LANCASHIRE HEELER

Charakter
Wady i zalety
Zdrowie
Historia
Wzorzec
Ciekawostki

Charakter rasy lancashire heeler

Lancashire heeler to czworonóg wytrzymały i energiczny, czujny i inteligentny. Zawsze gotowy do zabawy, ale jak każdy pies nie może być zabawką dla dzieci. Równocześnie to miły towarzysz o ujmującym charakterze, wyjątkowo serdecznie odnoszący się do domowników i zachowujący w domu spokój.

Heelerki przepadają jednak za różnymi formami aktywności. Chętnie aportują, dobrze radzą sobie w agility, obedience, flyballu i pasieniu. W obrębie rasy można oczywiście spotkać różne temperamenty – od spokojnych po bardzo żywe.

Wobec obcych na ulicy są zwykle przyjazne, jednak intruz próbujący wejść na posesję czy do domu zostanie oszczekany. Wiele heelerów doskonale dogaduje się z innymi psami, a nawet lubi towarzystwo czworonogów większych od siebie. W dużym stopniu zależy to jednak od prawidłowej socjalizacji.

Heelery źle zsocjalizowane lub mające negatywne doświadczenia bywają ostre wobec innych psów. Mogą wykazywać zwłaszcza agresję lękową na smyczy. Ze względu na silny instynkt myśliwski trzeba zwracać uwagę na kontakty heelera z innymi małymi zwierzętami. Niemniej pies tej rasy wychowywany od małego z kotem zachowuje się wobec niego wzorowo.

Umiejętności

Przedstawiciel tej rasy uczy się szybko, ale jest dość uparty i pomysłowy. To bystrzak i cwaniak z uśmiechem na pyszczku. Choć to pies małego wzrostu, ducha ma jednak wielkiego i często próbuje postawić na swoim. Jeśli pozwolisz, by wszedł ci na głowę, wychowasz małego terrorystę. Nie należy traktować heelera ostro, lecz stanowczo i konsekwentnie.

Szkolenie i wychowanie

Heelerki lubią szczekać, więc od początku trzeba je wyciszać. Warto też zapanować nad innym ich ulubionym zajęciem, czyli łapaniem w zabawie za kostki. Poza tym wykazują silny instynkt pasterski, a gdy poczują trop, stają się zapalonymi myśliwymi.

Widowiskowym zachowaniem spotykanym u heelerków jest stawanie na tylnych łapkach, kiedy chcą lepiej się przyjrzeć czemuś, co znajduje się w oddali. Określa się to mianem „surykatki” (ang. meerkat), od nazwy ssaka żyjącego w południowej Afryce, który taką właśnie postawę przyjmuje.

Dla kogo ta rasa

Heeler nadaje się dla osoby aktywnej, lubiącej długie spacery i psie sporty, która jest gotowa poświęcić psu sporo czasu. Można go polecić rodzinom ze starszymi dziećmi, ale nie sprawdzi się on jako towarzysz maluchów.

Wady i zalety rasy lancashire heeler

Wady

zdarzają się genetyczne choroby oczu
dość szczekliwy
nie nadaje się dla małych dzieci

Zalety

czujny stróż
odważny
ma wesołe usposobienie

Zdrowie rasy lancashire heeler

Rasa ta jest generalnie zdrowa i odporna, jednak zdarzają się problemy o podłożu genetycznym. Głównie są to choroby oczu: CEA, zwichnięcie soczewki (PLL) oraz przetrwała błona źreniczna (PPM) i zaćma. Zdarza się także zwichnięcie rzepki kolanowej.

Pielęgnacja

Lancashire heeler mimo skromnych rozmiarów ma krępą, muskularną sylwetkę i jest silny. Być może jest to najmniejsza rasa pasterska. Jej przedstawiciele to zwierzęta zwinne i szybkie, w czym nie przeszkadzają im ich krótkie nogi. Okrywa je odporna na niepogodę szata. Włos jest krótki, ale z podszerstkiem, a na szyi tworzy niewielką kryzę.

Większość heelerów jest czarna podpalana, rzadziej spotyka się równie cenioną maść czekoladową (wątrobianą) podpalaną. Heelery mają zwykle uszy stojące, ale prawidłowe są też załamane. Bezpretensjonalnej urody psiaka dopełniają bystre oczy w kształcie migdałów.

Kiedy adopcja psa nie jest dobrym pomysłem?

Uwaga, pseudohodowca! Po czym go poznać? Te znaki powinny cię przestrzec!

Historia rasy lancashire heeler

Niewielki piesek wyhodowany w angielskim hrabstwie Lancashire, od niego wziął swoją nazwę: lancashire heeler. Choć dokładne pochodzenie rasy nie jest znane, wiadomo, że ma w sobie krew welsh corgi. Tych walijskich pastuszków używano do pędzenia bydła i owiec na sprzedaż z Walii do północno-zachodniej Anglii. Targi inwentarza odbywały się m.in. w mieście Ormskirk w Lancashire.

Nie bez przyczyny powinno się mówić o „pędzeniu” czy „poganianiu” (ang. droving), a nie „zaganianiu”. Podczas gdy większe psy, głównie owczarki w typie collie, pilnowały, by zwierzęta się nie rozpraszały, zadaniem psów poganiających było popędzanie ich od tyłu. Czworonogi hodowane do tego celu mają słabszy instynkt zbierania (gathering) i przyprowadzania (fetching), przy tendencji do podszczypywania w pęciny.

Krótkonogie, lecz zwinne corgi doskonale sobie z tym radziły. Sprytnie unikały kopniaków, bo gryzły krowę w nogę, na której się opierała. Dzięki temu miały zawsze dodatkowe ułamki sekund na reakcję, zanim krowa przeniosła ciężar ciała na drugą kończynę i kopnęła.

Po przyprowadzeniu bydła na targ wiele psów zostawało na miejscu. Tak corgi trafiły do Ormskirk, gdzie skrzyżowano je z czarnym podpalanym krótkowłosym manchester terrierem. W ten sposób narodził się lancashire heeler – „podgryzacz z Lancashire” (ang. to heel – podgryzać w pięty, pęciny). Stąd też psy te łączą w sobie cechy pastuszka (podgryzanie, chęć do współpracy) i teriera (silny instynkt łowiecki).

Rasa była znana w hrabstwie pod koniec XVIII w. jako ogólnoużytkowy pies wiejski. Rzeźnicy używali jej przedstawicieli do poganiania zwierząt do rzeźni, a farmerzy także do tępienia szkodników i polowania na króliki. Psy te nazywano również ormskirk heeler lub ormskirk terrier.

Na początku lat 60. XX wieku hodowlą heelerów zajęła się Gwen Mackintosh. W 1978 r. wraz z innymi miłośnikami rasy założyła klub (kierowała nim do śmierci w 1992 r.). Powstał wzorzec rasy i rozpoczęto jej rejestrację. W 1981 r. uznał ją Kennel Club.