GRYFONIK BELGIJSKI

Charakter
Wady i zalety
Zdrowie
Historia
Wzorzec
Ciekawostki

Charakter rasy gryfonik belgijski

Gryfoniki zwracają uwagę wyrazem pyska. Wszystkie mają takie samo usposobienie, różnią się jedynie wyglądem. Są żywe, wesołe, przyjacielskie, bardzo przywiązane do rodziny. Nie lubią zostawać długo same, dlatego nie nadają się dla zapracowanych osób. Najchętniej spędzałyby cały dzień na kolanach właściciela. Ponieważ są niewielkie, łagodne i niekonfliktowe, a także łatwo przystosowują się do różnych sytuacji, mogą mu towarzyszyć prawie wszędzie.

To doskonali przyjaciele dla dzieci, niezmordowani w zabawie – trzeba jednak pilnować, aby maluchy nie zrobiły im przypadkiem krzywdy.

Jako szczeniaki są bardzo energiczne, z wiekiem stają się stateczniejsze. Nie oznacza to jednak, że robią się leniwe – przeciwnie, każdy gryfonik lubi spacery i zabawy na świeżym powietrzu. Gryfoniki nie są hałaśliwe, dzięki czemu świetnie się sprawdzają w mieście. Nic nie ujdzie jednak ich uwagi. Są tolerancyjne i nie wykazują agresji, dlatego dobrze układają się ich relacje z innymi psami – mogą się bać jedynie obcych, większych od siebie czworonogów. Świetnie się też dogadują z kotami.

Umiejętności

Dawniej psy w typie gryfoników były ulubieńcami belgijskich stangretów i dorożkarzy. Trzymano je w stajniach i wozowniach do tępienia gryzoni. Towarzyszyły woźnicom, podróżując na koźle, i strzegły wozów podczas postojów. Pilnowały też warsztatów i sklepów.

Współczesne gryfoniki to przede wszystkim psy do towarzystwa. Mogą uprawiać psie sporty – są wystarczająco zwinne i sprawne, aby doskonale sobie radzić na torze agility. Ze względu na łagodność i przyjazne usposobienie sprawdzają się też w dogoterapii.

Szkolenie i wychowanie

Gryfoniki są inteligentne i chętnie wykonują polecenia, jeśli nauka sprawia im przyjemność. Wymagają pozytywnych bodźców, nie wolno traktować ich ostro, ale nie należy im także pobłażać. Chociaż łatwo się podporządkowują, jak każdy pies wymagają konsekwentnego wychowania, a szczenięta – socjalizacji. Mało doświadczonym właścicielom poleca się zajęcia w psim przedszkolu.

Dla kogo ta rasa

Gryfonik nadaje się dla każdego, poradzi sobie z nim nawet opiekun bez doświadczenia w wychowywaniu psów. Może mieszkać zarówno w rodzinie z dziećmi, jak i w domu starszej osoby, ponieważ przystosuje się do każdego trybu życia.

Wady i zalety rasy gryfonik belgijski

Wady

wymaga systematycznej i fachowej pielęgnacji
po piciu i jedzeniu (jeśli nie je suchej karmy) trzeba mu wycierać brodę
chrapie

Zalety

łagodny wobec ludzi
przywiązany do rodziny
dobry przyjaciel dla dzieci
niehałaśliwy
nadaje się do uprawiania psich sportów
tolerancyjny wobec innych zwierząt
niedrogi w utrzymaniu

Zdrowie rasy gryfonik belgijski

Gryfoniki cieszą się dobrym zdrowiem i są dość odporne. Czasami zdarza się wypadanie rzepki i sporadycznie dysplazja stawów biodrowych. Bruzda nosowa wymaga przecierania, np. solą fizjologiczną, co zapobiega odparzeniom. Duże oczy mogą nadmiernie łzawić, dlatego powinno się je przemywać specjalnymi preparatami.

Należy też systematycznie kontrolować uszy i w razie potrzeby usuwać z nich nadmiar włosów. Gryfoniki mają dość płytko osadzone siekacze, dlatego nie należy dawać im twardych rzeczy do gryzienia ani bawić się z nimi w przeciąganie przedmiotów.

Żywienie

Gryfoniki powinny dostawać karmę dla psów małych ras. Zwykle mają doskonały apetyt i trzeba pilnować, aby nie przybrały zbytnio na wadze. Można podawać im również pożywienie przygotowywane samodzielnie z dodatkiem preparatów wapniowo-witaminowych, ale trzeba wtedy pamiętać o myciu włosów na brodzie, które brudzą się podczas jedzenia. Po trymowaniu warto podawać środki działające stymulująco na sierść i skórę.

Pielęgnacja

Sierść u gryfonika wystarczy wyczesać raz w tygodniu. Trzeba jednak pamiętać, że jego szata wymaga trymowania – pierwszy raz robimy to, gdy szczenię ma około dwóch miesięcy. Do końca pierwszego roku życia powtarzamy zabieg w miarę potrzeby. Dorosłego psa trymujemy 3-4 razy w roku.

Kąpiemy w zależności od potrzeb w szamponie dla psów szorstkowłosych. Regularnie czyścimy bruzdę koło nosa, oczy, sprawdzamy stan uszu i skracamy pazury.

GRYFONIK BRUKSELSKI

PINCZER MAŁPI

Historia rasy gryfonik belgijski

Historia gryfoników nie jest dokładnie znana. Wszystkie trzy odmiany – szorstkowłose: belgijski i brukselski, oraz krótkowłosy brabantczyk – wywodzą się prawdopodobnie od tych samych pinczerów stajennych co pinczer małpi (affenpinscher), którego uważa się za jednego z przodków rasy. Wykorzystywane do tępienia gryzoni, pilnowania koni i wozów oraz stróżowania nieduże pinczery licznie występowały w całej Europie.

W Belgii czworonogi przypominające dzisiejsze gryfoniki były towarzyszami osób mniej zamożnych, jednak z czasem zostały zauważone przez wytworne damy i trafiły na salony, a nawet królewskie dwory. Miłośnikami tych piesków byli m.in. król Francji Henryk III i serbska królowa Draga.

Szczenię gryfonika belgijskiego siedzące na trawie

Z czasem hodowcy, chcąc poprawić nieco wygląd gryfonika, dodali krwi teriera irlandzkiego, yorkshire terriera, cavalier king charles spaniela i mopsa. Ten ostatni wniósł do rasy krótką sierść (stąd wziął się brabantczyk), nowe odmiany kolorystyczne i czarną maskę.

Pierwszy klub rasy powstał w Belgii w 1880 r. Pierwsza wystawa, na której zaprezentowano gryfonika, odbyła się w Brukseli w 1883 r. Wielki sukces odniósł na niej żółtorudy piesek, który tak bardzo podbił serce jednego z angielskich sędziów, że ten skojarzył go ze swoją suczką. Z tego związku urodził się Fox, uważany za założyciela linii hodowlanej wszystkich odmian gryfoników.

Do historii przeszedł także Garcon du Petit Waterloo, zawdzięczający swoje imię nazwie gospody prowadzonej przez jego właściciela. Rok 1885 przyjmuje się za oficjalny moment zaistnienia rasy w Anglii. W 1896 r. założono na Wyspach Brytyjskich Klub Miłośników Gryfonika, a dwa lata później rasa została uznana przez angielski Kennel Club.

Gryfonik belgijski siedzący na białym tle

Do II wojny światowej gryfoniki cieszyły się sporym zainteresowaniem, potem straciły na popularności na rzecz innych psów i były utrzymywane głównie przez znawców rasy. Obecnie największe uznanie budzi rudy szorstkowłosy gryfonik brukselski.

Chociaż wszystkie gryfoniki są odmianami tej samej rasy, to mają oddzielne wzorce i tak też są oceniane na wystawach. Jednak w hodowli krzyżuje się je między sobą, dlatego w jednym miocie mogą się urodzić szczenięta trzech odmian.

Wzorzec rasy gryfonik belgijski