MAŁY GOŃCZY GASKOŃSKI

Charakter rasy mały gończy gaskoński

Małego gończego gaskońskiego cechuje fantastyczny węch, ogromna wytrzymałość i wytrwałość w podążaniu za najsłabszym nawet zapachem zwierzyny. Jest to rasa wszechstronna – może towarzyszyć myśliwemu używającemu broni palnej, pracować pojedynczo i w złai. Poluje nie tylko na zające, ale też na zwierzynę płową i dziki. Kiedy mały gończy gaskoński poczuje jej zapach, oznajmia o tym myśliwemu pięknym, melodyjnym graniem.

Umiejętności

Przedstawiciel tej rasy nadal często pełni tradycyjną rolę psa myśliwskiego, ale trafia też do domów jako pies do towarzystwa. Ma dwa oblicza: na polowaniu jest wytrwały w podążaniu kilometrami za zwierzyną, a równocześnie jest niezwykle łagodnym i spokojnym domownikiem. Najmocniej przywiązuje się do jednej osoby, ale lubi całą rodzinę. To cierpliwy i tolerancyjny towarzysz dziecięcych zabaw.

Małe gończe gaskońskie są przyjacielskie i łagodne także wobec obcych ludzi. Nie sprawdzą się w roli stróżów. Owszem, potrafią zasygnalizować szczekaniem obecność obcej osoby, ale na tym ich interwencja się kończy. Wyhodowane do pracy w sforze, są przyjazne także wobec obcych psów. Wychowane z kotami w pełni je akceptują.

Szkolenie i wychowanie

Psy tej rasy są inteligentne, błyskawicznie się uczą i są obdarzone wielką chęcią współpracy z przewodnikiem, co sprawia, że szkolenie ich to duża przyjemność. Jako gończe bywają jednak uparte i nie zawsze mają ochotę wykonywać komendy. Wymagają łagodnego, lecz konsekwentnego podejścia.

Dobrze wychowywany mały gończy gaskoński jest niekłopotliwym domownikiem. W domu jest bardzo spokojny, wręcz leniwy. Nierzadko cały dzień spędza, drzemiąc na kanapie. Nadaje się więc również do życia w bloku. Należy jednak pamiętać o konieczności zapewnienia mu odpowiedniej dawki ruchu, bo w psie tym drzemią wielkie pokłady energii.

Dla kogo ta rasa

Wady i zalety rasy mały gończy gaskoński

Wady

• ma silny instynkt łowiecki, co na co dzień może być uciążliwe
• niewybiegany może niszczyć rzeczy

Zalety

• szybko się uczy
• inteligentny
• łagodny wobec innych psów
• bardzo przywiązuje się do rodziny

Zdrowie rasy mały gończy gaskoński

Psy te przez stulecia poddawane były selekcji pod kątem przydatności użytkowej, dlatego mimo dosyć wąskiej bazy genetycznej są zdrowe i rzadko trapią je choroby. Zdarzają się jednak linie obciążone dysplazją stawów biodrowych. Francuzi niestety nie badają swoich psów w tym kierunku.

Pielęgnacja

Ze względu na krótki włos gaskończyk jest bezproblemowy w pielęgnacji. Wystarczy od czasu do czasu go wyszczotkować. Uszy wymagają kontroli po pływaniu, gdyż są słabo wentylowane.

Historia rasy mały gończy gaskoński

Żyjący w XIV w. Gaston Phoebus, hrabia Foix, sprowadził do Gaskonii psy św. Huberta. Tutaj krzyżowano je z lokalnymi odmianami gończych, co doprowadziło do powstania dużego gończego gaskońskiego. To imponujący pies, zwany „królem gończych” ze względu na wspaniały węch, pasję łowiecką i melodyjny głos, ale rusza się dość wolno. Cieszył się on reputacją doskonałego łowcy wilków i dzików. Złaję tych psów trzymał król Henryk IV Burbon.

Myśliwi chcieli wyhodować psa do polowania na mniejszą zwierzynę i wysiłki te zakończyły się sukcesem. Petit bleu de gascogne jest lżejszy i szybszy od swego dużego kuzyna, a zachował wszystkie pożądane cechy. Psów tych jest mniej niż grand bleu, lecz w rodzimej Gaskonii ceni się je bardzo jako towarzyszy polowań na zające.

Pierwszy wzorzec rasy powstał w 1920 r. Jak to często bywa w wypadku wielu starych ras, w pewnym momencie nad małym gończym gaskońskim zawisło widmo zagłady. W 1974 r. we francuskiej księdze rodowodowej zarejestrowane były tylko dwa psy. Ich miłośnicy wyszukali na wsi typowe osobniki, których użyto do odtworzenia rasy, co się powiodło.

Rasa ta jest dość popularna w kraju swego pochodzenia, głównie wśród francuskich myśliwych. Poza Francją wciąż jest rzadko spotykana.

Mały gończy gaskoński w Polsce

Pierwsze małe gończe gaskońskie sprowadziła do Polski w 2006 r. hodowla Le Bleu Cardinalis. Raz w roku jest dostępnych kilka szczeniąt tej rasy. Obecnie w naszym kraju mieszka ponad 40 małych gończych gaskońskich.

Dwa z nich podczas Światowej Wystawy Psów Rasowych w Salzburgu zdobyły tytuły Zwycięzców Świata: Hugo Le Bleu Cardinalis – Interchampion C.I.B, Interchampion C.I.E., Multichampion, Zwycięzca Świata 2012 oraz Karo Le Bleu Cardinalis – Młodzieżowy Zwycięzca Świata 2012.

Wzorzec rasy mały gończy gaskoński

Mały gończy gaskoński (petit bleu de gascogne) – grupa VI FCI, sekcja 1.2, nr wzorca 31 

• Pochodzenie: Francja
• Charakter: zwierzak pełen energii, dobry pies myśliwski, wrażliwy i bardzo przywiązany do właściciela, przyjazny wobec obcych ludzi, łagodny wobec innych psów
• Wielkość: psy 52-58 cm, suki 50-56 cm
• Waga: 25-30 kg
• Szata: krótka, gruba, dwuwarstwowa, na głowie i uszach delikatna
• Maść: umaszczenie dereszowate (przemieszane włosy czarne i białe), co nadaje maści odcień niebiesko-łupkowy, mogą występować czarne łaty różnej wielkości, zwykle dwie łaty na głowie pokrywają uszy, obejmują oczy i sięgają do policzków, między nimi znajduje się biała strzałka, na głowie często pojawia się czarna kropka, zawsze występują podpalania, dopuszczalne są różne odcienie – od maści mocno przesianej czarnym, po przesianą lekko (odpowiednio pies ciemno-szary albo bardziej biały).
• Długość życia: około 14 lat
• Podatność na szkolenie: duża
• Aktywność: wysoka, potrzebuje dużo ruchu, ale w domu jest spokojny
• Koszty utrzymania: od 200 zł miesięcznie
• Odporność/podatność na choroby: bardzo odporny, choć bywa podatny na infekcje uszu, zdarza się dysplazja biodrowa
• Możliwość nabycia szczeniaka: w Polsce przychodzi na świat jeden miot rocznie
• Cena psa z rodowodem: 2500-5000 złotych

Ciekawostki o rasie mały gończy gaskoński

Mały gończy gaskoński (petit bleu de gascogne) nie jest wcale taki mały, a nazwano go tak, by odróżnić tę rasę od bliskiego, bardziej rosłego kuzyna określanego mianem dużego gończego gaskońskiego (grand bleu de gascogne), wśród którego protoplastów można znaleźć gończe galijskie i fenickie.

Małego gończego wyhodowano w średniowieczu w Gaskonii (południowo-zachodnia część Francji). Posłużono się selekcją, by uzyskać psy mniejsze i zwinniejsze.