MASTIF TYBETAŃSKI

Charakter rasy mastif tybetański

Mastif tybetański to rasa, która zachowała wiele cech pierwotnych, takich jak niezależność i samodzielność. Równocześnie psy tej rasy bardzo przywiązują się do swoich opiekunów – członków rodziny traktują z delikatnością i potrafią być w stosunku do nich bardzo cierpliwe. Mastif tybetański lubi towarzystwo swojego człowieka i chętnie uczestniczy w życiu domowym.

Mastif tybetański ma bardzo złożoną psychikę. Jest niezależny, ale bardzo przywiązany do ludzkiej rodziny, dumny i poważny, ale także chętny do zabawy – zarówno z innymi psami, jak i ludźmi. Nawet dojrzały, pełen godności przedstawiciel rasy mastif tybetański potrafi nagle zamienić się w baraszkującego misia. Wynika to z tego, że psy te późno dojrzewają – suki w wieku ok. 2-3 lat, psy dopiero w wieku ok. 4 lat.

Nieumiejętnie prowadzony mastif tybetański może stać się agresywny wobec obcych ludzi, szczególnie na własnym terenie. Również psy pochodzące z pseudohodowli lub dorastające w złych warunkach mogą być niewyobrażalnie problematyczne. Ze względu na spore rozmiary, agresywne mastify stanowią ogromne zagrożenie i trudno je opanować. Psy tej rasy potrzebują zajmującego, interesującego zajęcia – znudzone potrafią stać się prawdziwymi niszczycielami i zdewastować nie tylko dom, ale także ogród.

Umiejętności

W obecności właściciela mastify na ogół przyjaźnie witają gości. Należy jednak pamiętać, że ten sam pies pod nieobecność właściciela będzie starał się bronić swojego terytorium. Mastifów nie trzeba uczyć pilnowania terenu, tę cechę mają wrodzoną od stuleci.

Szkolenie i wychowanie

Mastif tybetański nie należy do psów, które łatwo poddają się szkoleniu. Wyjątkowo niezależne i inteligentne, niechętnie będą wykonywać komendy nawet za jedzenie czy zabawki. Jednak stosowanie wobec nich przymusu może spowodować, że pies stanie się agresywny. Szkolenie powinno więc opierać się na dobrej relacji z psem, wzajemnym szacunku i być tak zaplanowane, by nie nudziło psa. Dlatego opiekun powinien wykazywać się dużą dozą cierpliwości i poczuciem humoru.

Szczeniaka mastifa tybetańskiego należy socjalizować – tak jak każdego innego psa. Pod żadnym pozorem nie należy zamykać go w ogrodzie. Mimo swojej terytorialności i zamiłowania do patrolowania wyznaczonego terenu, pies ten powinien wychodzić na częste spacery, na których będzie miał kontakt zarówno z innymi psami, jak i obcymi ludźmi. Odizolowanie mastifa tybetańskiego od świata zewnętrznego i brak socjalizacji mogą skutkować trudną do opanowania agresją.

Dla kogo ta rasa

Mastif tybetański powinien trafić w ręce doświadczonego, konsekwentnego opiekuna. Silny, niezależny pies nie nadaje się dla osób starszych lub rodzin z małymi dziećmi. Ze względu na duże rozmiary i silny instynkt terytorialny mastif tybetański nie będzie też dobrym wyborem dla osób, które mieszkają w bloku.

Wady i zalety rasy mastif tybetański

Mastif tybetański – jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!

Wady

• silny i niezależny
• trudny do wyszkolenia
• niektóre osobniki bywają bardzo agresywne
• może przeskoczyć nawet wysokie ogrodzenie
• zostawiony na noc w ogrodzie może donośnie szczekać
• nie nadaje się do mieszkania
• wymaga starannej socjalizacji

Zalety

• doskonały stróż
• bardzo przywiązany do rodziny
• zdrowy i odporny
• długo zachowuje młodzieńczy temperament

Zdrowie rasy mastif tybetański

Mastif tybetański to stosunkowo zdrowa i odporna na choroby rasa psów. Spośród chorób o podłożu genetycznym zdarza się dysplazja biodrowa i łokciowa. Mogą zdarzyć się także choroby oczu (entropium, ektropium) i niedoczynność tarczycy. Suki tej rasy mają cieczkę tylko raz w roku. Trwa ona jednak dłużej niż u innych psów – owulacja następuje zwykle pomiędzy dwudziestym a dwudziestym piątym dniem cieczki. Należy więc suczkę dłużej mieć na oku, aby uniknąć niepożądanej ciąży.

Żywienie

Mastif tybetański nie jest psem wybrednym, ale nie ma też skłonności do zbytniego objadania się. Niektóre psy tej rasy mogą być jednak wyjątkowymi niejadkami i będą jeść tylko wtedy, kiedy faktycznie są głodne. Nie należy się tym zbytnio martwić, o ile psiak zachowuje prawidłową wagę i nie zaczyna gwałtownie chudnąć. Wystrzegać się trzeba także nadwagi, która u tak dużych psów jak mastif tybetański może być szczególnie groźna i nadmiernie obciążać stawy. O szczupłą sylwetkę należy dbać także w okresie szczenięcym.

Psy tej rasy można karmić zarówno dobrej jakości karmą suchą, mokrą, jak i posiłkami przygotowywanymi w domu. W przypadku diety domowej należy pamiętać o odpowiednich suplementach i dodatkach mineralnych, które zapewnią psu prawidłowy wzrost i zdrową okrywę włosową.

Pielęgnacja

Mastif tybetański nie wymaga skomplikowanej pielęgnacji. Gęstą sierść należy dokładnie wyczesywać przynajmniej raz w tygodniu. W okresach linienia, czyli dwa razy do roku, warto robić to codziennie. Psy, które mają okazję spacerować w bardziej „dzikich” terenach, mogą mieć skłonność do zbierania rzepów – należy od razu je usuwać, w innym razie konieczne może być wycięcie dużej ilości futra. Należy też regularnie kontrolować stan oczu, pazurów i uszu.

Akcesoria

Psa rasy mastif tybetański na spacery należy wyprowadzać w szerokiej, solidnej obroży lub szelkach stworzonych specjalnie dla psów o tak gęstym futrze. Smycz powinna być standardowa, o długości minimum 5 metrów i zaopatrzona w porządne karabińczyki. Psiaka warto też wyposażyć w wygodny kaganiec fizjologiczny.

Posłanie dla mastifa tybetańskiego powinno być na tyle duże, by psiak mógł się na nim bez problemu wyciągnąć. Do czesania gęstej sierści najlepiej nada się szczotka o długich, metalowych pinach oraz grzebień o dużym rozstawie zębów. Wypadający podczas linienia podszerstek najskuteczniej wyczesze trymer hakowy lub furminator do długiej sierści.

Historia rasy mastif tybetański

To prawdopodobnie jedna z najstarszych ras na świecie. Mastify tybetańskie, które od stuleci strzegły stad w Himalajach, uważane są za przodków wszystkich molosowatych. W rzeczywistości w Himalajach spotyka się blisko spokrewnione rasy o zbliżonym wyglądzie. Psy te są różnie określane przez miejscową ludność, np. „tsang kyi” – „najlepszy pies”. Nierzadko można się też zetknąć z nazwą „pies tybetański”. Miano mastifa lub doga tybetańskiego zostało im nadane przez Europejczyków, gdyż trudno było używać opisowych nazw tybetańskich.

Te silne i odporne psy wyhodowano do pilnowania stad, ale wędrowni pasterze obdarowywali nimi także klasztory, pałace i świątynie, aby dobrze ich strzegły. Ta wypełniania przez stulecia funkcja do dziś stanowi o podstawowych cechach rasy mastif tybetański.

O psach tych świat zachodni dowiedział się już dawno, jako że towarzyszyły one zdobywcom, takim jak Aleksander Wielki czy Czyngis-Chan. Były też przywożone przez podróżników, np. Marco Polo. Potomkowie psów tybetańskich trafiali do Europy, gdzie dawali początek licznym rasom lokalnym. „Oryginalne” mastify tybetańskie pojawiły się w Europie w XIX wieku, o czym wspomina wiele tekstów z tamtego okresu.

Do Ameryki pierwsze dwa mastify dotarły dopiero w 1958 roku, jako prezent dla prezydenta Eisenhovera. W roku 1975 w Stanach Zjednoczonych przyszedł na świat pierwszy miot psów tej rasy. W 1979 roku hodowlę rozpoczęto także w Holandii i Niemczech, zaś w 1980 roku w Szwajcarii, a 3 lata później w Szwecji i Francji.

Mastif tybetański w Polsce

W Polsce rasa ta nie jest zbyt popularna. W naszym kraju istnieje zaledwie kilka hodowli mastifa tybetańskiego. Do Polski trafiły w roku 1995 sprowadzone przez „Bartoszową Zagrodę” z czeskiej hodowli Alatna.

Wzorzec rasy mastif tybetański

Mastif tybetański – grupa II FCI, sekcja 2.2, nr wzorca 230

• Kraj pochodzenia: Tybet
• Charakter: odważny, o silnym instynkcie stróżowania
• Wielkość: w kłębie psy – minimum 66 cm, suki – minimum 61 cm
• Waga: psy 45-73 kg, suki 34-54 kg
• Szata: bardzo gęsta, z grubym podszerstkiem i twardym włosem okrywowym; u samców bardziej okazała niż u suk, tworzy grzywę na szyi
• Maść: czarne, czarne podpalane, błękitne, błękitne podpalane, złote (od rudego do kremowego), śniade (rude z nalotem); dopuszczalne białe znaczenia na piersi i końcach palców
• Długość życia: 10-12 lat
  
• Odporność na warunki atmosferyczne: bardzo duża
  
• Koszty utrzymania: 350-400 zł miesięcznie
• Cena psa z rodowodem: ok. 3000 zł

Pełen wzorzec FCI obowiązujący w Związku Kynologicznym w Polsce (pdf)

Ciekawostki o rasie mastif tybetański

Tybetańczycy, podobnie jak wiele innych ludów azjatyckich, szczególnie cenili psy o umaszczeniu ciemniejszym podpalanym, tzw. „czterookie”, ponieważ wierzyli, że jasne plamki nad oczami to dodatkowe oczy, którymi mastif tybetański widzi złe duchy, także kiedy śpi.

W ostatnich latach w Chinach hoduje się mastify tybetańskie o monstrualnym wyglądzie – bardzo ciężkie, z nadmiarem skóry i szaty, i budową, która jest zaprzeczeniem zdrowia i użytkowości. Psy te są sprzedawane nierzadko za niesamowicie wysokie sumy bogatym ludziom, dla których stanowią symbol ich statusu. Szczególnie pożądany jest czerwony mastif tybetański.

Uważa się, że najwyższa cena za mastifa tybetańskiego, jaką zapłacono, to 10 mln chińskich juanów (ok. 5 mln złotych). Żaden inny pies nie został wcześniej za tyle sprzedany! Tę rekordowo wysoką kwotę zapłacił chiński biznesmen zajmujący się przemysłem węglowym. Hodowca mastifów tybetańskich sprzedał za tę cenę szczeniaka maści tzw. „czerwonej”, czyli w bardzo intensywnie rudym kolorze.