NAGI PIES PERUWIAŃSKI

Charakter rasy nagi pies peruwiański

Nagi pies peruwiański jest psem uczuciowym i przywiązanym do rodziny. Nie jest tak niezależny jak inne rasy pierwotne, bo przez kilkuset lat był hodowany jako pies do towarzystwa. W tej roli doskonale sprawdza się do dziś i dobrze czuje się w mieszkaniu.

Zręczny i zwinny, lubi żywiołowe zabawy, ale nie potrzebuje dużo ruchu. Na co dzień jest cichym, niekłopotliwym towarzyszem. W stosunku do obcych nieufny, potrzebuje czasu na zapoznanie się z nieznajomymi, choć generalnie lubi ludzi. Nie jest konfliktowy w stosunku do innych psów.

Umiejętności

Zarówno pod względem psychiki jak i wyglądu peruwiańczyk przypomina charta. Jego zamiłowaniem jest pogoń za zdobyczą, dlatego doskonale radzi sobie na coursingach (gonitwa za sztuczną przynętą).

Szkolenie i wychowanie

Jest to pies dosyć niezależny, ale nie tak bardzo niektóre inne rasy pierwotne. Rasa ta jest dosyć wrażliwa i wymaga łagodnego traktowania.

Dla kogo ta rasa

Nagi pies peruwiański dobrze sprawdza się jako pies rodzinny i do towarzystwa. Choć każdy pies może uczulać (alergeny znajdują się w naskórku i ślinie), to nagus jest jedną z najlepszych opcji dla alergików, ponieważ nie gubi sierści, więc nie rozsiewa tak naskórka, a ponadto łatwo go często kąpać, gdyż nie wymaga czasochłonnego suszenia.

Wady i zalety rasy nagi pies peruwiański

Wady

• zmarźluch, w zimne dni wymaga ubranka i krótszych spacerów
• nagusy o jasnej skórze podatne są na poparzenia słoneczne
• dosyć niezależny

Zalety

• w domu spokojny i niekłopotliwy
• miły pies rodzinny
• nie wymaga dużo ruchu
• zdrowy i odporny

Zdrowie rasy nagi pies peruwiański

„Golasa” nie powinno się traktować jako rasę wynaturzoną. W końcu psy te istnieją od setek lat i dobrze sobie radzą. Poza brakiem sierści i zębów nie występują u nich inne problemy genetyczne. Pod wieloma względami są dużo zdrowsze od pozostałych ras.

Żywienie

Gen powodujący brak owłosienia powoduje też znaczne braki w uzębieniu. Pomimo tego psy dobrze sobie radzą z gryzieniem twardego pokarmu.

Pielęgnacja

Wbrew temu, co się powszechnie sądzi, nagie psy nie mają wyższej temperatury ciała niż inne psy. Ich ciało wydaje się cieplejsze, ponieważ nie chroni go okrywa włosowa, która normalnie pełni rolę izolatora i zatrzymuje ciepło przy skórze.

Nagusy oddają ciepło szybciej niż normalne psy. Dlatego w naszym klimacie w zimne dni powinny nosić ubranko. Pielęgnacja jest bardzo prosta – skórę psa powinno się smarować kremem nawilżającym.

Historia rasy nagi pies peruwiański

Dokładne pochodzenie nagich psów nie jest znane, uważa się że mogą być potomkami nagich psów afrykańskich lub azjatyckich. Nieowłosione psy były na pewno znane w Ameryce jeszcze przed pojawieniem się Inków.

Obok typowych psich ról, pełniły inne funkcje: stanowiły towar w handlu wymiennym i służyły jako termofor, gdyż wierzono w ich lecznicze właściwości. Były również hodowane dla mięsa i traktowano jako zwierzęta ofiarne.

Inkowie bardzo cenili nagie psy i dbali o czystość rasy (pies musiał mieć jasną skórę). Ponieważ łatwo ulegały one poparzeniom słonecznym, za dnia trzymano je w domach lub w szklarniach, w których hodowano orchidee. Na spacer wychodziły dopiero nocą. Z tego powodu Hiszpanie, którzy podbili imperium Inków, nadali rasie nazwę „Inca orchid moonflower dog”, co można przetłumaczyć jako „inkaski pies księżycowego kwiatu orchidei”. Współczesny wzorzec dopuszcza wszystkie kolory skóry.

W Polsce rasa jest rzadka, działa bardzo mało hodowli (w roku 2017 działa jedna hodowla odmiany miniaturowej i jedna średniej), na szczenię trzeba zwykle poczekać. Jak dotąd nie hoduje się u nas odmiany dużej.

Wzorzec rasy nagi pies peruwiański

Nagi pies peruwiański – grupa V FCI, sekcja 6, nr wzorca 310

• Kraj pochodzenia: Peru
• Charakter: Szlachetny i uczuciowy w stosunku do domowników, a jednocześnie czujny i żywiołowy. Nieufny w stosunku do obcych, dobry stróż.
• Wielkość: Występuje w trzech rozmiarach: mały: 25 – 40 cm, średni: 40 – 50 cm, duży: 50 – 65 cm; Waga: mały: 4 – 8 kg, średni: 8 – 12 kg, duży: 12 – 25 kg
• Szata: Charakterystyczną cechą rasy jest brak owłosienia. Na głowie występuje czuprynka, skąpe owłosienie może też wystąpić na nogach i końcu ogona, czasem pojedyncze włosy na grzbiecie. Oprócz osobników nagich, w miotach rodzą się również psy normalnie owłosione.
• Maść: Praktycznie wszystkie kolory, od czarnego, przez różne odcienie szarości, brązu, aż po jasnożółty. Umaszczenie jednolite, lub różowo nakrapiane/łaciate. Psy owłosione miewają krótką i gładką sierść, półdługą jak np. retriever, jak również kudłatą tworzącą brodę. Może być ona dowolnej maści.
• Długość życia: 12-15 lat (mniejsze psy żyją średnio dłużej niż większe)
• Podatność na szkolenie: Średnia; bardzo związany z właścicielem, jednak dość niezależny
• Aktywność: Żywiołowy, uwielbia ruch i pogoń. Pod tym względem przypomina charta. Nie potrzebuje długich okresów aktywności. W domu spokojny.
• Koszty utrzymania: Zależnie od wielkości psa: od 150 zł miesięcznie
• Odporność/podatność na choroby: Zadziwiająco zdrowy i odporny na choroby, ale wrażliwy na zimno i wilgoć. Osobniki o jasnej skórze mogą ulegać poparzeniom słonecznym.
• Cena psa z rodowodem: ok. 4000 zł

Ciekawostki o rasie nagi pies peruwiański

U nagiego psa peruwiańskiego sposób dziedziczenia „nagości” jest taki, jak u chińskiego grzywacza, tzn. niezupełnie dominujący. Oznacza to, że nagie psy są heterozygotami, tzn. mają jeden gen odpowiedzialny za brak sierści, a jeden za normalne owłosienie.

W formie homozygotycznej (dwa geny nagości u jednego osobnika) gen jest letalny („śmiercionośny”) i powoduje zamieranie płodów. Po skrzyżowaniu dwóch „golasów” połowę stanowią na ogół psy nagie, 1/4 owłosione i 1/4 o podwójnych genach. Nie jest zatem możliwe, aby hodować wyłącznie psy bezwłose.

Owłosione psy z krótką sierścią od niedawna mogą być wystawiane. Natomiast te o sierści dłuższej dostają rodowody, ale nie mogą być pokazywane na wystawach. Można ich jednak używać w hodowli.