie

Pekińczyk posiada osobowość typową dla pieska z Dalekiego Wschodu, którą trzeba starać się zrozumieć, aby psa całkowicie sobie zjednać. Nie można wymagać od niego bezwzględnego posłuszeństwa, co nie oznacza, że należy pozwalać mu na wszystko. Trzeba go traktować z szacunkiem i wyczuciem.

Psy rasy pekińczyk potrzebują starannej socjalizacji od pierwszych dni w nowym domu. Zbytnio chronione przed spotkaniami z innymi psami lub obcymi osobami mogą stać się nieufne i zacząć dobitnie okazywać swoje niezadowolenie z przypadkowych spotkań na spacerach.

Dla kogo ta rasa

Rasa ta doskonale nadaje się dla każdego, kto szuka pieska niewymagającego dużo ruchu. Jest świetnym wyborem dla seniorów. Pekińczyk nie nadaje się na psa podwórkowego i najlepiej odnajduje się w mieszkaniu.

Wady i zalety rasy pekińczyk

Pekińczyk – jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• uparty i niezależny
• często miewa problemy z układem oddechowym
• wymaga regularnej pielęgnacji
• obficie linieje

Zalety

• nie wymaga dużo ruchu ani zajęcia
• pomimo małego wzrostu jest odważny, zrównoważony i pewny siebie
• nie jest szczekliwy
• nadaje się do małego mieszkania
• doskonały towarzysz seniorów

Zdrowie rasy pekińczyk

Pekińczyki nierzadko są długowieczne. Schorzenia typowe dla rasy to: wypadanie gałki ocznej, owrzodzenie rogówki, wodogłowie, problemy z porodem, wady rozwojowe serca i naczyń, kamienie moczowe, rozszczep podniebienia, trudności z oddychaniem (czasami znaczne).

Żywienie

Pies rasy pekińczyk powinien być żywiony gotową, suchą lub mokrą karmą dla psów małych ras lub zbilansowaną dietą domową. Przygotowywane w domu posiłki należy uzupełnić o niezbędne suplementy. Niewielkie szczęki pekińczyka mogą mieć trudność z gryzieniem nawet niewielkich kości, dlatego chcąc karmić psiaka tej rasy dietą BARF powinniśmy zastąpić je preparatem wapniowym.

Pekińczyki mają z reguły dobry apetyt. Połączony z niską aktywnością fizyczną może sprzyjać nadwadze, dlatego psu tej rasy należy ostrożnie dawkować karmę i regularnie sprawdzać jego wagę.

Pielęgnacja

Pekińczyk wymaga starannej pielęgnacji, częstego czesania i szczotkowania. Zważywszy na skrócony układ oddechowy, szczególnie istotne jest regularne sprawdzanie otworów nosowych i płytki nosowej (czy jest wolna od wydzieliny z nosa lub śliny), a w razie potrzeby czyszczenie ich zwykłą chusteczką higieniczną.

Akcesoria

Do czesania najlepiej używać szczotki o twardym i naturalnym włosie (np. ze szczeciny dzika), a do wyczesywania solidnego metalowego grzebienia z zębami pokrytymi teflonem. Szatę przed czesaniem powinno się spryskać odżywką.

Pekińczyk powinien być wyprowadzany na lekkiej, standardowej smyczy nie krótszej niż 3 metry i w dobrze dopasowanych szelkach typu guard. Kaganiec dla psa rasy pekińczyk może być wyjątkowo trudny do znalezienia w sklepach zoologicznych, jednak bywa wymagany w pociągach i innych pojazdach transportu publicznego. By uniknąć zakładania psu kagańca w komunikacji miejskiej, możemy przyzwyczaić go do torby transportowej.

Historia rasy pekińczyk

Historia rasy pekińczyk sięga około 4000 lat wstecz. Ich ojczyzną był prawdopodobnie Tybet. Stamtąd przez Mongolię i Mandżurię trafiły do Chin. Opowiadania o płaskonosych, małych, krępych pieskach wyglądem przypominających lwa, sięgają czasów Konfucjusza i Buddy (ok. 500 lat p.n.e.). Według tych opowiadań Budda ukazywał się w otoczeniu miniaturowych lwów, które w chwili niebezpieczeństwa przeistaczały się w prawdziwe lwy i atakowały wroga.

Pekińczyk czczony był przez Chińczyków jako bóstwo, uważany za ucieleśnienie legendarnego pieska „Fo”, który odpędzał złe duchy. Posiadanie i hodowanie pekińczyków było wyłącznym przywilejem cesarza Chin.

W uznaniu specjalnych zasług cesarz obdarowywał dygnitarzy takim pieskiem jak orderem. Jednak po śmierci dygnitarza piesek musiał być zwrócony do pałacu. Kradzież pekińczyka była karana śmiercią. Pekińczyki wiodły więc przez wieki życie w pałacowym przepychu i dobrobycie, strzeżone jak najcenniejsze klejnoty. Wpłynęło to niewątpliwie na ich charakter i osobowość.

Ostatnia cesarzowa chińska Tsu-Hsi (zmarła w 1911 r.), wielka miłośniczka i hodowczyni pekińczyków, tak o nich pisała: „Niech piesek-lew będzie mały, niech ma rozwiewający się kołnierz wokół szyi na znak godności. Niech rozpuści falisty sztandar wspaniałości na grzbiecie. Niech twarz jego będzie czarna, niech sierść jego będzie kosmata, niech przód jego będzie prosty i niski, podobny do czoła prawego boksera. Niech uszy jego będą podobne do żagli wojennej dżonki, niech nos jego będzie jak u boga małp u Hindusów. Niech przednie nogi jego będą zagięte, aby nie miał chęci odchodzić daleko, albo porzucić granice cesarstwa.

Niech postać jego będzie podobna do lwa polującego i rzucającego się na swoją ofiarę. Niech jego łapki będą podbite obfitym włosem, aby tłumiły kroki jego, niech futerko jego rywalizuje we wspaniałości z miotełką z tybetańskiego jaka. A co do koloru – niech będzie jak lew złotopiaskowy, aby był noszony w rękawie żółtej sukni, albo jak czarny niedźwiedź, albo w pasy jak smok, tak aby był dopasowany do każdego stroju cesarskiej garderoby… A jeśli umrze, pamiętaj, że i ty jesteś śmiertelny.”

Do Europy pekińczyki trafiły dopiero w 1860 roku, kiedy oddziały brytyjskie zdobyły Pałac Letni podczas drugiej wojny opiumowej. Mimo że cesarzowa nakazała strażnikom pałacowym uśmiercenie piesków, by żywe nie dostały się w ręce nienawidzonych Europejczyków, to pięć z nich ocalało. Zostały natychmiast przewiezione do Anglii.

Z tej piątki suczkę imieniem Looty („loot” – „łup”) podarowano królowej Wiktorii. Looty doczekała późnej starości, a jej portret wisi nadal w pałacu windsorskim, zaś wypchaną Looty można oglądać w Muzeum Przyrodniczym w Londynie. Resztą piesków zaopiekowała się księżna Richmond i ta właśnie czwórka stała się początkiem europejskiej (a także amerykańskiej) linii pekińczyków – w ten sposób powstała słynna hodowla Goodwood.

Pekińczyk w Polsce

Do Polski pierwsze pekińczyki zostały sprowadzone przed 1925 r. W latach 1928-30 powstały cztery hodowle tych piesków. Obecnie pekińczyki cieszą się już ugruntowaną popularnością.

Wzorzec rasy pekińczyk

Pekińczyk – grupa IX FCI, sekcja 8, nr wzorca 207

• Pochodzenie: Chiny
• Patronat: Wielka Brytania
• Charakter: pewny siebie, pełen godności, z dystansem wobec obcych
• Wielkość: nieokreślona we wzorcu, ale ok. 20 cm
• Waga: psy – do 5 kg, suki – do 5,4 kg
• Szata: długa, obfita, dwuwarstwowa; znowelizowany wzorzec podkreśla, że nadmiernie obfita szata powinna być penalizowana
• Maść: dopuszczalne wszystkie umaszczenia i znaczenia poza albinotycznym i wątrobianym. Łaty powinny być równomiernie rozmieszczone
• Długość życia: 12-14 lat
• Odporność na warunki atmosferyczne: pekińczyk często cierpi z powodu dolegliwości typowych dla ras brachycefalicznych, co oznacza, że nie jest odporny na upały i mrozy
• Koszty utrzymania: od 200 zł miesięcznie
• Cena psa z rodowodem: 4000-5000 zł

Ciekawostki o rasie pekińczyk

Stara legenda mówi, że pekińczyk zawdzięcza swoje pochodzenie miłości lwa do ślicznej, niewielkiej małpki. Bóg Ah-Chu, wysłuchawszy prośby króla zwierząt, zaproponował mu zmniejszenie rozmiarów kosztem utraty siły. Spodziewał się, iż lew odmówi, nie chcąc rezygnować z potęgi. Okazało się jednak, że król zwierząt ochoczo przystał na propozycję. Ujęty mocą jego uczucia bóg obdarzył go małą postacią, lecz pozwolił zachować odwagę. Lew i małpka żyli długo i szczęśliwie, a owocem ich związku był pierwszy pekińczyk.