ISLANDZKI SZPIC PASTERSKI

Charakter rasy islandzki szpic pasterski

Islandzki szpic pasterski jest psem o uroczym charakterze. Wesoły, przyjacielski, bardzo przywiązuje się do właściciela. Ponieważ na Islandii, poza nielicznymi lisami, prawie nie ma dużych drapieżników, nie było zapotrzebowania na psa myśliwskiego. W związku z tym szpic islandzki jest w zasadzie pozbawiony instynktu myśliwskiego, nie ma tendencji do włóczęgostwa i kłusownictwa.

Umiejętności

Na Islandii zadaniem tych psów było przede wszystkim odnalezienie przed nastaniem surowej zimy i spędzenie na farmy owiec pasących się na rozległych górskich pastwiskach. Psy często musiały pracować samodzielnie, bez wskazówek człowieka. Wiele z nich do dziś wykonuje tę ciężką pracę.

Szpic islandzki posiada też silny instynkt stróżowania. Kiedy nie zaganiał stad, używano go jako stróża domu i obejścia.

Szkolenie i wychowanie

Pośród szpiców uważany jest za jednego z najlepszych psów rodzinnych. W porównaniu z innymi rasami szpiców, on i jego najbliższy kuzyn, buhund, są psami najłatwiejszymi do ułożenia, najmniej niezależnymi. Instynkt stróżowania objawia się u nich głównie ostrzegawczym szczekaniem.

Dla kogo ta rasa

Islandzki szpic pasterski powinien zadowolić każdego miłośnika psów ceniącego naturalne piękno i poszukującego miłego towarzysza, który sprawdzi się także w roli stróża.

Wady i zalety rasy islandzki szpic pasterski

Wady

• nieco niezależny
• ma tendencje do szczekliwości
• intensywnie linieje

Zalety

• łatwy do ułożenia
• bardzo przywiązany do rodziny
• w domu jest spokojny i nie narzuca się
• dobry stróż
• nie wykazuje niepotrzebnej agresji wobec ludzi i zwierząt

Zdrowie rasy islandzki szpic pasterski

Islandzkie szpice pasterskie należą do ras generalnie zdrowych. Nie stwierdzono u nich typowych dla rasy chorób genetycznych. Bez problemu dożywają 12-15, a niektóre nawet 20 lat. Spośród problemów o podłożu genetycznym najczęściej zdarza się dysplazja stawów biodrowych.

Zdarzają się problemy z oczami, takie jakie zaćma i distichiasis (nieprawidłowy wzrost rzęs w kierunku oka). Niekiedy występują niewielkie braki zębowe. Szczególnie w liniach duńskich zdarza się poważna choroba nerek, ale na szczęście jest ona generalnie bardzo rzadka.

Żywienie

Islandzkie szpice pasterskie nie są szczególnie wymagające pod tym względem, można je żywić zarówno gotowymi karmami, jak i pokarmem przygotowywanym w domu.

Pielęgnacja

Islandzkie szpice pasterskie wymagają szczotkowania raz na tydzień albo dwa, częściej w okresie linienia.

Historia rasy islandzki szpic pasterski

Islandzki szpic pasterski, zwany czasem psem islandzkim, jest jedyną rodzimą rasą islandzką. Jego przodkowie zostali przywiezieni przez norweskich wikingów, którzy na przełomie IX i X w. zasiedlali Islandię.

Osadnicy przywozili ze sobą owce i używane do ich zaganiania szpice. Ówczesne szpice pasterskie stały się również przodkami współczesnych ras – norweskiego buhunda oraz szwedzkiego i fińskiego lapphunda. W ciągu stuleci życia na Islandii psy idealnie przystosowały się do trudnych warunków „wyspy lodu”.

Pierwszy wzorzec rasy opracowano w Wielkiej Brytanii, a angielski Kennel Club uznał rasę już w 1905 r. Na początku wieku wiele psów sprowadzono też do Danii, gdzie rozpoczęto planową hodowlę.

Rasa dwukrotnie stanęła przed widmem całkowitej zagłady. Po raz pierwszy doszło do tego na początku naszego stulecia, kiedy psy przywożone na statkach przyniosły do Islandii nosówkę. Szpice islandzkie nie posiadały dostatecznej odporności na tę chorobę i zaczęły masowo padać. Ostatecznie epidemia została opanowana.

Jednak już w 1930 r. istnienie rasy ponownie stanęło pod znakiem zapytania. Wtedy to na wyspie szerzyła się epidemia tasiemca bąblowca, którego żywicielem pośrednim są zwierzęta kopytne, a ostatecznym – m.in. psy. W miastach zabroniono trzymać jakiekolwiek psy, wiele z nich wybito. Pozostałe przy życiu psy musiały być poddane corocznemu odrobaczaniu. Pogłowie uległo takiej redukcji, że dla jego odbudowy trzeba było sprowadzić psy z Danii.

Dopiero w 1969 r. powstał Islandzki Związek Kynologiczny, którego celem było ocalenie islandzkiego szpica pasterskiego. W 1979 r. pieczę nad rasą przejął Klub Islandzkiego Szpica Pasterskiego. Obecnie rasa nadal nie należy do licznych, ale jej istnienie nie jest już zagrożone. Dużo hodowli funkcjonuje w krajach skandynawskich, a także w Niemczech, Holandii, Kanadzie i USA. W Polsce działa jedna hodowla tej rasy.

Wzorzec rasy islandzki szpic pasterski

Islandzki szpic pasterski – grupa V FCI, sekcja 3, nr wzorca 289

• Wygląd ogólny: Pies o wzroście nieco mniejszym od średniego. Jego spojrzenie wyraża łagodność i inteligencję.
• Głowa: Mocna i sucha. Kufa nieco krótsza od mózgoczaszki. Oczy migdałowe w kształcie. Uszy średniej wielkości, stojące, ruchliwe.
• Tułów: Nieco dłuższy niż wyższy. Grzbiet prosty i mocny.
• Kończyny przednie: Proste i mocne. Mogą występować podwójne kciuki.
• Kończyny tylne: Dobrze umięśnione. Pożądane podwójne wilcze pazury.
• Ogon: Osadzony wysoko i zakręcony na grzbiet.
• Ruch: Dający wrażenie zwinności i wytrzymałości.
• Szata: Dwuwarstwowa, gruba, odporna na warunki atmosferyczne. Występują dwa warianty szaty:
  a) krótkowłosy – włos nie jest całkiem krótki, lecz średniej długości. Okrywowy dość sztywny, podszerstek gęsty i miękki;
  b) długowłosy – włos dłuższy niż w poprzednim przypadku, tworzy kryzę na szyi, pióro za uszami, na tylnej stronie kończyn i na ogonie.
• Umaszczenie:
  – różne odcienie brązu: od płowego do ciemno rudego
  – czekoladowe
  – szare
  – czarne podpalane
  Zawsze występują mniejsze lub większe białe znaczenia. Może występować maska. Dopuszczalna łaciatość, ale kolor biały nie powinien całkowicie dominować.
• Wymiary: idealny wzrost dla psa: 46 cm, dla suki: 42 cm.
• Cena psa z rodowodem: ok. 4000 zł
• Koszty utrzymania: od 250 zł

Ciekawostki o rasie islandzki szpic pasterski

W Islandii obowiązują dosyć restrykcyjne przepisy dotyczące wwozu zwierząt i roślin, mające na celu ochronę rodzimej fauny i flory. Zabroniony jest wwóz surowych produktów żywnościowych, takich jak mięso i jaja. Wwóz zwierząt domowych jest możliwy na podstawie zezwolenia wydanego przez Ministerstwo Rolnictwa Republiki Islandii pod warunkiem odbycia kwarantanny.